Ik ben verdrietig. Mijn oh-zo-gewenste zwangerschap is op 8+3 een MA. geworden. Het is de tweede keer nu dat ik dit meemaak. Cru genoeg is het de eerste keer geëindigd op 6+3, en werd ik ditmaal met 7 weken een week teruggezet, waarna het hartje achteraf volgens de nieuwe berekening ALWEER! op 6+3 is gestopt. Ik lees dat er meerdere vrouwen zijn die meerdere miskramen hebben moeten doorstaan voordat ze uiteindelijk moeder werden, maar dat vertrouwen heb ik op dit moment even niet meer. Tegen beter weten in ben ik het kwijt. Ik zoek houvast. Een woord. Iets dat me vertelt dat het ooit goed komt. En ik zoek naar het "waarom". Waarom tot 2 keer toe precies op hetzelfde moment. Toeval? Of moet ik aansturen op onderzoek? Ik heb begrepen dat ik na de derde keer pas binnen een "knuffeltraject'in het ziekenhuis val en dan om onderzoek kan vragen, maar mocht dat zo zijn, waar wordt dan naar gekeken? (ps: mocht ik niet direct reageren: ik zit in een nare medische nasleep van mijn curettage (infecties, e.d.) en lig eigenlijk de hele dag te suffen in mijn bed. Bij vlagen online).
Ik heb het ook meegemaakt en zie mijn onderschrift: bij mij is het helemaal goed gekomen. Ik hoop dat je daar hoop uit kunt putten. Het kan heel goed gewoon pech zijn en dat het de volgende keer wel helemaal goed gaat. Die kans is vele malen groter dan dat ze iets vinden bij nader onderzoek, vandaar dat ze pas na drie miskramen gaan onderzoeken. Heel veel sterkte in ieder geval en een grote digitale knuffel...
Ik wens je heel veel sterkte en het is heel normaal om de hoop even te verliezen. Je kan onderzoeken laten doen in het ziekenhuis hier beginnen ze na 2 miskramen mee maar hou in je achter hoofd dat er niets uit hoef te komen. Hier hebben we er 9 gehad en uiteindelijk na 6jaar verdriet is onze zoon geboren. Het klinkt misschien raar maar ik wist gewoon dat het een keer moest lukken en dat gaf me kracht om door te gaan
Dank voor jullie reacties. Het is fijn om jullie onderschriften te lezen. Maar ik schrok wel....4 en 10 sterretjes, dat is heel erg veel leed geweest.....
Heel veel sterkte. Je zou toch al kunnen vragen om onderzoek bij het ziekenhuis. De richtlijn van de NVOG geeft aan dat dit al na 2 miskramen kan. Hierbij een link naar de richtlijn en ook wat informatie wat er evt. zou kunnen zijn. NVOG Wij hebben pas in april weer een miskraam gehad en wij gaan nu ook onderzoek laten doen. Aangezien we al een gezonde zoon hebben met een verder probleemloze zwangerschap denken de artsen dat de kans dat er iets uit komt heel klein is, maar je weet het niet. Inmiddels zijn we er ook net achter dat ik weer zwanger ben, maar ik kan er niet echt van genieten. Uit zelfbescherming houd ik al rekening dat er weer een miskraam komt. Zwanger zijn en dan met name de eerste 3 maanden zijn gewoon nooit meer leuk.
Marjol, dank je wel voor je tip. Ik ga lezen! Ik hoop ontzettend dat dit jouw plakker is en dat je binnenkort echt erop kunt vertrouwen dat het goed zit, al is het ontzettend jammer dat het onbezorgde er vanaf is :'( Succes in de aankomende weken, ik lees met je mee.
