Het lukt me gewoonweg niet om te genieten van m'n zwangerschap. En na m'n zwangerschap heb ik daar vast en zeker vreselijk veel spijt van:x maar ik zie alleen maar beren op de weg en ik ben echt alleen maar bang. Ik vind het zo'n wondertje, en ik geniet echt wel van zijn/haar schopjes, maar tegelijkertijd ben ik zo angstig dat het mis gaat. Onbewust denk ik ook wel dat zodra ik ervan ga genieten, dat het dan mis zou gaan.. slaat nergens op, ik weet het. Maar ik krijg die knop maar niet om.... Ik ben ook echt panisch voor dingen als toxoplasmose en listeria.. het is gewoon denk ik vooral de controle die ik niet heb; dit kindje groeit gewoon lekker door in m'n buik en ik heb geen enkele reden om me zorgen te maken (ondanks perongeluk weleens een misstap met eten b.v.) maar ik heb er ook totaal geen controle over en dat vind ik zooo lastig.. Wie herkent dit en / of heeft er tips om eindelijk te gaan genieten?
Relax Relax! iedereen is wel een bepaalde periode onzeker. je bent zwanger, je 20 weken echo was goed. Nou dan ben je al een heel eind meid! Heb je de babykamer al een beetje op orde? Ik word er heel vrolijk van om dat mooie kamertje binnen te lopen. Ga ff lekker shoppen voor jezelf of voor de kleine, werkt bij mij goed. En kun je met je man/vriend wel een beetje praten over dit onderwerp. Meid, probeer echt te genieten!
Hoi Nispie, Ik stond op het punt een topic te plaatsen met dezelfde vraag! Haha, toevallig! Ik ben nu 27 weken zwanger en ik vind dat de tijd zooo snel gaat! Ik wordt er bijna verdrietig van soms... Stomme hormonen! Ik vind het zo fijn om zwanger te zijn namelijk. Ik vind het heerlijk dat kleintje in mijn buik, lekker geborgen bij mij. Nu moet ik eerlijk bekennen dat ik tot nu toe een zorgeloze zwangerschap gehad heb en dat realiseer ik me echt wel. Je bezorgdheid herken ik wel, maar in veel mindere mate. Ik doe echt bewust m'n best zo goed mogelijk voor mij en ons hummeltje te zorgen. Ik sport nog, let extra goed op gezond en niet te veel eten, rusten op z'n tijd. Ga eigenlijk alle risico's wel uit de weg. Maar niet in het panische zoals jij zegt. Elke ochtend als mijn man naar z'n werk is, ga ik nog eventjes 10 minuutjes terug naar bed. Niet om te slapen, maar omdat ons hummeltje dan wakker is. Even voelen wat ie allemaal aan het doen is Verder probeer ik toch wel geregeld foto's te (laten) maken van mij en mijn buik. Ik denk er ook over na om over een week of 7 een zwangerschapsfotoshoot te gaan doen. Ik hoef niet honderd foto's ofzo. Maar 2 of 3 echt mooie, door een fotograaf gemaakte foto's zou ik wel erg leuk vinden. En toch ook nog: samen met mijn man wat dingetjes ondernemen. Uit eten, high tea toevallig laatst, bioscoopje. Zulk soort dingen. Omdat het leuk is natuurlijk, maar ook omdat je er dan even de tijd voor hebt om samen te praten over de zwangerschap en over het kindje wat komt. Fantaseren over namen Ik ben benieuwd wat anderen nog voor ideeen hebben om zoveel mogelijk van de zwangerschap te genieten! Enne, maak je niet teveel zorgen hè? Je kindje ligt vast heerlijk in je buik
Ik kon ook niet genieten. Het is makkelijk gezegd dat je het moet proberen. Helaas kan je deze knop helaas niet zomaar omzetten. Ik kon ook niet genieten door een eerdere miskraam en Asherman. Nu heb ik een dochter van 9 weken en heb zoiets van, had ik nu maar meer genoten. Het zwanger zijn is echt een wonder en een heerlijk gevoel ondanks de kwalen. Probeer wat meer te genieten van de kleine dingetjes van je zwangerschap, onzeker en bang blijf je toch wel.
