De kogel is in mijn hoofd al maanden, misschien wel een jaar door de kerk: ik wil scheiden van mijn man. Op de redenen ervoor wil ik hier niet te diep ingaan, maar ik weet dat dit de beste (of eigenlijk de enige) beslissing is voor mij en mijn kindje (2,5 jaar). Ernstige psychische problemen, verslaving, (emotionele) chantage en manipulatie... ik kan gewoon niet meer. Ik ben het afgelopen jaar 10 kg afgevallen (en was al geen zwaargewicht) en ga me met de dag rotter voelen. Het heeft me best even gekost om op dit punt te komen, ik ben zo vreselijk bang geweest voor die man!! Mijn angst is nu wel iets minder, maar toch... iets houdt me tegen de laatste stap te zetten. Twee weken terug heb ik hem een brief geschreven die veilig opgeborgen op mijn werk ligt. Mijn moeder heb ik ingelicht over mijn beslissing (die sprong nog net geen gat in de lucht), maar zij zegt ook dat de problemen alleen maar groter worden als zij zich ertegenaan gaat bemoeien. Klopt... Pff... ik heb even een hart onder de riem nodig. Waarom kan ik alle voorbereidingen wel treffen, maar onderneem ik geen actie? Hij gaat ongetwijfeld hele, hele rare dingen doen (ik hoop zo dat als ik ooit het lef vind om dit door te zetten ik niet hoef te vluchten..), maar de situatie waarin ik nu zit is ook kl*te... ----- (Ow ja, voor de mensen die alweer mogelijkhededen zien voor een bak popcorn omdat dit mijn eerste en enige bericht is... ja, ik heb ook een ander account. Niet een hele bekende, maar wel eentje die regelmatig gebruikt wordt. Ik heb een berichtje naar de mods gestuurd om toestemming te vragen om dit onder een andere naam te plaatsen... hij controleert het gebruikelijke account namelijk af en toe)
Hey meid, Wat vreselijk voor je... En wat super dapper dat je er bijna klaar voor bent!!! Waarschijnlijk neem je de stap nog niet omdat je er nog niet helemaal klaar voor bent. Tis ook heel wat natuurlijk, zeker als je weet dat hij wel eens heel raar kan gaan doen. Heel veel sterkte, ook voor je kleine.
Wat een moeilijke beslissing! Misschien durf je de laatste stap niet te nemen, omdat je bang bent voor het onbekende?? Maar denk aan je kindje! Die wordt er ook niet gelukkiger van als papa raar doet en mama verdrietig is. Dat leidt uiteindelijk ook naar verdriet bij je kind! Ik zou dus toch proberen de moed bijeen te rapen en ervoor te gaan. Het zal ongetwijfeld moeilijk worden, maar je doet het voor jezelf en voor je kindje! Sterkte.
Zou het helpen om het te plannen? Letterlijk een dag te plannen wanneer je het hem gaat zeggen. Dan kun je je kindje ergens onderbrengen, familie op de hoogte brengen zodat ze weten waar je bent en wat je aan het doen bent mochten ze je bv op moeten halen.. ?? Denk idd dat je er nog net niet helemaal klaar voor bent om de stap te nemen. Aan de andere kant, uitstellen schiet ook niet op en misschien heb je wel gewoon een (spreekwoordelijke ) schop onder je kont nodig. Het vergt veel lef van je, het is niet niks natuurlijk! Maar je kunt het wel en je zult je heel erg opgelucht voelen als de kogel eenmaal door de kerk is. Dan zal er wel een moeilijke periode volgen, maar daar zit je dan midden in en dan kun je niet meer terug, wat natuurlijk juist goed is. Dit is wat er nu in me opkomt, maar ik heb er zelf geen ervaring mee dus probeer met je mee te denken.
