Op een ander forum was dit ook een topic maar aangezien ik hier meer ben (alleen maar eigenlijk nog), vind ik het fijner om hier verder te kletsen.. Mijn moeder is vorig jaar juli overleden en ik merk nu ik in deze fase zit, ik het er nog moeilijker mee heb.. Mijn moeders grootste droom was om ooit oma te worden (nooit gepusht hoor maar het was gewoon zo). Elke keer als ik er aan denk breekt mijn hart weer en dat brengt heel wat gemengde gevoelens met zich mee. En daarbij komt het moment ook, dat als ik zwanger raak en het kindje geboren is, ik een bezoekje moet brengen aan mijn schoonouders want vlak voor haar dood heeft ze daar iets achtergelaten voor haar eventuele toekomstige kleinkind Mijn lieve mamsie dacht altijd overal aan.. Het doet me zo ontzettend veel pijn dat ze dit niet meer mee mag maken. Mocht ik gezegend zijn om zwanger te raken, dan krijgt ons kindje een hele lieve opa aan mijn vader en heb ik nog onwijs lieve schoonouders, maar toch... Wie o wie heeft hier ervaring mee en hoe gaan jullie hiermee om?
Lieve Nancy, Als eerst spijt het me te lezen dat je moeder is overleden. En super knap van je dat je dit hier durf te melden. Daar is echt moed voor nodig. Ik zelf heb hier geen ervaring mee maar mijn man wel. Zijn moeder wou ook altijd dat ze oma kon zijn maar heeft het helaas met ons kindje niet mee mogen maken. Toen ik zwanger was had hij het er moeilijk mee omdat hij het niet met zijn moeder kon delen. Toen onze meid geboren was was het nog erger voor hem. Maar ik moet zeggen nu de tijd verstrijkt gaat het beter. Ik denk en hoop dat dat ook voor jou geld. Tegen mijn man zeg ik altijd ze is er wel maar we zien haar niet. Maar ja denk niet dat het veel helpt ik probeer ook waar ik kan hem op te beuren. Maar zoals ik al zei het gaat steeds beter met hem. Ook praat hij gewoon over zijn moeder tegen onze kleine meid. En laat haar foto's zien ik doe dat ook zo is ze er toch een beetje bij. Ik hoop dat je hier iets aan hebt. Wat je vertelde over je schoonouders begrijp ik helemaal hoe lief ook het zijn niet jouw ouders. Veel sterkte en als je nog vragen heb stel ze gerust. Liefs, Patricia
Oei das niet leuk zeg! Begrijp je gevoelens wel. Wij hadden een jaar ofzo geen contact met mijn schoonmoeder (moeder van mijn vriend) en ze was tegen een zwangerschap. Ze wist niet dat ik zwanger was (ze was ook nog geen oma) en toen ik 30 weken ver was kregen we te horen dat ze ernstig ziek was, dus hebben we toch contact op genomen, en zag ze dat ze oma werd in 10 weken ongeveer.. Mijn zoontje is geboren en 3 weken later was ze overleden... Ze was heel erg blij toen ze nog haar kleinkind nog even kon meemaken, onverwachts! We waren heel vaak bij haar natuurlijk met haar kleinkind. Moeilijke tijd, maar ben wel blij dat ze dat nog even heeft mogen meemaken.
