Misschien zijn hier mensen die in dezelfde situatie zitten. ik heb geen direct gezin meer om op terug te vallen. Mijn vader is overleden, mijn moeder is al 13 jaar uit beeld. Een broer of zus heb ik niet. Eerder dit jaar heb ik een dochtertje gekregen. Het ontbreken van directe familie valt mij zwaar. geen ouders om zwangerschap mee te delen, geen opa en oma die blij zijn. Geen ouders in ziekenhuis. Omdat het eerst minder goed ging met ons dochtertje zijn we een week extra in het ziekenhuis gebleven met haar een paar dagen nadat ze thuis kwam. Oa met de paasdagen waren wij in het ziekenhuis. Heel die week is er bv niemand geweest. We hadden iemand gevraagd of ze 1 keer per week zou willen oppassen. Die persoon wilde dat niet doen, want heeft een druk leven. Dat begrijp ik. Nu is ze zelf oma geworden en gaat nu wel 1 keer p week oppassen. Ook dat kan ik begrijpen want het is haar kleinkind. Maar dan wordt me weer duidelijk dat ik niemand zijn dochter ben. Ik voel me daar heel *** onder. Voel me zulke momenten echt alleen staan. Nu heb ik geen werk en ben heel de week thuis. Geen ouders die bellen of langskomen. Ik mis het en vind het heel erg. Binnenkort eerste sinterklaas en kerst. Ik heb het idee dat iedereen bij een gezin hoort behalve ik. Ieder heeft zijn eigen leven en ik hoor daar niet bij. Maar dat lijken mensen niet te begrijpen dat ik daar heel verdrietig om ben. zijn hier mensen die hetzelfde meemaken? Hoe gaan jullie hier (positief) mee om? Ik heb vaak het idee dat ik in depressie zit hierdoor. Want ik voel me overal buiten staan.
Hee meid, Wat vervelend zeg. Ik heb wel een compleet gezin maar weinig contact, we zijn gewoon totaal verschillend. Ik mis het wel om dat contact wel te hebben. bijv mijn moeder heb ik niet meegevraagd mijn trouwjurk uitzoeken, koffie en bezoek doen we bijna niet aan en ik ga echt geen feestdagen over en weer vieren met hen. Dat willen zij nog wel, maar dat zorgt bij mij en mijn man voor alleen maar stress en ellende want eigenlijk, mag ik ze gewoon niet zo... Heb je schoonouders en hoe zijn die? ik heb lieve schoonouders waar ik wel een stukje van dat gevoel bij haal. Ik probeer me nu te richten op mijn aanstaande gezin. Ik wil het anders doen, ik wil het gezellig hebben en kijk er naar uit om straks de feestdagen met ons kleintje te vieren.
Dat is zeker vervelend zeg. Ik kan mij voorstellen dat je heel eenzaam kunt zijn. Hier met schoonouders nagenoeg geen contact, met mijn ouders een beetje (wel leuke opa/oma voor de kids gelukkig). En ik heb 1 zusje en mijn man 1 broertje, maar die zijn we eigenlijk nooit. Ik herken het wel deels dus, maar wat mij helpt is om mij echt te focussen op ons eigen gezinnetje. Dat is nu mijn familie.
Niet leuk om te lezen echt tips heb ik niet wel een klein tipje. Nu met je meisje en man denk ben je je eigen gezinnetje. Probeer daar wat om heen te bouwen het gezinnetje wat je nu zelf bent. Misschien met je kleintje op baby zwemmen gaan aan melden straks voor peuter gym kom je in aanraking met meer mede ouders. Maak je gezinnetje wat groter en nu ben je zelf dat gezinnetje. dep kan hoor zeker als je met een kleintje thuis zit is je wereld klein. Maak je wereldje wat groter, Kijk of er ergens opa.s en oma.s zijn die opa en oma willen zijn voor jouw kleintje opa.s en oma.s die hun eigen kleinkinderen niet meer zien. Weet wel dat er ooit iets geweest is van kleinkind zoekt opa oma.
Hier met schoonouders ook niet goed contact. Zijn bv die week in het ziekenhuis ook niet geweest terwijl ze in de buurt ziekenhuis wonen. Op 1 of andere manier blijft het gemis heel erg ondanks het nu eigen gezin hebben. Ik word zo verdrietig als ik weer hoor dat anderen wel ouders op bezoek krijgen of kerst vanzelfsprekend met familie vieren.
