Hallo allemaal! Na het overlijden van ons zoontje ( paar maanden geleden ) ben ik nu ruim 6 weken zwanger. De afgelopen maanden heb ik twee miskramen gehad en ben blij dat het deze keer lijkt goed te gaan.. Paar dagen geleden eerste echo gehad en een knipperend hartje gezien! Ik vind het heel moeilijk op blij te zijn. Bang voor weer een teleurstelling, bang voor een miskraam, bang voor alles eigenlijk. Eerst dacht ik, als ik bij 6 weken een kloppend hartje zie, dan durf ik te juichen. Nu stel ik dat weer uit naar de 8 weken echo. Maar ben bang dat dit misschien wel de hele zwangerschap blijft omdat ik bang blijf dat er iets mis gaat en dat dit kindje misschien ook wel ziek is. Ons zoontje is na een voldragen zwangerschap na 3 maanden overleden. Zijn er meer mensen op dit forum die zo angstig zijn? Of ook zwanger zijn na het overlijden van een kind. Of bestaan daar speciale praatgroepen voor? Deze hele zwangerschap is zo anders. Alles is anders...
Hoi, Allereerst Gefeliciteerd met deze nieuwe zwangerschap! Ikzelf ben ook een zoon verloren na een zwangerschap van 37 weken vorig jaar! Nu ben ik 28 weken zwanger en heb ook veel angst al vanaf het begin, die angst die zal ook wel blijven tot ik haar veilig in mijn armen heb, toch moet ik zeggen dat ik ook momenten heb waarin ik geloof dat het deze keer goed mag gaan. Probeer niet al te negatief te zijn( ik weet het makkelijker gezegd dan gedaan) en bespreek je angsten met bijv. Je verloskundige/gyn!
Allereerst sterkte met het verlies van je zoontje en gefeliciteerd met je zwangerschap! Na dochter* was ik tijdens de zwangerschap van zoon ook vreselijk bang. Leefde van echo tot echo, kwam nauwelijks het huis uit (behalve voor die echo's), heb tranen met tuiten gehuild en dagen afgestreept op de kalender.. Nu het bij hem wel goed is gegaan, ben ik deze zwangerschap iets rustiger, maar bij elk pijntje schiet ik nog steeds in de paniekmodus en iedere echo ben ik weer bang te horen dat het er niet goed uitziet. Het zal nooit meer hetzelfde zijn. Maar ik hoop met heel mijn hart voor je dat de afloop deze keer wel anders is..
Bedankt voor jullie berichten! Fijn wat te lezen van moeders die hetzelfde hebben meegemaakt.. Ik zal inderdaad proberen positief te blijven.. en de schuldgevoelens te beperken.. Jullie ook een goede zwangerschap toegewenst.
Helaas is ook mijn dochtertje overleden na 38 weken zwangerschap. Daarvoor heb Ik een aantal miskramen gehad. Ik ben nu ook weer zwanger. Ik vind het zwaar, de dagen duren lang tot aan de echo en ik durf ook niet echt blij te zijn. Ik heb gezien dat er op Facebook een besloten groep is voor mensen die dit meegemaakt hebben. Ik wil mezelf nog niet aanmelden omdat ik nog niet wil dat anderen kunnen afleiden dat ik zwanger ben.
Ook voor mij is het heel herkenbaar. Onze zoon, 1e kindje, is na de geboorte overleden nadat er aan het eind vd zwangerschap problemen waren. Na hem hebben we een gezonde dochter gekregen die nu anderhalf jaar is. Tijdens haar zwangerschap was ik heel angstig en kon ik tot ik haar hoorde huilen niet geloven dat het goed kon gaan. Elke controle gaf even geruststelling maar het is geen onbezorgde zwangerschap. Ookal vond ik het wel dierbaar en gezellig toen ik haar voelde bewegen. Weet je waaraan jullie kindje is overleden en of er een herhalingskans is? Weet dat je gevoelens heel normaal zijn. Je hebt iets verschrikkelijks meegemaakt en dat dat je nu tekent is toch heel logisch, het komt door liefde en verdriet voor jullie zoon. Als je je trouwens aanmeldt bij een besloten fb groep kunnen alleen andere leden zien dat je lid bent. En er is ook stichting lieve engeltjes, voor ouders van overleden kinderen. Ben zelf geen lid, maar als je behoefte hebt aan contact zou dat ook kunnen. Ik hoop voor jullie mee op een gezonde zwangerschap en een gezond kindje dat met jullie oud mag worden.
Hier ben ik onze eerste verloren met 36 wkn zwangerschap. Daarna een angstige zwschap gehad en dat ging met 27 weken fout. De 3 zwangerschappen daarna zijn goed gegaan, maar op een roze wolk zitten werkte niet. Waar de "normale" zwangere vrouw blij en gerust is als de 12 weken voorbij zijn, begonnen bij mij de angsten juust vanaf de 25e week. Deze angsten werden elke week erger en door deze angsten/stress buigde de groeilijnen elke keer vanaf de 33e week af waardoor ik telkens vanaf de 35e week bedrust had met thuismonitoring (elke dag een ctg thuis door een verpleegkundige). Mijn kindjes zijn door deze afbuigingen en angsten/stress van mijzelf met 37+5 (2x) en 37+6 gehaald. Kleiner dan gemiddeld, maar kerngezond en levend (wat voor mij het belangrijkste was.) Dus of een zwangerschap ooit weer relaxed gaat worden na het verliezen van een kindje....nee... bij mij absoluut niet! Ook al heb ik meerdere goed aflopende zwschappen gehad (en dus mezelf had bewezen dat het echt wel goed kan gaan), de angst dat het weer mis kan gaan ver in de zwschap zal altijd blijven. En daar hoef je je zeker niet schuldig om te voelen! Die angsten zijn volkomen normaal. Dikke knuffel!!!
