Hallo allemaal, Ik ben nu voor de tweede keer zwanger. Mijn eerste zwangerschap verliep tot de 31 weken helemaal vlekkeloos. Bij een controle bij de verloskundige bleek mijn bloeddruk wat te schommelen en werd ik voor de zekerheid doorgestuurd naar het ziekenhuis. Daar aangekomen mocht ik niet meer naar huis. De tweede dag in het ziekenhuis voelde ik me helemaal raar worden, mijn rechterkant van mijn lichaam begon helemaal te tintelen en het was alsof het gevoel wegtrok, ook werd ik heel verward. Snel de zusters gebeld en ik werd aan het CTG gelegd, bloeddruk was boven de 120 gestegen en ook de baby deed het niet zo goed meer. Daarna volgden dagen met complete bedrust, veel CTG's, echo's en bloed- en urine-onderzoeken. Uiteindelijk werd na een week besloten ons zoontje te halen, ondanks alle onzekerheid ook wel een opluchting. Ons zoontje heeft het van het begin af aan heel goed gedaan. Zelfs de kinderarts was zeer verbaasd, omdat jongetjes toch vaak ietsje minder lijken te vechten... Maar onze vent bleek een vechtertje . Nu is het een vrolijke en ondernemende dreumes van anderhalf jaar. Nu ben ik dus voor de tweede keer zwanger en ik had me voorgenomen om van deze zwangerschap dubbel te gaan genieten, omdat het zomaar in eens afgelopen kan zijn. Op zich heb ik een prima zwangerschap (op wat kleine kwaaltjes na) maar genieten doe ik absoluut niet. Ik ben als de dood voor wat er komen gaat. Paar dagen terug heb ik weer controle bij de gyn met een groeiecho gehad en alles leek goed. Het kindje werd geschat op bijna 1200 gram en als het zo doorgroeit zou het een baby van rond de 6 á 7 pond worden. Heerlijk natuurlijk... maar ik vind het verschrikkelijk voor mijn andere zoontje! Ik voel me zo schuldig dat mijn lichaam dit kindje wel kan laten groeien... terwijl ik weet dat het nergens op slaat, en ik alleen maar dankbaar moet zijn dat het nu zo goed gaat. Maar hoe doe ik dat? Zijn er mensen die deze gevoelens herkennen en hoe gaan jullie hier mee om? Ik heb het gevoel dat mijn omgeving er niets van snapt... en eigenlijks snap ik het zelf ook niet zo goed. Groetjes Minke
Ik ben nog niet voor een 2e keer zwanger, maar ik kan me er wel iets bij voorstellen hoe jij je voelt. Ik had het Hellpsyndroom en ben met 27 weken 5 dagen bevallen. Ik had en heb erg last van een schuldgevoel naar de kleine toe. Ik heb toen ik net bevallen was een gesprek gehad met een maatschappelijk werker en hij zei iets wat heel waar is en waar ik veel aan heb. Je hebt niets fout gedaan, het is fout gegaan. Hopelijk kun je hier iets mee. Je zoontje kan hier niets aan doen en je nieuwe kindje ook niet. Probeer er van te genieten dat je nu geen klachten hebt en dat alles tot nu toe goed gaat. Ik heb zelf het gevoel dat ik heel graag nog een keer zwanger wil raken om het juist een keer goed te doen en de zwangerschap ook af te maken. Al heb ik dan natuurlijk geen garantie daarop. Ik zal het dan heel eng vinden, maar ik hoop dat ik van elke seconde kan genieten. Hoe ik er verder mee om ga? Ik praat erover met mijn man en met vriendinnen, ik denk erover na en ik schrijf veel op.
de tranen schieten me bijna in mn ogen... Ik heb nog maar 1 kindje en zwangerschap doorgemaakt, maar herken wel je schuldgevoelens tov je eerste kindje. Ik voel me nog steeds enorm schuldig dat ik het niet 'beter heb kunnen doen' voor hem, zodat hij langer in mn buik had kunnen blijven.. Misschien moet je je proberen te bedenken dat je zoontje ook heel graag een zo gezond mogelijk broertje of zusje krijgt, dus ergens doe je hem er ook een plezier mee door dit tweede kindje wel langer in je buik te houden.. Ik weet dat het makkelijk klinkt (mij is het ook nog niet gelukt), maar dingen gaan zoals ze gaan. Wat Malaika ook zegt: er is iets mis gegaan; daar kan niemand wat aan doen.. Jij ook niet! En eigenlijk is er ook heel veel goed gegaan, want ondanks zijn vroeggeboorte gaat het goed met hem en is het een gezonde en ondernemde dreumes met een heel lieve mamma! Wat wil een jongetje nu nog meer? Ik merk dat praten (of chatten) met lotgenoten mij wel helpt. Anderen (die geen kinderen hebben of een op tijd geboren kindje hebben) snappen vaak toch niet dat je met schuldgevoelens zit en zelfs met boosheid (want er is toch iets van je afgepakt, nl het einde van je zwangerschap en een bijzondere (kraam)tijd). Zelfs mijn vriend snapt het niet helemaal. Die zegt dan: maar we hebebn nu de kleine toch en alles gaat toch goed? Voor mij is deze hele ervaring wel een reden om goed na te denken of we ooit voor een 2de gaan. Ik heb altijd een groot gezin gewild, maar dit nog een keer.... Terwijl dat helemaal niet zo hoeft te zijn. Ik hoor genoeg verhalen dat nadat de eerste te vroeg was de 2de gewoon op tijd of zelfs te laat was! Probeer te genieten en praat met iedereen die het maar horen wil!
