Bah ff klagen hoor Nu ben ik 15 weken kleine uk doet het super maar mama gaat het niet super mee. Ik ben errug moe en nu heb ik behoorlijke bekkeninstabiliteit en heb moeten stoppen met werken. Ik kan wel janken. Mijn meisje moet er onder lijden want mama kan geen leuke dingen meer doen. Gelukkig heeft mijn moeder een paar dagen vrij en is ze naar oma en opa waar ze zich mag uitleven. Hoe ga ik in hemelsnaam al die weken volmaken? Thuis zitten en niets doen? Ik probeer het huis een beetje op orde te brengen en ga zo proberen om naar het winkelcentrum om de hoek te lopen. Hebben jullie tips om mijn dagen in te vullen??
Ik heb ook ontzettende bekkeninstabiliteit dus weet wat je doormaakt. Wat bij mij helpt is fietsen ipv lopen. Ik kan vrij weinig lopen en als ik door het winkelcentrum gelopen heb voor iets kan ik de rest van de dag op de bank zitten met mijn voeten omhoog huilend van de pijn. Als ik ga fietsen heb ik dit totaal niet dus doe tegenwoordig alles op de fiets. Lekker naar de kinderboerderij of een speeltuin en daar dan parkeren, lekker een bankje opzoeken en vocaal meedoen ipv lichamelijk haha. Ze hebben pret voor 10 met de dieren of andere kinderen en ik hou een oogje in het zijl. De ideale oplossing. Dus bedenk plekken waar je kunt komen met de fiets en waar ze zich lekker kunnen vermaken terwijl jij vanaf een bankje een oogje in het zijl houdt. Daarbij heb ik de tuin wat leuker gemaakt, zwembadje erin, speelgoed via marktplaats op de kop getikt en ik kan vanaf de stoel genieten van het gespeel. succes meis, ik had het al sinds de 12 weken en ben nu 31 weken en leef nog steeds en mn kindjes komen niets te kort haha.
Ik zat ook rond die tijd thuis ivm ernstige bekkeninstabiliteit, die nogal, een jaar na de bevalling, niet over is , ik kon niets meer van de pijn. Ben wel op bekkentherapie gegaan om alle bewegingen zo dragelijk mogelijk te maken en te zorgen dat je zelf je bekken niet uit elkaar laat floepen zeg maar. Tips mbt huishouden, verzorging van je andere kind, dat hielp een klein beetje. Ik kwam de dagen door in huis, elke keer iets doen en dan pauzeren. Omdat alles zoveel pijn deed had ik de dag ook echt nodig om mijn huishouden te doen. Later lukte dat ook gewoon niet meer. Kwam ook met 30 weken in het ziekenhuis te liggen, das ook geen pretje met bekkeninstabiliteit... Stertke!
Ik heb ook last van bekkenpijn, de stabiliteit is nog redelijk gelukkig. Wat mij helpt is een betere balans tussen rust en inspanning. Ik werk fulltime, helft bediening en helft receptie. Bediening doe ik nu niet, de andere 50% ben ik op therapeutische basis aanwezig en het huishouden ook in meerdere etappes.. iedere dag oefeningen die ik bij Mensendieck therapie leer. En letten op een goede houding. Het begint een beetje minder pijnlijk te worden.. Veel sterkte, maak er werk van, want je moet ook nog zo lang.. :S Als je nog moe blijft, even langs de verloskundige bloedprikken, misschien te laag ijzer? Van bekkeninstabiliteit kun je ook erg moe worden.. maar dat kan je verloskundige misschien testen.
Helaas vorige zwangerschap hier hetzelfde meegemaakt, en grote kans dat het binnen een aanzienlijk korte tijd weer gaat gebeuren (maar daar gaan we nog even niet van uit ) Ik heb zwangerschapsgym en -yoga gevolgd om toch onder de mensen te komen en vooral om even met andere zwangeren te zijn. Ik had een hoge kruk voor in de keuken zodat ik elke dag nieuwe recepten uit kon proberen. Deze website 'projectfree' (kan hem niet helemaal uitschrijven ivm spam, maar stop hem in google en je hebt hem ) heeft ALLE Amerikaanse series online staan. Ik heb uuuuren Kardashians, gossip girl, 90210 en noem de hele onzin maar op gekeken. Online babykleertjes kopen was ook een leuke bezigheid. Probeer elke dag een stukje te fietsen, dat is goed voor je bekken en gaf mij geen pijn. Daarnaast is zwemmen ook heel erg goed, dus dat zou je ook kunnen proberen. Voor de rest, hoe rot het ook is, je kan niets aan de situatie veranderen.. Je moet je tijd uitzitten dus probeer er het beste van te maken! En nog 1 tip, GENIET!! hoe moeilijk het ook is! De 12 maanden na je bevalling zijn zoooo zwaar en zooo vermoeiend dat ik soms nog wel even heimwee heb naar die periode dat ik 24/7 niets te doen had..
