ik heb al eerder wat hierover gevraagd maar hoopte dat het wel over ging. mijn baby is nu 2 maanden en ik voel me echt niet fijn. doordat ik af en toe van die zweet aanvallen heb, vooral in mijn gezicht durf ik bijna nergens meer heen. Ik weet wel dat dat nergens op slaat maar ik voel me erg opgelaten als ik zo zweet. Het is echt een beetje een sociale fobie aan het worden lijkt wel of komt dat nu echt allemaal nog door de bevalling vraag ik me af (daarvoor zweete ik ook wel veel maar niet zoals nu). als ik thuis ben heb ik het bijna niet Hierdoor kan ik niet echt genieten, en ben steeds maar aan het piekeren. ik weet niet of het nou komt doordat ik zo moe ben of dat ik juist hierdoor zo moe wordt. In ieder geval zie ik nu overal tegenop tegen sociale contacten maar ook tegen bv het koken of gewoon opstaan dat de dag weer begint. je leest zoveel over babies maar niet veel over gevoelens van de moeder. Het is niet dat ik depri ben maar ik voel me niet blij en zie overal tegenop en ben echt super moe. ik heb niet zo'n zin om naar de huisarts te gaan ben bang dat ze (net als iedereen) zegt ach het gaat wel weer over, het hoort er nou eenmaal bij wat is er toch aan de hand met me?
Hoi Susan99, laat ik beginnen met te zeggen dat je echt niet de enige verse moeder bent met zo´n verhaal, alleen hoor je er, zoals je zelf al zegt, niet zoveel over. De roze wolk verhalen hebben wat dat betreft toch vaak de overhand. Doordat er in een korte tijd zoveel met je is gebeurd, lichamelijk en geestelijk, heeft het vaak een hele tijd nodig voor je het allemaal een plekje hebt gegeven. Daar kan wel een jaar overheen gaan. Je relatie is veranderd, je moedergevoel is op komen zetten in welke vorm dan ook, je omgeving ziet je ineens als moeder, je bent nog aan het herstellen van 9 maanden zwanger zijn en je denkt dat je na 2 maanden weer alles moet kunnen als voor je zwangerschap en dat is gewoon niet zo. De omgeving gaat weer verder en jij zit nog met een hoop nieuwe dingen. Er wordt inderdaad vaak gezegd dat het erbij hoort en dat het wel overgaat en dat je er wat moois voor terug hebt etc. Dat is natuurlijk ook allemaal wel zo, maar niet iedere vrouw ervaart het zo en kan er op dat moment wat mee. Dus nogmaals, je bent niet de enige en het is wel degelijk heel lastig als je je onzeker voelt over ondergeschoven kindjes als lichamelijke ongemakken na de bevalling. Dé oplossing heb ik niet voor je, maar ik zou je toch wel willen aanraden om eens met iemand te praten die er buiten staat. De gemakkelijkste weg is via de huisarts, maar als je je daar niet veilig voelt om je verhaal te doen kun je ook eens bellen naar de angst, dwang en fobie stichting (0900-200 711, www.adfstichting.nl). Klinkt misschien meteen wel heel zwaar, maar zij hebben veel ervaring en tips over hoe je het beste met je gevoelens om kunt gaan en kunt voorkomen dat het van kwaad naar erger gaat. Al geven ze je maar een gouden tip of kun je met mensen chatten die hetzelfde hebben. Ze zullen je telefoontje echt niet raar vinden. En als je dit niet ziet zitten, wil ik je toch wel adviseren naar de huisarts te gaan en te zeggen dat je bang bent voor de reactie dat het er allemaal bij hoort. Hij/zij kan je bijv verwijzen naar iemand bij jou in de buurt. Maar probeer in ieder geval jezelf niet te dwingen om alles nu al normaal en gezellig te moeten vinden. Praat er met je partner/een vriendin over en probeer je probleem in stukjes te zien en werk het stukje voor stukje af. Anders heb je wellicht het gevoel dat je de bodem van de put niet ziet en die is er wel! Groetjes Brigitte
en het is zelfs mijn 2e kindje in zeer korte tijd, eerst kon ik jaren niet zwanger raken en toen mijn kindje 9 maanden was kwam ik erachter dat ik (totaal ongepland en onverwachts en ongelovelijk) alweer 3 maanden zwanger was en ik was eigenlijk nog amper bijgekomen van mijn eerste bevalling (dat was een spoedkeizersnede) en soms verlang ik naar de rust die ik toen had toen ik n og maar 1 kindje had, het werd net allemaal wat makkelijker en dit babietje is er zomaar even bijgekomen en daar heb ik ook soms wat moeite mee ik denk er nog even over na wat ik ga doen, ik wil het ook niet meteen zo "groot"maken, als ik maar weet dat het normaal is dan is het al minder erg, dat ik mezelf toe kan staan om het ook niet leuk te vinden zeg maar, dat scheelt al een stuk in ieder geval bedankt voor je berichtje en als je nog meer tips hebt, graag