Ja ik twijfelde nog erg om het hier neer te zetten, want ja daar kom ik dus, met hier over het algemeen vrolijke berichten, met mijn minder vrolijke noot Heel herkenbaar verhaal ook ja.. Ik denk ook zeker dat ze meekijken hoor, daar geloof ik heilig in. Voor jou is het ook erg moeilijk hoor.. Dat denk ik ook heel vaak aan bij mijn vriend. Hoe moeten jullie nou met een rouwend iemand omgaan? Dat lijkt me echt niet makkelijk! Echt superbedankt voor je lieve woorden, fijn dat ik even van me af kan schrijven en kan luisteren naar jullie
Oei ook een vervelend verhaal zeg Maar, hoe dubbel, is het toch heel fijn dat ze jullie kindje nog heeft kunnen zien.. Maar wat een verdriet toch ook weer zeg bleh
Hoi Nancy, Mijn moeder is eind 2006 overleden en in april 2007 hadden wij besloten om voor een eventuele zwangerschap te gaan. De laatste gesprekken die ik met haar heb gehad op haar ziektebed was inderdaad over een kleinkind, dat ze dat niet meer mocht meemaken. Dat vond ze heel erg. Maar ze heeft me toen ook duidelijk verteld dat het leven doorgaat, hoe dan ook. En toen zei ze: "als jullie er klaar voor zijn, dan zal ik jullie wel helpen". Ik heb hier heel veel kracht uit gehaald en toen we hadden besloten om te stoppen met de pil had ik er ook vrede mee. Gek genoeg was ik na het stoppen met de pil niet meer ongesteld geworden. Gelijk in ronde 1 na 10 jaar pil te hebben gehad. Ik voelde meteen dat ze heel dichtbij me stond en dat ze inderdaad wel geholpen heeft. Toen in 2008 mijn zoon werd geboren, was ik de gelukkigste mama, maar ook wel verdrietig omdat ik juist daardoor mijn moeder erg mistte. Toen moest ik het nogmaals accepteren, want mistte juist diegene waa je altijd op terug kon vallen. Nu gaat het hartstikke goed en ik voel nog steeds dat ze dicht bij me is en dat voelt goed. Soms kan ik er ook wel om lachen, blijkbaar is de moeder in mij ook mijn eigen moeder. Ik betrap me er heel vaak op dat ik precies alles zo doe als mijn moeder vroeger en als ik mezelf terug zie op film dan lijk ik toch ook heel veel op haar. Het enige advies wat ik je kan meegeven is goed blijven praten, het heeft gewoon ook zijn tijd nodig, en dat mag best. Sterkte
Ik heb bij jouw verhaal even een traantje weg moeten pinken hoor Erg herkenbaar ook weer.. Mijn moeder geloofde nooit echt in het bovennatuurlijke dus dergelijke opmerkingen heeft ze nooit gemaakt, maar ik geloof zeker dat ze er is (voel haar soms ook heel sterk, vooral de laatste tijd..) Ik geloof ook zeker dat je daar heel veel kracht uitput. Hmmmm en wat betreft het praten; ik ben niet zo'n prater. Ja hier lekker makkelijk maar thuis... Mijn vriend vraagt er vaak naar maar wil hem niet lastigvallen (laat hij het maar niet horen ), dus dan maar jullie lastigvallen en dan lekker anoniem Jij ook enorm bedankt voor je verhaal en sterkte natuurlijk.
@ Nancy...goed van je om deze topic te openen. Wilde het eigenlijk ook net gaan doen, maar toen zag ik jou topic. Ook ik heb namelijk 4 jaar geleden mijn moeder vrij plotseling verloren. Net als veel in de familie is ze gestorven aan borstkanker. Sinds haar overlijden ging het goed met mij, maar nu we bezig zijn met zwanger worden merk ik inderdaad dat je er vaker bij stilstaat. Als het allemaal lukt ben je namelijk zwanger. Normaal deel je dat gelijk met je ouders, maar nu...nu mis je straks de mooie reactie van je eigen moeder. De tranen in haar ogen als ze hoort dat ze oma zal worden. De trotse woorden in haar stem als ze het tegen iedereen wil vertellen. Het moeilijke bij ons (of liever gezegd bij mij) is dat ik ook geen 'normale' reactie van mijn eigen vader zal krijgen. Gelukkig leeft hij nog wel en heb ik ook goede contacten met hem. Hij zal ook wel vreselijk trots en blij zijn, dat wel. Hij is alleen psychisch niet oke en dat maakt het moeilijk. Hij zal dus ook nooit kunnen oppassen of dat soort dingen. Met blijdschap kan ik alleen wel zeggen dat ik twee schatten van schoonouders heb waar ik terrecht kan. Ook voor hun is het wel lastig omdat ze zich door mijn geschiedenis niet goed een houding weten te geven. Maar ze doen het super. Sorry van het lange verhaaltje misschien, maar het lukt stiekem wel op. Ben blij dat ik weet dat ik niet de enigste ben!!
In mijn ogen val je niet lastig. Praten is belangrijk en waar je dat doet maakt niet uit. Denk maar zo...degene die het lastig vinden zullen dit toch niet gaan lezen!!! Ook ik weet gewoon dat mijn moeder altijd bij me is. Hoe dat weet ik niet, maar het is gewoon zo!! Juist door deze gedachte en gevoel maakt het dat je er inderdaad veel kracht uit haalt.
Jeetje wat zijn er eigenlijk (jammergenoeg) veel lotgenoten nog zeg! Alle verhalen zijn zo herkenbaar Maar wat sneu voor jou dat je ook nog eens dit met je vader hebt zeg.. Maar leve onze schoonouders dan maar Sterkte En geen sorry, ik vind het 'fijn' om dit soort verhalen te lezen en de rest denk ik ook! Ik merk dat het fijn is om van je af te schrijven..
