In december is onze laatste behandeling mislukt en dit doet pijn, ontzettend pijn. De laatste dagen vlamt de pijn in alle heveigheid weer toe. Ik heb er net even een blog over geschreven. Wordt het ooit makkelijker? Manlief, kleuter en ik zijn net terug van vakantie. We hebben een heerlijke vakantie gehad in Zeeland. Mooi weer, mooie accommodatie dus wat wil je nog meer.. Kleuter had de tijd van zijn leven en daar genoten wij ook van. Maar ook waren er toch wel slikmomenten. Momenten dat ik echt in het gevecht was met mijn tranen en soms verloor ik dat gevecht. Ik wou niet huilen maar soms kon ik het niet drooghouden. Wat dat betreft is Zeeland toch echt de plek voor een gezinsvakantie. En met ons waren er dus heel veel gezinnen. En heel veel gezinnen met meerdere kindjes. En dat vind ik dus moeilijk. Als je dan broertjes en zusjes samen ziet, dan moet ik slikken Ook zijn er veel gezins kortingen en dat zijn kortingen gebaseerd op 2 volwassenen en 2 kinderen . En ook dat hakt er flink in. Maar het meeste moeite heb ik toch met de kleine babys. Als ik een bugaboo zie met een baby erin dan moet ik echt vechten tegen de tranen. Maar dat gevecht verloor ik regelmatig, gelukkig scheen de zon en verhulde mijn zonnebril de tranen. Ik wil zo graag mijn bugaboo nog een keer gebruiken, dat gevoel doet pijn. Het snijdt als een mes door je lijf, zo gemeen. Pfff ik vind het zo moeilijk en heb ook echt het gevoel dat het mijn gevecht en mijn verdriet is.. voel me soms zo alleen hiermee. Manlief is hier veel makkelijker in, die hoor je er amper over. En als hij er wat van zegt dan komt het erop neer dat ik blij moet zijn dat we 1 kind hebben, andere mensen hebben helemaal geen kinderen. En dat raakt me. Neem mijn pijn en verdriet serieus en vergelijk het niet me anderen. Maar aan de andere kant ik doe het zelf ook, want ik wil ook wat een ander heeft, een gezin met meer dan één kind. Maar naar een heerlijke week gingen we gisteren weer naar huis. Had er zin in, maar 4 deuren verder staat een ooievaar in de tuin. Ze hebben daar een 2e dochter mogen krijgen. Dat hakte er helemaal in, vooral omdat ik het niet heb aan zien komen. Zwangere buiken, pasgeboren babys, bugaboos . Een trotse grote broer. Ik wil het ook!! Maar ik heb het niet en dat doet zo verdomde pijn. Ik hoop toch echt dat dit allemaal makkelijker gaat worden, want op deze manier ga ik het niet trekken :( Is het verhaal herkenbaar? Kan iemand me vertellen of het ooit makkelijker gaat worden? Graag hoor ik ervaringsverhalen.
Hier geen ervaring maar ik wil je wel een dikke knuffel geven! Wat lijkt me het moeilijk als je grootste wens niet in vervulling mag gaan ....
Pfffff, hele dikke knuffel! Ik kan me zo ontzettend goed voorstellen hoe zwaar dit voor jou moet zijn. Met tijd wordt bijna alles wel iets makkelijker, maar ik denk dat deze pijn nooit helemaal weg zal gaan. Ik wou dat het anders en minder oneerlijk was... Sterkte!!!
Dikke knuffel!! Snap het heel goed!! Wij hebben onze grenzen telkens verlegd! Onze oudste hebben we uit China mogen adopteren en de jongste is via iui D ontstaan. Wij gaan in sept voor een brusje voor de heren via IUID. Geen idee of jullie dat zouden zien zitten? Het zijn nog opties..mogelijkheden..maar daar moet je samen meer dan 1000% achter staan. Heel veel sucses met alles wat jullie ook gaan doen.