Ik heb bij mijn dochter ook veel stress gehad.......durfde niet te genieten, heb voor haar een miskraam gehad en weet t daaraan maar ben nu weer zwanger nog maar 5 weekjes en ben nu weer gestresst. Bij mijn dochter ben ik met 32 weken overgenomen door het ziekenhuis en kon toen pas genieten van t wondertje in m'n buik......voelde me daar veiliger blijkbaar, weet niet hoe t kwam. Nu heb ik geen kwaaltjes dus daarom bang dat t niet goed zit....word gestoord van mezelf!!!
In het begin kon ik ook niet genieten van de zwangerschap. Zag alle moeilijkheden al naar me toe komen. Ik ben mijn piekeringen en zorgen gaan opschrijven en delen met mijn vriend en familie. Dat heeft bij mij voor rust gezorgt waardoor ik kon gaan ontspannen en genieten van de zwangerschap. Ook hielp het mij om bewust te zijn van de momenten dat de baby zich ging bewegen, een hand op mijn buik leggen zodat ik de bewegingen beter ging voelen en daardoor kon genieten van het feit dat er een prachtig klein wezentje in mij groeit.
Misschien moet je het iets rustiger aan gaan doen? Lekker op de bank genieten van de bewegingen van je kleintje. Bewust daar de tijd voor nemen. Verder lekker shoppen voor de kleine bij bijvoorbeeld prenatal. Als je onzeker bent vraag eens een extra echo of laat een pretecho maken. Je bent al de 24 weken voorbij dus dat is al superfijn om te weten. Je zwangerschap is voorbij voor je het weet en dan heb je spijt dat je niet hebt kunnen genieten. Zolang je je kleintje voelt bewegen is echt alles goed. En anders vaker een echo laten maken. Hartstikke leuk juist. Heb je een zwangerschapsboek?
Na de 12 weken is de kans dat het nog misgaat nog maar 1%. Die kans gaat nog eens drastisch omlaag als je een goede 20-wekenecho hebt gehad. Na een goede echo op die termijn, is het erg zeldzaam dat het nog mis gaat. Dus dat zou ik me dan voor ogen houden. Op die eerste helft heb je ook totaal geen invloed gehad en die is behoorlijk bepalend voor de rest van je zwangerschap en blijkbaar gewoon volledig goed gegaan. Dan zal de rest dus ook we goed komen! Voor de rest: bij angst is afleiding zoeken altijd wel HET advies. Niet gaan focussen op wat er mis zou kunnen zijn/gaan, jezelf dat gewoon niet toestaan, (en ja, ik weet hoe je dat doet, na 3 miskramen), en wat anders gaan doen, waardoor je er gewoon niet aan kunt denken, aan al die doemscenario's. Jezelf echt even een trap onder je kont geven en jezelf weer bij elkaar rapen.
Ik kan nu in het begin van mijn zwangerschap ook niet echt genieten. Dit komt echt door al die miskramen die we hebben gehad. Ik bescherm mijzelf ergens door niet helemaal blij te zijn dat het deze keer hopelijk wel goed gaat. We hebben een goede echo gehad, hartje klopt enz. Ik gebruik een hoge dosering Utrogestan om het kindje te laten zitten. Dus je zou denken, wat kan er nog misgaan? Nou, in mijn hoofd van alles. Ik kan niet wachten tot de volgende echo 17-8. Als die goed is, kan ik nog meer ontspannen. Ik kijk er naar uit dat we de 13 weken voorbij zijn en ook naar het moment dat ik de kleine voel. Super zin in! Gisteren zij iemand tegen mij, die ook miskramen heeft gehad, dat ze na alle ellende zichzelf nu beloofd heeft van iedere minuut van haar zwangerschap te genieten. Mocht het weer mis gaan, heeft ze toch genoten van de tijd dat het duurde. Ik vond dat wel een mooie gedachte en ik ben daar vanaf vandaag ook maar eens mee begonnen. Ik ben benieuwd of het mij gaat lukken, maar ik ga zeker heel hard mijn best doen! Ik hoop dat je toch een manier kunt vinden om te genieten van de kleine.
