Beetje een ''verloren'' gevoel.

Wat betreft mijn ouders herken ik het helemaal. Vanuit hun komt er ook maar weinig, nauwelijks interesse, niet in mij, niet in de kinderen. Als ik app dan reageren ze leuk en enthousiast, laat ik niks horen, dan hoor ik ook niks van hun. Erg jammer. Ik heb geen tips, het raakt mij ook. Maar gelukkig hoor ik van mijn vriendinnen wel veel en zijn zij wel geïnteresseerd en ook mijn schoonouders! Dus ik probeer gewoon te waarderen wie er wel is en te accepteren wat er niet is.

 

Lijkt wel of ik het zelf heb geschreven...
Ik voel het vaak net of dat ik op de 10e plaats kom bij iedereen.
Nooit iemand die mij uitnodigd of vraagt hoe het gaat.
Ik voel me hier vaak rot om maar probeer mezelf altijd maar gerust te stellen dat het in me hoofd zit en dat t niet echt zo is. Alhoewel ik dat ook vaak niet van mezelf geloof hoor...

M'n partner en vooral m'n kinderen maken vaak alles weer goed

 

Ik herken me hier wel in.
Ben van nature niet gauw een 'open boek' eerder iemand die de 'kat uit de boom kijkt', maar ben wel sociaal. Helaas ben ik afgelopen jaren vriendinnen kwijt geraakt, omdat het contact elke keer van mijn kant weg moest komen. Een leuk praatje, afspreken allemaal van mijn kant weg en daar werd ik moe van.
Ik sta absoluut open voor contact met ze, maar wacht nog steeds tot dit van hun kant komt.. Helaas duur wachten heel erg lang.

Ik heb gelukkig 1 goede vriendin, komen niet wekelijks bij elkaar. Maar als we afspreken is het goed. En mijn moeder dat is echt een vriendin voor me, m'n steun naast m'n man. ☺️

 

Super herkenbaar voel me vaak ook echt allèen. Heb gelukkig wel me 2 kinderen maar ja.een mens heb ook aanspraak nodig

 

ook hier herken ik het gevoel... voel me er op dit moment zelfs een beetje down door (mijn zusje maakte er in een ruzie een nare opmerking over)

 

Herkenbaar, ik had het geschreven kunnen hebben. Bij mijn familie moet het altijd van mijn kant afkomen. Wanneer ik een keer een afwachtende houding aan neem krijg ik dan ook nog gezellig te horen 'zo leef je nog?' Ik heb een goede vriendin, maar ze zal nooit eens spontaan contact met mij opnemen.

Ik heb trouwens wel altijd en overal aanspraak, maar voel me dus ook vaak een beetje alleen....

 

Meiden jullie (ook ik) zijn gewoon socialer ingesteld dan anderen denk ik.. 👍
Soms is dat lastig als anderen niet dezelfde 'moeite' voor jou doen
Vaak merk ik ook dat een vriendschap oid dan verwaterd na een tijd
Heel zonde maar de beste vrienden zijn mssn ook de weinige die overblijven die wel willen weten hoe het met je gaat!

 

Dat heb ik ook hoor! Dus vind je verhaal echt niet gek. Zeker nu ik verder weg ben verhuisd naar twente heb ik er meer last van.

 

Heel herkenbaar. De ene keer raakt het me dieper dan de week er op ... Eerlijk ook naar mezelf gekeken en mensen om me heen en ook ik hebben ook een afstandelijke social media relatie. Ik ben er mee begonnen om mensen te bellen die ik op dat moment wil horen. Dat begint zijn vruchten af te werpen en het wordt nu vaker terug gedaan.

Wat ik wil zeggen. Whatsapp en facebook en wat dan ook allemaal leuk maar dat is eigenlijk niks zeggend. Je leest wat je wil lezen in de emotie die je op dat moment hebt. Maar of dat klopt kom je pas achter als je een stem hoort of nog beter iemand ziet.

Hoop dat dit je helpt.


Knuff

 

ik herken het, vooral met 'vrienden'.
ik word echt mijn hele leven al teleurgesteld door mensen die eerst vrienden zijn en achteraf je laten vallen als een baksteen.
ik heb geen energie meer om nieuwe vriendschappen aan te gaan. tis alsof me een reep chocola wordt voorgehouden die je uiteindelijk niet mag opeten. of half mag opeten en dan misselijk wordt.

soms ben ik hierdoor ook eenzaam, maar voor mij geen zinloze vriendschappen meer.

