Volgens mij had ik ooit in het begin van mijn zwangerschap al eens een topic geopend dat mijn vriend zo weinig betrokken is met de zwangerschap.... Toen werd er gezegd: dat komt strax vanzelf wel! Ik ben nu 23,5 week en ik vind eigenlijk dat hij nog steeds niet erg betrokken is.... Wel wat meer als in het begin maar nog steeds niet zoals ik zou verwachten hoe een man zou zijn in een zwangerschap! Hij vind het wel erg leuk om s'ochtends voordat hij weg gaat over mijn buik te aaien en s'avonds als hij terug komt ook weer! Ook voelt hij wel af en toe aan mijn buik maar als ik b.v op de bank lig en de kleine druk voel schoppen en dan tegen hem zeg: "de kleine schopt moet je eens voelen" dan komt hij of niet of hij legt eventjes zijn hand op mijn buik en als de kleine dan niet gauw genoeg schopt dan loopt hij weg en zegt: "ach ik voel dat toch niet" Nu heb ik ook het idee dat we een eigenwijsje hebben want als "papa's" hand op mijn buik ligt dan gaat de kleine express de andere kant uit lopen schoppen lijkt wel en als ik dan mijn hand op mijn buik leg dan gaat ze wel flink schoppen! Ook wat betreft zwangerschapscursussen: hij vind dat allemaal maar onzin want "vroeger hadden ze dat toch ook niet? " maar ik heb besloten om toch wel iets te gaan doen, niet een standaard hijg en puf club maar gewoon om wat actiever strax de bevaling in te gaan... Helaas zijn daar ook partner avonden en ik weet gewoon al dat mijn vriend daar niet mee naartoe gaat hij zegt dan: "Ja je weet hoe ik daarover denk ik vind dat allemaal maar onzin" misschien dat als het strax echt zo is dat hij dan wel uiteindelijk zegt ik ga mee maar ik denk het niet.... Als er een bevalling op t.v is in een serie ofzo dan zegt hij ook vaak: "Zo ga jij zeker toch niet doen?" Dan wordt ik soms weleens pissig en zeg dan: "Geen idee, maar als jij strax een keer mee gaat naar zo'n cursus dan weet jij er ook wat meer van hoe alles in zijn werk gaat" Het is echt een schat van een man hoor! Alleen zou ik willen dat hij iets meer betrokken is en ook eens iets voor mij doet (b.v die partneravonden op de cursus strax), ik weet wel dat hij het erg druk heeft (vrachtwagenchauffeur) en hij is er ook wel voor me als ik hem nodig heb maar ik zou graag willen dat hij iets meer betrokken is.... Vraag ik nu teveel van hem? Zijn het mijn hormonen? Of is het gewoon echt zo dat hij waarschijnlijk niet goed weet hoe ermee om te gaan? Nog meer vrouwen last van?
hoi, je hebt een heel herkenbaar verhaal,ik denk voor meer vrouwen,maar je moet het je man maar niet echt kwalijk nemen,kijk jij voelt je kleintje bewegen en draagt het bij je,je voelt elke verandering in je lijf enz..voor een man is dit niet het geval en daarom ook moeilijker te bevatten. Je zegt zelf dat ie je sóchtends en sávonds wel even over je buik aait,dus hij laat wat dat betreft wel degelijk merken dat hij er mee bezig is maar mannen gaan er nu eenmaal anders mee om dan wij. Straks als die kleine er is en alles dus veel 'tastbaarder'is voor de man zul je zien hoe trots hij is om papa te zijn! Mijn man is precies hetzelfde en ook ik baal weleens dat hij er voor mijn gevoel zo weinig aandacht aan besteed maar het is echt niet zo bedoelt van ze hoor Ook mijn man gaat trouwens niet naar zo'n cursus mee hoor,maar ik weet 100 % zeker dat als onze kleine meid er is hij echt niet meer bij dr weg te slaan is.
zelfde verhaal hier, met beide zwangerschappen. zeker tijdens de zwangerschap van mijn dochter had ik het er moeilijk mee. toen mijn vliezen braken kreeg ik als reactie: stel je niet zo aan, doe het licht uit. (nou was dat ook 7 weken eerder dan gepland, en hij was nog niet helemaal wakker..) maar vanaf het moment dat hij doorhad dat het dus serieus was en het ging gebeuren is hij omgeslagen. hij steunde mij heel goed dtijdens de bevalling, en onze dochter is alles voor hem. nu ben ik weer zwanger, en ja, ik zou het leuk vinden als hij wat meer betrokken was bij alles, maar heb nu geleerd dat voor hem het vaderschap pas begint als de baby er is, en verder alles maar aan mij over laat. soms vervelend, maar kan me ook wel voorstellen dat het voor hem anders is. hij voelt geen bewegingen in zijn buik, hij heeft geen last van kwaaltjes en voor hem is het leven nog vrijwel hetzelfde. en tsja, als ik alles moet beslissen, mag hij niet klagen als ik aan kom zetten met een knal roze kinderwagen. want als ze is geboren, wil hij daar wel achter lopen
Bij de zwangerschap van mijn zoon boeide het mijn man ook niet zo. Als ik vroeg of hij z'n hand op mijn buik wilde leggen omdat de baby schopte, vroeg 'ie geregeld "Alweer?" Hij ging ook niet mee naar de vk en heeft geen enkel boek of blad over kinderen gelezen. Kortom, niet echt de ideale echtgenoot (overigens heb ik er nooit heel erg mee gezeten hoor) Totdat.... onze zoon geboren was. Ik zweer het: hij zweefde echt een stukje boven de grond (of ik had iets te veel morfine in mijn lijf, kan ook). Ik heb nog nooit zo'n trotse, glimmende vader gezien. Hij gaf bijna licht! Nu is het eigenlijk weer een beetje hetzelfde, maar ik zit er niet zo mee. Over 6/8 weken haalt 'ie dat ruimschoots in.
