Hoi hopelijk hebben jullie hier wat tips want mijn man en ik zijn ten einde raad… Ons zoontje van 2,5 is na de komst van onze baby (nu 8 weken) plots een heel ander kind… Begrijp me niet verkeerd, onze oudste is heel lief voor de baby. Hij wil hem aaien en kusjes geven, daar kunnen we niet over klagen. Maar naar ons toe is hij zo ontzettend ontvlambaar… alles is een strijd. Als we in het algemeen ‘nee’ zeggen weten we al dat er grote woede-uitbarstingen aankomen. Dit komt met hysterisch schreeuwen en ons slaan en stappen tot zware huilbuien, en dit heel vaak op een dag. Soms zelfs elk uur. Als hij zijn zin niet krijgt is het van dat… soms heb ik het gevoel dat hij heel de dag aan het huilen en zeuren is. Hij deelt ook alles echt enorm op met ‘mama doen’ en ‘papa doen’ waarbij de andere dan niet aanwezig mag zijn. Ook dit met hysterisch Wenen tot gevolg als we hem niet zijn zin geven. (Bijvoorbeeld enkel ik mag hem sochtends uit bed ophalen, als mijn man wil gaan begint onze dag al met hysterisch gehuil en gestamp) Daarbij start hij binnen 3 weken aan de kleuterschool en is hij momenteel de oudste in de crèche (het lijkt ons dat hij zich daar verveelt) we herkennen ons eigen zoontje niet meer. Het is normaal zo een grappig lief kereltje, maar momenteel is hij niet te genieten en is het heel zwaar voor ons om ons geduld niet te verliezen en ook niet te roepen. hopelijk zijn hier bruikbare tips voor ons, want wij zijn op en hopen ons zoontje te begrijpen en te helpen Alvast dankjewel!!
In het kort: "pick your battles". Als onze 3-jarige graag wil dat ik hem omkleed, doen we dat als het lukt en hebben we geen dramabui. Als hij een nieuwe boterham wil voordat zijn eerste op is, doen we dat niet. Dan negeren we zijn drama of leiden hem af. Je mag hem best z'n zin geven en het gevoel dat zijn mening/wil ertoe doet. Geef hem bijvoorbeeld een keuze. Ook deze fase kom je weer door!
Van harte gefeliciteerd! Het klinkt mij als een dag in de oren met mijn peuter van 2,5. En zij heeft niet onlangs een broertje of zusje gekregen..ze is de jongste Momenteel is ook de hele dag strijd. Je merkt dat ze in alles een keuze wil hebben en als iets niet mag een langdurige en heftige driftbui tot gevolg. Als ik knuffel met een van haar broers komt ze vaak al huilend en boos naar ons toegerend en duwt ze ze weg om zelf bij mij te gaan knuffelen. “Mijn mama” is haar stopwoord. Ook haar broers hebben beide deze fase gehad. De middelste heftiger en langer dan de oudste. Daarnaast zal ook het grote broer worden voor je zoontje meewerken-het is toch weer je plaatsje vinden en het is met al die al aanwezige heftige peuter emoties ook best wat! Mijn advies is: pick your battles en geef je peuter de keuze zoveel als kan. Maar bepaalde dingen heeft onze peuter bijv echt pech bij ons. Haar broers hebben bijv net zoveel recht op aandacht dus als ik aan het knuffelen ben moet ze wachten. Ook al ligt ze dan als een stervende zwaan op de grond (uiteraard communiceer ik dan wel met haar) Succes, ik vind peuters altijd vrij intens (en heel schattig en grappig)
Ik herken dit gedrag ook wel. Ons zoontje is 2 jaar en 4 maanden (bijna) en heeft geen broertje of zusje gekregen. Volgens mij is het gewoon de leeftijd zoals ik hier ook wel lees en van vriendinnen hoor. Zoals hierboven ook aangegeven, in sommige zaken gana wij mee (geven hem een kezue) maar soms ook gewoon niet. En dan is er maar even een stervende zwaan actie, het is niet anders. Het zal wel weer overgaan denk ik dan maar.
Het is wel typisch peutergedrag, maar vergeet ook niet dat er dan in korte tijd wel veel verandert voor hem. Broertje krijgen(dus aandacht van jullie delen), binnenkort naar school, misschien nog wel andere dingen? Hebben jullie ook wel 1-op-1 aandacht voor jullie zoontje, zoals even wat alleen met je zoontje doen, speeltuin, kinderboerderij?
