Hallo, Ik ben nu 16 weken zwanger, totaal verrast en totaal ongelegen. Begin dit jaar heb ik ruim een maand in coma gelegen en zit nog volledig in de ziektewet. Mijn partner weet van de zwangerschap, maar laat mij totaal aan mijn lot over. Ik bezoek alleen de gynaecoloog en moet constant mij verdedigen. Ieder van ons heeft al een kind uit een vorige relatie die bij ons in huis wonen. Echter heeft mijn partner Borderline en heeft totaal wantrouwen of het wel zijn kind is die nu in mij groeit. Van het weekend heeft hij verteld dat hij geen gevoel heeft bij mijn zwangerschap. Dat is te merken. Geen hulp van hem in het huishouden, maar mijn energie level is al laag...en nu nog lager. Hoe krijg ik duidelijkheid? Mijn zoon vind het geweldig een broertje of zusje, maar ik zit tegen 2 mensen aan te botsen, zijn zoon (asperger en ADHD) en hem. Ik voel mij alleen... ik mag niet genieten... hij vroeg ook, waarom moeten vrouwen genieten van hun zwangerschap...Hij vind het ook raar dat ik het verteld heb aan de buitenwereld...(heb al een flinke toeter)... De zorg van de kinderen draag ik ook.. ik kan geen dag even rustig uitslapen of blijven liggen. Terwijl hij tot ruim 11 uur of soms later op bed ligt omdat hij moe is ... Ik weet het niet meer.....
hmmmm en weet je pas dat je zwanger bent? en was hij daarvoor wel een leuke vent? klinkt van niet ik vind het moeilijk maar kies voor jezelf je eigen kindje en het wondertje in je buik
Wow wat een verhaal..jeetje zou het ook niet weten. Ik zou persoonlijk kiezen voor mezelf en mijn 2 kinderen. Vooral ook voor je zoon want voor hem lijkt me de situatie ook alles behalve gunstig. Als je vriend niet denk dat het kind van jou is....waarom zou je dan bij hem blijven. En daarbij ook de dingen die hij tegen je zegt zijn niet ok. Vergeet jezelf en je zoon, en de baby in je buik niet. Ik wens je heeel veel sterkte en hoop dat je ook nog kan genieten van je zwangerschap.
phoe moeilijk meid. Maar ik ben het wel met de andere meiden eens, denk aan jezelf en je kindje en baby in de buik. Hoe zal hij straks reageren als de baby er is?? Kunnen jullie niet met iemand gaan praten hierover, dit lijkt mij geen "gezonde" situatie voor je gezinnetje Sterkte met alles, maar probeer toch te genieten van je zwangerschap
sow wat een verhaal sorry dat ik dit zeg maar, hoe kan je leven met zon man. hebben julie er voor gekozen om zwanger te worden als dat zo is dan zou hij tog een vader gevoel moeten hebben. en van het kindje houden. en van jou natuurlijk hij heeft geen respect voor jou. ik heb ook geen makkelijke vent. maar die van jou. je moet hem een keus geven. jou en de kleine. of alleen zijn. is niet makkelijk maar praat met hem veel suc6
Phoeee meid dit is lastig en echt totaal niet leuk voor jou! Zowieso respect dat je met iemand met Borderline om kan gaan en een relatie kan hebben.. ik zou het zelf niet aankunnen denk ik. Vooral omdat zijn kind ook moeilijk doet. Ja misschien is dit een geval van ''de tijd zal het leren, hij kan nog bijdraaien''.. maar wij weten natuurlijk niet hoe hij was voordat je zwanger was. Ik hoop voor je dat het allemaal goed komt, gelukkig heb je nog even voordat je kleintje er is.. Heel veel succes en sterkte ermee..
Nee wij hebben niet bewust gekozen voor de zwangerschap, tijdens mijn coma heb ik veel medicijnen gekregen, die dus de werking van de pil hebben weggevaagd. (wat niet ons is medegedeeld) Voor die tijd was ik sterk en gezond, dus weerbaarder en harder.. een borderliner zoekt je grenzen op. En nu ik zwak(ker) ben kan ik moeilijker mijn grenzen stellen en wordt er makkelijker over je heen gelopen. Gelukkig is hij nu in therapie gegaan, maar ga wel steeds meer mijn eigen leven lijden... in de hoop dat hij mij volgt en uit zijn eigen negatieve spiraal kruipt...
Wat verschrikkelijk vervelend, ik wil je veel sterkte wensen. Ik hoop dat de situatie snel een beetje beter word voor je.
het enige dat ik nu denk, je vraagt of hij geschrokken is of dat het egoïsme is, het komt meer over als dat laatste want hij heeft absoluut nul komma nul inlevingsvermogen in jou en dat terwijl je op dit moment juist meer bevestiging nodig hebt dan ooit.
Ik denk noch dat het de schrik is, noch dat het egoïsme is maar dat dit ook een uiting is van het borderliner syndroom. Het afstoten-aantrekken principe. Hij is je grenzen weer aan het opzoeken en hoe moeilijk het nu ook voor je is, die moet je gaan aangeven! Want hij dendert over je heen als een NS-trein momenteel waardoor jouw energielevel nog lager wordt. Als je het niet voor jezelf doet, doe het dan voor je 2 kinderen!
allereerst al diep respect dat je samenleeft met een man die borderline heeft én dan ook nog een kind met asperger en adhd. Dat moet echt mega heftig zijn! Ik heb veel met kids gewerkt met die aandoening en ik ken helaas ook wat mensen met borderline en dat is een verschrikkelijke ziekte. Wat een lastige situatie dan nu ook voor je! Voor je partner is nu alles "zwart" als ik dat zo lees. Hoe reageert zijn zoontje? Was jullie relatie voor de zwangerschap wel stabiel of was het toen ook al moeizaam? En de hulp die jullie kunnen krijgen? Zit hij (of misschien jij ook wel) bij een praatgroep of zo voor steun? Misschien dat dat helpt? Het is een hele opgave, maar ik vind het wel knap dat je voor jezelf en je kindje kiest! Ik kan je geen advies geven in deze, behalve dat ik het echt knap vind van je en dat ik je alle wijsheid wens. geniet van je zwangerschap en volg je gevoel en je hart!!