Ha ladies, Even mijn hart luchten... Ik ben het zwanger zijn helemaal zat en er komt geen einde aan Misselijk, heel veel spugen (tot 20x per dag), geen conditie (traplopen voelt als een marathon), verstopping (auw), de hele dag als een kip op je diabetes (type1) moeten zitten (ook snachts), schildklier die zich anders gedraagd dan de eerste keer, een polsoperatie (quervain), maagzuur, bandenpijn, bekkeninstabiliteit, continue ontstoken tandvlees en heel veel gezeik/bezoeken aan het zkh ver weg ipv dichtbij... Ik kan al vanaf week 6 niet meer werken, dus ook daar geen afleiding meer van. Met mijn peuter kan ik niets ondernemen omdat het zwaar genoeg is om voor mezelf te zorgen, hij is alleen nog in het weekend thuis Wat kan ik doen op een dag? Een vaatwasser legen en een wasje draaien (alles in kleine stapjes). Dat was dan zo inspannend dat ik 2/3u moet bijslapen op de bank. Ik prijs me wel gelukkig dat de 20wk echo goed was, maar vasthouden aan het gevoel straks weer zo'n lief babietje te hebben lukt niet. Het is net zo'n theoretisch concept als de eerste keer. Ik was pas gelukkig toen hij geboren was, toen geloofde ik pas dat mijn zieke lijf een gezonde baby kon maken. Daarnaast vind ik het zo zielig voor mijn peuter, die al 16wk zijn moeder "kwijt" is. En als klap op de vuurpijl breng ik hem compleet onwetend naar opa over een paar maanden als ik moet bevallen, en als hij terugkomt zal zijn aandachtsvolle leventje nooit meer hetzelfde zijn. Ik moet huilen als ik dit opschrijf maar ik begrijp dat het laatste stukje hormonaal is. Heeft denk ik te maken met dat een nieuwe baby voor mij een theoretisch concept is en ik natuurlijk wel zoveel liefde voor mijn zoontje voel. Rationeel weet ik wel dat het goed komt. En dan moet ik minderen met de anti-misselijk pillen die ik slik (zofran). Ik denk ook niet meer dat ik ze nodig heb, maar na 17wk hoge dosis is mijn lichaam er zo aan gewend dat als ik minder ik me meteen weer nog misselijker en zieker voel. In 1x stoppen is geen optie, dan spuug ik wekenlang nog veel erger, droog ik uit en gaat mijn diabetes de verkeerde kant op, gevolgd door zkh opnames (been there done that in de eerste zwangerschap). Mijn eigen leven is totaal weggevaagd. Al sinds begin eerste zwangerschap lig ik doodziek in bed. Het herstel daarna duurde 2 jaar (nog niet normaal maar ik kon iig weer werken) en wat de F dacht ik toen dat ik het wel allemaal opnieuw nog een keertje kon doorstaan Ik word nooit meer wie ik was, met een beetje mazzel kan ik begin 2020 weer normaal werken en voor het gezin zorgen, en kan ik begin 2021 misschien weer skiën (=grootste hobby). Voor mijn zoontje is het het allemaal waard geweest, daar niet van. Maar fysiek is het gewoon gedaan met me Sorry voor het lange verhaal, maar het lucht wel een beetje op om het allemaal van me af te schrijven...
Jee wat een ellende! Ik kan je alleen maar veel sterkte wensen. Ongelooflijk hoe verschillend je kan reageren op een zwangerschap.
