Hoi dames Mijn verhaal ligt in de lijn van wat anderen hier al posten over traumatische bevallingen, maar ik ben specifiek op zoek naar getuigenissen van anderen die ook onverwacht een keizersnede kregen. Ik ben 6 weken geleden bevallen van een prachtige dochter. Mijn bevalling werd ingeleid in het ziekenhuis omdat ik al 8 dagen overtijd liep. Ik vond het jammer, had gehoopt op een natuurlijke bevalling maar die inleiding liep eigenlijk erg goed en ik kwam al gauw mooi in arbeid. Ik kreeg felicitaties van de vroedvrouw dat ik het zo goed deed en ik was best fier op mezelf. De sfeer in de verloskamer was erg gezellig en sereen. Toen zagen ze echter een vreemd patroon in het hartritme van de baby en schijnbaar binnen de minuut ontstond er een soort bizarre paniekerigere situatie. Er werd me gezegd dat het kindje zo snel mogelijk met een keizersnede gehaald moest worden, waarna ze me wegreden. terwijl ik voorbereid werd op de operatie werd er eigenlijk geen woord meer tot me gericht. Ik was helemaal in paniek en onbedaarlijk aan het huilen. Even later was de onderkant van mijn lijf verdoofd, werd ik aan de tafel vastgebonden en werd mijn man weer bij me gebracht. De rest ging aan me voorbij. Even later werd er een kerngezond kind uit me gehaald en was iedereen weer rustig en vrolijk. Ik was totaal verdoofd en het duurde drie dagen voor ik een soort band kon opbouwen met mijn dochter. Gelukkig lukt dat steeds beter intussen en uiteraard ben ik zo blij dat ze gezond is en de paniek voor niets was. Ik mag er niet aan denken dat het anders afgelopen was. Maar ik kan nog altijd niet aan mijn bevalling denken zonder te huilen, er is nog geen dag voorbij gegaan zonder tranen. Ik ben zo geweldig teleurgesteld over mijn bevalling. Vooral omdat het niet op een natuurlijke manier gelukt is. Omdat ik helemaal niets zelf beslist heb over hoe het liep, er werd me niets gevraagd, amper wat gezegd, het is me allemaal gewoon overkomen. Ik voel me zo mislukt en de steek gelaten door mijn lichaam ook. Ik haat die stomme snee in mijn buik en het herstel valt me zo tegen. Herkent iemand dit? Wanneer ging dit gevoel over bij jou? Heeft iemand tips naar een volgende bevalling toe? Ik heb genoeg van deze onzin, ik wil gewoon van mijn kind genieten. Alvast bedankt om mijn verhaal te lezen veel liefs
Jeetje, wat een ontzettend nare ervaring! Ik heb niet dezelfde ervaring, maar ik moest wel dingen verwerken na mijn bevalling en heb er ook nog een tijd om moeten huilen. Ik denk dat het echt een soort trauma is dat je moet verwerken . Probeer er veel over te praten en vooral je eigen gevoel, verdriet en teleurstelling te accepteren. Deze gevoelens zijn heel logisch. Laat ze maar gewoon toe, het moet verwerkt worden. Misschien kun je nog een gesprek in het ziekenhuis aanvragen of een brief schrijven? Sterkte en geniet van he prachtige meisje!
Heel eerlijk... Bij mij heeft het echt moeten slijten, en nog heb ik het er op sommige momenten moeilijk mee dat ik nooit natuurlijk ben bevallen. De eerste twee waren ook spoedkeizersnedes en ik weet ook dat wanneer deze niet uitgevoerd zouden zijn ik ook twee mooie kindjes niet gehad had, maar toch... Het moet echt een plekje krijgen en dat duurt een tijd. Sterkte met je herstel! En probeer er zoveel mogelijk over te praten.
Het heeft tijd nodig. Ik ben ook de eerste keer met een spoed keizersnede bevallen. Ik had daarnaast ook nog de pech dat mijn baby zeer ernstig ziek werd.Dus binden was helemaal moeilijk. Wat mij veel goed heeft gedaan is de tweede bevalling. Een geplande keizersnede. Ik heb toen alles bewust meegemaakt en dingen kunnen verwerken.
