Laat ik beginnen met te zeggen dat mijn vriend en ik heel blij zijn met de zwangerschap en uitkijken naar ons kindje! Het was in het begin wel even schrikken, want we waren er niet van uit gegaan dat het in ronde 2 al raak zou zijn. Wij dachten; het is mooi als ik in 2014 zwanger word. Dat we al in 2014 ouders worden hadden we dus niet gedacht maar wat zijn we blij met onze kleine en we beseffen ons hoe mooi het is!! Steeds meer verandert het optellen van het aantal weken in aftellen. (Eerst vroegen mensen vooral hoe veel weken ik ben, nu komt al steeds vaker de vraag hoe lang ik nog moet). Ik merk dat ik het benauwd begin te krijgen hierdoor!! Het zullen de hormonen wel zijn maar soms denk ik, over 3 maanden zijn we niet meer met z'n tweetjes. We hebben het nu zo leuk en fijn samen, blijft dat wel zo of draait alles straks om ons kind? Ineens ben ik bang dat onze relatie helemaal zal gaan veranderen, alsof het er niet meer zal zijn of zo. Alsof we niet meer zo gek op en met elkaar zullen zijn. Natuurlijk zie ik in mijn omgeving dat vrienden echt wel fijne dingen doen samen en het kind/de kinderen eerder een aanvulling zijn dan dat ze iets uit elkaar halen. Maar ik vind het ineens doodeng dat er nog iemand zal zijn die een groot plek van mijn hart in gaat nemen. Stomme hormonen Herkenbaar voor mensen....?
Heel herkenbaar en heel normaal. Het is ook een enorme verandering. En toch is het straks ook heel snel alsof hij/zij er altijd al bij heeft gehoord. Komt goed, echt waar.
Herkenbaar, vooral in iets andere zin; Toen mijn man en ik eind 2011 besloten om voor een eerste kindje te gaan was ik een beetje bezorgd. Ik zag in mijn omgeving veel vrouwen die zodra ze moeder werden van die moekes werden die alleen maar over kinderen konden praten. Mijn man stelde mij toen wel gerust met twee goede argumenten: a) als je dat zelf niet wil dan kun je dat toch ook gewoon niet zo doen? b) mocht je opeens zo veranderen dat je dat wel gaat doen, heb je er dan zelf nog last van? En gelukkig; ik ben heus wel wát veranderd door het moederschap, maar ik werk nog steeds volop, heb ook wel een echte carrière, als ik met vriendinnen zonder kinderen ben dan kan ik uitstekend de hele tijd over andere dingen meepraten ipv alleen maar over kinderen te leuteren... En ja, mijn man en ik hebben het samen wel véél over ons dochtertje en nu de baby op komst. Maar tegelijkertijd is onze relatie alleen maar beter en hechter geworden, en wensen we beide geen seconde dat het anders is. En we praten nog steeds ook veel over andere dingen, over werk, collega's, familie/vrienden, vakanties, etcetera. En die plek in je hart; dat gaat zo vanzelf en zo natuurlijk, dat ervaar je niet als een plotselinge omslag ofzo. Sterker nog, daar is je baby nu al mee begonnen, tijdens je zwangerschap. En na de geboorte piekt dat liefdesgevoel nog wat verder, en ook daarna hou je elke dag weer een beetje meer van je kleintje. Dat gaat dus eigenlijk vrij geleidelijk.
Heel herkenbaar ik heb het ook! Ik was zelf in ronde 1 al zwanger wat ik ook niet had verwacht (maar wel heel blij mee natuurlijk) vervolgens komt alles in zo'n versnelling (die eerste slopende 12 weken) en lijkt alles nog vér weg en nu: nu ga ik bijna bevallen!! Alles is klaar en ik heb vriendinnen die het ook allemaal prima combineren. Dus nog werken, uitgaan, weekendjes weg etc. Ook hun relatie is nog prima. Dat geeft wel vertrouwen. En toch vind ik het eng: kan ik dat wel? ben ik wel en moeder? veranderd er niet vanalles? De adviezen die ik krijg: go with the flow. Komt vanzelf goed. Dus dat ga ik maar doen
Ik had die onzekerheid vooral in het begin. Zijn we geschikt als ouders, gaan we nog wel een stel zijn en kan ik nog een individu blijven. Zonder echt antwoorden op die vragen te hebben gekregen is die onzekerheid aan het verdwijnen en brengt de zwangerschap ons juist dichter bij elkaar. Opvoeden is iets dat je samen doet. Ja je leven en de manier waarop je de relatie invult samen zal veranderen. Maar verandering is niet per definitie slecht. Plan af en toe wat tijd met zn 2e in als je daar behoefte aan hebt. Meestal is er wel familie die dolgraag tijd wil doorbrengen met de kleine.
