Verdrietig

Ik moet even van me afschrijven. Onze middelste heeft een oogafwijking, een ontwikkelingsachterstand en waarschijnlijk autisme (uitslag krijgen we volgende week). Sinds hij een maand of 14 is zit hij op een therapeutische peutergroep van het revalidatiecentrum.

De zwangerschap van mn derde gaf best veel stress, zeker toen bleek dat dit ook weer een jongen was. Ik was erg bang voor herhaling.
Na de geboorte van Rowan kon de oogafwijking nog niet uitgesloten worden, maar zijn ogen zagen er wel beter uit als bij Nathan in september moet hij terug naar de oogarts. Rowan bleek ook erg slap te zijn, net als Nathan. Ik had zelf het idee dat hij minder slap was, maar nu begin ik te twijfelen. Rowan heeft iedere week fysiotherapie en gaat heel goed vooruit, we zien iedere week dat hij meer kan, of iets langer kan.
Vorige week heeft hij de bailys test gehad en vandaag heb ik de uitslag gekregen. Ik weet dat hij flink achter loopt, maar uit de test blijkt dat zijn grove motoriek op een ontwikkelings leeftijd van 6 maanden zit. En dat valt flink tegen.
Hij moet binnenkort naar de neuroloog, dus ik moet afwachten wat zij ervan vindt. Maar ik ben bang dat we nu weer het traject van het revalidatiecentrum in moeten. En daar word ik een beetje verdrietig van.

Mijn middelste is daar in augustus klaar en straks neemt mn jongste zijn plekje in....