Hallo allemaal, Ik moet 18 oktober naar het ziekenhuis voor mijn termijn echo en die dag willen ze ook dat ik bloed ga prikken. Nu is het echter zo dat ik echt een onmenselijke fobie heb voor (injectie) naalden en ik daardoor nooit eerder bloed heb kunnen laten afnemen. Mijn schoonmoeder is bloedprikker in het ziekenhuis daar dus zij heeft al aangeboden om het te doen en geeft aan enkele trucjes te kennen voor mensen met een fobie, maar ik ben en blijf sceptisch. Nu vraag ik me af hoe andere dames dit hebben gedaan die ook last hebben van deze verschrikkelijke angst? Ik weet dat het echt moet, ik weet dat het voor de kleine is, maar toch maak ik me (nu al!!) ontzettend druk over dat ene bewuste gedeelte van de zwangerschap... Ik krijg er slapeloze nachten van, paniekaanvallen en uitingen in agressiviteit door en deze stress lijkt me niet goed voor mijn kleintje. Dus wie kan mij hierbij helpen? Hoe ga ik hiermee om en zijn er manieren waardoor ik het niet of minder bewust mee kan maken o.i.d.? (het bloedprikken dus) Alvast bedankt
Hey meis, hier geen angst voor bloedprikken, maar wel enorme angst voor infusen, dus begrijp wel een beetje wat je doormaakt. Ik heb t hierover gehad met de anesthesist en heb nu emlacreme mee naar huis gekregen. Dit kan ik een half uur voor het infuus op mn arm smeren en dan is het dus verdoofd. Het neemt de angst niet weg natuurlijk, maar doordat je het niet voelt kan iemand je afleiden tijdens t prikken en gaat t wel wat makkelijker. En zeker met bloedprikken is het dan zo gebeurd. Succes ermee meis en gefeliciteerd met je zwangerschap!
ik heb er ook last van... en toen ik ons kindje verloor werd ik natuurlijk aan alle kanten lekgeprikt.. ikzelf had zoiets... het moet! ik kijk nooit als er word geprikt. luister goed naar wat er gezegd word zodat ik niet verkramp of meer pijn heb met prikken.. en zeg het van te voren! dan gaan ze vaak even een praatje met je maken onder het prikken over je kindje oid.. dan ben je wat meer afgeleid.. rustig blijven ademen ook.. als ik dat niet doe ga ik echt hyperventileren en val ik flauw.. kom op meid je kan het!!!!
Vervelend is dat hè? Ik heb ook een naaldenfobie, ben zelfs een keer bijna flauwgevallen toen ik in de wachtkamer zat te wachten omdat mijn moeder geprikt werd Bij de 1ste had ik ook echt zoiets van moet dat nou en heb me er erg druk om gemaakt, maar toch telkens gegaan. Eerst nam ik telkens iemand mee en later ging ik alleen (ik dacht dat ik een vingerprik zou krijgen, WRONG...) Nu weer regelmatig geprikt tijdens de zwangerschap, ivm testen op zwangerschapsdiabetes en ik ga er nu zonder zenuwen helemaal alleen heen. Ik kijk nog steeds niet en geef wel aan dat ik het eng vind, de meeste meiden kunnen erg goed prikken en dan voel je het alleen... Het is zelfs zo dat ik straks bij de ks voor een ruggeprik heb gekozen, dat had ik 5 jaar terug nooit gedacht. Ook nu heb ik aangegeven dat ik het heel erg eng vind en ze hebben me tot zover redelijk kunnen geruststellen. Probeer je er niet te druk om te maken, geef het duidelijk aan en laat anders idd je schoonmoeder prikken, maar luister goed naar haar... Verder zul je het idd gewoon "moeten" ondergaan. Beloof jezelf anders wat leuks na die tijd... Succes, het is en blijft vervelend, maar als je geweest bent kun je heel trots zijnop jezelf...
Zal mijn hobby nooit worden..... Het is het idee want zeer doet het me niet eens. Ik kijk er niet naar en geef altijd aan dat zolang ik niet kijk het goed gaat. Verder zou ik in jou geval je schoonmoeder ter harte nemen en het laten proberen. Niet geschoten is altijd mis toch.
mijn hobby is het ook niet! En voorheen viel ik altijd flauw met bloedprikken. Maar sinds dat onze zoon geboren is in 2009 ben ik iets harder voor mezelf kunnen worden. Dacht continue ik moet dadelijk ook nog bevallen wat stelt dit dan voor. En vooral praten tijdens het bloedprikken zodat dit afleidt. Mensen zullen me best druk vinden tijdens het prikken maar dan is het zo gepiept en heb ik nergens last van. Ook als het beebje er is moet hij regelmatig een spuit hebben en ik wil gewoon niet dat mijn zoon mijn angst krijg. Heb eigenlijk geen tips alleen dat je echt even heeeel hard voor jezelf moet zijn.
Ik vind het ook 10 x niks. Werd echt altijd ziek van de zenuwen een paar dagen van te voren. Sinds mijn zwangerschap ben ik al denk ik 10 x geprikt. Vind het nog steeds eng, maar het valt reuze mee achteraf Er is gewoon veel verschil met de mensen die prikken, De ene doet het heel soepel en pijnloos, bij de andere krijg ik letterlijk een blauwe plek.
Niet kijken is voor de meeste mensen wel handig- ik kijk ook nooit als ik bloed geef bij de bloedbank. Als de naald erin zit, prima, ik vind het ook wel geinig om te kijken hoe die zakken vollopen, maar dat prikken zelf, nee, dat hoef ik niet zo nodig te zien. Is toch een beetje alsof er iets gebeurt dat niet hoort. Die verdovingszalf zou inderdaad kunnen helpen. En zoals anderen zeggen: gaan en merken dat het achteraf meevalt. En misschien ook: denken aan hoe je straks aan je kind gaat vertellen dat-ie een inenting of hielprik moet krijgen. Dan kan je ook moeilijk gaan flauwvallen uit pure paniek Ik weet het, een fobie is per definitie irrationeel, maar vaak helpt het om je probleem toch te rationaliseren.
