Oh boy, moet het even van me afschrijven. Na al een aantal dagen een vermoeden te hebben, ontdekken we bij het begin van de week dat we zwanger zijn. Shock, paniek, angst, de hele rollercoaster. Deze zwangerschap was dan ook totaal niet gepland. We hebben twee dochters van 6 en 3 jaar. Onze meiden zijn een hele hand vol en dat maakte ook dat we héél zeker wisten dat er géén 3de zou komen. Altijd goed mijn vaginale ring gebruikt en mijn partner was ondertussen over zijn angsten heen en had voor over twee weken een afspraak voor een verkennend gesprek voor een vasectomie. Maar ja, toen kwam die positieve test! De dag erna hadden we al een afspraak bij de gynaecoloog. Blijk ik 7 weken ver te zijn, niet te laat voor een abortus, maar deze zou niet meer medicinaal kunnen en rekeninghoudend met de 6 dagen bedenktijd was onze tijd om te beslissing als koppel met nogal vaak last van keuzestress ook niet zo ruim meer! Mijn partner zag het rationeel eigenlijk hélemaal niet meer zitten om nog eens de luiers in te gaan, terwijl we er net uit zijn en de drukte van onze meiden weegt erg op zijn draagkracht. Emotioneel leek hij het minder duidelijk te hebben. Bij mij waren het de emoties die de overhand namen, ik kon er echt zo moeilijk uitkomen. Daarom beslisten we om een afspraak te maken bij een gezinstherapeute gespecialiseerd in dit soort situaties. En ondertussen maar praten, praten, praten en nog eens praten. Ik denk niet dat we al ooit zoveel en eerlijk op zo'n korte tijd met elkaar gepraat hebben! Maar om één lijn te vinden lukte moeilijk... Bij de kids hebben we ook voorzichtig gepolst wat het voor hen zou betekenen moest er nog een broertje of zusje bijkomen. Ik denk trouwens dat die rakkers al voor we met onze vragen afkwamen onbewust wisten waar de klepel hing, want die zijn al ruim 3 weken intensief moederke en vaderke aan het spelen, terwijl de oudste eigenlijk meer een halve jong is, die meestal buiten hond spelen niet zo in to rollenspellen is. Ze hadden verbazend goede argumenten. Vandaag heb ik onze afspraak afgezegd, mijn partner zei daarstraks ineens: "Ik wil er voor gaan, het gaat zwaar worden, maar ik wil er helemaal voor gaan". Opnieuw tranen, maar nu niet van stress en onzekerheid, maar van geluk. Blijkbaar wil ik dit toch meer dan ik mezelf wilde laten voelen, want ik ben echt zo blij. Hoewel we het nog even voor onze omgeving willen stilhouden, kan ik voor mezelf eindelijk toegeven. WE ZIJN ZWANGER!
Wat een rollercoaster maar wat fijn dat jullie er uit zijn en dit kindje zo welkom is! Geniet van de zwangerschap! PS totaal offtopic, maar wat heb je een fijne schrijfstijl!
Mooi geschreven en wat een zware dagen hebben jullie achter de rug. Maar; van harte gefeliciteerd met dit wonder!
He jeetje, stomme hormonen. Zit de laatste zinnen met tranen te lezen. Wat knap hoe jullie dit hebben aangepakt. Geniet van de zwangerschap en de aankomende kleine
Aller eerst gefeliciteerd! En absoluut: je schrijft geweldig! Woorden als "rakkers" en "de klepel"... heerlijk!
Ik ben Vlaamse en gebruik vaak spreekwoorden en zegswijzen of delen ervan in mijn taal. Besef het zelf niet altijd
Lieverd; dit heeft gewoon zo moeten zijn. Kan niet anders. Jullie mogen enorm trots zijn dat jullie het zo goed en volwassen hebben aangepakt. Gaat jullie zeker lukken! Gefeliciteerd samen; geniet ervan!
Gefeliciteerd! Wat een rollercoaster zeg.... ik gebruik ook die ring en ben zelf er bang voor dat dit ons eens zou overkomen. Lastige beslissing maar wat een kado’tje Heel veel geluk
Wat hebben jullie dat goed aangepakt samen, echt als team. En de beslissing is dus ook van jullie beide <3. Ik zeg dus gefeliciteerd