Hoi allemaal, graag wil ik hier mijn verhaal kwijt. Mijn partner en ik hebben elkaar 3 jaar geleden leren kennen en na anderhalf jaar besloten we er voor te gaan. Oktober 2011 ben ik gestopt met de pil. Ik had gelijk een regelmatige cyclus van ongeveer 28 dagen. Allleen mijn menstruaties werden steeds pijnlijker, tot ik na 4 maanden alleen nog maar huilend van de pijn 3 dagen op de bank kon liggen. Toen toch maar de dokter gebeld. Kreeg gelijk een verwijzing voor de gynaecoloog. Daar werd een cyste van 9 cm ontdekt en het vermoeden van endometriose uitgesproken. Hier ben ik natuurlijk al heel erg van geschrokken, was 34 (bijna 35) en nog nooit eerder klachten als deze gehad! Een laparoscopie werd ingepland voor 2 weken later en ja hoor, de bevestiging kwam dat het een endocyste was. Deze zat zodanig aan mijn linker eierstok vast dat ze een deel hiervan moesten verwijderen. Ook zat mijn linker eileider verkleefd en was niet meer toegankelijk. Ik zag mijn kinderwens al vervliegen. Na de laparoscopie moest ik 3 maanden aan de pil om teruggroei van de endo te voorkomen. Na nog geen 2 maanden kreeg ik doorbraakbloedingen (die ik vroeger ook nooit had en toch regelmatig de pil doorgeslikt). Ik mocht stoppen en een aantal maanden zelf proberen. Dit zagen we eigenlijk niet zo zitten met 1 eileider, maar ja protocol en nog onervaren in het traject... Na 2 maanden aangegeven dat we meer hulp wilden en toen mochten we beginnen met iui met hormonen om de kans te vergroten door meerdere eitjes te verkrijgen. In het totaal 4 iui's gehad, waarbij we maar 1x 2 eitjes hadden. Ik zag de toegevoegde waarde hier dus echt niet meer van aangezien ik van mezelf ook een goede en regelmatige eisprong heb. Daarnaast heeft de echoscopiste rond de 3de iui het vermoeden uitgesproken dat ze aan de rechterkant ook endo dacht te zien. Ook begint de tijd voor ons steeds meer een rol te spelen. Ik ben ondertussen 35 en vriend 37. Na een gesprek met onze gynaecoloog mochten we starten met ivf!! Wij helemaal gelukkig en hoopvol. Dit moet gaan lukken. In april 2013 begonnen met stimuleren en ondanks dat mijn linker eierstok maar 3 follikels produceert, toch een mooie opbrengst van 11 eitjes. Op 2 mei krijgen we een mooie 10-cellige emmy teruggeplaatst. En ja hoor op 14 mei testen we positief. Voor het eerst in mijn leven heb ik een positieve test in mijn handen! Toch blijf ik heel voorzichtig in mijn blijdschap, alsof ik het nog niet kon geloven. Met 7 weken de eerste echo en ja er is een kloppend hartje! Met 8+4 al de tweede echo (eigenlijk bijna een week te vroeg maar anders ging niet qua planning met de gyn) en onze emmy was mooi gegroeid en ik lag precies op schema. Nekplooimeting werd ingepland voor met 13+1. Langzaam durfde ik er steeds meer in te geloven dat ik echt zwanger was, ondanks dat ik me helemaal niet zwanger voelde. Eindelijk was de magische 12 weken bereikt en mocht heel de wereld het weten. 2 dagen later (10 juli) stortte mijn wereld in. s Ochtends na het plassen had ik opeens bruine afscheiding. Gealarmeerd heb ik het ziekenhuis gebeld of ik kon komen voor een echo. Diezelfde ochtend mocht ik komen. Het was voor mij direct duidelijk, emmy zag er nog bijna hetzelfde uit als 4 weken geleden en er was geen hartje dat klopte. Het hartje is gestopt met 9+2 weken, 5 dagen na de laatste echo. Ik kreeg cytotec mee en een afspraak voor het miskraamspreekuur voor volgende week maandag. 