Ik vind het ook vreselijk en het angstzweet loopt over mijn rug heen met prikken. In mijn eerste zwangerschap ben ik lek geprikt (ivm verdenking op zwangerschap diabetes), en als toetje nog aan de wee opwekkers. Toen dacht ik echt dat je me kon opvegen, maar het is me reuze mee gevallen!! In mijn 2de zwangerschap ook regelmatig geprikt, maar vond het nu wel minder erg. Zal nooit mijn hobby worden, maar door mijn eerste zwangerschap is mijn angst wel iets minder geworden. Succes meid!!
Ik moet er ook niks van hebben, terwijl ik tijdens de mmm duizenden naalden in mn buik heb moeten steken. Maar het idee dat ze bloed uit je lichaam opzuigen, brrrr. Zorg dat je goed gegeten hebt, vraag of je mag liggen als ze bloed prikken. O ja, neem iemand mee die tegen je aan kan kletsen om je af te leiden. En denk maar zo: dat prikje voel je gelukkig maar heel even, de rest stelt eigenlijk niks voor!
Ik heb er ook wel last van, iedere keer als ik geprikt moet worden voel ik me van tevoren al flink misselijk en draaierig, en krijg ik het warm. Ik geef altijd aan dat ik het eng vind, en ik vraag om een 'babynaaldje' of 'vlindernaaldje', die voel ik een stuk minder. Ik laat me ook afleiden door degene die me prikt (of ik neem zelf iemand mee die me kan afleiden), en ik haal bewust adem, in door mijn neus en uit door mijn mond. Het blijft heel erg vervelend, maar het is echt zo voorbij. En naderhand ben ik altijd super trots dat ik het doorstaan heb. Succes!
Hier ook naaldenfoob. Dé tip (ik zag 'm al voorbij komen): Emla crème!!! Anderhalf uurtje van te voren plek insmeren en afplakken. De huid wordt totaal gevoelloos, en als je zelf de andere kant uit kijkt, voel je echt niets. Sinds ik de werking van dat spul ken, ben ik een stuk minder bang.
Ik wilde nooit zwanger worden want ik was als de doods voor het bloedprikken. Dat was, hoe stom ook, een reden voor mij om nooit mama te worden. De eerste keer viel me alles mee. Je voelde het wel maar dat was het ook. Door mijn rhesus factor moest ik met 24 weken geloof ik nog een keer. Meteen namen ze een druppel bloed voor mijn ijzer en toen was die te laag. Dan prikken ze nogmaals. Dus weer die naald erin. In mijn spier tot twee keer toe. Hup weer naar het lab. Na de bevalling ben ik denk ik wel 15 keer geprikt en nu heb ik er niks meer van. Het is niet zozeer de angst voor de naald, maar meer het idee dat er iets mis zou zijn.
Ik heb ook mega prikangst en die fobie is erger geworden toen ik na een ongeluk door een stagiair o.i.d op de eerste hulp 8!!! X ben mis geprikt. Sinsdien ben ik echt panisch. Mijn tips ga naar een prikpost of streek ziekenhuis (geen academisch zkhs - lopen te veel stagiaires). Ik geef het altijd van te voren aan en vraag om de kampioen prikker. Daarnaast zorg ik dat ik een muziekje op heb en niet kijk. Als ik niet weet wanneer er exact geprikt wordt kan ik het beter handlen. Zorg ook dat alles wat ze moeten prikken gecombineerd wordt. Dus bv de bloedtest van de combitest samen met de bloedtest doen van het eerste trimester. Ik kan je in ieder geval nog wel mee geven dat ik tijdens mijn bevalling (ge-eindigd in spoed keizersnee) 2 ruggeprikken, diverse infuus e.d ik helemaal geen angst had. Gekke bevallingsstofjes 3 weken later zat ik weer huilend in de wachtkamer toen er nog een bloedtest afgenomen moest worden Veel succes...inmiddels ben ik zelf ook weer 10 weken zwanger en zie ik er ook weer tegen op.
Jeetje wat een reacties hihi! Heel erg bedankt voor alle fijne en bemoedigende woorden en tips!! Ook super fijn om te lezen dat ik niet de enige angsthaas ben Waar kan ik ergens aan die Emla crème komen? Dan kan ik dat in elk geval smeren, alle beetjes helpen hoop ik Nogmaals bedankt voor het meedenken allen!
Ik heb het in het ziekenhuis meegekregen. Denk dat je ff met je huisarts of de Vk moet bellen en dan kun je het vast bij de apotheek krijgen. Sterkte ermee meis!
Ik heb er zelf ook heel erg veel last van.. Neem altijd iemand mee en zeg tegen diegene die me prikt dat ik sowieso al plat moet en geen held ben.. Ik probeer dan op mijn ademhaling te letten want als je je adem vast gaat houden dan is het pijnlijker.. Vorig jaar bevallen van onze dochter* en ik moest ook geprikt worden/infuus etc. En door de bevalling en het vasthouden van onze dochter was ik er amper mee bezig.. Daarna dacht ik: wow zonder angst ben ik geprikt.. Succes!!
Ik was ook erg bang... maar nu ik voor de 2de keer in het ziekenhuis lig met erge hartritme stoornissen en nu elke dag word lek geprikt heb ik zoiets... Laat me liever elke dag prikken dan dat ik zo ziek ben!! Begrijp je angst.. echt waar.. maar this een moment opname!!