Er schijnt een boek op de markt te zijn (hoorde ik van een collegaatje vandaag) waarin allemaal tips staan die je kan doen met je kind (in de zin van spelletjes enzo) zodat jouw kind jou aardig gaat vinden. Naar aanleiding daarvan dus de vraag: Hoe belangrijk is het dat je kind je aardig vindt? Zal 'm gelijk zelf beantwoorden: Ik hoop dat mijn kindje af en toe flink baalt van mij. Mijn ervaring is dat kinderen je aardig vinden op het moment dat ze weten wat ze van je kunnen verwachten en je structuur aan biedt. En natuurlijk als je leuke dingen met ze doet. Maar ik ben niet het vriendje van mijn kind, ik ben zijn/haar moeder en ik heb de taak om hem/haar goed op te voeden, en als ik dan bij alles wat ik doe denk: Vindtie me nu nog wel aardig, denk ik niet dat ik daar een aardig kind van krijg. Ik ben heel benieuwd wat jullie vinden! Linda
Eigenlijk ben ik het wel eens met de stelling die je zelf al geeft. Je hebt een opvoedkundige taak...en bent geen vriendinnetje van je kind. Aardig vinden hoeft inderdaad niet altijd. Hoe meer structuur hoe beter ze weten waar ze aan toe zijn, dat is denk ik ook heel wat waard. Aardig dus niet altijd, houden van wel :-D Elmo
Ik ben het met je eens.. Ik wil ook niet dat mijn kinderen mij als vriendin zien, want een vriendin is toch wel wat anders als moeder/ouder. Ik wil niet dat mijn kinderen denken dat ze over me heen kunnen lopen dus zullen ze mij vast en zeker niet altijd even lief vinden. Ik moet zeggen dat ik dit al ervaar met mijn oudste (ruim 2). Zij vindt mij echt niet altijd aardig hoor! Maar als ik altijd aardig ben krijg ik zo'n kut-kind waar iedereen een hekel aan heeft! Dus: Nee, mijn kinderen hoeven mij niet altijd even aardig te vinden.
Ach, ik vind mijzelf een moderne moeder. Maar mijn zoon van 14 vind mij oud en suf maar zijn vriendjes zeggen weer, jouw moeder is jong en mooi ( ) Ik zeg maar altijd je kan niet meer dan je best doen
Ik zou het fijn vinden als ze straks met bv 18 jaar zeggen : mijn moeder is een goede moeder dan ben ik dik tevreden. Vriendjes zijn vind ik niet belangrijk, een goede ouder/kind band wel. Ze moeten weten wat ze aan me hebben en met hun problemen bij me terecht kunnen. Ik vind vertrouwen veel belangrijker als vriendjes zijn.
ik vind het heel moeilijk! als zoontje van me man komt (7) wil ik wel duidelijk zijn, maar ook lief! hij is bang (voor heel veel dingetjes) en ik wil hem helpen, maar niet de angst 'aanmoedigen' ik wil dat hij me lief vind, maar weet soms niet of dat goed samen kan gaan met grenzen stellen..
Ik denk dat aardig en lief vinden toch wel de basis van je relatie met het kind is. Zonder basis kan je wel consequent zijn, maar als het kind niks met jou heeft redt je het niet. Ik zou alleen nooit mijn kind omkopen, "als je lief bent krijg je.... of als je dit doet krijg je....." Of het lukt weet ik natuurlijk niet, maar het is wel mijn intentie. Ook ben ik geen fan van met straffen dreigen. Daarnaast moet een kind idd weleens balen van zijn/haar vader of moeder, want niet alles moet kunnen vind ik. Juist doordat er grenzen zijn leer je het leven waarderen, maar dat is dus mijn mening.
Moeilijk om het te beschrijven maar ben het wel met de TS eens! Ik vind het ook heel belangrijk dat Joris over 18 jaar zegt dat hij een goede moeder heeft! Je moet toch grenzen stellen en vooral ervoor zorgen dat je eigen kinderen niet over je heel lopen!
ik hoop toch echt dat mijn kind mij later lief gaat vinden! maar dat zal echt niet altijd lukken er zal toch ook wel een moment van ruzie en straffen komen. ik hoop dat mijn kind later als het groot is kan zeggen 'ze was streng, maar rechtvaardig en ik hou zielsveel van haar!' ik denk dat ik namelijk best een beetje een strenge mamma zal zijn zo ben ik ook opgevoed en dat zit er toch een beetje in. ik ben ook zeer gelukkig met mijn opvoeding en vind dat mijn mams het uitstekend gedaan heeft! en ik hou nog steeds heel veel van haar
Ik denk niet dat het de bedoeling is dat je kind je als een dictator gaat zien! Tuurlijk je kind hoort je te gehoorzamen enz..maar er moet vind ik niet een te grote kloof tussen moeder en kind zijn. Als dat zo doorgaat komt je kind niet zo snel naar jou toe met problemen in zijn puberteit vind ik. Er moet geen "drempel" zijn zodat je kind makkelijk naar jou toekomt met zijn problemen in de toekomst.
Moeilijke vraag! Ik wil heel graag dat mijn kindje mij lief vind, maar niet tot op het punt waarop hij/zij denkt dat het niet hoeft te luisteren. Dus niet zo van; 'oooh, mama is toch altijd zo lief, ze meent vast niet dat ik nu meteen moet opruimen!'