Hier tot nu toe juist een heel betrokken man. Misschien omdat we vrij lang bezig zijn geweest? Hij maakt zich enorme zorgen voor de eerste echo. En wil overal mee naar toe. Hij kan niet wachten om alle spulletjes voor de kleine te gaan kopen. En wil graag mee naar de 9 maanden beurs. Wel merk ik nu het nog een heel pril is hij nog niet echt heel blij durft te zijn. Hij is bang dat dit geluk hem weer wordt afgenomen.
hahaha heel herkenbaar allemaal, mijn man zei steeds ik kom straks wel voelen alsof de baby daarop zou wachten! vond het heel erg allemaal. Maar nu is hij zo verliefd en zo leuk met de kleine! Hij heeft wel op een gegeven moment aangegeven het eng te vinden. Dus die enkele keren dat hij wel zijn hand op mijn buik legde vond hij het heel eng. moet zeggen de eerste schopje ond ik ook eng maar ook heel bijzonder!
Hier ook een man die zich tijdens de zwangerschap niet echt betrokken opstelde. Had hier zelf niet zoveel problemen mee, omdat ik zeker wist dat dit tijdens en na de bevalling helemaal om zou slaan. Tijdens de bevallig is hij niet van mijn zijde geweken n heeft hij ij ontzettend gesteund en na de bevalling kon hij onze dochter niet eens meer loslasten. Hij s echt stapel op haar en doet alles in de zorg voor haar.
Heb het toevallig nog gisteren met hem over gehad.. Hij is ook niet zo handopleggerig.. Maar toen zei hij ook dat het voor hem anders is.. Ik voel het natuurlijk de hele dag. En loop er de hele dag mee. Je wereld bestaat eigenlijk heel erg uit de baby omdat je er de hele dag mee "geconfronteerd" word. Hij heeft dat natuurlijk niet. Ik denk dat ook jouw man er wel mee bezig is, maar meer in zichzelf. Misschien moeilijker voor jou. Maar ik zou hem wel op zijn eigen manier ermee om laten gaan en niks forceren. Je kan hem wel vertellen wat jij voelt en wat jouw angsten zijn. Bijv. Dat hij straks ook zo tegen de baby doet, of dat hij je maar raar vind tijdens de bevalling. Enz enz... Het lucht jou waarschijnlijk op en hij gaat er dan echt wel over nadenken en er (hopelijk) ook iets mee doen!. Succes!
Hier ook een man die zich niet zo kon inleven tijdens mn zwsch en toen de kleine er was... Was hij echt een papa! En nog steeds. De pufclub vond hij ook maar niks, maar hij is wel meegegaan. Ik heb gezegd: het is belangrijk voor me dat je meegaat, er zijn nog veel meer kerels en het is maar één keer. Doe het voor mij. Als het echt vreselijk is kun je toch weer weggaan? En hij vond het nog best lachen.
Mijn vriend is redelijk betrokken bij mijn zwangerschap, maar hij loopt niet de hele dag om me heen ofzo. Hij kijkt vol bewondering ( of is het toch afgrijzen ) naar mijn groeiende buikje. Ik denk dat wij vrouwen het sowieso anders beleven omdat het in ons groeit. Ook denk ik persoonlijk dat we teveel naar films en tv series kijken waar de mannen altijd overdreven enthousiast en romantisch reageren. Mijn vriend is heel blij met ons beebje, maar toen ik hem vertelde van mijn zwangerschap, werd ik niet opgetild en door de lucht gezwaaid. Hij was nogal verbaasd eigenlijk, we hadden het ook eigenlijk niet verwacht. Hij is wel super bezorgd en ik mag niet teveel doen Zeker vorige week na de vruchtwaterpunctie, was hij erg bezorgd en mocht ik mijn bedje alleen uit om te plassen Maar ik denk dat wij van dat droombeeld moeten afstappen. Ik denk dat de meeste mannen niet zo romantisch zijn als in de film ( helaas) Als hij straks met de bevalling er maar is en een lieve pappa wordt, dat vind ik veel belangrijker. Natuurlijk zijn er uitzonderingen... En natuurlijk spelen hormonen hier ook een grote rol in. Je wil graag dat alles perfect verloopt en je partner zo lief is als die slijmerds op tv ( volgens mijn vriend) Hij aait toch elke dag over je buikje, dus dat vind ik al heel lief hoor. Ik zou zeggen, count your blessings en geniet van het zwanger zijn liefs Pluisje