Hallo, Graag zou ik tips willen over hoe hiermee om te gaan: Sinds 2 weken gebruikt onze zoon het woord dood veel. Zoals, papa moet dood, en lacht daarbij. Ook zegt hij , zusje dood maken, en lacht daar ook bij! In het begin negeerde we het, maar het blijft doorgaan. We hebben hem gecorrigeerd door hem op strafplek te zetten. En daarna uit te leggen dat het woord dood niet leuk is. Maar hoe leggen we aan hem uit wat doodgaan precies is? Want inslapen lijk me geen juiste benaming, straks wil hij niet meer slapen, enz. Herkent iemand dit? Er is niemand dood gegaan in onze familie/kennissen kring. Ook geen dode dieren oid.
Misschien gewoon heel kort door de bocht uitleggen dat als iemand dood gaat, diegene er niet meer is en dus ook nooit meer kan zien. 'Je wilt toch niet dat je papa nooit meer ziet? Nee? Dan moet je dat ook maar niet meer zeggen.' En voor kinderen is de dood ook heel fascinerend, echt zo'n fase.
Je zoon heeft nog geen idee van het begrip dood, en ik denk ook niet dat je dat op deze leeftijd echt kunt uitleggen. Voor hem zijn deze uitspraken van dezelfde orde als "papa is stom" e.d.; hij heeft ontdekt dat hij een mooie sterke reactie krijgt als hij zoiets zegt. Er zo min mogelijk aandacht aan besteden is denk ik toch de beste optie, hooguit iets zeggen als "nee, dat is niet lief", wat je ook zou doen als stom het modewoord was. Wat ik ook wel eens iemand heb zien doen toen de kinderen maar aan de gang bleven is ze een minuut de tijd geven (zet een kookwekker) om alles te zeggen wat ze willen en daarna niet meer. Een minuut blijkt dan heel lang te zijn, na een halve minuut wisten ze al niks meer .
Oh heel herkenbaar, mijn zoontje heeft ook een paar weken gehad dat hij altijd het woord 'dood' gebruikte.. idd poesje gaat dood.. etc. We hebben gewoon steeds gezegd dat het niet lief is om te zeggen, dat het geen aardig woord is. Verder niet teveel nadruk op gelegd. Dus niet teveel aandacht aan gegeven maar wel duidelijk gemaakt dat we het niet leuk vonden. Nu is het ineens weer over..
Mijn dochter zei het ook vaak, ik zeg dan iets als;'ooh dan word ik heel verdrietig hoor!' en meer niet. Ging vanzelf weer over. Nu speelt ze wel vaak moedertje met een pop en dan is de vader dood, lekker makkelijk Ze heeft echt nog geen goed besef van wat het woord 'dood' inhoudt. En gelukkig maar eigenlijk he!
mijn zoontje doet dat ook elke keer... Straffen is in mijn ogen echt geen goede aanpak, hoe kan je een kind nou straffen voor iets waarvan ze niet eens weten wat het is? Ik ga van de week even naar de bied en kijken of ik er een boekje over kan vinden..
Dit. Als kinderen onderling spelen hoor je vaker dit soort gruwelijke taferelen. 'Wij waren zusjes en onze papa en mama waren dood'. Ze hebben inderdaad nog geen enkel besef van wat het betekent. Wij wonen aan een vaart en bespreken ook wel eens dat die niet is om in te zwemmen dochter van 3 vraagt soms erg ver door, wat er dan gebeurt als je erin valt, ga je dan naar de bodem? en wat gebeurt er dan? waarom? Dus laatst ook maar gezegd dat je dan niet meer kan ademhalen en dan stikt en dood gaat. Ze begrijpt dit nog niet helemaal maar gelukkig heeft ze wel door dat ze het beter niet uit kan proberen en gelukkig vindt ze het water in de vaart vies
Zoonlief van bijna 4 gebruikt dat woord ook erg vaak. Regelmatig ligt hij op de grond, laat zijn tong uit zijn mondhoek hangen en lispelt dan dat hij doos is. Ik vertel hem regelmatig dat ik dat niet leuk vind. Ik vertel dan dat je als je dood bent niet kunt spelen, mama kusjes geven enz. En dat mama daar heel verdrietig van wordt. Verder laat ik het. Boos worden heeft geen zin. Ze snappen het nog niet. Het is een fase die vanzelf overgaat.
Mijn zoontje zit momenteel in dezelfde fase. Ik heb ook geen idee waar hij het vandaan haalt, ook hier is er niemand overleden of gaat het er thuis niet over. Toch heeft hij het ergens opgepikt en ik snap best de fascinatie voor iets wat zo abstract is. Ik heb hem uitgelegd dat doodgaan betekent dat je niks meer kan en dat het ook nooit meer overgaat. Geen idee tot in hoeverre hij dat snapt, maar ik herhaal dat maar. Verbieden om het erover te hebben of om te spelen met dood doe ik niet. Het is voor hem ook een manier om er betekenis aan te geven. Wat ik wel doe is zeggen dat ik niet mee speel als het over dood gaat, omdat ik dat heel akelig vind. En ik geef hem andere suggesties, bijvoorbeeld: in plaats van dood maken, kun je ook redden. Dat vind ik veel stoerder. Lijkt mij dat het een fase is die vanzelf over gaat...
Ze doet hier ook wel eens alsof ze dood is, ik speel dan een beetje mee, doe verdrietig, leg haar op de bank en kietel haar dan. Als ze lacht, zeg ik;'He, maar je leeft dus nog! Oooh gelukkig! Nu ben ik niet meer verdrietig.' Maak het zelf ook niet te beladen he, dan wordt het voor kinderen ook een soort taboe.