Mijn eerste bevalling werd een spoedkeizersnee. Ook ik begon met een 'gewone' inleiding, maar op de hartslagmonitor van mijn zoontje waren regelmatig onverklaarbare dips te zien. Tot 3x is geprobeerd om via mijn vagina bloed van zijn hoofdje af te nemen om te kijken of hij ook daadwerkelijk verzuurde tijdens die dips. Een erg vervelend onderzoek voor mij: plat op je rug, benen in de beugels weeën wegpuffen terwijl men een koker bij je naar binnen schuift. Dit onderzoek lukte niet, men wilde geen risico nemen en besloot tot een spoedkeizersnee. Waar mijn verhaal (denk ik) heel anders wordt is in de begeleiding in het ziekenhuis. Mij is heel rustig uitgelegd wat er ging gebeuren en waarom. Ook na de operatie is hier veel aandacht aan besteed. Ook kreeg ik heel snel mijn zoontje bij me en konden we snel beginnen met borstvoeding. Probeer voor jezelf vast te stellen waar jij moeite mee hebt. Ik kan je uiteraard vertellen dat je het goed hebt gedaan en dat je je nergens schuldig over hoeft te voelen (en dat meen ik ook oprecht), maar jij moet het zelf geloven. Je kunt opschrijven wat er in jouw beleving is gebeurd en met welke aspecten jij worstelt. Heb je nog een afrondend gesprek in het ziekenhuis? Of kun je nog een gesprek met je verloskundige aanvragen? Deel jouw ervaringen dan en stel vragen. Omdat de reden voor de keizersnee bij mijn zoontje en niet bij mij lag kon ik de tweede keer wel vaginaal bevallen. Dit moest wel in het ziekenhuis vanwege de eerdere keizersnee, maar dat was zonder complicaties een prima bevalling.
Hier een vergelijkbaar verhaal. Ben van de eerste normaal bevallen. Was een lange bevalling, maar verder wel goed te doen. De tweede begon eigenlijk op eenzelfde manier dus had er wel vertrouwen in. Bleef echter steken op 4cm, lag aan de weeënopwekkers en ineens vielen mijn weeën compleet weg. Hartje van kindje liep erg terug. Ook paniek, meteen werd besloten tot een ks. Ik woonde inmiddels in het buitenland en sprak de taal nog niet goed, dus wist ook niet echt wat er ging gebeuren. Voor ik t wist lag ik op de operatietafel met een ruggeprik en infusen en waren ze al bezig. En het ergste was dat ik alleen was, man mocht niet mee. Voelde me zo alleen! Heb zoontje ook maar een seconde gezien, pas uren later weer, aangekleed en wel. Vond het in het begin erg moeilijk een band met hem te voelen en op te bouwen. Zo anders dan met dochter. Bij mij heeft het echt een paar maanden geduurd voordat ik er een beetje beter op terug kon kijken. Heb er vooral veel over gepraat, en naarmate zoontje ouder werd was ik er steeds minder mee bezig. Hij is nu ruim een jaar en kan er nu nuchter naar kijken. Het is nu eenmaal zo gebeurd, kan er niets aan veranderen, en heb een gezond kindje. Andere dingen zijn nu niet meer van belang. Sterkte, neem je tijd en praat. Wat mij ook heeft geholpen alles op te schrijven, het hele verhaal maar ook mijn gevoel.
