NA de depressie..

Hey meid ik zit een beetje in hetzelfde schuitje!
Ben er nu na 8 maand een beetje uit aan het klimmen, maar ben ook vaak nog somber en weet niet of ik mijn echte oude ik ooit terug krijg!

Ben heel benieuwd naar ervaringen van anderen, en lees dus graag mee.

 

hier bij nr1 eentje gehad en bij nr3 nu weer eentje.

Vind wel dat je er blijft last van hebben, je moet goed op je zelf beginnen letten.
Zo kan ik nu bijna geen stress meer aan, ook raak ik veel vlugger in paniek en heb ik nog weinig dingen waar ik echt van geniet (doemgedachten zijn altijd wel op de achtergrond).

Ik moet heel kort op de bal spelen: zien dat ik elke nacht goed slaap bvb, veel structuur in mijn leven aanbrengen.
Als ik bvb een dag of 3 na elkaar slecht slaap, dan moet ik echt opletten of ik ga weer naar beneden.

Ik moet het gewoon leren zien als een beperking die ik heb en daarmee leren omgaan. Mijn Schoonbroer heeft epilepsie en het is een beetje vergelijkbaar: je moet leren aanvaarden dat je wat minder kan en heel goed naar je lichaam luisteren. (zo moet hij ook erg op zijn slaap letten en ook op zijn tabaksgebruik)

 

Ik heb een depressie gehad, geen postnatale. En ik denk dat ik nooit meer helemaal de zelfde word. Ik ben heel erg verandert, en de kleine dingen die ik vroeger heel makkelijk deed zijn een grote uitdaging geworden. De depressie is weg, ik ben niet meer dagelijks somber en kan wel van het leven genieten. Maar ik ben echt iemand geworden die niks aankan.

Nou hoop ik natuurlijk dat ik weer wat sterker zal worden op den duur. En ik heb mijzelf ook wel heel goed leren kennen na mijn depressie wat ook wel positief is. Maar ik vraag mij af of ik ooit helemaal de oude zal worden.

 

Ik denk dat je altijd wel "last" blijft houden ervan.

Ik ben sinds augustus dit jaar van mijn postnatale depressie af.
En ben weer redelijk de oude maar bepaalde dingen kan ik nog niet aan of nauwelijks aan en denk dat dit ook niet meer zal veranderen.

 

ik heb dan geen pnd gehad maar een gewone depressie. Ik snap wat je bedoelt. Hier hetzelfde probleem en ik denk niet dat ik ooit weer helemaal de oude word. Het is nu 3 jaar geleden maar je gaat gewoon anders over dingen nadenken.

 

je moet vooral een vinger aan de pols blijven houden.
Eens je een depressie gehad hebt, ben je nl veel vatbaarder voor een volgende. en bij elke dat er bij komt, verhoogt je kans weer een beetje.

Zo is het voor mij niet meer wenselijk om ooit nog eens zwanger te worden. de kans dat ik het weer zou krijgen is ongeveer 100%, alhoewel ik altijd een hele voetbalploeg gewild heb, zal het bij deze 3 blijven (ook al best veel natuurlijk).

Verder moet ik ook enorm gaan opletten bij triggers, dan is de kans weer enorm vergroot (denk aan plotseling ontslag, een scheiding, een zwaar ongeluk oid)

 

Ik heb ook een depressie gehad (een gewone), maar ben daar juist sterker uit gekomen. Heb keihard aan mezelf gewerkt met ondersteuning van natuurlijke ad's en een coach.
Tuurlijk blijf je vatbaarder voor depressies, maar ik geloof niet dat iedereen er per sé slechte dingen aan over houdt.

 

Ik heb st Jacobskruid gebruikt. Dat werkt als een ad, maar is niet zo heftig als normale ad.
Heb ook bij een psychiater gelopen, maar daar had ik helemaal niks aan. Hij zei doodleuk, je moet niet zo veel nadenken, maar vervolgens wel een uur lang vertellen wat er allemaal mis was en waarom. En daar mag je dan niet te veel over nadenken????
Maar goed, toen bij een coach terecht gekomen die echt heel praktisch punt voor punt aanpakte met huiswerk en zo. Dat had ik echt nodig, iemand die mijn hand vast pakte, maar ook af en toe een schop onder mijn kont gaf.
Mijn man heeft ook met haar gepraat om mijn herstel zo goed mogelijk te laten verlopen.

Ik persoonlijk denk dat vatbaarheid voor een depressie iets is wat in je persoonlijkheid zit. Vaak zie ik het bij mensen die of extreem perfectionistisch zijn of juist heel onzeker of met faalangst te maken hebben.
Maar of dit volgens de wetenschap zo is, durf ik niet te zeggen, maar zo ervaar ik het.

 

ik voel me nu beter dan ik jaren heb gedaan. De pnd is nu bijna 2 jaar geleden begonnen. Maar ik had achteraf gezien ook al last van een angststoornis - die door de pnd wat geescaleerd is zeg maar.
Sinds ik aan de AD ben - en daarop goed ingesteld en aan gewend ben, voel ik me nog steeds iedere dag beter dan ik jaren gedaan heb. Eindelijk voel ik me weer m'n oude ik. Voor zover dat mogelijk is sinds ik chronisch vermoeid ben dan .

Dat ik vatbaarder ben: ja, maar ik bescherm me zelf ook wat meer. Luister meer naar m'n lichaam o.a.

 

Ik was even benieuwd naar de natuurlijke ad's. Kun je daar wat over vertellen?