Wat een nare situatie! Misschien dat je bang ben voor wat er gaat gebeuren of iets? Je weet natuurlijk niet hoe alles verder gaat lopen zeg maar. Ik weet niet hoe raar je man kan gaan doen,maar misschien is het een idee om je moeder even op je kindje te laten passen voor het geval dat hij echt raar gaat doen. Dan ziet-hoort je kindje het in iedergeval niet. Denk aan je kind maar ook aan jezelf! Succes in ieder geval.
meis denk aan jezelf en je kindje je bent al heel moedig dat je dit besluit hebt genomen, nu nog die moedige laatste stap en neem deze pas als je er klaar voor bent succes
Sterkte hoor. Waarom je nog niet echt de knoop ebt doorgehakt... Ik denk omdat het de tijd er dan nog niet voor is. Wel bijna natuurlijk. Eerst alles voor elkaar en dan pas de stap zetten. Eigenlijk ben je juist heel goed bezig. Door alle voorbereidingen te treffen en alles op een rij te zetten kun je ook zelf emotioneel langzaam naar het moment toe groeien. De weg er naartoe is altijd erg belangrijk. Emotioneel en natuurlijk ook de praktische zaken. ( geen popcorn topic hoor, lijkt me niet) Heel veel sterkte
alles voorbereid en nog niet durven gaan.. heb in zelfde schuitje gezeten.. en bij mij was er helaas iets heel ergs voor nodig voor ik de knop echt om heb gezet en heb gekozen voor mij en mijn kinderen (niet zijn kinderen trouwens).. ik kan je niet anders dan adviseren die laatste stap ook te zetten...en helemaal niet verkeerd als er meer mensen om je heen er vanaf weten.. zeker ook omdat je bang bent voor wat er kan gebeuren.. sterkte
Hallo meiden, Wat snel al zoveel lieve reacties! Snap allang niet meer waarom ik zo lang getwijfeld heb om het ook hier neer te zetten... Net niet klaar klopt wel denk ik... net als het feit dat ik gewoon een enorme dosis lef en die spreekwoordelijke kick-in-the-butt nodig heb. Heb al met mn ma afgesproken dat ik alleen maar hoef te bellen als ik stappen ga zetten, de kleine kan er dan terecht (en we kunnen zelfs een tijdje blijven als het nodig is..) Merk gewoon dat ik ertegenaan loop te hikken, omdat ik de gevolgen niet kan overzien. Hij heeft altijd geroepen "mijn leven volledig kapot te zullen maken" als ik ooit besluit weg te gaan, maar hoe heet die soep ook daadwerkelijk gegeten wordt... geen idee. Hij is ertoe in staat (heeft hier in huis regelmatig spullen vernield en zegt te pas en te onpas dat zijn eigen leven hem geen flikker interesseert..) Ik weet wel dat ik gewoon moet gaan doen (aan het einde van iedere tunnel brandt een lichtje he...)
Jeetje wat een ontzettend vervelende situatie. Maar ik denk dat je inderdaad de laatste stap niet kan zetten omdat je misschien nog niet overal klaar mee bent. Maar net als wat ik hierboven allemaal lees, ik vind het knap dat je iig de voorbereidingen treft. Denk aan je lieve kindje en aan jezelf. Met de tijd zal je weten dat je de juiste keuze hebt gemaakt of gaat maken!! Sterkte!
meid ga!!!! ik weet niet of je t m persoonlijk wilt zeggen, maar anders kan je het ook doen als ie te werk oid is. zorg dat je geld hebt en de voor jullie belangrijke spullen en ga lekker naar je moeder. Dan ben je daar iig weg en kan je naar verdere oplossingen zoals woonruimte gaan zoeken. ik wil je heeeeeel veel succes wensen!