Marywoods, ik herken heel veel van wat je schrijft. Met name ook wat je zegt over de boosheid en dat er dingen van je zijn afgenomen.
Minke, Geloof dat ik in dezelfde schoenen sta Oke, Sam is 4mnd na Jibbe Jens geboren, en ik ben maar liefst 1 dag langer zwanger Maar ik sta toch wel iets anders in de zwangerschap, ik heb gelukkig geen schuldgevoel richting Sam, want ik weet dat ik er eigenlijk niets aan kon doen. En ik hoop dat het nu beter gaat, en het voelt ook wel allemaal beter. De kans is gewoon echt aanwezig dat ik weer ziek ga worden, maar de begeleiding is zo goed. Mijn ukkie wordt geschat op 1260gram (afgelopen maandag), en is dus nu al groter dan Sam haar geboortegewicht. Volgende week vrijdag dan ben ik langer zwanger dan bij Sam, en ik ga er wel vanuit dat ik dat ga halen. Ik heb het afgelopen jaar heeel veel gepraat, met lotgenoten (via Hyves, via mailgroepen, via hier), familie maar ook met maatschappelijk werk en een psychologe. En ja, ik ben echt bang voor wat er gaat komen, maar heb voor mezelf gewoon een aantal dingen bepaald, ik ga het anders doen! Ik ga niet kolven als deze uk te vroeg komt, ik weet wat meer wat mijn rol is, ik laat me niet zomaar aan de kant schuiven. Ik ben er van overtuigd dat ik sterker ben geworden door de vroeggeboorte van Sam. Ook heb ik bewust gekozen voor een ziektekosten verzekering waar bijvoorbeeld huishoudelijke hulp wordt vergoed, opvang voor Sam wordt vergoed (24 uur geloof ik), ik heb recht op extra kraamzorg. Dit zodat het toch iets makkelijker gaat worden mocht ik ziek worden. Ik denk trouwens ook dat het mij heel erg helpt dat ik zo'n geweldige gyn heb (hihihi, ben serieus fan van mijn gyneacoloog). Ik heb ook voor ik zwanger werd een onderzoek gehad naar de oorzaak van HELLP en daar zijn een paar dingen uitgekomen en daar gaan ze nu vanalles aan proberen te doen om het te (zolang mogelijk) te voorkomen. Tja... ik laat het nu echt weer op me af komen, en probeer het positief in te zien (alhoewel ik stiekem wel denk weer ziek te worden) en tja... half mei, dat is toch mooie bevallingstijd Groetjes Daphne
Ik heb ook geen schuldgevoel naar J.D toe; doe ik nu iets fout? :S Ik begrijp het wel hoor, en in het begin had ik er wel last van, maar nu helemaal niet meer. Je bent ziek geworden; heel naar, maar je hebt er niet om gevraagd.
Hallo allemaal, bedankt voor jullie reacties. Ik vind het wel fijn om zo met 'lotgenoten' te kunnen praten, want inderdaad snapt de omgeving niet zo goed hoe het is als je een kindje hebt die veel te vroeg geboren is. Want ondanks dat JJ het ontzettend goed doet, sta ik toch wel bijna dagelijks nog stil bij alles wat er gebeurt is. Dat ik nu weer zwanger ben en de bijbehorende hormonen zullen hier ook vast en zeker een rol bij spelen . Ik weet dat ik er zeker niets aan kon doen dat het bij mijn eerste zwangerschap zo is gelopen. Al heeft dat wel enige tijd geduurd voordat ik dat besefte. Maar dat maakt het juist ook wel zo dubbel, want ik had me juist voorgenomen om deze zwangerschap dubbel te gaan genieten, omdat ik de vorige keer zoveel gemist heb. Maar dat valt me toch wel heel zwaar. Want jah, gevoelens heb je nu eenmaal niet in de hand. Nu ik steeds dichter bij de 32 weken kom, vraag ik me gewoon steeds weer af of het niet te snel is. Of ik de zwangerschap van JJ wel heb verwerkt. Maar misschien is dat wel iets dat je toch niet volledig kunt verwerken en in sommige gevallen (vooral bij zwangerschap) steeds weer naar boven komt. In ieder geval ben ik heel blij dat ik hier mijn hart kwijt kan, zonder dat iemand me ondankbaar vindt . X Minke