Hier ook zwangerschappen na verlies van ons oudste kindje. Ik herken de angst, en ook het nog niet helemaal blij zijn in het begin. Ik vond dat alle emoties in de eerste weken helemaal door elkaar liepen. Echt blijdschap voelen met de nieuwe zwangerschap vond ik ook lastig. Maar naar mate de weken verstreken viel alles wat meer op z'n plek. Verdriet en rouw gingen weer naar ons overleden kindje toe en er kwam ook ruimte voor blijdschap voor het kindje in de buik. Angst herken ik ook. Bij ons helpt het echt om er veel over te praten en steun te vinden bij de verloskundigen en gynaecologen (en vrienden/ familie) Zorg dat je altijd langs mag komen voor controle als je ongerust bent, zorg dat je een vangnet hebt en zoek eventueel psychologische hulp, want het is enorm heftig allemaal. Ik hoop dat je ondanks alle heftigheid ook mag/ kan genieten van de nieuwe zwangerschap, al is het maar (kleine) stukjes tussendoor. Maar geef het ook de tijd. Je vertrouwen in de natuur/ het leven heeft tijd nodig om weer te herstellen, en waarschijnlijk wordt het niet meer zoals vanouds. Heel veel sterkte en geluk voor jullie!
Ik lees hier graag ook even mee, Helaas zijn wij ook ons dochtertje verloren, Door '' hele domme pech van de natuur '' Wij willen ook heel graag weer zwanger worden, ook al is het nog recent zo'n 6 weken geleden. Morgen moeten we naar de gynaecoloog in het ziekenhuis, als we daar te horen krijgen dat het lichamelijk goed gaat, en ze geen reden zien om niet zwanger te worden. Hebben we toch besloten om ervoor te gaan. Ons hart is groot en deze liefde willen we heel graag delen. Wel fijn om terug te lezen wat jullie ervaringen zijn tijdens een nieuwe zwangerschap. Meiden, ik hoop op veel gezonde zwangerschappen en op een mooie afloop!
Zou angst over het verloop van de zwangerschap daadwerkelijk grote invloed hebben op de groei? Hier vorige keer de zwangerschap moeten beëindigen omdat het kindje niet levensvatbaar was. Nu een 20w echo gehad en het buikje zit op p3. Daarom krijg ik extra groei echo(s) om het verloop te monitoren. Ik meende wat meer ontspannen te zijn nadat ik de termijn van vorige keer voorbij was maar hoe ik nu echt ontspanning kan vinden... pff geen flauw idee!
Bij mij was stress een enorme factor die daarop meespeelde idd. En natuurlijk omdat mijn oudste zo laat pas overleed (geen mk rond de 6e week ofzo), kwamen de angsten pas veel later opzetten en dat zagen ze goed terug in de curve vanaf de 30e week. Dit is mij overigens door de gyn verteld en afgaande op mijn angsten die idd steeds erger werden vanaf de 30e week (heb bij mijn oudste krijsend en jankend bij de gyn gezeten met 35 wkn of ze hem aub toen niet konden halen wegens de angsten) geloof ik daar zeker wel in.
Gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik heb geen ervaring met het verlies van een kindje, maar wel met angsten tijdens de zwangerschap. Door het verlies van mijn vader heb ik namelijk angststoornissen ontwikkeld voor het verlies van dierbaren in het algemeen. Tijdens de zwangerschap projecteer ik dat heel erg op mijn kindje. Elke dag ben ik bang en als ik haar bijvoorbeeld naar mijn zin even te lang niet voel dan kan ik mijzelf verliezen in hele angstvisioenen om haar te verliezen. Het is heel erg vermoeiend en ondanks dat ik heel goed weet dat ik geen concrete redenen heb om bang te zijn kan ik de gedachten toch niet tegen houden. Omdat dit veel invloed heeft op jezelf en op de zwangerschap is het belangrijk dat je er over praten kan. Bespreek het met je verloskundige/gynaecoloog en vraag om een doorverwijzing naar een psycholoog. Het gaat niet zomaar over, maar het kan de angsten misschien wel meer draagbaar maken. Succes en ik wens je een hele voorspoedige zwangerschap.
Ja heel begrijpelijk in jouw geval.. Ik was nu ook bang voor herhaling en ondanks dat er vele dingen mis kunnen gaan was ik voornamelijk enorm angstig dat t zelfde probleem zich weer zou voor doen. Ik ben door een medisch circus door ziek zijn van de 2e bij een psych terecht gekomen. Die zei dat je daadwerkelijk bij stress een bepaald stofje wel/niet aanmaakt die de groei kan blokkeren. Dus nu proberen zen te worden (mm mm zeggen is 1 maar doen is 2...)