Daar waar ik bij mijn eerste zwangerschap erg blij en blasé was... ben ik nu al sinds het prille begin vrij neerslachtig. Ik hoop dat het alleen door de vermoeidheid en misselijkheid komt (de misselijkheid wordt wel minder nu), maar ik dacht... toch eens vragen of anderen dit ook hebben? Ik ben prikkelbaar, zit veel te piekeren (over werk, maar ook over hoe ik met twee kindjes zal moederen), voel me somber, vind mezelf vaak niet leuk, kort lontje... niks aan dus. Voor mij niet, voor mijn man en dochter vast ook niet, al doe ik voor mijn dochter zo vrolijk mogelijk, natuurlijk. Herkenbaar?
Ja, herkenbaar helaas. Mijn eerste zwangerschap was tot zo´n 20 weken een feestje (daarna kreeg ik een soort prenatale depressie), maar bij deze zwangerschap ben ik vanaf het begin al chagerijnig, hangerig, energieloos enz. Gelukkig weet ik dat het over een paar weekjes weer weggaat, dat nare gevoel. Sterkte, en voel je niet ál te schuldig tegenover man en kind (doe ik zelf ook hoor, maar dat helpt je al helemaal niet om je beter te gaan voelen).
Herkenbaar. Niks roze wolk, maar een mistige paar maanden. Het speelt wel mee dat het "de donkere dagen voor kerst" zijn. Ik weet het van mezelf en probeer het zoveel mogelijk te relativeren. Na mijn bevalling ben ik weer een heel ander mens (mezelf namelijk. ) Ik kan dus weleens jaloers kijken naar die blakende zwangeren die energie voor tien hebben (in het tweede trimester). Voor mij is het gewoon niet weggelegd. Zwanger zijn is niet mijn hobby maar ik moet nog een paar maandjes doorbikkelen. Ik hou me dus maar vast aan dat beeld van een frummelbaby die lekker tegen me aan zit in de draagdoek en (in no-time, dat geluk heb ik dan weer wel) al mijn zwangerschapskilo's wegdrinkt.
Ja, dat in no-time dat heb ik ook. En ook dat ik weer lekker kan gaan sporten, meer energie heb, ik heb eigenlijk een superjaar gedraaid toen mijn dochter er was (qua werk helemaal, waar ik de puf vandaan heb gehaald ). De bv maakt het omgaan met de spekjes op mijn heupen wat makkelijker. Die heb ik echt om melk van te maken, is de ervaring Ik zie ook heel erg uit naar weer een frummelke aan de borst en in de doek Renske wil niet echt meer gedragen en ik vind het op mijn banden te zwaar (heb snel en veel last van bandenpijn). Misschien is het ook wel deels donkere-dagen-voor-Kerstmis. Bleh, zo futloos. Ik zou het liefst in bed blijven, elke ochtend dat ik er uit moet, en dat vind ik geen fijn gevoel (herken het van depressies die ik gehad heb, bah ). Ik had vorige keer deze periode (het eerste trimester en het eerste stukje van het tweede) precies in de zomervakantie. Met 14 weken waren we op vakantie, lekker met zijn tweetjes. Ik krijg misschien mijn blije bollebuik gevoel nog, voor mijn gevoel is het eerste trimester pas echt om als die rottige misselijkheid niet steeds mijn halve dag vergalt. Ik weet het, er zijn mensen die het veel erger hebben - ik schaam me dat ik erover klaag gezien de topics hier over hyperemesis enzo. Ik hoef niet eens te spugen. Toch ben ik dat lauwe weeige rotgevoel dat ik in de loop van de middag steeds krijg heel spuugzat :x
Hey Evenstar , Even een hart onder de riem. De echte somberheid voel ik niet, maar ik kan me goed voorstellen dat dat komt doordat ik een antidepressivum gebruik. Er is me niet voor niets aangeraden het te blijven gebruiken tijdens de zwangerschap. Wel herken ik het korte lontje. Tjee, wat kan ik af en toe geirriteerd zijn, zelfs naar mijn dochter toe -wat ik heel erg vind- en gelukkig blijft het beperkt tot af en toe een beetje. Maar naar mijn vriend toe is het soms een ander verhaal, ben ik bang. Een vriendin was tijdens haar eerste zwangerschap vrij depressief, in het begin althans. Ik denk dat je je misschien vast moet houden aan het idee dat het in elk geval over een paar maanden voorbij is, maar waarschijnlijk ook wel eerder. Alle hormonen fluctueren zo in een zwangerschap en het kan zomaar zijn dat als de hCG (bijna) helemaal uit je systeem is, je je al veel beter voelt. Sterkte!
thanks Orwen Ja, het korte lontje vind ik ook het ergst. Ik kan zo weinig hebben, zeker op de dag dat ik alleen thuis ben met mijn liefke. Ze is natuurlijk een blije ondeugd, en doet wel eens dingen waar ik 100 keer van kan uitleggen dat ze het moet laten (kattenvoer uit het voerbakje overhevelen in het waterbakje, het kattenvoer eten, karnemelk over de tafel gieten ipv drinken, je kent het wel). En dan schiet ik wel eens uit mijn slof - geirriteerd praten, 'toe nou Renske, blabla'. Heel vervelend vind ik mezelf dan En op mijn werk trek ik me van alles wat aan. Ben opeens weer heel gevoelig voor 'mijn plek', voel me onzichtbaar, trek het me aan als een ander me niet groet, echt domme dingen.
grappig dat ik dit lees! Ik ben nu 30 weken en de laatste 10 weken voel ik me ook zo..Ook ik heb een dochter en helaas zit ik nu ook nog eens thuis ivm zware bekkeninstabiliteit.. Ik werk in een sportschool dus dat ik dan niet echt handig.. Ik ben absoluut geen stil zitter en ben graag onder de mensen.. Nu de laatste weken voel ik me zo ontzettend kl*te!! Kan de hele dag huilen en piekeren.. heb ook een kort lontje en ben ontzettend energieloos... verschrikkelijk he!!!!Laten we hopen dat het inderdaad weer weg gaat. Ook word ik altijd gestoordvan al die berichten over onzekerheid enz... maar de laatste weken voel ik die onzekerheid ook! Kan me er gewoon nog niks bij voorstellen dat er dadelijk een kleintje bij is.. Ben ook continue bang dat het fout gaat... Maar goed.. Hou de moed er in meid! Laten we er van uit gaan dat het weer over gaat!
O, wat herkenbaar! 'He Alba, kom op, nou even doorlopen!' Ik kan me niet herinneren dat ik zo was voor ik zwanger werd. En het stomme is dat je op dat moment ook denkt: doe nou even rustig, maar het helpt gewoon niet!