Zoals de titel al zegt zoek ik ik ervaringen van mensen op de werkvloer en dan het liefst mensen die met dementerenden werken. Ik leg even uit waarom.... Mijn vader is 66 en woont sinds kort in een kleinschalig verpleegtehuis met nog 8 bewoners. Hij kreeg 10 jaar geleden de diagnose Alzheimer. Sinds hij daar woont is hij logischerwijs nog verder achteruit gegaan en sinds een week of 6 is hij ook grotendeels incontinent. Wij hebben inmiddels al een gesprek gehad met de arts en manager omdat het gewoon niet goed gaat qua zorg. Iedere ochtend vinden ze hem van zijn schouders tot zijn tenen drijvend in zijn eigen urine. We hebben aangegeven dat hij een luier aan moet ipv een broekje maar dit gebeurd vaker niet dan wel. Er is hele slechte overdracht tussen de verschillende diensten en er zijn eigenlijk gewoon te weinig mensen op de vloer. in de nacht zijn er 2 mensen voor 2 verdiepingen. Hij heeft een sensor in zijn kamer gekregen voor als hij aan de wandel gaat maar als er iemand van boven moet komen zijn ze 9 van de 10 keer te laat en heeft hij alles onder gepoept of geplast als hij 's nachts wakker wordt. Hij herkent de wc niet meer en begrijpt eigenlijk gewoon niets meer wat je van hem vraagt. Wat ook enorm frustrerend is is dat er geen vaste gezichten zijn, er is heel veel wisseling wat voor hem niet bevorderend is. Bovendien hebben de meeste hierdoor geen idee hoe mijn vader is waardoor ze dingen verkeerd interpreteren. Er is nu al een aantal keer een melding gemaakt dat hij handtastelijk zou zijn geweest maar als ik dan het rapport lees en zie wat er is gebeurd dan denk ik jongens kom op, dit is totaal niet hoe hij het bedoelde maar omdat ze hem niet kennen snap ik dat ze het niet snappen. We hebben toen hij daar kwam een uitgebreid verslag moeten schrijven van hoe hij is met zijn achtergrond etc maar daar lijkt totaal niets mee te zijn gedaan. Ik vind het echt vreselijk dat hij dalijk een stempel krijgt terwijl hij op zijn manier een dolletje maakt. Het is niet dat hij iemand bij de borsten of billen pakt ofzo. Verwachten wij nou teveel? Ik begrijp dat er voor ons heel veel emotie bij zit en we natuurlijk verwachten dat er goed voor hem wordt gezorgd en ik snap ook dat er door alle bezuinigingen en nu met Corona gewoon heel veel problemen zijn in de zorg, maar jeetje wat vind ik dit zwaar zeg. Mijn vader zoals hij was zou het echt vreselijk vinden om zichzelf nu zo te zien. We hebben over 2 weken weer een gesprek met de arts en manager dus daar gaan we dit weer bespreken maar ik vraag me echt af wat we hier nu mee moeten. Niemand verdiend het om zo te moeten leven.
Lieve TS, wat lees ik een liefde voor je vader en wat zal het moeilijk zijn om zijn ziekzijn en achteruitgang mee te moeten maken. Ik heb een korte tijd op psychogeratrie gewerkt. Mensen die (vroegtijdig) verouderen door psychofarmaca of op leeftijd zijn gekomen met hun ziektebeeld. Het is niet oké dat hij in de urine ligt. Niet alleen omdat het mensonterend is, maar ook omdat zijn huid schade oploopt met alle gevolgen van dien. En daar zou best een gesprek over mogen plaatsvinden! Echter. De werkdruk ligt HOOOOG (met 2 man in de nacht, hallo zeg), dus ik wil je adviseren dit ook te benoemen en ook begrip te tonen voor de mensen die daar werken. Hoe hij wordt ervaren en gescoord op gebied van grensoverschrijdend gedrag is lastig te zeggen. De één lacht erom en de ander moet in therapie. Superlastig om aan te zien, maar kennelijk doet het iets met de mensen die daar werken. Ik kan me voorstellen dat deze optelsom maakt dat je steeds meer onvrede voelt terwijl je je vader een fijne, liefdevolle verpleegafdeling gunt. Vertel dat ook gewoon als je dat gesprek hebt! Je ziet het goed hoor, je mag dit benoemen! Ze kunnen niet alles waarschijnlijk. Vaste gezichten zijn de droom van elke afdeling. Maar praten en begrip krijgen over en weer kan helpen. En misschien is de zorgzwaarte zo toegenomen dat er veranderingen moeten komen.. heb het daarover! Veel wijsheid voor jou!