Heel herkenbaar ja.. Het ergste vind ik nog dat het lijkt alsof je niet verdrietig mag zijn, want 'je hebt er tenslotte al één'. Hier is de buurvrouw afgelopen dinsdag bevallen. We wisten wel dat het eraan zat te komen natuurlijk, maar toen we de deur uitgingen om boodschappen te doen en de voorkant van het huis ineens vol hing met roze ballonnen, slingers en vlaggen had ik het ook even hoog zitten hoor.. Gelukkig is het wat kouder buiten en staan de ramen en deuren niet meer de hele dag open. Vorige week hoorde ik het babytje regelmatig huilen, en dat trok ik helemaal niet.. Ik heb er toevallig een paar dagen terug ook een blog over geschreven, misschien ook herkenbaar; Hoera, alweer een baby. We stappen de deur uit en lopen naar de auto om boodschappen te gaan doen. Ik pak Damiën bij zn arm om m naar de goede kant van de auto mee te nemen, maar hij is duidelijk gefocust op iets anders. Waaauw, mama! Kijk eens wat mooi!, roept hij, terwijl hij in de richting van het huis van de buren kijkt. Ze hebben pas hun voortuin een beetje veranderd, dus ik denk dat hij dat bedoelt. Er is iemand jarig!, roept Damiën dan. Ik kijk op en nog voor ik me helemaal heb omgedraaid zie ik de knalroze ballonnen al vanuit mn ooghoek. Ouch. Ja, mooi he lieffie., zeg ik tegen Damiën. Er is iemand jarig!, roept hij weer. Nee, er is een baby geboren.., zeg ik, met een brok in mn keel. Ik weet niet waarom, maar ik ben ontzettend labiel vandaag. Ik heb de hele dag al last van jankbuien om niets en die jaloezie die ik bij lotgenoten zo begrijpelijk vind, maar bij mezelf zo kinderachtig. We wisten dat het eraan zat te komen., zegt W. Ja, dat wisten we ja. Dat wisten we omdat de buurvrouw al weken met een mooie bolle babybuik rondloopt, die alleen maar groter werd en die er inmiddels toch wel uitzag als een 37+-weken-zwanger-buik. We moeten zo even een kaart voor ze kopen., zeg ik, terwijl ik in de auto stap. Wil je een handje, mama?, vraagt Damiën. We lopen naar de boekenhandel om een kaart te kopen, het liefst zo roze mogelijk en met een of ander vrolijk dier met een speen in zn mond en een flesje in zn arm geklemd. Een vetgedrukte tekst in een schreeuwerig lettertype, dat de lezer van de kaart vertelt hoe ge-wel-dig het wel niet is dat er een meisje is geboren, zou het helemaal afmaken. Ik weet precies wat ik zoek, maar kan het niet vinden. Ik zoek alle rijen met zwanger- en geboortekaarten af, maar er staat niets tussen. Er zit een wondertje in je buik!, roept een kaart uit de zwanger-collectie. Echt niet., denk ik. Ik laat mn ogen glijden over de tig verschillende Hoera een jongen/meisje/kleinkind/tweeling-kaarten, en dan heb ik het ineens helemaal gehad. Ik doe het wel via internet., zeg ik boos. Je zou toch verwachten dat ze in zon grote winkel wel een normale kaart hebben, maar dat is dus niet zo. En via internet is het nog goedkoper ook.. Ik stamp die stomme boekhandel uit en loop weg. Weg van al die stomme kaarten. Ik ben boos. Boos op al die stomme kaarten. Boos op de boekhandel die alleen maar stomme kaarten verkoopt. Boos op elke roze ballon die bij de buren voor het raam hangt. En op die aan de voordeur hangen. Boos op alle rompertjes die in de winkel hangen, waarop staat dat de drager ervan zoveel van papa of mama houdt. Misschien heeft het kind wel een vreselijke hekel aan papa of mama. Boos op GoogleAdsense, omdat ik door een paar keer zwanger te typen allemaal van die stomme banners te zien krijg die me proberen te overtuigen om mijn buikbanden, luiers, babyvoeding of geboortekaartjes vooral bij die ene webwinkel te kopen. Als we thuis zijn zeg ik W. en Damiën dat ze beneden moeten blijven. Ik stamp de trap op, duik mn bed in en huil. Lang, hard en veel. Ik realiseer me dat ik niet huil omdat ik boos ben. Eigenlijk ben ik helemaal niet boos. Ik huil omdat ik gefrustreerd ben. Omdat ik me zo machteloos voel. Omdat ik wil dat ik niet zelf in die stomme boekenhandelen stomme kaarten uit sta te kiezen, maar de ontvanger wil zijn van die kaarten. Omdat ik ook veel te veel ballonnen voor het raam en aan de voordeur wil. Omdat ik al anderhalf jaar piepkleine sokjes in de meest linkse la van het dressoir heb liggen, met I ♥ Papa er op, en omdat ik zo graag zou willen dat er nu eindelijk eens een babytje was bij wie ik ze aan on trekken. En ik huil omdat ik een reden wil hebben om enthousiast op al die stomme advertenties van GoogleAdsense wil klikken..