Bedankt voor jullie reacties, we nemen zeker meermaals per week de tijd om momentjes in te plannen met hem dat hij quality time heeft met mama of papa. We hebben de baby ook al eens bij mijn moeder gelaten zodat we samen met hem alleen iets konden gaan doen; dat is allemaal heel leuk maar ook dan barst de bom als hij zijn zin niet krijgt. pick your battles: hier doen we gretig aan mee, zo is hij zelfs gisteren in zijn pyjamabloes naar de crèche geweest Maar het kan niet elke dag paaseitjes als ontbijt zijn dus wanneer we consequent blijven in de meest voor de hand liggende dingen is het drama. Maar kijk dit zal inderdaad ook wel bij het peutergedrag horen. We zijn gisteren een dagje op school mogen gaan kijken en dat vond hij fantastisch! Kindjes van zijn leeftijd, hopen nieuw speelgoed en georganiseerde activiteiten. Na Pasen start hij, nog even tanden bijten dus
Het is een combinatie van lastige factoren voor hem. Zijn leeftijd is over het algemeen gewoon pittig, een baby’tje erbij, toe aan school maar ook dat is een flinke stap. Ik denk dat je richten op positieve aandacht, regelmatig echt even 1 op 1, het enige is dat je kan doen. Inderdaad ook pick your battles, maar soms zijn er natuurlijk ook gewoon grenzen. Alle driftbuien voorkomen, gaat niet lukken, maar misschien kun je tijdens een driftbui wel kijken of je hem kan bereiken. Mijn oudste had vooral driftbuien uit frustratie door onbegrip, dus bij een druftbui deed ik erg mijn best te luisteren naar wat zij wou zeggen. Meestal zakte het dan als ik zij door had dat ik haar begreep, en dan accepteerde ze vervolgens ook als ik haar uitlegde dat ze bv echt niet in de winter in een jurkje met sandalen naar de peuterspeelzaal kon gaan En soms moest die frustratie er ook gewoon uit en was het een kwestie van uit laten razen, meestal was het dan na een tijdje zo dat ze ineens een sprong maakte in zelfstandigheid.
Idd heel herkenbaar van die leeftijd. Ik hield hier mijn hart vast want ik was in die tijd zwanger en dacht eerst dat het daar door kwam. Maar zag om me heen veel ouders met pittige peuters. Wat hier hielp: -fysiek moe maken, veel naar buiten, zwemmen, op visite etc. - een planbord met pictogrammen, wat gaat er wanneer gebeuren en wat verwacht ik van hem. Daardoor ‘overkwam’ niet alles meer wat moest. - pick your battles en veelvuldig ‘nee’ zeggen voorkomen. Keuzes geven helpt: wil je melk of water? In roze of gele beker? En ipv ‘nee’ andere bewoording geven, ‘oeh lekker hè paaseitjes. We gaan nu een boterham eten, vanavond na het eten mag je een paasei, wil je dan een witte of bruine?’ - boos laten zijn: ook dat gevoel mag er zijn. Huilen en boos zijn mag. Even uitrazen is soms nodig. Daarnaast heb ik mijn zwangerschap en de baby nooit de schuld gegeven dat iets niet mocht of kon. En ik liet hem helpen en de grote sterke lieve broer zijn. en: het wordt echt makkelijker! Ik vond die leeftijd echt het pittigste tot nu toe (oudste is 4,5 en daar valt nu meestal prima mee te praten).
Heel herkenbaar! Ons zoontje is ook 2,5 en ik had ook het idee dat einde zwangerschap hij daar daar moeite mee begon te krijgen. De verandering zegmaar en nu onze dochter er is, heeft hij enorm pittige buien. Ik denk inderdaad echt de leeftijd en dit is natuurlijk ook wel een hele grootse verandering. Ons zoontje is ook gevoelig en heel aanhankelijk en nu moet u ons en vooral mij toch delen. Maar wel weer super lief voor zijn zusje. Denk dat het weer echt een fase is, hij heeft ook ineens besloten dat zijn middagdut niet meer nodig is(kan hij eigenlijk nog niet aan) en we zien weer hele grote ontwikkelingen. Wij doen ook aan pick your battles en soms zijn er gewoon grenzen. En verder probeer ik hem ook veel positief te benaderen, dus niet alleen het negatieve aandacht geven. Ook willen wij met een weekplanner gaan werken denk dat dat voor hem wel fijn gaat zijn. Werkt op de psz ook goed bij hem zeiden ze
Herkenbaar hoor. Hier had de oudste dat ook na de komst van de jongste. Hij was toen wel wat jonger dan de jouwe (1.5jr) maar geloof dat we 4 maanden ellende hadden. Hij keek mij ook niet meer aan, zo boos leek hij dat hij voor zijn gevoel was verruild. Urenlange driftbuien zonder einde. Ik weet alleen nog dat ik het echt heel moeilijk vond. Enerzijds om niet zelf op een gegeven moment te ontploffen en anderzijds dat mijn connectie weg leek. Echter: het ging weer over. Met name een vast ritme hielp...
Die stervende zwaan en allergische reactie op "nee" hebben we hier ook met de 2 jarige. Dat is ook de jongste. Vrees dat het hoofdzakelijk de leeftijd is. G was in dat opzicht dan wel makkelijker als peuter. Die lag 1x als een zeester, toen kwam ik er vrolijk naast zeesterren om te kijken of t hielp. Was niet de reactie die ze bedoelde, nooit meer gezien. R is daar ongevoelig voor en die blijft er echt lang inhangen. Maar hier is t bijv drama als hij de voorraadkast uit moet komen, of de wc. Prima pak ik t anders aan, voorraadkast op slot en tussendeur naar de wc dicht (klemt dus krijgt hij nier open). Weer 2 drama locaties minder, nog genoeg stervende zwanen over. Waar mogelijk kan je met picto's werken. Het lost niet alles op hoor maar het kán helpen. En bedenk maar zo, het is ook wel erg flauw als je zó'n gaaf idee hebt en iemand dwarsboomt het weer. Hoezo mag ik niet aan de knoppen van t gasfornuis zitten? Ze zijn ZO mooi en rond...NOUHOUHOUHOUHOU!!!