Is dit herkenbaar? Hebben jullie tips? Het is hier bijna een vast patroon dat vlak voordat mijn man weggaat (kan variëren van 1-2 nachten tot 2 weken, zowel voor werk als plezier) we ruzie krijgen. Hij zegt dat het komt omdat ik loop te zeuren en het hem niet gun. Ik merk echter dat ik het niet erg vind dat hij weg is (oké, leuk is anders) maar wel dat hij in de dagen ervoor stik-chagrijnig is en ik op eieren loop om het gezellig te houden. Hij heeft kenmerken van ass. (Nooit getest maar als we beiden naar zo'n vragenlijst kijken zijn we het erover eens dat hij erg hoog zou scoren.) Hierdoor vind hij veranderingen stressvol en dus ook reizen, maar ook 'leuke' uitjes. Meest actuele geval: hij gaat vandaag en vanavond naar het vrijgezellenfeest van zijn broer (karten, bowlen, eten en stappen), blijft vanavond samen met broer bij hun ouders slapen en komt morgen in de loop vd dag weer thuis. Hij loopt hier al dagen over te klagen: hij kent de vrienden van zijn broer niet zo goed, straks is het niet gezellig. Hij wilde vanmorgen uitslapen want anders zou hij de hele dag niet trekken. Maar morgen kan ie bij zijn ouders uitslapen en als hij morgen weer terug is heb ik nachtdienst. Ik heb dus nu 2 ochtenden vroeg op met de kids én aansluitend een nachtdienst. Ik zei hier vanochtend iets van en pats: fikse ruzie. De vorige keer dat hij voor zijn werk 2 weken wegging vergelijkbaar: hij is chagrijnig, ik moet rekening met hem houden en hij moet wel uitgerust weg kunnen gaan. Dat ik in die tijd de kinderen en het huishouden in mijn eentje doe heeft ie geen oog voor. Het weggaan an sich vind ik niet zo'n probleem maar verwacht eigenlijk dat hij mij dan de dagen eromheen wel een beetje extra helpt en niet nóg meer op mij neer laat komen. Al een keer rustig (aantal dagen) na thuiskomst besproken en dan geeft hij toe dat hij niet op zn best is dan maar dat hij nou eenmaal zo in elkaar zit. Nu dus weer met ruzie weg en ik baal er zo van! Iemand die dit herkent? Tips?
Dat is denk ik heel lastig te veranderen. Het zal stressvol voor hem blijven, hij is dan gewoon uit zijn doen en reageert dat af op de omgeving. Misschien zit in dat laatste natuurlijk wel een groot deel wat hij zou kunnen aanpassen. Dat hij die bui vooraf opmerkt en zich dan terug trekt om ruzie te voorkomen, of jij. Snap dat het lastig voor je is dat je juist dan wat extra hulp kunt gebruiken.. Ik heb zelf ook last van stress voor een leuk uitje of reis, brengt mij gewoon echt van mijn stuk. Ik ben dan echt een storm in huis.. Wat mij wel helpt is over de 'beren' op de weg praten, en goede voorbereiding. Dus op tijd tas inpakken (dagen van te voren), route plannen en verblijf/omgeving verkennen op Google. Met uitjes idem dito, al blijven uitjes met veel nieuwe mensen wel lastig. Misschien helpt deze voorbereiding hem ook meer om rust te creëren in zijn hoofd? En allereerst erkennen dat het bij hem ligt, en niet zozeer bij jou. Blijft natuurlijk een wisselwerking..
Ik denk dat de sleutel ligt in communicatie maar dan niet in een gesprek 1 op 1. Weet je wat ik zou doen? Je beschrijft het hier vrij duidelijk. Schrijf hem een brief of mail met dezelfde strekking als hierboven. Probeer in de ik-vorm te blijven en niet in verwijten wat hij allemaal wel niet goed doet. Is dat wat? Lastig voor je (op z’n zachtst gezegd). Nog 1 dingetje; het kan natuurlijk ergens aan liggen; in zijn geval wellicht een ‘stickertje’. Maar dat betekent niet dat dat een vrijbrief is voor bepaald gedrag.
