Hebben jullie ook zoveel last van onbegrip over je bekkeninstabiliteit? Ik word er soms zo verdrietig van om te merken dat mensen denken dat ik me aanstel of dat het wel mee valt. Van opmerkingen als '' nou je gaat steeds erger waggelen'' word ik helemaal gestoord. Alsof ik het leuk vind om als een eend rond te lopen. Nee, ik kan niet anders door die k*t pijn. Mijn schoonmoeder spant de kroon. Ik ben momenteel tegelijk zwanger met mijn schoonzusje, die a.s. week is uitgerekend. Zij heeft echt nergens last van. Ik dus wel, dus elke keer wordt dat maar met elkaar vergeleken. En als het er dan eigenlijk op neer komt, dat ik het toch wel erg zwaar heb, wordt er gezegd: "Ja, maar H. was wel misselijk in het begin he..." Ehhhh, ja ik ook hoor.... Is ze alweer vergeten waarschijnlijk. En ik klaagde daar ook niet echt over... Alsof ik niet mag zeuren, zo lijkt het. Mijn moeder helpt me veel. Is echt een poetsmiep, dus als zij gepoetst heeft, is het ook echt schoon. Dus heeft mijn schoonmoeder maar besloten om niet te komen helpen hier met poetsen want "daar kan ze toch niet aan tippen" zegt ze dan. Nou daar zakt zo mijn broek van af he... Zeker als ik dan later hoor dat ze wel bij haar eigen dochter is geweest om te helpen. Die kan namelijk alles nog makkelijk zelf en vraagt er niet eens om. Sorry voor mijn gezeur, maar moest het even van me afschrijven. Ik kan er soms moeilijk mee omgaan, dat onbegrip.....
Gelukkig hier niets anders dan begrip en steun... Lijkt me heel vervelend om jezelf steeds te moeten verdedigen! Sterkte!!
Dat steeds moeten verdedigen is vervelend, het helpen poetsen zou ik loslaten: je kunt een ander nou eenmaal niet verplichten om je te komen helpen. Hier niet zoveel last van onbegrip eigenlijk. Er zijn vast wel mensen die er dom over doen, maar dat kan me m'n reet roesten eigenlijk...
Sterkte, heel vervelend dat mensen zo doen. Helaas kun je er weinig aan veranderen, behalve idd het negeren en maar denken dat ze niet beter weten...
Oh ja, die dooddoeners zijn ook erg "grappig" ... NOT! Hier 4 miskramen gehad en daardoor verspeel je klaarblijkelijk ook het recht om dan ook maar iets op te merken over hetgeen zeer doet/dwars zit...mensen die gewoon zeggen, "je wilde toch zo graag???" ...PARDON!? :x
zelfste hier hoor ,ben sinds januari thuis wegens extreem zwangerschapsbraken, bekkeninstabiliteit en zware rugklachten( vorig jaar zwaar ongeval gehad). hoor alleen maar van de ouders en grootouders "in mijne tijd...",s heel tof dat mijn moeder de dag voor ik kwam nog heel haar huis heeft gepoetst en t gras heeft gemaaid ,maar wat ben ik er mee??? meeste mensen snappen niet dat voor sommige vrouwen een zwangerschap zeer zwaar en soms echt een ware hel kan zijn ,want het is toch de mooiste periode ooit. hier ook veel onbegrip omdat we zeggen dat dit onze enigste zal zijn ,omdat we beide zo een zwangerschap niet meer aan kunnen . nog ff doorbijten en je bent zeker niet alleen!
Hier hetzelfde gehad! Eerste keer nergens last van, maar ja, met 35 ging het mis, tweede keer net 15 weken! Een aanslag op je lichaam, 3 keer achter elkaar zwanger zijn, naar we wilden een kindje en iedereen bood hulp aan voor mij, mijn manen de hond als ik dat nodig zou hebben!! Ik heb pijn door bekkeninstabiliteit gehad vanaf 20 werken, plus de angsten en t niet kunnen slapen.... Al met al, het ging super slecht!! NIEMAND die kwam helpen! Mensen die wel wilden konden gewoon niet door drukte enzo, maar verder vonden mensen (lees vooral ouders en schoonfamilie) dat we het er zelf naar hadden gemaakt! We wisten dat het van tevoren zwaar zou worden!! Terwijl mijn schoonzus alle hulp heefgehad, terwijl zij een perfecte zwangerschap heeft gehad!!