Bedankt voor je reactie. Ja het is zo dubbel want ik snap zo goed dat de werkdruk het afgelopen jaar alleen maar is toegenomen. Mijn oma heeft 5 maanden in een verzorgingshuis gezeten waar ze uiteindelijk aan corona is overleden, zoals nog tientallen anderen. Ik was haar mantelzorger dus heb gezien hoe schrijnend de situatie was. Alleen kon mijn oma nog veel zelf en mijn vader kan niets en dan is het soms zo moeilijk om dat begrip nog op te brengen. Zo'n jonge hulpeloze vent die daar dan weer drijfnat uit zijn bed moet worden gehaald, het breekt echt mijn hart. Ik heb de manager gebeld en wacht nog op een telefoontje terug van haar, ga het nogmaals bespreken hoe dit anders kan.
Ik ben VIGer op een Psycho geriatrische afdeling. Iedereen hier heeft Alzheimer. Je mag me PBen als je wilt.
Ik werk op een geriatrische afdeling in een ziekenhuis, dus wel een iets andere setting dan in een verpleeghuis, maar grotendeels wel vergelijkbaar. Ik kan begrijpen hoe erg je het vindt om van een afstand te zien hoe het met je vader gaat en dat hij achteruit gaat. Het lijkt me heel frustrerend dat je het ziet maar dat je er niets/weinig aan kan doen. Ik ben me in mijn werk ook altijd heel bewust van het feit hoe een ziekenhuisopname impact heeft op de patient en de familie. Ik kan je een aantal tips geven waar je mogelijk iets mee zou kunnen. - voor de nacht zou je kunnen vragen of je vader een uritip om zou kunnen krijgen. Dit is een soort condoomkatheter waar een catheterzakje aan zit, die bevestigd kan worden aan zijn been. Alle urine zal dan worden opgevangen in het zakje en dan blijft zijn bed en kleding dus droog. - je kunt ook vragen of er standaard in zijn dossier kan komen te staan dat hij 's nachts een goed incobroekje aan moet wat voldoende opvangt. - met betrekking tot die sensor heb ik helaas niet echt een oplossing, want die sensoren registreren inderdaad beweging en als het op de pieper binnen komt duurt het in jouw geval nog een tijd voor de verpleging er is. Ik denk niet dat daar specifiek iets aan te veranderen is, behalve idd meer personeel wat dichterbij je vader zou kunnen zijn (en andere clienten die op die verdieping wonen). Maar dat is natuurlijk niet zo realiseerbaar (op korte termijn). Maar meld dit wel! Het is goed om te laten horen dat je ervaart dat er te weinig personeel is. Dat zal iedereen wel weten maar blijf het aangeven. - als je binnenkort dat gesprek hebt zou ik aangeven dat je een verslag hebt geschreven over de persoonlijkheid van je vader en dat je denkt dat daar onvoldoende van is genoteerd in zijn dossier. Vraag of ze dit (opnieuw?) doen en leg uit hoe zijn gedrag in jouw ogen geinterpreteerd moet worden. Dit gedrag zal ook een groot gedeelte voortkomen uit zijn dementie (onbegrip) en zal waarschijnlijk niet persoonlijk gericht zijn. Ik hoop dat je hier iets mee kunt en als je aanvullende vragen hebt hoor ik het graag.
Dat klinkt niet zo fijn. Wat verdrietig om te zien voor jullie. Ik heb 10 jaar op kleinschalig wonen gewerkt maar herken de gang van zaken bij jullie niet. Wat betreft incomateriaal, de keus voor een luier maak je vaak als iemand niet meer zelf naar het toilet gaat. Gaat iemand nog wel, dan ontneem je diegene met een luier een stukje regie. Soms word er dan voor een broekje gekozen, zodat iemand nog zelf naar het toilet kan gaan. Er zijn broekjes met verschillende absorptiewaarden, soms werkt de zwaarste nog wel. Maar als je vader elke nacht zijn bed uit drijft zal er zwaarder geschut ingezet moeten worden. Bijv de Tena ultimate, deze kan zo'n 3 liter vocht absorberen. Wat betreft de wisseling in personeel, dat is idd heel vervelend. Zeker voor dementerende mensen. Heeft je vader een levensboek? Dat zou misschien helpen voor het personeel om je vader beter te begrijpen. Dat kunnen ze dan samen met hem bekijken, en dan kan hij adhv foto's en verhalen laten zien wie hij is. Dat kan enorm helpen de mens achter de ziekte te leren kennen. Tevens ook een manier voor je vader om te laten zien wat voor hem belangrijk is en is geweest.