Hai meiden Bedankt voor jullie lieve reacties. Het doet echt deugd te lezen dat anderen er ook mee worstelen. Na een tijdje begin je te denken dat het gewoon in je hoofd zit, dat je het verzint. Mijn man en mijn omgeving hebben er geduldig naar geluisterd maar zeggen nu: je kind is toch gezond, het liep toch goed af, laat het toch gewoon los, anders ga je het erger maken dan het is. Maar het lukt me niet, ik voel me echt zo rot daarover. Stom he? Ik heb ook een hoop zwangere vriendinnen en ik vind het zo erg dat ik hen geen leuk bevallingsverhaal kan vertellen. Ik snakte zelf tijdens mijn zwangerschap naar positieve verhalen en stond best optimistisch tegenover bevallen: ik zou wel zien hoe het gaat en de dingen nemen zoals ze komen. Laat dat nou net niet lukken. Ik heb het gevoel dat ik niks kon nemen zoals het kwam, het kwam allemaal te snel, te overweldigend en ik kon helemaal niets doen. Ik ben ook jaloers (dat klinkt slecht, ik gun hen natuurlijk alleen maar goede dingen, maar ik voel wel dat ik jaloers ben) op hen dat zij nog mogen gaan bevallen. Ik wou dat ik er nog voor stond, het opnieuw mocht doen, dan had ik misschien iets anders kunnen aanpakken, maar weet niet wat ik zou kunnen doen om het te vermijden een volgende keer, stel dat net hetzelfde zou gebeuren. Ik wil het wel opschrijven, maar hoe gaat dat dan? Dan schrijf je heel je verhaal op, moet je het dan ook aan iemand laten lezen? Ik zie mijn dokter terug binnen twee weken, zij was wel erg begripvol, vond het ook echt rot voor mij, maar ik wil ook weer niet tegen haar gaan zitten zeuren. Bedankt alvast voor de reacties, het is goed te weten dat er anderen zijn, al wou ik natuurlijk dat jullie dit niet hadden meegemaakt!!!
Hier ook een dergelijk verhaal (1ste zwangerschap); ivm zwangerschapsvergiftiging werd ik bij 37 ingeleid. Dit proces werd gestart met gel die werd ingebracht. Hier reageerde mijn lijf heel heftig op, mijn bloeddruk daalde sterk en ik viel weg, ook de hartslag van de kleine daalde sterk. Alarmbellen en ineens 10 man aan je bed en rennend door de gang. Paar minuten later een gezond kindje na spoedkeizersnee ... Bij mij heeft het zeker een maand of 2 misschien 3 geduurd voordat ik dit enigszins een plek kon geven. Eerder een jaar voor alle scherpe randjes eraf waren. Ik merkte dat ik vooral flarden kon herinneren van wat er gebeurt was. Na het gesprek in het ziekenhuis werd het plaatje completer en ook door met mijn vriend te blijven praten hierover (was voor hem ook fijn, want hij heeft denk ik de meeste angst doorstaan) kon ik wat gebeurt was meer en meer accepteren. Ook de band en het plezier van de kleine droeg hier aan toe. Het ergste vond ik achteraf gezien denk ik dat ik de eerste 3 dagen amper iets met die kleine kon als gevolg van de keizersnee. Pas tijdens de eerste week thuis ging ik me tijdens momenten van ontspanning (even proberen mee te slapen met de kleine) flarden herinneren en bleef ik bezig om het verhaal compleet te maken. Bij de tweede was weer sprake van zwangerschapsvergiftiging. Vroeger aan de medicatie dan bij de 1ste en ziekenhuis in en uit. Weer bij 37 weken ingeleid, maar dit keer met een balloncatheter en natuurlijk kunnen bevallen. Ik heb in het begin meerdere gesprekken met verloskundige gehad en later gynaecoloog over 1ste bevalling en toch wel mijn angst voor de tweede. In de gesprekken zijn deze angsten grotendeels weggenomen en uiteindelijk keek ik zelfs uit naar de tweede bevalling. Dus voor mij hielp vooral praten, praten en praten en vragen stellen aan medici wanneer sprake zou zijn van nieuwe zwangerschap.