Jeetje meid wat een ellende. Ik heb nims te klagen naast jou maar ook geen makkelijke zwangerschap. En ik herken t gevoel wel, ik ben dankbaar voor de zwangerschap maar van mij mag t april zijn. Verder maar vasthouden aan t geluk dat je voelde bij de geboorte van je zoontje. Ik hoop dat je daarna snel opknapt en kan genieten. En je zoontje krijgt er ook een speelkameraadje bij! Hij zal wel even moeten wennen maar over 2 jaar rennen ze gierend van de lach door de kamer, ben jij weer fit en ga je op skivakantie!! Knuffel x
Ik leef en voel met je mee! Hier ook totaal niks meer waard en vanaf week 6 dag en nacht misselijk. Ziekenhuisopnames gehad vanwege uitdroging en mijn totale conditie ingeleverd. Ik weet soms ook niet hoe ik het nog kan opbrengen met mijn vier andere kinderen. Ik heb geen diabetis, maar een stollingsafwijking als gevolg van een auto-immuunziekte (APS). Dat zorgt ook voor spanning en dagelijks prikken. Net ook weer alles eruitgegooid, houd nu alweer dagen niks binnen ondanks emesafene en primperan en zat net onder de douche, want staan is te zwaar voor mijn lijf. Ik weet gewoon dat als ik nu bij de gyn zou zijn ik weer regelrecht naar de opname zou gaan. Maar het vanaf de bank meemaken van de andere kinderen kan ik echt niet loslaten. Los van schuldgevoel voor al mijn tekortkomingen op dit moment. En nee, zo is zwanger zijn echt niet leuk. Los van dat het bijzonder blijft, het nieuwe leven dat in je groeit. Ik blijf hoop houden op een magisch kantelpunt. Houd je taai!
Bedankt voor jullie steun meiden! vanmorgen toch even de deur uit kunnen gaan, en vanaf een lekkere bank mijn peuter kunnen zien spelen. Daarna bijslapen op de bank trwijl mn man de kadootjes inpakte voor morgen.. hoe ik de sint moet overleven weet ik niet, ik moet dan zo lang rechtop zitten
Gewoon vanuit liggende positie! Jeetje maar wat een offer moet je brengen. Natuurlijk is het resultaat het waard maar kan mij goed voorstellen dat die gedachte je niet sterkt als je net over de helft bent. Diep respect!
Vreselijk zeg. Wat een verschrikking hoe jij je zwangerschap moet doorkomen. Jij verdient een heleboel knuffels en schouderklopjes. Ik heb ook HG, dus weet een klein beetje hoe je je voelt. Ik vind zwanger zijn ook verschrikkelijk. En ik voel me ook echt super schuldig dat ik dat zo vind.. Ken je de besloten groep op facebook voor hg zwangerschappen? Alleen maar begrip en herkenbaarheid daar... Sterkte en hopelijk heb je het sinterklaas weekend een beetje overleefd!
@Marijn Jeetje ik heb gelezen over APS, heftig!! Ik hoop dat het snel wat beter met je gaat in de zwangerschap! Na 4kids zal je zelf het beste weten of je nog een beetje op gaat knappen of dat je het zó moet uitzingen. @BeebieBeeb ja die groep ben ik lid van op fb! Helpt idd een beetje! Er kwam nog wel meer bij natuurlijk (hoe kon ik het vergeten), sinds dit weekend ook weer benauwd. Geen astmapompje meer in huis (na vorige zwangerschap niet meer nodig gehad), dus maar weer nieuwe besteld... Het afbouwen van de pillen gaat waardeloos. Iedere stap naar beneden voelt als cold turkey stoppen... Verder gaat de baby nu pas echt groeien en eigenlijk wil ik geen omeprazol voor t maagzuur, maar ik vraag me af hoe lang ik dat nog vol kan houden, op rennies... Gisteren sinterklaas gevierd, en dat was wel echt een lichtpuntje <3 van de reactie die mijn peuter had op het gebons op het raam tot en met het naar bed gaan (hij heeft nog zeker 45min sinterklaasliedjes gezongen voordat hij omviel). Deze week nog een gesprek met het UWV en met de arbo-arts en het gips van mn pols mag er eind vd week af, maar behalve belemmering dat ik niet mag autorijden zit het eigenlijk best aardig. Volgende week het gesprek aan met mn gyn dat ik iig niet in dat zkh wil bevallen en toch wel tegen de tijd dat ik iedere week moet komen, over wil zijn naar het zkh dichtbij, ik hik er een beetje tegenop... Maar ik probeer positief te blijven, ik kijk heel veel foto's en filmpjes van mijn zoontje dat doet me iig goed. Opgeven is iig geen optie!
Gaat je zoontje niet lekker naar peuterspeelzaal? Super leuk voor hem en je kan je lijf laten rusten waardoor je weer energie opbouwd
Jeetje meid wat vervelend. Was je de eerste keer ook zo ziek? Ik hoop heel erg voor je dat je je snel beter mag voelen! Dikke knuffel!