Een hele goede tip is het boek van cecile rost. titel: bekkenpijn tijdens en na de zwangerschap. Hier staan hele goede tips en oefeningen in! Ik kon bij 22 weken zwangerschap amper meer lopen en was de wanhoop nabij. Nu ben ik 30 weken en ben weer aardig op de been. Huishoudelijk werk moet ik uit handen geven maar ben al blij dat ik weer loop en slaap zonder pijn! In dit boek staat een link met bekkentherapeuten die werken volgens haar methode. Ik zit ook bij een bekkentherapeut die haar technieken toepast, en ben met sprongen vooruit gegaan. Sterkte ermee!!!
Als ik vragen mag: wat was voor jullie de grens om te zeggen ' ik ga minder/niet meer werken'. Ik vind dat zo ontzettend moeilijk. Ik kan bijvoorbeeld best nog wel vooruit met fietsen en ook lopen gaat nog aardig. Maar waggel al regelmatig of kom niet goed meer uit mijn stoel. En ben van vrijdag tot en met zondag aan het bijkomen van mijn werkweek (24 uur, ma/di/do). Supersneu voor mijn dochtertje en man. Met trouwens ruim een uur reizen (enkele reis) naar mijn werk met ov en probeer deze week voor t eerst om een dag thuis te werken. Kijken hoe ik me dan op t einde van de week voel. Doe trouwens weinig huishoudelijk werk behalve koken, wassen, was vouwen en afstoffen en loop vanaf de negende week bij de bekkenfysio. Anyways, ben benieuwd op welk moment jullie zeiden stop nu is het genoeg. Dankjewel alvast.
@E1982, ik reis 2u naar werk (enkele reis). En toen mijn bi zodanig erg was dat ik huilend de trein instapte omdat het teveel pijn deed, kreeg ik dezelfde week vroegtijdige weeen (week 24). Toen was voor mij de keuze snel gemaakt.. Ik ben nu 17 weken zwanger en de bi begint er weer in te sluipen, ik heb voor mezelf nu de grens getrokken dat wanneer mijn lichaam aangeeft dat het op is, het ook klaar is. Dan maar fulltime thuis werken (heeft mijn leidinggevende ook voorgesteld). Laat het niet te ver komen, ik zat vorige keer op het randje omdat ik niet naar mijn lichaam luisterde..
Bij vroegtijdige weeen is de keuze idd heel snel gemaakt. Bij mijn vorige zwangerschap klachten vanaf week 12 en met week 20 volledig ziek en met heel veel pijn thuis. Zat toen wel in een ww situatie, dus de keus was wat gemakkelijker te maken. Wel mijn studie op moeten geven ( idd uur in de trein en zo veel pijn). Ben dus zeker niet van plan om het deze keer zo ver te laten komen. Heb al veel meer balans tussen inspanning en rust en herstel van een rondje fietsen nog snel. Maar...vind het erg moeilijk om mijn grenzen aan te durven geven. Wil geen watje zijn ( klinkt vast herkenbaar ). Het lullige vind i ook altijd dat wanneer je genoeg rust, de klachten goed beheersbaar zijn waardoor ik denk ' ach het valt allemaal best mee' me weer overbelast en een dag later geen kant op kan. Dus hoe bepaal je (objectief) wanneer het genoeg is?
Ik werk in de zorg en ik kan niet meer bukken,tillen en lang lopen. Het gaat nu iets beter met de pijnstillers en elke week therapie. Maar veel kan ik niet ben snel "op" Nou ja nog maar 25 weken max
Gehe, hoe objectief kan je überhaupt zijn deze 9 maanden Ik weet het niet om heel eerlijk te zijn.. Zolang het gaat, gaat het, en ik hoop dat ik slim genoeg ben om op tijd aan de bel te trekken. Normaal loop ik dagelijks stukken van 2 a 3km naar het winkelcentrum, maar dat heb ik nu bij voorbaat al on hold gezet, dat is vragen om problemen. En op mijn zoontje na, draag ik ook niets zwaars meer, dat mag m'n man doen
Hier nog een bekkeninstabiliteit klant! Vanaf week 16 kan ik geen (schakel) auto meer rijden. Vanaf week 24 ook geen automaat meer. We hebben beide, dus heb tot week 24 nog halve dagen gewerkt. Vanaf toen hele dagen thuis... Dit is ons eerste kindje, dus gelukkig geen zorg voor andere kleintjes! Mijn man werkt als zzp'er en neemt nu minder opdrachten aan. Hij doet t huishouden! Hij wandelt met hond en mij (in rolstoel), en ontlast me echt waar hij kan! Ik moet zeggen, nu ons meisje indaalt begin ik iets minder last te krijgen! Maar verder dan 100 meter lopen kan ik nog steeds niet... Ik heb een reiswieg dekentjes gehaakt voor ons meisje. Een mobiel geknutseld voor boven de box... Nu met deze hitte doe ik lekker niks, ook dat went! Succes dames!