Ik herken het niet. Maar wat jij omschrijft vind ik van beide onredelijk. Hij dat hij voor zo een uitje meer rust nodig heeft maar jij ook dat je rond zo een uitje meer hulp verwacht. Als jullie nou in het midden gaan zitten en beide niets anders dan normaal verwachten van elkaar dan zou het goed moeten gaan?! Ik denk dat het probleem zit in verwachtingen die niet nageleeft (kunnen) worden.
Ik herken het wel de andere kant op Ik ben ook niet op m'n best voordat ik weg moet, en begrijp ook heel erg dat hij bijvoorbeeld wil uitslapen om dan de dag door te komen. Mijn man is daar tot op zekere hoogte begripvol voor. Rondom vakanties (met het gezin of met vrienden) is het nog erger, want dan heb ik oa ook de inpakstress voor de kinderen en hem daarbij. Gelukkig weet ik het van mezelf en helpt als ik in die dagen bv soms een grapje over m'n humeur maak en op andere momenten meer doe. Het enige wat je kunt doen is praten en het bespreken tot je een oplossing hebt die acceptabel is voor beiden. Want jij wil geen extra dingen doen (logisch), maar dat is wel wat hij blijkbaar nodig heeft. En op andere momenten heb jij iets nodig en kan hij dat weer geven.
Hier ook een man die veel en vaak weg moet voor werk naar buitenland. Dat weten we variërend van 8 uur to 4 weken vooraf. Dit vergt gewoon van beidde flexibiliteit. Man helpt vaak als we het optijd weten voor de reisdag wel extra mee (zodat ik even een avondje rust heb bv) maar reisdag zelf , hoeft hij thuis niks meer te doen. Inpakken, optijd vertrekken en alles is al genoeg. Plus uitgerust op reis is ook belangrijk. Als hij onverwachts weg moet, is het sowieso flink bijschakelen voor mij. Bij thuiskomst heeft hij 1 dag bijkomen en daarna draait hij gewoon weer mee en gunt mij ook avondje / ochtendje rust. Plus voordeel van jetlag is, is dat hij dan lekker vroeg wakker is, dan stuur ik de kinderen naar beneden en slaap ik fijn verder. Maar kan je het niet makkelijker voor jezelf maken en de dag van vertrek en thuiskomst gewoon inplannen alsof hij er niet is. Zo kan hij rustig voorbereiden en heb jij geen verwachtingen die hij niet waar kan maken en daardoor weer ruzie. Dus voor dit weekend trek je met de kinderen jou plan vandaag en morgen, en hij trekt zijn plan, met slapen/inpakken/vertrekken. Wij doen dit meestal zo, dan is hij trouwens ook zelf verantwoordelijk voor aankomst op trein/vliegveld. Als het een keer uitkomt, breng ik hem wel, maar hou er geen rekening mee als ik weg wil oid.
Weet je partner ook wat jij van hem verwacht en weet jij wat hij van jouw verwacht. Dit zijn namelijk dingen die je uit moet spreken. Wij hebben ook vaak ruzie om dingen waarvan mijn man of ik dacht dat de andere het wel wist. maar hoe kun je iets weten als de andere dat niet verteld. dus hou de dialoog open. ga vaker met elkaar in gesprek, vooral over wat je dwars zit, of waar je tegen aan loopt, en hoe je elkaar kunt helpen.
Ik had daar niet eens ruzie over willen maken. Mijn boodschap zou duidelijk zijn. Jij last van dat je weg moet/ gaat? Jou probleem. Val mij er niet mee lastig. Als je iets van me nodig hebt (bijv kunnen uitslapen of whatever) dan kan je me dat gewoon vragen. Ik kan voor een hoop begrip opbrengen. Maar laten merken dat je iets niet zint en de boel gaan lopen tiranniseren ben ik wel snel klaar mee hoor. Ik had er dus geen hele gesprekken meer over gevoerd.