Oh enneh, omeprazol heeft mij héél erg geholpen. Op een gegeven moment kreeg ik zulke maagpijnen (in aanvallen, dus echt van die koliekpijnen) dat ik alleen nog maar huilend op bed kon liggen. Ik dacht echt dat ik dood ging. Bleek het gewoon simpelweg door maagzuur te komen (had iemand me dat niet eerder kunnen zeggen?). Ik ben heel tenger gebouwd en had een mega grote buik met veel vruchtwater. Mijn maag kwam daardoor enorm in de verdrukking. Wat ik wil zeggen: laat je niet tegenhouden door het idee dat medicijnen je tegen staan. Ze zijn er niet voor niets en als het jou helpt: gewoon nemen!
Mijn zoontje gaat idd 3d per week naar de crèche, en 2 naar opa. Dus geen psz. @Nina Sanders ja omeprazol werkt als een trein. En ze zeggen dat het veilig is. Alleen wordt het in de landen om ons heen niet voorgeschreven aan zwangeren. De Amerikaanse FDA stopt het zelfs in pregnancy category C (waar A&B veilig zijn). Ik heb het wel genomen hoor in mijn eerste zwangerschap, en mijn peuter is gezond dus het zal wel meevallen maar toch zit het me ergens niet lekker. Alhoewel ik me niet kan voorstellen dat al die rennies geen invloed hebben op verkalking vd placenta. Ik was in de eerste zwangerschap nog beroerder. Uitdroging, zkh opnames etc. Ik leefde op mcdonald's en medische drinkvoeding. Nu eet ik soms zelfs fruit
@1981Mama Ach wat naar.. Maar ik snap je punt wel hoor. En als je het bijv. in een lagere dosering neemt? Ik gebruikte 2 x 20mg (dus in totaal 40 mg per dag). Maar ze bestaan ook in 10 mg.. Misschien dat je daar om kunt vragen? Ik vind van medicatie omeprazol echt een van de meest fantastische dingen: - het wérkt - het werkt snél - het werkt áltijd - geen bijwerkingen. Hoe voel je je inmiddels?
Ik ga omeprazol wel bespreken met de gyn incl mijn zorgen uiten. Maar voorschrijven hoeft niet want je kan ze zelf kopen, aangezien je ze toch zelf moet betalen. Ik heb het idee dat 't maagzuur ook sterk samenhangt met de vermindering van andere pillen (zofran), dus dat is even een paar dagen afwachten... Vandaag, morgen en overmorgen wel wat dingetjes te doen waardoor de dag wat sneller gaat iig Nog 15wk en 6dagen te gaan
Jeetje nou dat is logisch dat je het zat bent, zo is zwanger zijn echt een nachtmerrie, ook al krijg je er iets moois voor terug.. Dikke knuffel.
Ik kom alleen een knuffel uitdelen. HG is zo heftig. Hier de derde zwangerschap achter de rug inmiddels maar oh man... die negen maanden lijken eindeloos... Voor mij hielp acceptatie en de gedachte dat elke dag, elk uur dat achter je ligt niet meer terug komt, enorm. Omdenken... dus niet...nog 18 weken maar...ik ben al over de helft. Nou ja...in theorie...in de praktijk is het gewoon overleven... Heel veel sterkte!
Jeetje wat heftig zeg Ik wil je heel veel sterkte wensen nog de komende tijd. Kan heel goed begrijpen dat je je zo voelt. Je wilt ook een goede moeder zijn voor je zoontje, en dat ben je ook. Maar nu is het gewoon wat moeilijker en is het wel heel fjin dat opa en oma kunnen opletten zodat hij wel aandacht krijgt. Nu aan jezelf denken en de kleine in je buik hoe moeilijk het ook is. Ik heb ook de eerste 21 weken helemaal niks kunnen doen met mijn dochter of vriend alleen maar doodziek en overgeven, slapen, maagpijn,buikpijn. Maar ze neemde me gelukkig niks kwalijk ze weten waar het aan ligt. oke mijn dochter snapt het dan minder maar als we zeiden dat mama ziekjes was was het ook goed. Je bent gelukkig al over de helft. probeer houvast te houden dat je over een paar weekjes een gezond kindje in je armen hebt en jullie dan met het hele gezin kunenn genieten!