Hoi allemaal, Moet even van me afschrijven. Helaas is het topic van onze Sam gesloten, anders had ik het daarbij kunnen zetten. Op 1 december is het een jaar geleden dat ik bevallen ben van onze trots Sam*. Na 18,4 weken zwangerschap mocht hij nog maar kort bij ons blijven helaas. Wat een gigantische klap is dit geweest, helemaal omdat ik al zo ontzettend moeizaam zwanger was geworden. Na maanden verdriet en ellende ben ik weer opgekrabbeld, en ging het eigenlijk heel goed met me. Afgelopen oktober zijn we begonnen met onze 1e IUI behandeling, omdat een spontane zwangerschap weer lang op zich liet wachten. Na 2 spannende wachtweken bleek ik zwanger! De testen bleven licht de eerste dagen, dus had weinig vertrouwen dat het goed zou gaan. Maar de testen liepen op! Na een positieve cb en een mooie donkere kv test kregen we hoop dat het toch echt goed zat! De afspraak voor de echo werd gemaakt. Helaas ging het 2 dagen na het maken van de afspraak alsnog mis. Vrijdag naar het ziekenhuis geweest voor een echo, en ja hoor... Onze 3e miskraam is een feit. Het ergste vind ik momenteel, naast het feit dat het weer niet zo mag zijn natuurlijk, dat we nu een cyclus af moeten wachten voor de volgende IUI. Nu is het over een maand natuurlijk kerst, en tussen 12 en 29 december worden geen nieuwe behandelingen opgestart, en kan ik dus niet beginnen met prikken. Met een beetje pech is het dus pas eind januari voor we weer kunnen voor de 2e IUI. Blegh!! Ik heb veel moeite om hiermee om te gaan. Voel me even enorm ellendig, doodmoe en ongelukkig. Ook de beelden en ervaringen van de ziekenhuisopname vorig jaar komen steeds voorbij. Ea is nogal traumatisch geweest, ook door het verloop na de bevalling, en die beelden komen steeds boven. Ik mis ons mannetje nog iedere dag, maar haalde tot voor kort ook veel kracht uit de liefde die we allebei nog steeds voor hem voelen. Ook onze omgeving noemt hem nog regelmatig, waardoor hij voor ons echt deel uitmaakt van ons leven. Maar de kracht ontbreekt me nu een beetje, ik voel alleen maar weer de leegte. Zijn er meerderen die deze ervaring hebben? Dat het ineens weer keihard bovenkomt? Hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Hoi Madelein, Het spijt me zo van je kindje en je miskramen . Ik herken het. Heb drie miskramen gehad in totaal. Eéntje met mijn ex in 2008. Eentje met mijn huidige man in 2013. Daarna zwanger van Noa Hanna*, ze werd met 38.5 stil geboren (20 juni dit jaar). Na 3 mnd weer zwanger en vorige week weer een miskraam met 8 weken. Ik ben ook doodongelukkig, boos verdrietig, moe van alles. Precies wat je zegt, na Noa* voelde ik ook een enorme kracht in me, misschien omdat ik mama ben geworden? Maar dat voel ik nu ook even niet... voel ook alleen maar leegte. Heb niet eens zin om het opnieuw te proberen, ben echt even alle hoop kwijt. het voelt als een "straf", waarvoor ik zou niet weten en ik weet ook dat het niet zo is, maar ik voel me compleet uit het veld geslagen en mijn man ook. Ik denk, hoe ermee omgaan? geen idee, er maar inmee gaan en voelen wat je voelt. ook al in het nog zo naar en depri mailen met lotgenootjes (ik! ) kan ook "helpen". pb-en mag altijd! het helpt mij ook. veel sterkte en laat me weten als je wil kletsen <3
Jeetje zeg jij hebt ook flink wat achter je kiezen. Wat vreselijk! Ik moet zeggen dat het hier inmiddels een stuk beter gaat. Heb weer meer energie, en mijn hormonen zijn weer genormaliseerd waardoor ik mezelf weer ben. We zijn nu aan het wachten op mijn volgende menstruatie, in de hoop dat die na 29/12 valt zodat we gelijk door kunnen met de 2e IUI. Anders moeten we weer ruim een maand wachten ( heb lange cyclussen) Jij heel veel sterkte, wat een zware periode ga je door
Hey Madeleine, Nou het is zeker niet niks hoor. het is verschrikkelijk. Ik voelde me eerst nog ook wel "krachtig" maar nu naar de mk is dat helemaal weg.. Val in een soort gat of zo... Hoelang duurde het bij jou voordat je je weer wat beter voelde? Ik hoop dat je snel mag beginnen met de behandeling! xx C