Dit is ook herkenbaar voor mij. Ik ben introvert en kan ook echt opzien tegen sociale verplichtingen. Als ik voorheen met collega's een uitje had kon ik ook de hele week chagrijnig zijn. Ik wilde namelijk niet, maar moet toch (want het wordt van je verwacht) en daardoor krijg ik het gevoel alsof ik een deel van mijn vrijheid moet inleveren. Ik kan even niet de juiste omschrijving vinden, maar zo voelt het ongeveer. Maar ik ben niet blind voor mijn slechte eigenschappen, weet hoe onredelijk ik dan kan zijn en praat er juist met mijn partner over. Hij weet me er altijd wel doorheen te slaan. Mijn partner, ook introvert, heeft hier ook last van maar wordt dan gewoon wat stil. Ik heb het ook met regel stress etc. Ben ook daar niet voor gemaakt. Dit gedrag hoeft trouwens niet meteen een grote stempel te krijgen, soms is het gewoon iets simpels als nare eigenschap en meer niet. Hier helpt praten dus, hopelijk staat je partner hiervoor open.
Ik denk dat veel vanuit zijn waarschijnlijke ASS te verklaren is. Praat er over wat er gebeurt op een ander rustig moment dat hij niet op het punt staat weg te gaan. Misschien kan hij wel uitleggen wat er in die dagen bij hem gebeurt in zijn hoofd en kan je hem daarbij helpen ipv ruzie maken om die dagen rustiger door te komen. Bijv een planning of lijstje maken. Ik denk dat zijn hoofd overuren draait op zo'n moment en dan is er geen ruimte voor extra dingen en zit hij in zijn eigen coconnetje om alles voor te bereiden. Heb je je wel eens verdiept in ASS? Bijv geef me de 5 oid? Dat kan jullie misschien helpen, omdat je dan dingen beter begrijpt.
Het klopt zeker wat meerdere van jullie zeggen over verwachtingen hebben en dat het daar scheef gaat. En deels snap ik ook (of althans, ik probeer te snappen) dat voor hem de wereld anders in elkaar zit dan voor mij. Als hij voor zijn werk weggaat dan houd ik daar rekening mee, help met de voorbereidingen, nadenken over de route, wat mee te nemen, enz. Zo'n voorbeeld als het vrijgezellenfeest zie ik toch vooral als iets leuks: je gaat met gelijkgestemden leuke activiteiten doen, je kent je broer en slaapt in je ouderlijk huis dus dat is bekend terrein. Op dat soort momenten vind ik het moeilijk om begripvol en ondersteunend te blijven, zeker omdat mijn man daar naar mij toe ook niet bepaald goed in is. Een paar jaar geleden ben ik zelf bij een psycholoog geweest voor wat je bijna een soort eenzijdige relatietherapie zou kunnen noemen. Ik liep tegen zoveel dingen aan in de relatie dat ik in de knoop kwam. Toen de psycholoog opperde dat dit wel op ass leek bij mijn man vielen er héél veel stukjes op hun plek. Ik heb toen wel wat handvatten geleerd om hiermee om te gaan. Mijn man herkent zich wel in die omschrijving maar wil er verder niks mee doen. Ik snap dat hij testen niet zo nodig vind maar vind het wel heel jammer dat hij niet samen met mij iets van therapie wil doen. Zijn standpunt is: ik ben nu eenmaal zo. En daar kan ik het ene moment redelijk mee omgaan en op sommigen momenten kan ik er woest om worden. Zoals vandaag dus, dan kan ik alleen maar denken: man, wat zeur je nou, je gaat iets leuks doen en kan morgen ongestoord een gat in de dag slapen. Misschien van mij ook niet helemaal redelijk, maar vind het soms zo moeilijk dat ik altijd maar rekening moet houden met zijn "gebruiksaanwijzing".
Ik snap je volkomen, ook al kan je het verklaren waar het vandaan komt...het is soms gewoon echt balen en moeilijk. Maar hé, jij bent ook maar een mens met gevoelens hè Jammer dat je man niet erg openstaat voor therapie oid. Verder denk ik dat je het best goed doet hoor. Meedenken met hem, voorbereiden etc. Meer kan je niet doen dan als hij er niet voor openstaat.