Herkenbaar hoor. Hier weten we de datum al dat ons kleintje komt, dus dan is het ook echt aftellen. Hier ook veel vragen of we het wel goed gaan doen en of het financieel wel te bolwerken is (ruim, hebben we allemaal al uitgerekend, maar toch). Doen we de kleine niet tekort door best veel opvang nodig te hebben.
Och wat herkenbaar! Twijfel stress angst onzekerheid... En soms in een hormonale bui zelfs de gedachte of het 'wel zo'n goed idee was al met al'.... Maar de gedachte 'dat het wel goed komt' is er gelukkig vaker dan de andere gedachtes
Ja hoor, super herkenbaar!!, Ik had het heel erg toen ik van mijn eerste kindje zwanger bleek,we wilden het zooooo graag maar toen ik mijn positieve test in mijn handen had raakte ik heel erg in paniek, Ik dacht neeee, ik kan helemaal niet voor een kindje zorgen , help, een kindje is voor 'altijd' dit heeft een dag geduurd.... En later in de zwangerschap had ik het idd ook wel, Het is ook niet even iets kleins wat er gaat veranderen in je leven,ik vond het het meest ingrijpende, maar ook het meest mooie en bijzondere wat ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt,en ja.....alles draait om dat kleine mensje, maar geloof mij,je wilt nooooooit meer zonder,wel is het voor mijn man en mij belangrijk om soms gewoon eens lekker een avondje samen weg te gaan,even zonder de kindjes.... Meid, het komt allemaal echt wel goed!! En die hormonsters die zijn lastige raadgevers..... Liefs taart
Heel erg herkenbaar Sarah! Ik vind 't zo'n vreemd idee om straks niet meer met zijn tweetjes te zijn! Maar aan de andere kant: eigenlijk zijn we nu al niet echt meer met z'n tweetjes, we zijn toch al heel erg aan het plannen en aan het vooruitkijken en zo. Zeker aan het begin van mijn zwangerschap was ik een beetje bang voor wat er ging komen. Ik doe het meeste in het huishouden (vriend is niet onwelwillend, maar ziet gewoon vaak niet wat er moet gebeuren, hihi), en ik was erg bang dat ik er met zo'n kleintje helemaal alleen voor zou komen te staan. Maar ik merk nu in mijn vriend echt een drastische verandering, zeker de laatste paar weken. Hij doet vanalles om het voor mij wat lichter te maken (al is het maar even een kop thee zetten), en hij is ook steeds meer bezig met ons ukje in mijn buik. In het begin kwam hij wat 'onverschillig' over (niet helemaal het passende woord), maar nu zit hij te stralen als hij onze uk voelt, en vanmorgen bij een groeiecho, zat ie erbij als een trotse glimworm, fantastisch om te zien! Ja, onze relatie gaat veranderen. Zal ongetwijfeld niet altijd makkelijk zijn als we ons allebei realiseren dat we niet meer de vrijheden hebben van voor de zwangerschap. Maar ik ben er steeds meer van overtuigd dat dit goed gaat komen! Hoop dat jij dat gevoel ook snel gaat krijgen!
Herkenbaar. Ik weet dat we straks niet meer met z'n 2-en zijn maar besef dat eigenlijk nog niet goed. Weet heel goed dat we straks niet zo even de deur uit kunnen gaan en bepaalde dingen echt moeten plannen maar besef dat nog niet goed. Wat ik ook van anderen hoor... gewoon over je heen laten komen. 99% van de mensen om je heen lukt het ook en is het ook goed gekomen. En na een paar dagen is de kleine deel van jullie 2 en weet je niet beter meer. Dus ik zie wel wat er gaat komen...
Bedankt voor al jullie lieve reacties. Het is ook zo dat we sinds de zwangerschap nog closer zijn. Hij is heel lief en betrokken. Ik weet dat we goede ouders zullen zijn en ons kindje alle liefde kunnen bieden die het nodig heeft. We hebben het er al over gehad om een avond in de maand samen op stap te gaan, filmpje, uit eten, etc. Het zal ook allemaal wel goed komen en ik weet zeker dat als de kleine er is we allebei op slag verliefd zijn (nu eigenlijk al ) en dat hij/zij er helemaal bij zal horen Het is prettig te lezen dat deze gevoelens en ideeën "normaal" zijn. Toch fijn, zo'n forum!!