Ja hij heeft dus overdag inderdaad die incobroekjes aan omdat hij zelf nog plast, niet op de wc maar hij plast wel zelf. Al moet ik zeggen dat dat sinds een paar dagen ook minder is en hij steeds vaker het laat lopen. Maar voor de nacht lieten ze hem ook in die broekjes slapen en hij is tijdens de nacht volledig incontinent. De afspraak was dat ze dan zwaardere plaksystemen om zouden doen maar door die slechte communicatie gebeurd dat dus niet altijd. Hij heeft geen levensboek maar er is wel gevraagd om zijn "verhaal" op te schrijven zodat het personeel dat kan inkijken, dit doen ze helaas niet. Hij heeft een paar jaar geleden in "voor ik het vergeet" gezeten dus we hebben een mooie documentaire waarin je nog goed kan zien hoe hij was als mens, man, vader en opa. Maar ook dit kijkt het personeel eigenlijk nauwelijks. Je hebt me wel op een idee gebracht, ik kan ze niet dwingen om een dvd te kijken of zijn verhaal te lezen maar ik kan wel in het kort op een aantal gelamineerde A4tjes bepaalde belangrijke dingen opschrijven en die op de kast hangen in zijn kamer. Op die manier komen ze er steeds langs en zo blijven en misschien wat dingen hangen.
Wat enorm verdrietig om te lezen hoe dit gaat. Vooral het in de urine liggen is mensonterend. Dat wil je bij niemand! Ik heb gewerkt op een pg en kom in de nachtdienst nog steeds op een pg afdeling. Voor de incontinentie, als iemand nog zelfstandig naar het toilet gaat dan word er gekozen voor een pants broekje. Mocht dit niet meer het geval zijn kan er gekozen worden voor een flex of ultimate waarvan een ultimate het meeste kan opvangen. Echter kan er ook gekeken worden of er een bepaalde structuur in de nacht zit waarop zijn sensor af gaat. Blijkt dit zo te zijn standaard op de nachtdienstlijst zetten voor verschoning. Mocht hij de wc niet kunnen vinden dan kan er ook gekeken worden naar een hansop eroverheen. Echter kan dit ook onrust geven. Uritip zou ik niet gauw doen bij een persoon die alzheimer heeft en nog zelfstandig loopt ivm val gevaar. Dat ze laat komen als de sensor afgaat is helaas realiteit bij veel verpleeghuizen. Ik geloof dat de norm is dat je 1 op 60 cliënten mag staan in de nacht helaas. Het handtastelijke deel, ook al is er een levensverhaal/achtergrond. Iedereen ervaart bepaalde opmerkingen of aanrakingen anders. Wat de 1 te ver vind gaan en de ander niet is aan jezelf. Het gaat erom dat je je wel veilig en comfortabel voelt daarbij. Zo niet dan is het voor de zorgverlener persoonlijk grensoverschrijdend. En zodra dit gevoel aanwezig is moet dit gemeld/besproken worden. voor het gesprek, meld dat je onvrede voelt maar dat je ook realiseert dat de werkdruk enorm is. Maar dat je verwacht dat alles is ingezet om te voorkomen dat iemand incontinent is van top tot teen. En dat het dan af en toe gebeurt kan gebeuren maar niet meer elke dag. Heb je eigenlijk een eerst contact persoon die op de werkvloer werkt? Wat ik uit persoonlijke ervaring kan zeggen, ga eens kijken/informeren bij andere huizen als dit de mogelijkheid is.
Zeker over die incidenten kan je denk ik heel makkelijk een papier ophangen waar bijv op staat dat hij vaak verkeerd begrepen wordt maar wat hij doet gezien moet worden als.... Ik denk als je dat groot in een paar regels opschrijft en dat daar goed zichtbaar ophangt dat dat kan helpen. Evenals het goede incontinentiemateriaal in de nacht aandoen. Aangezien er weinig gebeurd vanuit de staf zou ik dat gewoon zelf doen. En in het gesprek aangeven dat je dat gaat doen.
Wij doen dit juist wel bij mensen die al een gewone katheter hebben en gaan lopen in de nacht. Dan doen we een netje om het been en het zakje van de katheter er in, dan kan de patiënt er niet over vallen en trekt hij de katheter er niet uit als hij aan het bed hangt met een lange zak.
wow 1 op 60 joh?! jeetje hoe dan? Hij slaapt nu vaak door met een uitzondering daargelaten, die sensor hebben ze er na de 1e week gezet omdat hij steeds overal ging staan plassen 's nachts. Nu plast hij gewoon de hele nacht door en ja zo'n broekje is dan halverwege de nacht verzadigd. Het is een paar nachten goed gegaan toen hij een aantal avonden achter elkaar dezelfde verzorgende had, maar sinds zij op vakantie is gaat het weer helemaal fout. Ook met het geven van zijn medicatie, ze vergeten de helft waardoor je ziet dat hij 's middags geïrriteerd raakt omdat hij zijn medicatie niet heeft gehad. De medicatie maakt hem rustig. En ik snap helemaal wat je zegt hoor over het gedrag, maar als je vaste mensen op z'n groep hebt dan leer je iemand kennen en gedrag herkennen zodat je daarop in kunt spelen. Als jij 1 keer op die afdeling staat en je hebt iemand waarvan je totaal niet weet hoe die in elkaar steekt en waar hij goed en slecht op reageert dan kan dat gedrag inderdaad verkeerd geïnterpreteerd worden. En heel kort door de bocht, dit zijn zwaar dementerende mensen, ik denk dat je daar ook wel een beetje een dikke huid voor moet hebben om daar mee om te gaan want die mensen zijn heel onvoorspelbaar en hebben zelf geen idee meer wat ze doen. Dus dat er dan een melding komt en de psycholoog gaat met hem praten terwijl hij geen enkel besef meer heeft van wat je tegen hem zegt of van wat hij verkeerd heeft gedaan, tja ik vind dat heel bijzonder.
