Beste allemaal, Maandag na zo'n 6 weken zwangerschap (wat waren we blij) een miskraam gehad. Het ging allemaal heel snel..veel bloed..veel buikpijn... Vandaag (vrijdag) moet ik nog veel huilen. Dit had ik niet verwacht. Vooral omdat ik zaken altijd goed kan relativeren. Ik roep altijd tegen mezelf dat ik me vooral niet aan moet stellen; maar het doet zo'n pijn van binnen. Herkend iemand dit? Hebben jullie tips?
ja kopop meis...het duurt nog wel even voordat je dit verwerkt hoor...de hoop de wens...de blijheid! Hier heb ik er wel 2a3 weken over gedaan voordat ik erover kon praten zonder meteen in tranen uit te barsten....nu soms nog een brok maar het gaat steeds beter. En je blijft er gewoon altijd aan denken...wanneer je 12 weken zou zijn...wanneer je bijna uitgeteld blijft...de testdatum....blijven speciaal. Rouw...huil...praat...en het zal makkelijker gaan...helemaal vergeten doe je het nooit! Groetjes, Miranda
Ik herken het, babyroos! 1 juni heb ik onze miskraam gekregen, deze week, net voor onze vakantie zouden we 12 weken zwanger zijn! Gister in de auto tijdens een bepaald liedje op de radio, ineens stromende tranen over mijn wangen. Ook ik relativeer en ben nu alweer bezig met mijn nieuwe temperatuurgrafiek, eisprong enzo. Gelukkig weet ik eind volgende week of we weer zwanger zijn of dat ik Clomid ga slikken. Gister was het voor ons extra pijnlijk want mn beste vriendin, precies op dezelfde dag uitgerekend, had een prima echo met kloppend hartje. Een ander zou een miskraam krijgen, maar kreeg deze week weer "hoop" te horen... Goed nieuws doet mij pijn. Ik troost mij dan met de gedachte dat ik dit toch al heb meegemaakt en dat ik dit verdriet voor een ander wil besparen, het is soms net een voetbaluitslag diep van binnen, een winnaar en verliezer, voel dat allemaal maar in 1! Mijn man begrijpt me niet zo erg, maar laat mij in mijn waan. Ik ben van mening dat je je gevoelens moet blijven toelaten, zo voel je het gemis en hoe meer je voelt, hoe meer het zal slijten in de tijd. Sterkte in elk geval. En inderdaad, wat Miranda schreef, blijf rouwen, huilen en praten. Het heeft tijd nodig, gun jezelf die tijd!
Babyroos: dit valt ook niet te relativeren. Natuurlijk als je goed kijkt denk je misschien wel van: oja, dat is ook zo! Maar neem de tijd voor het verwerken. Huilen mag, vrijwel iedereen zal het begrijpen, ook al is het dan op een andere manier. Sterkte.
Meid, dit heeft tijd nodig,...ik dacht het verwerkt te hebben,...ik had nu 22 weken geweest en met 12 weken klopte het hartje niet meer,...ben 2x gecurreteerd....2,5 week geleden de laatste keer, maar echt ons beebje hebben we op 30 april al weg laten halen ivm geen hartactie meer,.... en ik heb een rotweek,..overal wordt ik ermee geconfronteerd, en ik blijf maar denken en denken,... ik zou ook wensen dat het niet zo voelde, maar ook dit moet ik door, en het zal vaak genoeg nog moeilijk zijn,... De omgeving denkt ook allemal maar dat je het gehad hebt en op naar de volgende, maar begrijpen niet dat dit nog zooo moeilijk kan zijn,... neem ook je tijd meis, we moeten er helaas allemaal doorheen!! sterkte!!
Meisie natuurlijk is t moeilijk, huilen is juist goed.. laat t er lekker uit hoor! Ik zou nu 29 weken zwanger zijn geweest, en ondanks dat ons een nieuw wondertje gegund is huil ik ook nog vaak om ons verlies... en we zijn nu 2,5 maand verder.. De intense pijn en verdriet kun je jammer genoeg niet wegredeneren. Geef jezelf de tijd meis, om t een plekje te geven.. Dikke knuf!
hoi hoi, Dat je er nog veel aan denkt en er verdrietig van wordt is helemaal niet gek. heel logisch. Een miskraam is niet zomaar iets. IK heb in januari een miskraam gehad en nu vorige week weer een. Ik zit er momenteel echt ff door heen. De pijn, het verdriet, alles is mij even te veel. Het vertrouwen in mijn lichaam is weg. IK ben daarom deze week ook niet gaan werken. Echt meid, je moet goed aan je zelf denken hoor en verdriet mag je hebben. Ik heb van de eerste miskraam nog steeds moeilijke momenten, vooral data blijven in mijn hoofd zitten. Groetjes Sannie
jeetje Sannie, wat een ellende zeg...! kan mij voorstellen dat je er even doorheen zit,...maar probeer positief te blijven,...hoe moeilijk het ook is,...anders ga je er dadelijk aan voorbij en dat is niet de bedoeling... Heel veel sterkte meis!