Allereerst: schaam je niet voor je gevoelens! Je zeurt niet. Je hebt iets ongelofelijks heftigs meegemaakt en dat probeer je te verwerken. Als je je verhaal opschrijft: bij het begin beginnen, dus hoe verliep je zwangerschap? welke verwachtingen had je en waarom? Wat is er (van minuut tot minuut) gebeurd? Je hoeft dit niet aan iemand te laten lezen, maar dat mag natuurlijk wel. Als je het hebt opgeschreven zie je waarschijnlijk de vragen die bij jou nog spelen en daarover kun je het gesprek met de arts aangaan. En dat is geen zeuren, jij moet hiermee verder en je hebt nu nog een afspraak bij de arts staan. Ook dit is onderdeel van de zorg rondom een bevalling.
Heel, heel erg herkenbaar. Inmiddels is mijn dochtertje bijna 7mnd. maar ik heb er ook nog altijd een rotgevoel over. Net als jij vooral in het begin dacht ik er elke dag aan en was ik altijd emotioneel er over. Dat is nu niet meer, maar ik denk er nog veel aan terug en heb het nog lang niet verwerkt hoe het allemaal gelopen is. Van te voren verwacht je dit niet. Ik vond het vooral ook heel erg dat we thuis nauwelijks een kraamweek gehad hebben. (5 dagen voor keizersnee, toen nog 4 dagen op couveuseafd. ivm geelzucht, 3 dagen thuis en toen weer 3 dagen ivm koorts) Ik ben ingeleid wegens zw. vergifitiging. eerst ging het goed maar toen ik na 10 uur pas 5cm had en eigenlijk continu in een weeenstorm zat kreeg ik een ruggenprik omdat ze zeiden dat ik dit anders niet vol ging houden (ik was al best wel ziek door de zwangerschapsvergifitiging). Toen ik de ruggenprik gekregen had ging ik in 1x naar 9cm en had ik persdrang. Omdat dit zo snel ging daalde mn bloeddruk van 175/115 naar 70/35. Levensbedreigend dus. Dit herstelde zich wel redelijk snel dus maar de hartslag van ons meisje dipte wel af en toe. Inmiddels had ik volledige ontsluiting en mocht ik gaan persen. Alleen de hartslag werd steeds zwakker dus hebben ze bloed uit haar hoofdje gehaald om te kijken hoe haar conditie was. Deze uitslag was niet goed, gyn er bij en geprobeerd met de vacuümpomp omdat ik al een kwartier geperst had, maar nee ze zat nog te diep. Opeens alle alarmbellen, hartje viel helemaal weg en 5 min. later was ze al geboren door een spoedkeizersnee. Ik helemaal onder narcose door alle haast geen tijd meer voor een ruggenprik. Dus ze was al een paar uur oud voordat ik ze zag. Als ik dit opschrijf grijpt het me zo weer aan. Dus ja ik begrijp je echt heel goed. Geef het de tijd. Ik denk ook regelmatig aan een ev. volgende zw.schap, hoe zal dat gaan? Ik merk ook in mijn omgeving na een maand of 2 dat ze denken het gaat wel weer er word eigenlijk ook nooit meer over gesproken. Ik praat nog wel af en toe met mijn man er over. Maar probeer voor jezelf het plaatje wel compleet te krijgen, dat hielp bij mij wel. Wat gebeurde er toen, en waarom is er toen ze gehandeld e.d. je blijft wel vragen houden maar probeer er zoveel mogelijk een antwoord op te vinden, je krijgt vast nog een nacontrole in ZH? Veel succes hoor.
Is het een idee om terug te gaan naar de arts/vroedvrouw die erbij was op het moment van de paniekerige situatie? Misschien als ze je heel helder en duidelijk kunnen uitleggen wat er gebeurde, waarom het gebeurde, en waarom ze die beslissing toen hebben genomen, dat het je wat meer rust en acceptatie kan geven. Ik weet van mezelf dat ik veel beter met nare gebeurtenissen om kan gaan achteraf als ik het naadje van de kous weet over die gebeurtenis.
Meid toch wat heftig! Ik persoonlijk heb daar geen ervaring mee. Wel een kennis van ons. Zij heeft ook een traumatische bevalling gehad. Ze heeft veel hulp gehad aan een psycholoog die gespecialiseerd is in traumatische bevallingen.