Probeer vooral los te laten dat je MOET genieten van je zwangerschap. Net als met alle dingen geldt ook voor zwangerschappen dat sommige mensen er helemaal mee in de wolken zijn, sommige mensen er geen barst aan vinden en andere zich in het midden bevinden (waarbij je dus moment hebt dat je het helemaal geweldig vindt en er moment zijn dat de angsten overheersten). Je kunt misschien wel bewuster stilstaan bij de mooie kanten van je zwangerschap, dat helpt misschien wel om dat 'geniet' gevoel tastbaarder te maken. Je zou bijvoorbeeld elke dag een moment voor jezelf kunnen inlassen waarin je een stukje schrijft over alle mooie momenten die je die dag bent tegengekomen. Of waarin je iets schrijft voor je kindje. Gewoon even bij je kindje zijn, zou ook kunnen. Je kunt iets kiezen wat dicht bij jou staat. Wat betreft omgaan met de angsten: je kunt je voorstellen dat het golven zijn. Je angsten komen op en dan zit je er middenin, maar daarna zwakt het weer af en ebt het weg. Op het moment dat het op komt hoef je niets te doen, het is gewoon een gedachte net als alle anderen, je hoeft alleen maar te wachten tot het gevoel voorbij is. Als je van te voren weet dat het weer wegebt, is het soms makkelijker om er mee om te gaan. Helpt dit misschien?
Supergoed punt Rosao! Het is prima als je met vlagen blij bent, laat je niet gek maken dor de baby maffia Ik heb een tijdje geleden net zo'n topic geopend, na een miskraam en één nieuwe zwangerschap. Was toen wel minder ver onderweg, een week of zes en vond de ervaring zo lauwtjes. Nu merk ik dat ik bij vlagen enthousiast durf te zijn en durf te genieten, maar dat er ook nog zat momenten zijn dat ik denk: jaja, eerst maar eens zien of het goed komt. En ik vind het eigenlijk wel best zo. ik moet er bijvoorbeeld niet aan denken om zo'n hysterisch blije doos te worden, die nog maar over een ding praat en haar hele huis al ruim voor tijd heeft vol liggen met babykleertjes. Integendeel zelfs, want zo ben ik normaal ook niet bij andere dingen.
Ik herken veel van wat je schrijft, al gaat het met de week beter qua onzekerheid bij mij. Ik ben natuurlijk ook nog niet zo ver. Even in dit topic lezen dat ik niet de enige onzekere ben stelt mij al wat gerust. Iedereen ervaart het toch anders denk ik. Sterkte en ik wens je een hele fijne verdere zwangerschap!
Voor mij was het ook een controleprobleem, maar ook zelfbescherming. De eerste keer had ik er echt in geloofd en toen was het misgegaan, en die klap wilde ik niet nogmaals. Ik heb pas ruim na de 20 weken echo iets durven te kopen qua kleertjes. Voelde heel raar, alsof ik deed alsof ik een baby kreeg maar diep van binnen wel wist dat het mis zou gaan. Pas sinds een week of 4 durf ik te zeggen dat ik echt geniet. Er is een kamertje, ik durf dingen te kopen, we hebben een naam, mijn buik is echt zo groot en ik word heel veel geschopt haha De eerste maanden ben ik doorgekomen door het van me af te zetten. Geen zorgen, maar ook geen plezier. Gewoon een beetje stoïcijns.
Nou hier ben ik het helemaal mee eens. Ik ben zoiemand die er geen barst aan vind... Begrijp me niet verkeerd, vind het byzonder dat er een kindje in mijn buik groeit en als ik de bewegingen voel vind ik dat wel leuk maar verder... Gelukkig ben ik niet angstig op dit punt, probeer je op de leuke dingen te focussen, dat helpt bij mij wel als ik ergens bang voor ben, dan denk ik aan een gezellig etentje wat ik nog heb of aan een mooie herinnering van een vakantie bijvoorbeeld, zo kom ik wat meer in de relax modus. Misschien het proberen waard?