Ik vind het wel belangrijk dat mijn kind mij aardig vind. Zo ken ik kinderen, die bij een ander zeggen : wat een ter*** mens is mijn moeder zeg! Dat wil ik dus echt voorkomen! Ik zal dus ook altijd beginnen met "lief" doordringen van mijn wensen ( opruimen enz) Maar zodra hij na 3 keer vragen nog ijskoud nee zegt, zet ik hem bij me neer en gaat hij niet eerder weg voordat hij iets opruimt. Als hij na veel janken en krijsen het eindelijk door heeft dat ik de baas ben,en hij zn klusje gedaan heeft, krijgt hij een hele dikke kus van me en een extra dikkere knuffel,en zeg hem duidelijk dat hij NU wel goed luisterd. Waardoor hij half jankend en half lachend mij omhelst, en heel lief sorry mama zegt Dan veegt ie zn traantjes weg en geeft mij een auto, en we spelen saampjes verder! Is het niet zo, dat wanneer je consequent bent, en de grens weet te trekken dat je kind zich daarbij het gelukkigst voelt? Inplaats van de ene keer wel en de andere keer niet?
tot nu toe vinden mijn kinderen mij nog steeds de aardigste,liefste,mooiste etc etc mama van de wereld en als we het er wel eens over hebben dat "mama" boos op ze is zeggen ze zelf al dat het hun eigen schuld is... ze vinden me lief etc. maar weten ook dat ze geen "rare fratsen" uit hoeven te halen...denk dat daar de gulden middenweg in ligt, dat het wel degelijk belangrijk is dat je kind je lief en aardig vindt en nog belangrijker vertrouwd maar dat je ook consequent kan zijn waar het de opvoeding betreft.... zo te merken gaat dat nog aardig goed...ik vond mijn moeder vroeger ook altijd de liefste, mooiste, aardigste etc etc en ondanks dat sommige zeggen dat je moeder je vriendin niet hoeft te zijn, ben ik blij dat mijn beste vriendin mijn moeder is...geen vrouw op de wereld die ik zo vertrouw als mijn moeder en dat komt puur door hoe zij ons opgevoed heeft.... door lief te zijn, maar streng als het nodig was....
Ik denk dat het belangrijkste voor je kind is dat je altijd concequent bent, en een vaste basis hebt. Mijn nichtje van drie heeft dat bij haar ouders niet (zijn gescheiden en bij allebei gaat ze slapen wanneer het papa en mama uitkomt ed) en als ze bij ons is zijn er regels, op tijd slapen, niet met de schoenen op de bank en bed en normaal doen, geen gedrijn, en ze reageert daar het beste op. Ze weet precies wat bij ons wel en niet mag en ze vind ons heel erg leuk en lief.. ze is ook meestal gezellig, en dat is ze bij haar ouders niet. Dus ik denk dat dat wel te maken heeft met dat ze weet waar ze aan toe is bij ons. Op die manier wil ik ook met ons kindje omgaan dalijk... niet alles mag en ik ben niet altijd lief, maar wel eerlijk en concequent en denk dat dat door je kinderen gewaardeerd wordt!
mijn dochter vind mij heel lief en aardig! ( al is het niet elke dag ) maar ze weet wanneer er wat is dat ik bloed serieus bent en hoe ver ze dan kan gaan. dan wilt ze ook ineens bij oma wonen ik vind de ``vriendinnenband`` wel heel belangrijk. mijn man vind ze meer streng dan aardig bij mij komt ze dus ook met vragen en dingen wat ze dwars zit of op school heb meegemaakt. dus ja ze moet..moet is een groot woord wel aardig vinden.. zodat er als er wat is zij mij altijd in vertrouwen neemt!
Ik sluit me aan bij de bovenste post. Ik hoef niet iedere dag, ieder moment aardig gevonden te worden. Ik ben geen vriendje/vriendinnetje. Ik ben mama... ik wil zeker wel respect. En dat ze me wel leuk, aardig en gezellig vindt... dat is alleen maar mooi meegenomen. Maar het opvoeden staat bovenaan! Een vertrouwensband vind ik iets anders dan een vriendinnenband. Vertrouwen kan je ook hebben bij iemand die je niet ziet als 'keetvriendin'.
Hier sluit ik me bij aan. Ik herinner mijn vader bijvoorbeeld als altijd streng en bozig vroeger. Ik vond hem echt niet aardig. Ik wil niet dat Iman mij later zo herinnerd!
Ik zou het heel fijn vinden als mijn kind me aardig vind EN respect voor me heeft. We hoeven niet de beste vriendinnen te zijn,want ik ben tenslotte haar moeder,maar een goede relatie en overal over kunnen praten met wederzijds respect vind ik wel belangrijk. Hetzelfde voor papa,hij hoeft geen boeman te zijn. Als ze stout is zal ik ook niet dreigen met:wacht maar tot papa thuiskomt! Dat los ik zelf wel op. Maar....zo ver ben ik nog niet hahaha! Misschien is het straks wel heel anders als ze wat groter is,de tijd zal het leren.
Ik wil een moeder zijn voor mijn kind, het is mijn verantwoorlijkheid om haar op te voeden tot iemand met moreel besef. Daarvoor hoeft ze me niet altijd lief te vinden. Dat is alleen makkelijker gezegd dan gedaan denk ik, stiekem vind ik het niet altijd leuk als ze laat merken dat ze me ff niet lief vindt Ben trouwens wel benieuwd naar dat boek, welk boek is dat?
Moet ook eerlijk zeggen, dat je mij een hele lieve "coole" moeder lijkt! Je doet me een beetje denken aan mijn eigen moeder. Wat je hierboven al zegt, zo wil en doe en heb ik het ook!