Dat is precies wat ik heb gedaan en het heeft mij wel geholpen. Het was zo'n heftige en enge ervaring die ik dan ook alleen maar in flarden kon herinneren, hoe kun je het dan verwerken? Door het gehele verhaal te horen en vragen te stellen ontstond een duidelijker beeld wat er gebeurt was en dit heeft mij erg geholpen. Dat raad ik ts ook zeker aan. En heb je niet genoeg aan een gesprek, dan vraag je nog een gesprek aan.
Helaas heeft het verwerken van zo'n traumatische bevalling tijd nodig. Veel tijd! Heb je al een nagesprek gehad in het ziekenhuis met de gyn? Dat kan al voor veel rust geven. Ik heb ook een hel van een eerste bevalling gehad die eindigde in een spoedkeizersnede. Ik heb er maanden last van gehad. In het begin wat minder omdat zoontje het zo goed deed. Maar uiteindelijk stortte ik toch in. Nu ik zwanger ben van de 2e kwam het weer heel erg naar boven. Ik heb het dus bij lange na nog niet verwerkt. Ik heb er dan ook weinig over gesproken met anderen.. en dat zou ik jou dus wel aanraden.
Het moet idd slijten... heb 2 keer een spoedsectio gehad.... en wat was ik blij dat ik verlost/geholpen werd. laat ik het zo zeggen ik en mijn eerste zouden het niet hebben overleefd. en bij mijn 2e zou ik mijn kindje hebben verloren ivm gescheurde baarmoeder. Een 3e kan niet meer ivm slechte conditie baarmoeder.... soms doet het pijn.....maar ben vooral heel dankbaar. Het herstellen was idd zwaar kut...maar er komt een punt dat het ineens snel beter gaat.
dankjewel dames voor het begrip wat rot wat jullie meemaakten, al geeft het me wel een soort goed gevoel te weten dat mijn eigen reactie op de spoedkeizersnede dus niet zo vreemd is. Het is inderdaad dat tempo dat het onwezenlijk maakt voor mij. Ik had een (dagen)lange inleiding voor ogen en toen de weeën goed op gang kwamen voorzag ik nog uren voor de baby er zou zijn. En dan opeens ligt ze op je borst en gaat alles aan een enorme vaart vooruit de weken erna. Mijn hersenen konden het echt niet processen ofzo en inderdaad, ik heb ook echt flarden die missen. Bedankt voor de tips, ik ga inderdaad eens proberen het geheel te reconstrueren. Weet wel niet of ik het lef heb in het ziekenhuis een gesprek te vragen. Mijn arts was er uiteindelijk alleen op het einde bij, dus zoveel zal hij er niet meer over weten. Misschien moet ik het inderdaad ook nog eens met ml bespreken, maar weet niet of hij daar nog zin in heeft. Denk niet dat hij het zelf zo traumatiserend vond als ik, maar hij vond mijn reactie in de weken na de bevalling wel erg bevreemdend denk ik. Het contrast met mijn vrolijke zwangere zelf is echt wel enorm. Dat hoop ik terug te krijgen: een fijn gevoel over die 9 maanden, dat het nu niet allemaal donkere herinneringen worden. Ik hoop zo erg dat een eventuele volgende bevalling anders zal lopen, merk dat ik daar nu heel veel mee bezig ben, terwijl dat vast niet de manier is om hier op dit moment mee om te gaan. Maar hartelijk dank dames! Ik zal proberen jullie tips uit te voeren