's Avonds de cytotec ingebracht en om 3 uur 's nachts begonnen de krampen. Rond half 5 waren de krampen toegenomen tot weeen, elke 2 minuten. Dit duurde tot half 7 en toen kwam het eindelijk op gang. De ergste pijn was voorbij, maar ik bloedde zoveel dat ik uiteindelijk 2x het bewustzijn verloren ben. Mijn vriend heeft me naar het ziekenhuis gebracht, waar ze mijn baarmoeder geprobeerd hebben zo goed mogelijk schoon te maken en heb ik een infuus gekregen. Na een uur of 5 en 2 infuzen later was ik weer goed genoeg opgeknapt om naar huis te gaan. Mijn baarmoeder is nog niet helemaal leeg, maar besloten om de natuur een kans te geven. Mocht het maandag bij de controle niet schoon zijn, volgt alsnog een curretage. Lichamelijk gaat t langzaam weer de goede kant op. Ben nog wel duizelig als ik opsta en slapjes, maar niet meer flauwgevallen. Emotioneel zit ik nog in een rollercoaster. Kan er nog niet over praten behalve met mijn vriend, die me echt super gesteund heeft en heel goed voor me zorgt. Ik kan om niks in huilen uitbarsten, maar ja het is ook nog maar een dag geleden. Slapen valt ook nog niet mee, zie tijd van post... Ik blijf me ook afvragen of ik het niet had moeten voelen, dat het niet goed was. Ik voelde me tenslotte niet zwanger, geen pijnlijke borsten of misselijk. Maar ja ik had 2 goede echo's... Hopelijk is maandag alles schoon, zodat we dit nu echt kunnen afsluiten en een plaatsje kunnen gaan geven. Het is een beetje een lang verhaal geworden, maar het doet mij goed het van me af te kunnen schrijven. Liefs Boboke
Heel veel sterkte. Dat van die huilbuien is heel normaal je moet gewoon echt ontzwangeren. Hou er rekening mee dat dit minimaal zo'n 3 maanden zal duren. Het zal waarschijnlijk wel steeds beter gaan. Wat mij al 2 x goed geholpen heeft is een gesprek met de verloskundige en huisarts om gewoon te bespreken wat er allemaal gebeurd is en dat er nog steeds kansen zijn.
Jeetje meid..je hebt ook al heel wat voor de kiezen gehad..heel veel sterkte toegewenst en nhier kan je altijd je verhaal kwijt..de emoties zijn ook heel herkenbaar..ik heb ook een traject van iui en eerste ivf gehad..eindelijk eerste positieve test in je handen..maar helaas heeft hte bij mij ook niet lang mogen duren..dus schroom niet om hier je hart te luchten..
Meiden dank jullie wel voor de lieve woorden en steun. Met mijn hoofd weet ik ook wel dat er nog kansen zijn, maar mijn gevoel loopt nog een beetje achter. Ik heb vandaag zowieso een slechte dag, waarschijnlijk ook door de slechte nacht. Ook krijg ik steeds meer last van mijn buik, dus heb echt het idee dat ik maandag te horen krijg dat ik alsnog gecurreteerd wordt. Hopelijk is het dan ook snel voorbij. Juist elke keer naar de wc gaan en weer bloed zien maakt het zo confronterend. Probeer ook weer dingen op te pakken. Zo ben ik vanochtend meegegaan om boodschappen te doen. Ik heb t gered om t droog te houden tot ik in de auto zat. Daarna gingen de sluizen open. Ook de eetlust is nog ver te zoeken. Ook heb ik nog absoluut geen behoefte aan bezoek, hoewel er genoeg mensen met ons meeleven en willen langskomen. Maar ik kan dit gewoon nog niet aan. Hopelijk is morgen weer een betere dag.
Jeetje meid wat erg voor je... Zeker nadat je via de mmm zwanger bent geworden en al mooie echos hebt gehad... Ik weet helaas hoe het voelt als je denkt dat je aan de veilige kant zit en het dan alsnog mis gaat.... Heel veel sterkte....