Jeetje..ik ben een beetje stil van jullie verhalen...dat moet niet makkelijk (geweest) zijn. Heel erg bedankt voor alle lieve woorden, meiden! Ik wens jullie allemaal heel veel sterkte. En voor iedereen die een nieuw wondertje gegund is; geniet van je zwangerschap. dikke knuffel!
Het is heel herkenbaar hoor! Gun jezelf de tijd. Natuurlijk is het een teleurstelling en verdriet, je had toch een droom en die is er nu niet meer. Tel daar de hormonen bij op... Gun jezelf er gewoon de tijd voor. Sterkte!
vanaf het moment dat je positief test voel je je al een beetje moeder en hou je je beebje al vast. En als dat ineens stopt... intens verdriet :'( Bij mij blijven de data ook in mijn hoofd hangen. Ik heb nu een vmk, ma 7 weken en 2x ma 9,5 week en ik zal geen van mijn kleintjes vergeten. Ze zijn voor altijd een deel van me. Heel veel sterkte deze moeilijke tijd, dikke knuffel Miek
Het verdriet om een miskraam wordt vaak onderschat en dat maakt het nog moeilijker dan het al is. Ik voelde me onbegrepen en kreeg het idee dat mensen er niet te lang bij stil wilden staan. De enige die het verdriet kan verwerken ben je zelf. De komende tijd zal je je nog regelmatig erg down (kunnen) voelen. Zeker als een ander met goed nieuws komt. Dat kan inslaan als een bom! Ik heb wel een paar weken gehad dat ik 's avonds als een soort half dood vogeltje op de bank voor me uit zat te staren. Kon nergens de lol van inzien en had nergens zin in! Uiteindelijk heeft de echt moeilijke periode wel zo'n drie maanden geduurd. Toen gingen we op vakantie naar Oostenrijk en de week na die vakantie raakte ik weer zwanger. Het is een tijd van veel onzekerheden, maar je moet er simpelweg doorheen. Heel veel sterkte!!
In alles wat ik lees hier, vind ik mezelf terug. In mijn hoofd dwalen alle mogelijke gedachten, maar de buitenwereld ziet/hoort dat niet. Het is voor velen,althans wat ik merk, een onderwerp waar men niet over wil praten. Ik zelf heb een curretage gehad bij 10, het hartje is gestopt bij 6w3d. Ik kreeg dus zelfs te horen van een vriendin, nou ja vriendin?:" maarre, het was toch al niks meer na die 6 weken...Waarom heb je het er dan zo moeilijk mee?" Inderdaad, je bent in gedachten al zo veel verder en heb je alle plannen gemaakt. Hoe cliché misschien ook, het heeft tijd nodig om het te verwerken. De ene dag gaat het beter dan een andere dag, maar dat geeft helemaal niks.....Iedereen heeft recht op zijn eigen verdriet. Knuffel !
Je zult er altijd aan herinnert worden.. Bij mij is het nu 3 jaar geleden dat ik Lucas* verloor na 16 weken zwangerschap, deze zwangerschap had ik het echt moeilijk, zeker omdat het ook een jongetje is.. Lucas* zal altijd in mn gedachte blijven, als grote broer van deze kleine bink.. In die periode had ik het ook moeilijk met liedjes, babykleertjes die ik zag, zelfs met de kleur baby blauw.... Ook toen de uitgerekende datum kwam heb ik het mega moeilijk gehad. Het slijt wel maar vergeten doe je nooit.
Pfff...inderdaad heb afgelopen dinsdag te horen gekregen dat het kindje niet meer groeide en dat het hartje niet meer klopte...we waren dacht ik bijna 12 wkn. tenminste afgelopen woensdag stond die 12wkn echo op de planning...ik begon echter afgelopen maandag te bloeden en dinsdag een extra echo gehad...daar kwamen ze tot de ontdekking dat het tot 7wkn en 2dg geleefd heeft.....inderdaad heb ik ook veel huilbuien terwijl ik mij voorhoud dat het misschien beter is geweest, wie weet was het ongezond geworden..maarja ook ben ik boos waarom wij??? inderdaad bij bepaalde liedjes kun je uuuuuuren huilen...sterkte allemaal..en ik blijf maar bloeden en krampen hebben pfff ben benieuwd hoe lang nog...