Ik herken mezelf wel een beetje in je verhaal. Ik heb er tot op heden ook nog niet echt van genoten of zwanger-zijn ervaren als iets waar ik heel blij van wordt. Ik merk dat ik ook heel snel geneigd ben negatieve propaganda te spuien over het zwanger-zijn, maar realiseer me altijd halverwege dat mijn zwangerschap niet andermans zwangerschap is en ik hiermee dus niks bereik. Behalve even lekker gal spuwen . Het begin van mijn zwangerschap was echt zwaar... Ik ben drie maanden niet buiten de deur geweest vanwege de misselijkheid, alleen maar op bed gelegen en gewacht tot het overging ( na van alles geprobeerd te hebben ). Met 12 weken kwam het hele gedoe rondom de schildklier en de zorg die over werd genomen door de gyn. Dan nog alle andere kwaaltjes erbij en een buik ( banden ) die lopen te rekken en trekken om er een kindje te behuizen... Maar(!)... Er zijn momenten, iedere week een beetje meer, waarop ik ineens wel intens gelukkig ben. Dan ben ik gewoon ondersteboven van het feit dat er een mensje in mij groeit... En hoe ongewoon en bijzonder dat is. Helemaal nu ik zo af en toe schopjes voel begint het veel meer vorm te krijgen en leidt dat af van de vervelende dingen die er in je lijf gebeuren. Dus wellicht heeft het gewoon tijd nodig... Is het wennen aan het idee dat dit echt mogelijk is... Een kindje vormen, een perfect klein mensje... Hoe dan ook, vervelend dat het zo naar voelt... maar ik herken het. En ik vraag me ook heel vaak af waarom je toch overal van die lachende zwangeren ziet . Zwanger-zijn vind ik voornamelijk heel hard werken en je lijf delen met een wonder ( dat dan weer wel ).
Gisteren schreef ik nog dat ik positief wilde zijn vanaf dat moment, vandaag lukt het mij al niet meer. Ik heb het idee dat mijn borsten minder pijn doen, dus dan denk ik weer meteen dat het misschien niet goed zit. Iedereen weet het ondertussen van onze zwangerschap en dat maakt mij ook zo verdomde onzeker! Ergens wilde ik het nog even geheim houden tot de 10 weken echo, maar mijn man is net een stuiterbal. Iedereen mag van hem weten dat we deze keer wel een kloppend hartje hebben en dat alles er volgens de gyn super uit ziet. Ow wat is die onzekerheid killing! Ik heb net met mijn man afgesproken ( moest het beloven ), dat als de echo volgende week vrijdag goed is, ik niet meer onzeker mag zijn. Zoals ik er nu in sta denk ik zeker dat het kan. Net aan de telefoon met mijn man nog even een heerlijke huilbui gehad. Hormonen? Ik heb nu nog 3 weken vakantie en iedereen is al weer werken. Dat maakt het ook zo killing. Je zit de hele dag maar thuis te niksen en dus te denken. Morgen dagje weg met mijn zusje, donderdag met mijn man mee voor zijn werk, vrijdag met mijn moeder op pad en dan is het al weer weekend. Volgende week nog doorkomen en dan is het zo vrijdag de 17e! Pfffff.....
Ik ben het helemaal met Rosao eens. Weet je, je hoeft niet per se te genieten van je zw. Dit vind ik altijd een erg opgedrongen idee. Waarom moet men er per se van genieten. Ja het is een enorm wonder ja maar meid ga je aub niet schuldig lopen voelen omdat je niet geniet! Ik geniet helemaal niet. De zw is een middel om het doel te bereiken. Helaas door ervaring is mijn gevoel van zorgeloos en ontspannen zwanger zijn mij afgenomen. Ik weet wat er gebeuren kan, wat de percentages zijn dat het ook na 20 weken fout kan gaan en weet dus ook wel wat een enorm wonder het is. Gelukkig weet ik ook dat het in 99% van de gevallen goed gaat. Het onbezorgde van mijn eerste zw is nooit meer teruggekomen en dat zal ook nooit meer komen. Dat accepteer ik en dat is al voldoende.