Mijn moeder was er net en heeft de arts gesproken. Hij gaf ook aan dat we de hele kast desnoods vol plakken als het helpt. Hij gaf ook aan dat er heel veel verkeerd gaat, medicatie is niet aangepast, labuitslagen niet bekeken of ontvangen, medicijnen die gewoon vergeten worden te geven. Super slordig allemaal. Ik ga even kijken of ik ergens kan lamineren zodat ik het zo nog even op kan gaan hangen
Hij woonde nog thuis, mijn moeder zorgde nog voor hem met hulp van mij, mijn dochter en mijn broer. Maar het werd thuis gevaarlijk omdat hij boven sliep en er boven geen wc was en traplopen echt niet meer ging 's nachts. En hij snapte ook gewoon niet meer wat je tegen hem zei. Overdracht was heel slordig, de intake werd gedaan door iemand die nergens antwoorden op kon geven en omdat de regels toen nog scherper waren mocht alleen mijn moeder erbij zijn en die is gewoon niet heel mondig in dat soort situaties. Opname zelf ging heel goed, hij besefte niet meer dat hij ergens anders ging wonen, vond de kamer en het uitzicht mooi en wilde er wel blijven wonen als dat mocht van de baas
Ik werk niet in de zorg, maar waar liggen zijn “luiers/broekjes” Als dat op zijn kamer ligt, misschien daar een notitie ophangen? Het lijkt mij, gezien de hoge werkdruk, dat iemand na lekkage veel meer tijd etc kost dan de juiste incontinentie middel gebruiken. Wees een lieve collega, gebruik ... voor de nacht, zodat wij in de ochtend een fijne start hebben. Of gewoon kort en bondig. Dit voor overdag, dat voor de nacht. Ik heb vroeger een bakkerij gehad, en dagelijks brachten wij brood in het verzorgingstehuis en op zaterdag een gebakje. Wij zagen veel opmerkingen staan op het planbord in de keuken. Mevr..... is een echte dame, wenst met bestek en servet te eten Meneer .. daar werd het aantal borreltjes aanvinkt per dag. Enz. is dat een idee voor in het tehuis.
Zijn hier meldingen van? Zo te zien kan jij meelezen, ik neem aan dat dit wel gerapporteerd wordt? Dan zou ik dit ook zeker benoemen in je gesprek.
Ik werk met dementerenden. Vind dit heel erg om te lezen. En ik herken dit ook totaal niet. De lijntjes tussen de bewoners en familie zijn bij ons heel kort. Al eens met de evv’er gepraat ipv arts en manager? En anders desnoods de kwaliteitsverpleegkundige?
Ik wil jou een knuffel geven. Wat lijkt mij dat vreselijk om je vader zo te moeten zien en aantreffen Je hebt zoveel soorten inco's, vanuit de leverancier (zorgapotheek) kunnen ze wel proefpakketten sturen. Kun je de verpleegkundige/arts die erover gaat niet vragen of ze wat kan aanvragen om te kijken wat hem wel droog houdt in de nacht?
Ik herken me niet in je verhaal. Zelf werk ik op een woning (10 cliënten) in een groot zorgcentrum. Bij ons komt eerst iemand van de afdeling kijken in de thuissituatie om te praten en kijken hoe de overdracht zo soepel mogelijk te laten verlopen. Ook wordt er dan zoveel mogelijk genoteerd over interesses, werk verleden, gebruiken en gewoontes van de aankomende cliënten. Dat wordt vooraf in teambespreking besproken voor de cliënt op de woning komt. Als bij ons blijkt dat een bepaalde inco niet werkt wordt vlot overgegaan op andere variant. Niet iedereen is gelijk dus ook veel verschillende inco soorten. Er is zeker iets passend voor jou vader. Dat er met de medicatie dingen mis gaan vind ik onbegrijpelijk. Heb je toegang tot rapportage? En is er regelmatig een ZPO? (Zorgplan overleg) Dan zou ik dit zeker aankaarten. En anders heel drastisch, omkijken naar een andere plek voor je vader. Ik vind het schokkend om te lezen.