Edit. Had nog niet verder gelezen...heb het antwoord al gezien

 

Hoi hoi,

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen. Ik heb het gevoel dat ik midden in een depressie zit. Morgen ga ik weer voor het eerst op gesprek bij een pyscholoog. (ben er al vaker geweest, ook voordat ik zwanger was)

Ondanks dat ik erg graag een kindje wou en heel veel van haar houd vind ik het ook zo moeilijk mijn dochter is niet de makkelijkste dus ik weet nooit van te voren waar ik aan toe ben.. en dat maakt het zo ongelofelijk moeilijk. Ik ben een persoon die erg gestructureerd leef en met een baby gaat dat niet altijd.
Ook heb ik in december mijn ontslag gekregen waar ik al 4 jaar werkte (door een reorganisatie) ik was toen weer 1,5 maand aan het werk en dat ging erg goed! Ik had weer een gewoon ritme.. en opeens wordt dat weer in de war gegooid.
Op dit moment is het erg moeilijk om een baan te vinden.. en door mijn depressie maakt dat het nog moeilijker.. ik moet overal aan wennen en ook weer aan een nieuwe baan..
Ik heb altijd gezegd dat ik 3 kinderen zou willen.. maar soms twijfel ik zelfs of ik er nu nog wel 1 zou willen.. maar die komt er zeker wel.. want ik wil niet dat mijn dochter enigskind is..

Ik hoop dat er mensen zijn die mij een beetje kunnen steunen.. want de laatste dagen wordt het weer steeds erger en wordt het ooit weer beter? Ik hoop het zo!

 

Ik heb meerdere depressies gehad (gewone). En achteraf heb ik mezelf nu echt goed leren kennen. Ik doe alleen nog maar iets als ik het min of meer leuk vind.
En zorg dat ik een soort van vast dagschema aanhou. Iedere dag deed ik een klein dingetje om mezelf daarna weer een compliment te geven. Zelfde tijd opstaan, zelfde tijd eten, sporten en zelfde tijd naar bed. Ook regelmatig sporten helpt je om uit een depressie te blijven en je beter te voelen. Het werkt al als je iedere dag een stuk gaat wandelen.
Goed op je vitamine inname denken vooral vitamine D.
Ook zou je je schildklier kunnen laten nakijken. Het blijkt dat er heel vaak daardoor een depressie ontstaat.

Nu is het bij mij zo dat ik zo goed in mijn vel zit dat ik weer een kindje heb gekregen, een opleiding volg en werk. Dit alles zonder probleem. Mijn laatste depressie was ruim 5 jaar geleden.

 

Hoe lang duurt het voordat je daar iets van gaat merken?
Ik ben nu vanuit het UWV bezig met re-integreren en moet daarbij 2x in de week van 9-12 sporten. Dit is nu de 5e week dat ik sport en merk eigenlijk helemaal geen verschil met hiervoor.
Ben nog redelijk futloos, moet mezelf vooruit slepen om wat te gaan doen. Net als vandaag, wilde zo veel doen lekker in de ochtend, moet dat nu nog allemaal doen.. Baal daarvan.

 

Heb meerdere depressies gehad. Jaren terug daar 14 maanden voor opgenomen geweest, was echt een ernstige depressie met alle vitale kenmerken. Mijn beeld van de realiteit was erg verwrongen, zat door de depressie op het randje van een psychose.

Ben langzaam overeid gekrabbeld met de juiste hulp, toen vooral in het hier en nu. Heb mijn opleiding afgemaakt, ging werken en was best weer gelukkig.
In de overgang van zomer en wintertijd heb ik eigenlijk elk jaar daarna wel een paar weken gehad waarin ik somberer werd maar dat ging vanzelf weer over. even gas terugnemen. Zelfs mijn collegas wisten dat ze dan niet aan mijn kop moesten zeuren.
Ik zeg bewust somberder en niet depressief want dat is zo'n verschil.
Ik wist ook goed hoe te doseren.

Tijdens de zwangerschap van de tweede was het wel iets meer dan een beetje somber zijn, erg gespannen en wat angsten maar gelukkig met wat begeleiding voor en na de bevalling redde ik het weer.
Pas een maand of 9 na de bevalling, natuurlijk weer in de herfst ging het weer echt slechter. Angstig, meer paniek, slecht slapen
Tijd om weer met AD te starten want als er niet op tijd ingegrepen kan het echt goed mis gaan.

Vorig jaar winter raakte in lichamelijk en geestelijk steeds meer overbelast, Ik heb uitvalsverschijnselen en na de eerste zwangerschap oa bekken klachten die nooit echt over zijn gegaan.
Ik ben doorverwezen naar een revalidatietraject en in de zomer ging het eigenlijk pas echt mis. Door eens echt te praten wat er nu diep van binnen allemaal speelt en wat maakt dat ik de beperking niet kon accepteren .
Binnen een paar weken raakte in steeds meer verstrikt in angsten, paniek, at bijna niet meer, sliep slecht en had veel destructieve gedachten. Een opname was nodig en nu ben ik dus weer herstellende. Maar wel op een manier waar ik me niet meer anders voor doe dan ik ben inclusief stomme paniek over simpele dingen.

De kans dat ik ooit weer een depressie krijg is best groot. Vooral een kwestie van goed de eerste signalen oppakken en eerder stoppen met werken bijv. Heb nu tot vlak voor de opname gewerkt en dat was achteraf niet zo slim.
Ook eerder medicatie inzetten want als je wegglijd in een diepe depressie werkt praten simpelweg niet, eerst pillen erin en dan praten.

Ik ben nu wel weer extra bewust hoe gewone dingen dus niet zo vanzelfsprekend zijn en het gaat me steeds meer lukken om om van kleine dingen te genieten.

 

Het sporten zorgt ervoor dat je endorfines aanmaakt. Het gelukshormoon. Daarom kan het ervoor zorgen dat als je regelmatig sport je meer endorfines aanmaakt en daardoor kan het meehelpen om uit een depressie te komen of te herstellen van een depressie.