Ik heb niets echt genoten maar dat was meer vanwege de stress met de nieuwe diagnose ADD van mijn dochter etc etc etc. Nu zij (en wij) gewend zijn en t huis wat meer op orde is ben ik een heel stuk rustiger. Waarom probeer je anders niet lekker een maskertje,haarmaskertje,nagels doen,lekker scrubben, babykleertjes vouwen etc? Dan kun je ff tijd voor jezelf nemen en lekker freubelen met babyspulletjes enzo. Als ik gestresst was, ging ik gewoon alle kleertjes opnieuw vouwen hahaha
'Fijn' dat er meer zijn die dit herkennen. Ik ben echt heel blij met jullie tips en ervaringen. Doet me goed! Ik krijg soms echt het gevoel dat ik MOET genieten, want dat 'hoort' zo. Mijn angst is ook een stukje zelfbescherming denk ik, zoals jij ook zegt Nuage. Terwijl ik weet dat als het mis gaat, het niet minder pijn doet omdat ik angstig ben geweest van te voren.. wat dat betreft is het gewoon een rare gedachtengang van me om me maar vast voor te bereiden op het ergste 'want stel dat..' Eigelijk vind ik dit ook wel een hele mooie... ga dat echt als m'n nieuw mantra proberen te gebruiken. Hoewel dat inderdaad niet altijd even makkelijk is... Dacht nl. ook dat zodra ik de 12 weken, en vervolgens de 20 weken voorbij was, dat mijn extreme bezorgdheid wel af zou nemen. Maar helaas blijft het gewoon :x.. hoort misschien ook een beetje bij me, en misschien moet ik dat ook meer accepteren dan me ertegen verzetten ofzo (ik roep ook maar wat haha). Ik heb een zwangerschapsboek wat ik beter bij zou moeten houden. (gaat gelijk op m'n to do list, net zoals wat meer tijd voor mezelf enzo ) Vanwege mijn bezorgdheid hebben we inderdaad een 3d echo gepland; over 1,5 week. Ik kan echt niet wachten! Ben zo benieuwd. Straks mezelf met het kamertje bezighouden en hoop dat mijn bezorgdheid dan wat afneemt. Ik denk dat mijn angst ook wel door stress veroorzaakt wordt; kindje was niet gepland (wel heeeeel erg welkom), en we wonen nog niet samen. Gelukkig nu eindelijk een huis gekocht en we krijgen de 24e de sleutel. Dat geeft al een stukje rust in alle stress van afgelopen maanden. Bedankt voor jullie lieve reacties!
Ik hoop dat je in jullie nieuwe stekkie meer rust kunt vinden meid. Ik gun het je van harte!! Hier ging het vandaag ook weer even niet zo lekker... 9 nachtjes slapen en dan weer een echo. Pfff... Duurt nog zo lang! De afgelopen dagen een enorme trek in tomatensoep gehad. Lekker cup a soup gehaald en op ieder moment lekker soep gegeten. Vandaag dus ook weer, maar helaas ging dat niet zo lekker. Werd me toch naar! Ik heb behoorlijk lopen spugen, zo erg dat mijn keel er van brand. Tomatensoep hoeft voor mij voorlopig niet meer... Bovenstaande moet eigenlijk een geruststelling voor mij zijn dat het nog goed zit, maar toch moet ik dan weer huilen. Ik weet niet wat het is. Ik zit soms zo in een dip en ben erg emotioneel. Baal soms ontzettend van mijzelf! We krijgen nu rompertjes en kaartjes van mensen uit het dorp. Super leuk natuurlijk, maar ik ben dan toch wat behouden. Het is net wat er al eerder gezegd werd. Je beschermt jezelf voor een eventuele teleurstelling. Ook al heb ik er deze keer een heel goed gevoel bij! Soms denk ik wel eens dat ik de gyn moet bellen en aan moet geven dat ik zo ongerust ben. Misschien dat ik eerder mag komen voor een echo. Maar aan de andere kant vind ik dat ik mijzelf niet moet aanstellen en gewoon moet ontspannen. Maar hoe moeilijk is dat! Pffff!!