@ Nancy, er zijn er jammer genoeg nog veel meer die dit soort dingen mee maken. Ik merk dat dingen wegschrijven makkelijk gaat als praten. Met je opmerking dat het van je afschrijven werkt ben ik het dus helemaal mee eens!!! Ben alleen een beetje bang voor mijn eigen reactie als ik zwanger ben. Denk dat ik dan toch wel ff een klap zal krijgen maar ja...dat zien we dan wel weer.
@ Nancy, ik kan me een beetje voorstellen hoe moeilijk het voor je is... Op 02 september is mijn vader overleden aan kanker, ik ben heel erg blij dat hij zijn eerste kleinkind nog heeft kunnen meemaken, hij was zo gek op haar, ze was (en is) zijn kleine deugnietje... vind het heel moeilijk dat hij er niet meer is, zeker omdat we al druk aan het oefenen waren voor een tweede kindje. Ik heb het hem nog wel kunnen vertellen dat we nu 'bezig' zijn voor een tweede, maar ik had hem graag persoonlijk willen vertellen dat hij (ooit) nog een keertje opa zal worden..... Bij mij is het nog steeds heel erg vers, maar ik denk wel dat het gemis van een ouder nooit over zal gaan. Ik wens je veel sterkte en wat een fijn gevoel moet het zijn dat het aanvoelt dat je moeder bij je is, zal vast heel fijn zijn . Liefs, Fem
Jeetje dat is verdorie pas 2 weken geleden... Wat verschrikkelijk Ik kan me die periode alleen nog maar herinneren als in een roes, verdooft.. Heel erg gecondoleerd en alle sterkte natuurlijk.. Ook weer heel dubbel maar toch fijn dat hij je eerste nog mee heeft mogen maken. Hoe gaat je kindje er mee om, of is ze daar nog te jong voor? Ik weet dat bij iemand in de familie de jongste vaak wees naar de foto van de overleden opa "is opa nou"? Dat lijkt me zo erg Het gemis gaat denk ik nooit over nee.. juli was ze een jaar overleden en ik dacht joh ik fiets wel door die datum heen, denk toch iedere dag aan haar. Maar mooi niet; ben er letterlijk een week ziek van geweest.. Toch heel confronterend dat het relatief zo snel gaat en dat er dan alweer een jaar is verstreken.. Nogmaals veel sterkte
Dank je wel... het is inderdaad nog maar heel kort geleden, maar er komt zoveel op je af (crematie regelen, instanties schrijven, naar de notaris etc etc) dat het voelt alsof het al weken geleden is... gek he... ik droom nu heel veel over mijn vader, heb jij dit ook gehad??? Onze dochter rende de eerste paar dagen gelijk naar de plek waar het bed stond van mijn vader terwijl ze hard om opa riep, nu doet ze dat niet meer. Soms zegt ze 'opa, opa??' en als ik dan vraag waar opa is, wijst ze naar het plafond (of de lucht, ligt eraan waar we zijn), ik denk dat ze er meer van meekrijgt als dat wij allemaal denken. Ik heb haar uitgelegd dat opa nu een sterretje aan de hemel is, als het straks wat eerder donker is gaan we samen naar de sterren kijken. Ik denk dat zij het ook op een bepaalde manier moet verwerken... geen idee eigenlijk. Jeetje, dat je een week ziek bent geweest, zo zie je maar hoe diep dat zit he... ook al is het 'al' een jaar geleden, toch lijkt het me allemaal nog heel vers. En dat van die roes heb ik nu nog steeds eigenlijk (misschien dat ik daarom zo wazig overkom misschien, indien dit zo is; sorry daarvoor ).
Wat een verhalen, heel veel sterkte allemaal. mijn schoonmoeder is gister overleden, dan denk je mischien waarom zit je hier dan? afleiding en zo ook nog een naar de gyn ze heeft al 3 kleinkinderen en een achterkleinkind, maar ze wist dat we bezig waren voor een kleintje, we waren ook bang dat ze daar op ging wachten :S gelukkig heeft ze dat niet gedaan, dit is nou eenmaal beter voor der, maar we gaan der zeker missen met heel veel dingen als we zwanger raken
Jeetje Dina... wat vreselijk, gecondoleerd met het verlies van je schoonmoeder... en heel veel sterkte!