Zoals de titel al zegt, ik ben opnieuw zwanger. Het laatste halfjaar heb ik twee mk'n gehad. Zorgt er natuurlijk voor dat ik deze zwangerschap heel wat minder gerust in ga. Iedereen moet natuurlijk door de spannende periode maar mijn vraag is toch: 'hoe kom je die eerste 12weken opnieuw door'? Ik belde net naar de gyn (in België geen vk's) en mijn eerste afspraak is binnen vier weken, dan ben ik acht weken zwanger. Ik weet wel dat het vroeger niet echt zinvol is maar ik had de eerste afspraak mss toch graag een weekje vroeger gezien. Ik ben zo zenuwachtig en bang. Het liefst wil ik me in een klein bolletje oprollen en de hele dag in bed blijven. Maar daar gaan ml, mijn zoontje en mijn werkgever natuurlijk niet mee akkoord Hoe hebben jullie die eerste twaalf weken ervaren? En hoe kom je ze in godsnaam door...
Uhm ik ben ze toen doorgekomen met (teveel) testen. volgens mijn man had ik toen aandelen bij te kruidvat. Verder had ik al vroeg echo's: 5,6,8 en 12 weken. Toen ik eenmaal het kloppend hartje had gezien icm mijn gevoel, wist dat het wel goed zat. Alhoewel ik pas echt helemaal blij was toen ik mijn zoontje gezond en wel in mijn armen had. Jij uiteraard gefeliciteerd met je zwangerschap en ik duim dat dit pakbeeb is. S6 met het doorkomen van de komende weekjes!
Gefeliciteerd! En tja het is best onzeker allemaal, maar ik had er deze keer een beter gevoel over en probeerde daar dan maar vanuit te gaan (vorige keer vanaf begin geen goed gevoel) Vandaag 1e echo gehad en heb iniedergeval het vruchtje met kloppend hartje gezien. Zover was ik de vorige keer niet gekomen. Ben nu wel blij maar zal blij zijn als ik over 3 weken weer een echo heb! Kun je niet aan je gyn vragen om een eerdere echo (bij ons deden ze dat pas bij ong. 6,5 week) ivm je mkverleden. Ik heb dit er ook meteen bijgezegd! Succes en probeer tussendoor te genieten (dat is het moeilijkste stukje vind ik )
Ik herken het heel erg, ik weet ook niet hoe ik deze 12 weken door ga komen. Heb over 3 weken een echo met 8 weken, en zit echt de dagen af te tellen. Bij elk krampje ben ik bang dat het misgaat en ren ik meteen naar de wc om te kijken of ik geen bloed verlies heb. Ook ik had liever een vroegere echo gehad ivm mijn verleden, maar mijn gynaecoloog vond vroeger dan 8 weken niet nodig. Maarja helaas is het afwachten en hopelijk word het na de echo wat makkelijker!
Ook ik herken het meid. In november 2011 mijn eerste miskraam, toen in juni 2012 weer een en in september 2012 weer zwanger geraakt en zie onderschrift Hoe je die weken doorkomt? Mijn advies is: niet voortdurend testen, daar maak je jezelf enorm onzeker mee. Soms is een test gewoon lichter dan die van daarvoor, dat kan gebeuren en hoeft zeker niet te betekenen dat het weer misgaat. Probeer je zinnen te verzetten en je eraan over te geven, je kunt zelf niets doen om een evt. miskraam te voorkomen. Accepteer dit en je krijgt een stuk meer rust. Ik heb zelf bij alle 3 de zwangerschappen een vroege echo gehad bij 5,5 week, en alle 3 de keren een kloppend hartje gezien. Twee keer bleek het vervolgens bij 8 weken alsnog gestopt te zijn, dus een vroege echo geeft je even een soort van schijnzekerheid. Hoe je het ook wendt of keert, zwanger zijn na meerdere miskramen blijft de eerste tijd enorm spannend en eigenlijk helemaal niet leuk. Ik vond het zelfs na 12 weken nog steeds spannend. Pas sinds we gisteren hebben gehoord dat ons meisje gezond is, kan ik het een beetje laten gaan..
ja, het is lastig, die eerste weken. je staat nu eenmaal niet te springen van enthousiasme. Ik ben ze doorgekomen door het een beetje te denken: eerst zien, dan geloven. En niet te snel te blij te zijn. En het met een paar fijne vriendinnen te bespreken, al voor ik wist waar ik aan toe was, voor de echo dus, en voor de eerste controle. Heb ook wat langer gewacht met het waarschuwen van de verloskundige. Zo liep ik in elk geval voor m'n gevoel niet te hard van stapel, maar kon ik er wel al een beetje m'n hart over luchten. En eigenlijk ging de tijd vanzelf, en was het rap tijd voor de eerste echo - ook met ruim 8 weken hier. Dat was vroeg genoeg om iets te zien met een duidelijk kloppend hartje. En laat genoeg om geen onzekerheid te hebben bij een eventuele latere eisprong. Verder heeft het met ook goed gedaan om me te realiseren dat het helemaaaaaal niet verplicht is om vanaf dag een te 'genieten' en 'blij te zijn' zoals iedereen het altijd doet voorkomen. Gewoon toegeven aan je onzekerheid, en de manier die werkt voor jou, zonder je schuldig te voelen. Het werd beter toen ik, na ook nog een slechte combitest en een vlokkentest goed nieuws kreeg en in dezelfde week voor het eerst beweging voelde. Vanaf toen had ik vertrouwen in dit kindje. En nu heb ik het idee dat ik haar al zo goed ken, en dat ze zo vertrouwd voelt, dat ik me die hele rotte beginperiode niet eens meer goed kan herinneren. Dus: gefeliciteerd, sterkte, en laat je niet gek maken.