 

Ik herken het wel.
Ik heb mezelf nu aangeleerd om er niet meer over te malen en het gewoon los te laten en dat werkt heel goed.
Zo heb ik een " vriendin" waarmee ik in het verleden best veel leuke dingen deed maar ze heeft er sinds een aantal jaren een andere vriendin bij waarmee ze allerlei leuke dingen doet.
Dan lees ik op Fb dat ze samen naar Marco Borsato zijn geweest en daarvan weet zij dat ik dat ook geweldig had gevonden en dit soort aanverwante zaken zijn al heel vaak gebeurt.
Verjaardagen afbellen omdat ze ziek is, etentjes afbellen die al maanden staan en noem maar op.
Pasgeleden ben ik een middagje met haar weg geweest en het was gezellig maar de charme is er zo'n beetje vanaf en dat komt door alle voorvallen.
Ik houd het contact wel aan maar het is geen nummer 1 prioriteit meer en dat geeft heel veel lucht moet ik zeggen.
Ik heb nog een aantal andere vriendinnen en van hun weet ik tenminste dat ze mij ook graag zien en op school heb ik ook genoeg contacten waarop ik kan bouwen maar mensen die mij dat verloren gevoel geven schrap ik zoveel mogelijk.

 

ik herken het wel, maar dat ligt net zo veel aan mij als aan hun

gelukkig wel allemaal vriendschappen dat ookal zie je elkaar een tijdje niet, het wel gewoon goed en heel gezellig is als je elkaar dan wel weer ziet

inmiddels weet ik wel wie m'n echte vrienden/vriendinnen zijn en wie niet. Degenen die dat niet zijn daarmee ben ik het contact allang verloren al heeft het me wel tijd en moeite gekost om dat los te laten.

we zouden inderdaad gewoon weer eens wat meer moeten bellen en elkaar ontmoeten i.p.v. via whatsapp en facebook.

 

Ik herken het ook heel erg.
Ik kan echt moeite en energie in mensen steken. Kaartje bij verjaardag of ziekte. Een telefoontje, kan ik helpen?
Even appen om iemand een fijn weekendje weg/vakantie oid te wensen en ga zo maar door.
Maar er komt van mijn familie nooit iets terug.. Het begint me te storen, moet ik het dan niet meer doen? maar dan zou ik me anders gaan gedragen dan ik eigenlijk ben.
Toen 2 maand geleden een van mijn schoon.ouders overleed, en ik ff een belletje deed naar mijn familie of de jongste even van school kon worden gehaald kreeg ik te horen dat er eigenlijk nog visite kwam..
Ik was zwaar teleurgesteld, vraag NOOIT iets qua oppas oid, terwijl ik met regelmaat wel oppas op de kinderen van broers/zussen.
Na 10 minuten werd ik terug gebeld, tja als je echt niet iets anders kan regelen.. dan rij ik wel even heen en weer, dan laat ik partner wel even alleen met visite (ouders..)
Nou laat maar, het hoeft niet meer..
Kan dat niet begrijpen..
Een van mijn broers belt mijn verjaardag af omdat hij heel erg moe is. Tja dat kan..begrip voor natuurlijk.
Hoor ik een paar uur later van andere familie dat hij op facebook post dat hij lekker aan de wiskey zit met een kameraad en de volgende dag vrij is Waarom wat gaat er dan in je hoofd om dat je zoiets doet.
Ik besteed altijd aandacht aan de cadeautjes voor andere. Als mijn neefje graag lego starwars wil, dan ga ik opzoek naar wat leuks, ook al is het een iets duurder cadeau, geen probleem.
Om dan mijn kind te zien worden afgescheept met een kleurboek van 1 euro van de action. Niets mis mee echt niet, maar hoe kan dat?? Waarom vraag je zelf iets van lego, en doe je zoiets terug, naar het kindje van je zus
Zo kan ik nog heel lang door gaan, maar ik heb me er van los gemaakt, voor zover dat lukt.

Ik probeer er voor te zorgen dat het me niet meer raakt, en probeer toch ook zelf makkelijker te worden, en niet altijd zo mijn best voor een ander te doen, helemaal als je weet dat het eigenlijk niet gewaardeerd wordt. Of dat ze voor jou niet klaar staan.
Met de condoleance, ontbrak de helft van mijn familie.. op de uitvaart kwam niemand opdagen.. Ik snap dat niet, lijk dan ook met niets op mijn familie gelukkig maar soms denk ik wel, wat moet ik nog met jullie....erg he? Maar zo voelt het gewoon..

 

Wauw Siriel, echt elk voorbeeld wat jij opnoemt is herkenbaar hier....af en toe krijg je echt zo de deksel op je neus. Maar waarom.......is het egoisme?