Ik herken het gevoel en hier is het gewoon de tijd rond de feestdagen en verjaardagen enzo uitzitten. Het slijt wel met de jaren, moet ik zeggen. Maar af en toe, zeker als er weer veel activiteiten met mijn schoonfamilie zijn gepland, vliegt het me wel aan, hoor. Dan huil ik even flink en dan gaat het wel weer. Maar leuk is anders.
Tja, hier hetzelfde. Moeder heb ik al erg lang niet meer (en eigenlijk nooit gehad ook), en rest van mijn gezin straalt zoveel negativiteit uit dat ik ze niet meer wil zien. Mijn man heeft ook nagenoeg geen familie (vader erg oud en erg lastig in de omgang, bovendien besmet hij onze kinderen steeds dus mijden we hem nu, moeder ernstig dement en zijn broer en schoonzus hebben alleen tijd voor haar familie). Wij hebben ons eigen gezin, klein maar fijn, het is zoals het is en we doen het er mee. Dochter vindt het wel eens moeilijk dat zij nooit iets leuks met een opa en oma kan doen, en dat haar babybroertje helemaal geen weet meer zal hebben van opa's en oma's, maar zo is het nu eenmaal. Blijven hangen in negatieve gedachten heeft weinig zin, en het heeft ook wel voordelen (niemand die dingen van je verwacht).
Ik snap je grotendeels. Beide ouders zijn overleden en heb nog 1 zus. Die band is nu heel goed, maar is ook lang minder geweest. Daarnaast wonen we verder van iedereen af, waardoor vooral schoonfamilie nauwlijks langskomt. Soms zelfs niet op een verjaardag. Als je denkt aan een depressie, zoek daar hulp voor. Zeker na de geboorte van de oudste was het gemis te groot en had ik een pnd. Gewoon met iemand praten kan al voldoende zijn. Verder zal je, net als Elmo zegt, moeten proberen meer op je eigen gezinnetje te bouwen. En als je behoefte hebt aan meer mensen om je heen kan je ook hier bijv een oproepje doen. Er zijn meer moeders die zich, om welke reden dan ook, alleen of eenzaam voelen of behoefte aan meer kennissen/vrienden. Hoe lastig ook; probeer te kijken naar wat je wel hebt.
Familie is, zoals je kunt lezen hierboven, niet alleen een bron van warmte & gezelligheid Wij doen wel moeite voor onze familie, komt ook niet altijd terug, Maar soit. Staar je inderdaad niet blind op je gemis, en investeer in vriendschappen, goede buren, etc!
Niet bepaald dezelfde situatie, maar toch een aantal overeenkomsten. Op mijn 17e uit huis geschopt door mijn ouders. Toen een jaar later mijn dochters zich aandienden heb ik weer geprobeerd contact te zoeken, omdat ik de kinderen nou eenmaal een opa en oma gunde. Maar het was zo vreselijk om contact te hebben, zo nep, zo theatraal. Daarbij is mijn moeder hypochonder met munchhausen by proxy en vond ik het geen fijn idee om de kinderen ook maar even bij haar achter te laten. Sinds begin vorig jaar heb ik het contact definitief verbroken, wat een opluchting om die mensen uit mijn leven te hebben gebannen...... Ik heb heel veel lieve vrienden om op terug te vallen maar een weekend/week weg zit er hier ook echt niet in. Dat zijn de enige momenten dat ik het hebben van ouders mis. Maar een avondje uit eten of bioscoop is makkelijk op te lossen met een betaalde oppas aan huis, beetje duur maar niet onmogelijk. En overdag heb ik de gastouder en bso. Maarja ouders zouden wat dat betreft wel handig zijn TS als je hier zo erg mee zit is een intakegesprek bij een psych dan geen goed idee? Ik zit zelf om een andere reden ook sinds kort in therapie en ik vind het tegen alle verwachting in heel fijn om alles uit te kunnen spreken wat ik denk
Heel jammer om te lezen maar hier wel directe familie en op zich een goed contact máár ze komen hier eigenlijk alleen met verjaardagen en qua oppas heb ik ook niks aan ze...dit komt hoofdzakelijk door gezondheidsredenen en druk met eigen gezin. Ik kom hier ook niet vandaan maar drie jaar geleden op buurt bbq, waar ik niet echt zin in had, hebben we een gezin uit de straat leren kennen waar het erg mee klikte en we zijn nu beste vrienden en hebben veel aan elkaar. Wat @Uuz ook zei, staar je niet blind op je gemis en investeer in (nieuwe) vriendschappen/buren.