Poeh, Ik kijk zelf met een heel ander gevoel terug op mijn spoedkeizersnede. Ik wil het je niet opdringen, je voelt het zoals je het voelt, maar misschien heb je er iets aan een andere kijk op de zaak te horen? Bij mij was het verhaal ook wel iets anders, dat scheelt wel wat: ik kreeg uiteindelijk een spoedkeizersnee na bijna 2 uur persen, kindje wilde er niet uit, vacuuum kon nog niet en het hartfilmpje verslechterde, dus inderdaad: vanuit je 'zen-ik-ben-aan-het-bevallen' modus, zo ineens naar de OK. Ik weet nog dat het leek alsof ik in een film zat (toen ik nog aan het persen was) en iemand ineens 'cut' riep: stop er maar mee, lampen aan, deuren open, allemaal mensen naar binnen en rijden....naar de OK. Daar aangekomen moest ik echt mijn best doen om erbij te blijven zo uitgeput was ik. Van het deel na de geboorte (nadat ik mijn kindje gezien had) herinner ik me niks meer. Ik ben in slaap gevallen. Alle verhalen over kennismaken, op de borst op de OK enz, ik weet er niks van. Het maakte me ook niet uit op dat moment: ik wilde slapen...vond het vooral heel erg fijn dat dat kon. Achteraf kan ik me van dit alles maar weinig herinneren. Toch overheerste bij mij direct een gevoel van dankbaarheid: - Dankbaar dat ik al in het ziekenhuis was en dat men de beslissing nam. - Dankbaar dat ik in NL woon, wetende dat ik in veel andere landen met kind en al in het kraambed zou zijn gestorven. - Dankbaar dat mijn man erbij was en dat hij, omdat ik het niet kon, de eerste 2 uur met zoon op de borst heeft gezeten, ik zie dit ook een beetje als tijd inhalen: ik was negen maanden zwanger geweest, hij had ook wel recht op een beetje 1 op 1 tijd. - Dankbaar dat ik van onderen nog heel was (geen vacuum, geen knip, geen bekkenbodemschade, niet incontinent enz) De tijd in het ziekenhuis vond ik niet zo erg, ik lag daar prima, toen zoon bijna heropgenomen moest worden vond ik het wel moeilijk, ik had genoeg van alle tegenslagen, maar uiteindelijk mocht hij gewoon weer mee naar huis. Ook daar was ik heel gelukkig over. Mijn advies zou zijn om je verhaal op te schrijven. Mijn bevallingsverhaal begint in de laatste week van mijn zwangerschap (waarin ook al vanalles gebeurde) en eindigt wanneer de kraamhulp weer vertrekt. Heb dit toegevoegd aan mijn zwangerschapsdagboek en krijg nog steeds tranen in mijn ogen als ik het lees. Gewoon omdat de bevalling, los van een medische ingreep/spoedsituatie, sowieso een van de heftigste dingen is die je meemaakt in je leven. Ok en na nog wat bevallingen van vriendinnen ben ik nog blijer met mijn ruggeprik, velen geven aan de pijn zo traumatiserend te vinden dat ze hier nog maanden mee bezig zijn geweest...dat had ik dan weer niet! Nogmaals: ik wil je verdriet zeker niet bagetalliseren. Ik snap hoe moeilijk het is en ik snap dat je er nog over wil praten. Ik hoop dat je iets aan mijn verhaal hebt om ook eens vanaf een andere invalshoek te kunnen zien...
Voor mij is het ook een herkenbaar verhaal. Onze tweeling is met 30 weken geboren, ik begon aan een natuurlijke bevalling maar tijdens het persen ging de hartslag van ons dochtertje achteruit en moest ik meteen naar de OK. Het ging allemaal zo snel dat ik ook delen gewon niet meer weet... En dan lig je nog op de uitslaapkamer te wachten tot je naar je kindje mag... Ik moest het ook echt een plekje geven. Ik herken het ook heel erg wat je beschrijft als een vriendin over haar bevalling verteld ja. Ik voel dan ook altijd een beetje een steek van jaloezie... Onze tweeling is nu bijna 4 jaar en het wordt beter vind ik. Ik denk ook altijd maar dat het gewoon echt niet anders kon, want anders had ons dochertje het gewoon niet overleefd en daar heb ik me aan vast gehouden. Ik ben nu zwanger van de 3e en hoop nu wel dat ik natuurlijk kan bevallen...