Ik heb niet heel veel tijd maar wil toch even reageren.. Ik wil je heeeel veel sterkte wensen. Ik heb in eenzelfde situatie gezeten en op een gegeven moment gewoon de stap gezet. Voordeel voor mij was wel dat ik terug ging naar mijn moeder (andere woonplaats, niet dichtbij). Maar wat was ik blij, opgelucht en gelukkig na het nemen van de stap. Ja ik heb angsten gehad daarna voor de acties van mijn ex. Gelukkig is het bij mij allemaal goed gekomen, maar hij had ook niks hoeven proberen. Iedereen in mijn omgeving stond alert om hem terug te pakken. Al met al is het best rustig verlopen al ziet hij zijn dochter niet meer (beslissing van hem). Sterkte..
Je bent al heel ver gekomen, vergeet dat ook niet. Je hebt al voorbereidingen getroffen, en je hebt er goed over nagedacht. Fijn voor je dat je moeder er voor je kan zijn, wanneer dat nodig is. Ik heb zelf geen ervaring met dit soort situaties. Alleen vanaf de zijlijn, als hulpverlener meegemaakt. Maar zo te lezen ben je goed op weg! Is het een idee om contact op te nemen met een 'blijf van mijn lijf' huis? Voor informatie en dergelijk. Ik weet niet of je dat al gedaan hebt natuurlijk. Respect voor je hoor, je komt er wel!
wat herkenbaar zeg.. ik heb toevallig laatst eenzelfde topic geplaatst in alleen & mama (bang). Ik heb het hem inmiddels verteld, hij was het er mee eens om te stoppen, maar doet er niks mee. Ik heb bepaalde dingen die ik moet ondernemen (inkomen , toeslagen, verzekering etc) waar ik dus nog wel afhankelijk van zijn uitschrijving voor ben, en hij weigert een ander huis te zoeken (huis staat op mijn naam) en doet alsof er niks aan de hand is. Alleen als het hem uitkomt.. sterkte meid, als je wilt praten mag je me altijd pb-en
Ik vergat te zeggen: misschien is het handig eerst je spullen te pakken en weg te gaan voordat je het hem zegt? Als je bang bent voor zijn reactie, zou ik dat op die manier doen. Of leg een brief klaar voor hem. Misschien niet hoe het normaal gaat, maar kan me indenken dat je niet op zijn agressie zit te wachten, zeker niet met je kleine!!
Blijf-van-mijn-lijfhuis heeft niet zoveel zin... ik heb hem vaak genoeg agressief gezien en meegemaakt, maar dat is naar mij alleen verbaal geweest. Verwacht eerlijk gezegd ook niet dat hij mij (of de kleine) fysiek iets aan zal doen... Maak me meer zorgen om de fles (of twee) bacardi die er na de mededeling in zal verdwijnen en wat er dan op de weg gebeurt... Of wat het lot wordt van de eerste voorbijganger die hem verkeerd aankijkt op straat nadat hij de mededeling gehad heeft. Heb nu het plan opgevat om deze week (als ik ergens de tijd kan vinden, want het MOET op mn werk - hij is altijd thuis omdat-ie door zn psychische klachten niet kan werken) mn schoonouders te bellen en bij hen aan te geven dat ze hem maar op moeten vangen.. Wish me luck... ik ga nu naar huis en ben morgen vrij (dus kan tot woensdagochtend niet reageren op dit topic...). Vind jullie wel allemaal heel lief!!
Jeetje meid, wat een moeilijke situatie, maar wat goed dat je nu stappen gaat ondernemen! Advies geven is moeilijk, ik ken de situatie niet..wat ik je wel mee wil geven is mijn nare ervaringen als kind met het blijf van mijn lijf huis, ik was zelf 7 en heeft er (tot op de dag van vandaag) behoorlijk ingehakt. Als je bij je moeder terecht kan, lijkt dit me de vertrouwdste optie.. Je geeft aan dat je man niet fysiek gewelddadig is, maar een kat in nauw maakt rare sprongen..ik zou mijn kindje bij moeders neerzetten (onder t motto even bakkie doen ofzo) en dan samen met een vriend, broer in ieder geval een manspersoon de boodschap over gaan brengen diegene hoeft er natuurlijk niet naast te zitten maar wel voldoende in de buurt.. Heel veel succes!