 

Wat erg eigenlijk dat het voor jou herkenbaar is:x Tja wat is het..in mijn geval denk ik dat het soms ook jaloezie is.
Ik ben dus fulltime thuis ondanks dat alle kinderen hier al naar school gaan. Dat is onze bewuste keus. Mijn man heeft een goede baan, werkt gewoon fulltime. Maar hij heeft een goed salaris maar echt geen wereld salaris. Mijn man heeft in het begin van onze relatie een oud vrijstaand huis gekocht, we hebben het helemaal gestript, en weer volledig opgebouwd. Daar hebben wij keihard voor gewerkt. Wij gooien ons geld niet over de balk. Ik doe bewust boodschappen, haal fruit/groente op de markt. Koop even wat extra's in de sale voor het jaar daarop en ga zo maar door.
Ons huis bijvoorbeeld, is echt supermooi geworden, echt een plaatje, als mijn moeder dus voor het eerst binnenkomt en bijvoorbeeld onze woonkeuken ziet, is haar reactie na een half uur ofzo tja... leuk geworden he. Heel lauw, gewoon niet leuk:x Terwijl als een van haar andere kinderen een ander keuken krijgt in een huurhuis, dus gewoon vd woningbouw dan heel enthousiast doen, en zelfs mij er voor bellen. Niks mis met een huurhuis of de woningbouw, maar net of ze het mij niet gunnen ofzo.
Mijn man heeft ook goed geld gespaard in het verleden, en daar hebben wij nu natuurlijk ook voordeel van.
Maar dan moet je als ouders zijnde toch blij voor je kind zijn..
Ik zie dus bij mijn broers/zus meerdere malen per week eten halen/bestellen, roken allemaal. Kopen maar en kopen maar, kant en klaar maaltijden, alles moet merk zijn, tot het toiletpapier aan toe, dure telefoonabbo etc , een van mijn broers blowt iedere dag. Nemen de ene naar de andere tatoeage (niets tegen hoor, maar kost toch ook heel wat)Allemaal prima, dat is hun keus ik zal de laatste zijn die daar iets van zegt, maar zeur dan niet dat je nog steeds op de flat woont.

Wij bestellen ook wel eens eten of gaan uiteten, maar wij gaan gewoon veel bewuster met ons geld om, ik hoef geen iphone, heb gewoon mijn htc van 4 jaar oud, met een simonly abbo van 10 euro..etc
En kunnen daardoor, 2 x per jaar op vakantie, een aantal keer per jaar een weekend weg, en we sparen ook nog. Goed geregeld vind ik.
Maar het lijkt wel of er een soort jaloezie is, of afgunst, en daardoor komt er nooit eens "goh wat lekker dat jullie een weekend weg gaan" of goh wat een prachtig resultaat joh die keuken" Nee dan wordt er gezegd... goh... die nieuwe keuken.. hebben je schoonouders geld geschonken ofzo Wat is dat.. kan je niet blij zijn voor je eigen kind of zus? Ik snap dat niet. In het begin vond ik dat echt heel erg, maar nu zet ik het van mij af.

Afgelopen pasen stonden wij onverwachts bij mijn moeder voor de deur, alle broers/zussen zaten er. Iedereen keek behoorlijk betrapt. In de keuken stonden schalen vol gourmet. Neefjes/nichtjes waren er. Mijn ma zei toen, ja eh.. jullie moeten maar een andere keer komen gourmetten, want ik heb niet genoeg vlees. Dit kwam zo spontaan in ons op, anders hadden we jullie wel gevraagd. Ik heb heel onverschillig gereageerd, maar het deed echt pijn. Zelfs broers/zussen zeiden niets Als ik daar had gezeten in hun plaats, en er was iemand binnengekomen, had ik gezegd, nou we eten allemaal wel iets minder, of we pakken nog iets uit de vriezer, schuif gezellig aan!
We waren ook zo weer weg..

Mijn oma (moeder van mijn moeder) zei een paar jaar geleden al, ik vind het heel triest om te zien, maar jou moeder is gewoon jaloers op jou en jouw leven. Jij lijdt het leven dat zij ook voor ogen had.
Mijn ouders hadden echt 20 jaar geleden al moeten scheiden, triest eigenlijk. Ik lijk ook totaal niet op de rest van mijn gezin, al van jongs af aan dacht ik, dat als ik later "groot" was ik het heel anders zou gaan doen. Ik voel me echt niet beter dan hun hoor, het is meer dat ik me anders heb ontwikkeld, en er alles aan heb gedaan om niet zo te worden als hen.
Blijft lastig zulke dingen, zo vaak het deksel op je neus krijgen.

Eerder kwam ik wel 2,3 x in de week bij mijn ouders, want ik heb wel een lieve vader, hij durft alleen totaal niet voor zichzelf op te komen, en laat zich helemaal door mijn ma ondersneeuwen.

Nu neem ik bewust afstand van al die mensen, waar ik zo vaak in teleurgesteld ben, zodoende raakt het me minder. Maar het is wel enorm jammer. Je zou het zo leuk kunnen hebben samen, ik gun ze allemaal het beste, helaas lijkt dat niet altijd wederzijds te zijn.