Ik moet even mijn verhaal kwijt. Na bijna 1,5 jaar & de mmm werden wij doorgestuurd voor IVF/icsi. Compleet onverwachts bleken wij ineens toch nog zwanger. Ik had voor de zekerheid nog een maand chlomid geslikt. Zo blij en zo dankbaar. Vorige week woensdag had ik de eerste echo ik was toen 5 weken en 6 dagen. Ook nog geen hartje gezien. Ook heb ik toen hcg geprikt die was 769. Donderdag kreeg ik ineens een heel klein beetje bruin bloedverlies. Maar het was maar heel weinig dus ik weet het aan de inwendige echo. Vrijdag en zaterdag avond hetzelfde, maar steeds maar een paar druppels. Zondagmiddag was het ineens een golf roze bruin slijm en maandag ochtend bij het afvegen een hele streep bruin. Ik kreeg die dag gelijk een echo. Het vruchtje was 0,9 mm gegroeid maar helaas nog geen hartje ( dat was volgens de gyn nog geen probleem) Het kan volgens haar 2 kanten op. Ik mag zo bellen voor de uitslag van de tweede keer hcg prikken. In mijn hart weet ik het al, de kwaaltjes zijn weg. Maar ik kan het niet, ik kan dit niet aan. De afgelopen 2 weken waren de mooiste van ons leven en nu stort alles in. Ik weet echt niet hoe ik hier doorheen moet komen ik blijf maar huilen. Ik zit ook nog eens overspannen thuis met een angstoornis en een depressie. Dit kindje was eindelijk een lichtpuntje... Ik weet niet wat ik moet verwachten ben zo vreselijk bang...
Hè wat een naar berichtje! Heb je ook last van buikpijn? Ik hoop voor je dat de test positief uitvalt. En ik denk ook dat je die moet afwachten voordat je een conclusie kunt trekken. Ik duim voor je!! Knuffeltje
Ik snap je angst heel goed.Probeer ook wat moed te houden,ik heb bij een paar zwangerschappen bruin maar ook knalroodbloed verloren en die kinders lopen lekker rond hier in huisDus je weet het nooit meis! Sterkte ermee!
Zelf heb ik vorig jaar een MA gehad. Het kindje was net overleden met 10w. Zo vreselijk om te zien, dat er een heel mensje zit maar geen hartje! Ik heb mezelf laten curetteren. Mijn man was er na 2 weken alweer 'overheen'. Ik heb er 8 maanden lang elke dag aan gedacht. Op de uitgerekende datum (bij mij 13 april '11) Heb ik een kaartje laten drukken en deze op de kast gezet voor wekenlang. We hebben het symbolisch Sascha genoemd. Het was zo vreselijk welkom en dan krijg je dat. Maar het allermoeilijkte voor mij was, dat mijn hele omgeving deed alsof het niks was. Ik kon er met niemand makkelijk over praten. Nu ben ik een soort miskraamstrijder geworden en elke keer als ik mensen erover hoor praten, dat het niks voorsteld kom ik in actie geef je over aan je gevoel. Het is een van de allermoeilijkste dingen, die je als vrouw in je leven kan meemaken. Hele vele sterkte!