Hier gelukkig veel begrip vanwege mijn BI. Ook collega's verklaarden mij voor gek toen ik nog aan het werk werk was en vonden dat ik lang genoeg doorgekwakkeld had... Erg fijn want zo ga je toch met een beter gevoel (vervroegd) met verlof!
oja zulke mensen wonen er hier in de straat ook hoor die totaal geen begrip hebben voor mensen met bekkeninstabiliteit .... ikzelf heb er ook enorm last van dus danig dat ik soms de trap niet meer opkom en dus beneden moet slapen dus hebben we een hooglaag bed laten komen zodat ik toch nog een beetje lekker kan liggen ipv op de bank .... menig buren hebben al verklaard dat ik me aanstel en dat ik gewoon even moet doorbijten ... geloof me mensen die ook bekkeninstabiliteit hebben weten hoe pijnlijk lopen en bewegen kan zijn..... ach weet je ik laat ze maar ik ga voor me eigen gezondheid en wat een ander er van denkt zal me worst wezen !
Zo te lezen ben ik echt niet de enige met het probleem. Van onbekenden of vage bekenden vind ik het niet eens zo erg. Dat is vaak wel het ene oor in en het andere uit. Maar als mensen als bijvoorbeeld schoonmoeder met van die domme opmerkingen komen en ook te lui zijn om een poot uit te steken, dat vind ik moeilijk. En ik weet dat ik ze niet kan dwingen om mij te helpen. Maar het erge is dus dat ze wel zegt; Als ik wat moet doen, laat je het weten he" En nog geen 5 minuten later krijg je te horen dat ze zich niet laat lenen voor poetswerk.... Tja, dat is ongeveer wel het belangrijkste wat blijft liggen als je zelf niks kunt. Maar ja, dat blijkt lastig te begrijpen. (Zelf hecht ze ook niet zoveel waarde aan een schoon huis...) En ja die opmerkingen als: Je moet er wat voor over hebben, blablabla, daar wordt je soms echt simpel van. Gelukkig zijn er ook wel mensen die je wel begrijpen, maar dat zijn vaak wel de mensen die het zelf ook gehad hebben. En mijn moeder ziet gelukkig ook wel hoe moeilijk ik het heb. Maar ik heb er dan weer veel moeite mee dat zij nu ongeveer mijn hele huishouden heeft overgenomen en mijn was mee neemt naar huis (ze heeft zelf ook een kast van een huis wat onderhouden moet worden, werkt nog parttime en mijn oma is ook hulpbehoevend, dus is altijd druk druk druk), terwijl mijn schoonmoeder (net 65 dus met pensioen) helemaal niks te doen heeft, geen poot uitsteekt en alleen hierheen komt als ze wat nodig heeft. Zoals afgelopen week... Moesten we cd's voor haar branden. Maar mijn man is daar een tijd mee bezig geweest in de avonduren na zijn werk en dat betekende dus dat hij uiteindelijk niks meer in het huishouden kon doen. Tja, dat vind ik dan echt lastig. Dus ik ben blij als de kleine straks in mijn armen ligt. En hopelijk ben ik er dan snel vanaf en kan ik weer lekker alles zelf doen. Kan niet wachten haha....
Ik zou omgekeerd ook even niets terugdoen hoor! Niet uit kwaaiigheid, maar gewoon om jullie grenzen te bewaken. CD's branden? Als dat heeeeeel accuut moet, zoekt ze er maar even een ander voor toch? Hier wilde mijn man ook een dag gaan helpen bij zwager en schoonzus, (trouwen volgende maand en zijn nu druk aan het klussen in huis). Ja, wij hoeven omgekeerd van hun ook geen hulp te verwachten nu, en we hebben het druk zat met de eigen dingen hier. Bovendien maak ik hun bruidstaart ook al, tegen kostprijs, voor 120 man, dus daarbovenop nog meer extra doen, gaat gewoon niet. Dat is dan heel jammer, maar zij zo....
Ja, je hebt ook gelijk. Ik vond het ook heel vervelend dat mijn man al weer had toegestemd om het te doen. Ze ging ook pas om 23.30 uur naar huis, terwijl mijn man om 6.00 uur alweer op moest. Normaal liggen we ook veel eerder op bed, dus we waren allebei moe de andere dag. Dus we hadden er nog een lekkere nasleep van ook. Maar ja, mevrouw slaapt elke dag uit tot een uurtje of 11, dus ja, haar probleem niet.....