Het enige wat ik kan schrijven is heel veel sterkte! Helaas zijn er veel vrouwen die dit moeten meemaken. Ik duim voor een goede zwangerschap voor je!! En voor al die anderen die het graag willen!! Liefs
Ik kom net terug uit het ziekenhuis, waar ze me goed geholpen hebben om weer wat meer vertrouwen in de toekomst te krijgen. Ook hebben we onderzoekstrajecten besproken, maar besloten om het nog eenmaal aan te zien. Niets stond in principe een gezonde zwangerschap in de weg. Nu zelf nog het vertrouwen zien te krijgen, en die positiviteit is op het moment even ver te zoeken
Meid, helaas spreek ik ook uitervaring. Ook 2 keer achter ekaar meegemaakt en nog geen kindje op de wereld gezet. Bij de eerste keer was ik heel onzeker , boos en verdrietig. Bij de 2e ook heel verdrietig maar heb wel geprobeerd mijn positiviteit de overhand te laten nemen. En dat lukt aardig. Probeer leuke dingen te ondenemen. Daar staat je hoofd niet altijd na dat is logisch...Ook wij mogen een onderzoek laten doen maar weten ook niet of we het willen, misschien ook nog een oging en hopen dat het 2 keer "pech"is geweest en dan hebben we een stok achter de deur voor evt onderzoeken. En ken ook verhalen waar het gelukkig na 2 keer goed ging. En hopen dat we daar ook bij zitten. Sterkte!!
Wij mochten het onderzoek ook al ingaan, maar ik geloof niet dat ik het al wil. Net als jij hoop ik ook op "pech". En toch.... ondertussen zeurt er soms ook een stemmetje...."wat als..". Ik lees veel over progesteron gehaltes en het gebruik van utrogestan. Zou het zinvol zijn om direct bij een nieuwe positieve test terug te gaan naar de gyn ( we zijn welkom daar!) en te vragen om een bloedtest om prog. waarden te laten bepalen? Vragen, vragen.... vanmorgen de gyn gezien, ze stelde zo gerust. Maar nu eenmaal thuis komen er nog minstens zoveel vragen op. Grrr.....
Als jou dat geruststeld zou ik dat zeker doen. Zodra je een positieve test in handen hebt zou ik gewoon contact opnemen met de gyn. en het aan hun voorleggen. Ik heken wel dat stemmetje...wat als.. Het houd je toch bezig zit je met vragen zou ik altijd bellen. Schrijf ze op dat je ze ook niet vergeet. Gelukkig willen ze je vaak wel helpen. Wij mogen ook de volgende keer nade gyn als we weer een mooie test in handen hebben. Voelt net wat fijner als de verloskundige. Niet dat het helpt met of het mis gaat maar ze hebben toch iets betere apparatuur
Dat voelt voor mij inderdaad ook "veilig", als is het schijnveiligheid. Maar het idee dat we "gehoord"worden is gewoon zo fijn. Soms ben ik bang voor de toekomst. Vlak voordat ik in slaap val schiet ik weer overeind, bang voor de monsters in mijn slaap die me lastigvallen sinds anderhalve week. Die angst, die onzekerheid, en het verdriet....pffff....
Ik wil je wel waarschuwen dat progesteron hier in nederland niet gecontroleerd word tijdens de zwangerschap tenminste niet in een gewoon ziekenhuis hier voor moet je bij een prive kliniek zijn. Ik zelf heb bij onze zoon progesteron en bloedverdunners gebruikt omdat ik een factor 2mutatie heb en de progesteron was voor geschreven door een kliniek.
Ik ben eens heel diep na gaan denken en heb mijn eigen medische historie erbij gepakt. Stom, dat ik sommige dingen vanmorgen niet bedacht had, en niet gevraagd heb. En nu denk ik op basis van die medische geschiedenis ( gaat me wat ver om dat hier neer te zetten ivm herkenning) dat het zeker zinvol zal zijn om naar mijn stolling en/of hormonale waardes te laten kijken. Wat zijn dan nu de stappen? Want ik zie door de bomen het bos niet meer. Huisarts? Terug naar gyn? Privekliniek dus beter dan ziekenhuis? Hoe geraak ik daar?