Mooie blogs dames..... Toch wel een beetje herkenbaar hier....uiteindelijk was er bij ons een happy end, maar toch, ik voel de pijn zeker... Kort nadat wij ICSI 3 waren gestart zijn we op vakantie gegaan, we hadden toen net een terugplaatsing gehad en wij gingen naar Center Parcs. Wat hadden wij spijt, op een gegeven moment heb ik gejankt midden in het zwembad omdat er een gezin naast ons kwam zitten met een lief klein schattig baby'tje en bij mij het besef kwam dat ik dat waarschijnlijk nooit zou hebben....wat was dat pijnlijk en gênant. Die mensen hebben mijn tranen ook wel gezien, daar twijfel ik niet over. Ik merk toch wel dat mensen niet beseffen hoe pijnlijk en zwaar dit traject is...ik wil jullie dan ook een hele dikke knuffel geven!!!!
Sanne en Nana bedankt voor de knuffel. Twoboys: Ze hebben aangegeven bij de kliniek dat we nog konden overwegen om voor eiceldonor te gaan. Maar dat is iets wat ik niet wil. Prinsje is voor 100% van ons en voor mijn gevoel is het met eiceldonatie maar voor 50% van ons. Julez: doet zeer he? Ik kan me voorstellen dat je toen even hebt moeten huilen.
Shaddix: oef jouw blog komt heel hard binnnen hier. Zo herkenbaar. Voor jou ook een hele dikke knuffel. Zoals jij de sokjes hebt liggen, ligt hier al ruim 3 jaar een romper in de la met: I love papa erop. Daar schreef ik ook al eens een blog over... Verborgen cadeau en een stil verlangen. 4 november 2012 Eind 2009 waren we weer begonnen in de mmm. In januari 2010 was ik er van overtuigd dat de IUI gelukt was. Toen heb ik als verrrassing al een rompertje gekocht voor manlief. Die in de kast gelegd voor het moment dat ik positief zou testen. Ik wist al dat kleuter dat dan aan manlief mocht geven. Maar helaas heeft kleuter het nog niet kunnen geven. Het ligt hier dus nog steeds is de kast. En manlief weet van niks Af en toe is er een moment dat ik het weer even uit de kast pak. Het ligt verstopt tussen mijn positiekleding. Dan ga ik even op bed zitten en haal ik het uit de verpakking. Als ik dat kleine rompertje dan ik mijn handen heb, dan duurt het niet lang voor de tranen komen. Maar ik blijf de hoop houden, ik geef niet op. Ooit zal ons kindje dit mooie rompertje aan hebben. En dan volgen er tranen van geluk. Maar tot die tijd blijft het een stil verlangen. Een stil verlangen naar dat 2e kindje. Een kindje wat net zo gewenst is als kleuter, ons grote geluk! Hopenlijk komen we nu steeds een stukje dichter bij een 2e kindje. Morgen gaat de 2e spuit erbij. En dan ben ik weer een superjunk. Mijn buik heeft nu al wat blauwe plekjes, maar dat za na morgen, als ik 3 spuiten per dag moet zetten, nog veel erger worden. Maar alles voor het goede doel! Op na het verwezenlijken van onze grote wens. Een klein mensje wat ons gezin komt vergezellen.
@shadixx: erg mooi je blog! Je verwoordt precies mijn gevoel, kreeg de tranen in mn ogen. Ik hoop voor je dat je binnenkort ontvanger van mooie zwangerschapsfelicitatiekaartjes mag zijn!
Mwoah.. Het wordt allemaal wat minder gevoelig, dus hij heeft vannacht geprobeerd om even op z'n zij te liggen (slaapt altijd op z'n zij en krijgt pijn in z'n rug van steeds maar op z'n rug liggen) maar daardoor ging de wond meteen weer bloeden.. Ik had eigenlijk niet verwacht dat dat nu nog zo zou zijn
Oh wat vervelend zeg (zacht uitgedrukt dan). Hopelijk gaat het snel beter. Wanneer krijgen jullie de officiële uitslag?
Binnen 2 weken.. We mogen vandaag nog een keer bellen of er al iets bekend is, als dat niet zo is moeten we gewoon afwachten tot we een brief krijgen..
Nee, niet meer gebeld.. Ik dacht, als we nou morgen bellen is de kans misschien groter dat ze al iets weten en dat we niet 2 weken hoeven te wachten Pfff!