Wat hier heel goed helpt is een bekkenband, zorgde ervoor dat ik iig naar de suoermarkt en weer terugkwam, anders blokkeerde de boel na 300 meter
Dat begrijp ik heel goed, bukken, tillen en lopen is echt funest. Fijn dat het iets beter met je gaat. Ik hoop dat je inmiddels ook activiteiten hebt gevonden om te doen? @mymy: objectief tijdens zwangerschap hahaha nee dat is een lastige inderdaad. Voor een bekkenband zit de baby te laag. Maar intapen kan ik idd nog weleens vragen bij de fysio, hielp ook goed na de bevalling van mijn dochter. @firsttimemom: autorijden vind ik ook niet zo heel prettig meer. We hebben automaat, maar het gaspedaal ingedrukt houden op de snelweg bijvoorbeeld, gaat snel zeer doen aan mijn bil en rug. En mijn man doet ook heel veel, vorige zwangerschap ook. Zojuist een overleg gehad met de fysio en zij vindt dat ik langzamerhand richting acceptatie moet gaan dat ik minder kan en even moet kijken wat de mogelijkheden op het werk zijn mbt minder werken of liggend rusten tijdens het werk. Ze verwacht echter ( met mijn bi-verleden tijdens en na vorige zwangerschap) dat ik op enig moment volledig thuis kom te zitten....
@E1982 heel verstandig. Ik geniet nu ook elk moment van het feit dat ik nú nog alles kan, en alst ophoudt, houdt het op, we kunnen er helaas toch niets aan doen.. En dan met de wetenschap dat we er na de bevalling toch weer een keer vanaf zijn tis gelukkig allemaal tijdelijk, en je waardeert het des te meer als je straks weer wél alles kan.
Als je teveel pijn ervaart, direct de ziektewet ingaan! Hoe meer je forceert, hoe langer je hier last van gaat hebben na de bevalling. Sommige dames doen hier wel erg luchtig over bekkeninstabiliteit. Naast de bijna constante pijn vind ik het echt vreselijk zo afhankelijk te zijn van iedereen! Jullie niet dan Mijn vriend heeft ook nog eens een eigen bedrijf en vind het zo zielig dat hij naast een gemiddeld 60-urige werkweek, ook nog zoveel mogelijk in het huishouden moet doen. Mijn ouders komen ook iedere week om boodschappen te doen en te poetsen. zo lief. Zelf doe ik echt alles aan om op de been te blijven. Vooral je spieren trainen is belangrijk, des te langer blijf je mobiel en herstel je sneller na je bevalling. Acceptatie is in zekere zin ook belangrijk, je moet immers goed luisteren naar je lichaam en ook optijd rust nemen. Maar met helemaal niks meer doen en je er gewoon bij neerleggen bereik je niets hoor! Zijn jullie dan niet bang dat je straks de eerste weken (soms maanden) na de bevalling amper je eigen kind kan verzorgen? Dat is iets wat ik regelmatig hoor van vrouwen die bekkeninstabiliteit hebben gehad. Ik doe er in ieder geval alles aan om dat te voorkomen
Nee, kon de eerste 3 weken na de bevalling sowieso niets omdat ik een spoedkeizersnede heb gehad. Daarna bijna niets meer van m'n bekken gevoeld.. Maar ik ben dan ook actief gebleven ondanks de pijn. Niets geforceerd, maar wel dagelijks een stukje fietsen, elke dag minimaal 2x een blokje om en elke avond oefeningen gedaan. Niets doen bepertk je herstel daarna alleen maar. Niets forceren, maar zeler bezig blijven. En als je rven stilstaat bij alle pijn die je straks nog gaat ervaren (bevalling erc) ben je snel van je schuldgevoel af
Ik lees eigenlijk niet dat iemand hier luchtig doet over bekkeninstabiliteit. En ik lees juist wel dat men het lastig vindt/zich schuldig voelt mbt taken loslaten, werk opgeven, huishouden aan man overlaten. En acceptatie cq je erbij neerleggen is in mijn ogen iets heel anders dan passief eorden en op de bank gaan zitten wachten tot het overgaat. Acceptatie wil zeggen dat je zonder schuldgevoel(!) accepteert dat je deze periode minder kunt en dus dingen aan een ander over moet laten. Accepteren dat je in moet schatten welke activiteiten je nog wel kunt ondernemen en op tijd rust neemt. Maar acceptatie geeft vooral rust in je hoofd waardoor je niet blijft vechten tegen iets wat je niet tegen kunt houden. Deze zwangerschap gaat dat me gelukkig een stuk beter af. En wat betreft na de bevalling: mijn klachten hielden nog tot 5 maanden na de geboorte in erge vorm aan. Daarna kon ik langzaam echt revalideren door te sporten en bijvoorbeeld weer buiten te gaan fietsen. Ik denk dat ik anderhalf jaar na de bevalling pas echt weer een beetje mijn lijf en kracht terug had. Het kan een lange weg zijn, maar ben zoveel beter voorbereid nu.
Ik heb 'gelukkig' uiteindelijk geen natuurlijke bevalling gehad, zou dat ervoor hebben gezorgd dat ik sneller hersteld was? Schijnt dat natuurlijk bevallen heel erg slecht is voor je bekken/bekkeninstabiliteit.. Weet niet of het waar is.