Hoi Dames, Ik ben benieuwd of hier dames zijn, die al een zwangerschap achter de rug hebben die ook lijden aan het whiplash syndroom? Hoe het ging tijdens de zwangerschap, en of bevalling, was het extra zwaar...? of had je door de hormonen juist minder last. Heb je aanpassingen gehad qua bevalling of werk, en ben benieuwd hoe het daarna ging. Hopelijk hebben we hier gelijken... Liefs
Beetje jammer dat niemand je kan helpen, ik helaas ook niet, ken niemand die dit heeft gehad.. wil je wel veel succes wensen! Ben je zwanger of wil je het worden? xXx
Een beetje een late reactie , maar hier een mama van 2 kids en al bijna 7 jaar het chronisch whiplashsyndroom (WAD3) en allerlei andere gebreken.
Nou, het zwanger zijn veranderde bij mij niets helaas, ik bleef de knallende koppijn, nekpijn en schouderpijn behouden. Ik hoor vaak dat vrouwen met een whiplash die zwanger zijn, hun hele leven zwanger willen blijven omdat dat hun klachten verdwenen zijn, dit was dus bij mij niet het geval, maar erger werd het gelukkig niet. Omdat ik een behoorlijk dagelijkse pijn heb, ben ik voor mijn gevoel door de bevallingen (2x) heen gevlogen. Bij de oudste heb ik er 4 uur over gedaan en bij de jongste krap 2 uur. En dat vanaf wakker worden tot geboorte placenta. Door de dagelijkse pijn bouw je na zoveel jaar zo'n hoge pijngrens op (die bij mij overigens veel te hoog is wat niet gezond is voor je lichaam) dat ik denk ik daarom niet zoveel last had van de bevallingen. Maar de kids zelf, dat is een ander verhaal. Je probeert je zoveel aan te passen en je probeert de pijn niet aan je kids te laten zien, dat het je op gaat breken. Je klachten worden erger en er is niets (artsen, therapie ed) helpt. Je probeert zoveel mogelijk te rusten, maar goed de oudste slaapt overdag niet meer dus rusten is hier al een tijd van de baan. Ik zal er niet te ver over doorgaan, anders krijg je nog schrik van me . O ja, ik werk overigens niet meer, ben grotendeels afgekeurd. Maar hoelang heb jij al whiplash? En hoe heftig heb jij het, want er is zoveel verschil in whiplash. Ik heb het in de 1 na ergste categorie (WAD3 zoals ze het noemen), dit betekent met lichamelijke beperkingen.
Ja daar krijg wel een beetje de schrik van maar wilde het zelf weten! En ik geloof ook niet meer zo in het beter worden misschien wel in het accepteren. Ik heb whiplash nu 10 jaar helaas, ben aangereden door een dronken automobilist erg frustrerend soms! Maar jij zal dat gevoel ook wel hebben! Ik ben 50-60% afgekeurd en heb een aanvullende Wajong uitkering, helaas zit ik nu thuis al bijna 3 weken mijn lichaam is na 10 jaar door gaan, flink aan het protesteren, nu veel rusten en heb medicatie maar wil dat nooit te lang slikken,en ik moet opnieuw gekeurd worden door het uwv en ook opnieuw revalideren. Haha ik ben er maar deuk mee! Altijd positief blijven natuurlijk, gelukkig hebben we dat in ons hè!? De pijn is heel erg te noemen met uitzaaiingen naar mijn been en arm! Ik herken het als je zegt dat je pijngrens heel hoog ligt. Maar wij willen zo graag een kleintje!! Ben blij dat je reageerd nog tips? Altijd welkom! Gr.
Dronken automobilist...pppfff... das kl*te. Ik heb al helemaal de pech dat het me 2x in een half jaar tijd is overkomen. In januari 2006 iemand met volle vaart van 80km/u achterop me geknald (hij zag niet dat ik voor rood stond) en in juni datzelfde jaar nog een keer met 50 km/u (die klap heeft t allemaal erger gemaakt). Maar helaas heb ik niet echt tips voor je, dan alleen dingen die je waarschijnlijk zelf al doet. Niet teveel aan de pijn zelf denken, dan wordt je stapel gek, denken over dingen die je nog wel kan en niet die je niet meer kan want dan wordt je emotioneel een wrak. En ik denk wel eens, het kan nog altijd erger. De pijn ed heb ik allang een plek gegeven, weg gaan doet het natuurlijk nooit, maar er niet of weinig aan denken maar het dragelijker, al is daar het nadeel weer van dat je jezelf uiteindelijk nog verder in de gezondheidproblemen werkt (hier heb ik dus veel ervaring mee helaas). En dat positief blijven is toch zo herkenbaar, mijn vriend snapt nog steeds niet dat ik na al die jaren van niet werkende therapien, pijnbehandelingen en psychologen enz enz nog zo positief kan blijven, en dan heb ik het nog geeneens gehad over dat verdomde gedoe met de tegenpartij/advocaat/rechtzaak. Medicijnen heb ik nooit gebruikt, ik ging liever door de grond dan dat ik weer zo'n medicatie kreeg waar de bijwerkingen altijd waren, sufheid, misselijkheid, duizeligheid, met kinderen is dat nou niet echt een goede combi . Inmiddels ben ik uitbehandeld na ruim 6 jaar en zijn we druk bezig om deze zaak af te sluiten (wat natuurlijk nog jaren kan duren) zodat de stijd die je voert om de zaak te winnen (of verliezen) tot rust komt en ik me op mezelf en m'n gezin kan richten. Heb je nog vragen of wil je je ei kwijt dan kan je me altijd een pb sturen, ik heb namelijk nog iemand met dit syndroom waar ik af en toe mee buurt via pb, al is het maar om je hoofd te legen .
Ik kan jou alleen een tip geven, geef niet op tegenover de tegen partij je hebt zeker recht op een maandelijks bedrag, want kijk wat je mist qua inkomen en dan hebben we het nog geen eens over de pijn enz, ik heb het na 8 jaar afgehandeld omdat ik er helemaal gek van werd, en niks echt's aantoonbaar kreeg uit mri en foto's! nu denk ik nu ik een burnout van mijn lichaam heb en thuis zit, had ik nog maar even door geknokt, niet dat het geld me pijn weg neemt maar het had wel beter geweest qua inkomen.