Ik begrijp je wel, maar vraag eens aan hem of hij het ziet als "iets leuks doen". Ik ben op meerdere vrijgezellenfeestjes geweest, en als introvert en wellicht een stoornisje in het autisme spectrum vind ik aan zo'n sociale gebeurtenis echt helemaal niets leuks
Jouw man zou zoveel hebben aan psychoeducatie. Leren omgaan met wat je hebt. Zo ben ik nu eenmaal is onzin (en lekker makkelijk). Geef zelf duidelijk je grenzen aan. Hij kiest zelf voor deze baan of bepaalde activiteiten. Dan hoeft hij bij jouw niet te klagen. En jij hoeft er geen rekening mee te houden of op je tenen te gaan lopen. Dus kap gezeur of boze buien direct af. Bedenk ook hoe het voor je kinderen is om zo'n vader te hebben die zich gedraagt. Hou hem dit ook voor.
Ja dit. Ik heb ASS en iets als een feestje of etentje van bijvoorbeeld werk levert mij gigantisch veel stress op. Hoe zal alles precies gaan, is het wel gezellig, ga ik het wel lekker vinden, ga ik op tijd komen enz. En daarbij de stress dat er waarschijnlijk van mii verwacht wordt dat ik gezellig meeklets. En al die drukte daar in zo'n restaurant vind ik helemaal niet leuk. En ik moet dag van te voren echt rustig aan doen anders trek ik die dag niet. En daarna moet ik het ook rustiger aan doen. Hoe gek het ook klinkt, ik moet er gewoon van bijkomen. En dat komt heel vaak voor bij mensen met ASS. Volgende week een leuk uitje met collega. Dan nog dagen van te voren stress en snel overprikkeld. Ik kan dan weinig hebben. Terwijl ik weet dat het waarschijnlijk leuk en gezellig gaat worden. Maar stress omdat ik niet exact weet hoe alles gaat lopen. Mensen met ASS willen duidelijkheid/overzicht maar hebben hier moeite mee. Dit kan voor stress en overprikkeling zorgen. Onbewust vooruit denken aan mogelijke problemen die misschien gaan komen wat bijv weer voor stress gaat/kan zorgen.
En ik begrijp ook dat je man niet zo op een diagnose zit te wachten. Want met alleen een diagnose/stickertje ben je er niet. Daarna kan je er nog een hoop shit door krijgen. Je moet bijv aan CBR melden dat je ASS hebt. Met tot gevolg dat je op eigen kosten een psychiater moet gaan bezoeken die gaat bepalen of je alles genoeg onder controle hebt om auto te kunnen rijden. Met een beetje pech krijg je ook nog een rijtest en met geluk je rijbewijs voor langere tijd terug. En herhaald dit riedeltje met de nodige kosten zich elke 3 jaar... 1 van de redenen dat ik een beetje spijt heb van het laten stellen van een diagnose. Misschien toch eens kijken of hij samen met jou psychoeducatie kan krijgen? Of een diagnose zonder label/sticker?
Ik moet eerlijk bekennen dat ik de gene ben die meestal gestrest raakt van ‘nieuwe’ situaties of als mijn man straks weken weg is voor zijn werk. Het verschil is wel dat ik dat benoem op het moment zelf en dat ik aangeef dat ik even tijd nodig heb om te kunnen schakelen en dat het niet aan hem ligt. Ik krijg dan eigenlijk erg veel begrip en dat is dan voldoende zodat ik niet mezelf in een onnodige discussie laat slepen. Dus misschien is dat nog een idee, dat je man het leert herkennen en het ook vervolgens kan benoemen.
Dat is lief, dankjewel! Natuurlijk ligt niet altijd alles aan hem als we ruzie hebben. Maar ik vind het soms echt heel lastig te bepalen welke dingen ik laat gaan (in het kader van rekening houden met de stress die dingen in het normale leven hem opleveren) en wanneer ik op mijn strepen ga staan. Ik vind dat ik zo nu en dan ook best wat tegengas mag geven anders houd ik alleen nog maar rekening met hem en wordt de relatie scheef. Maar de juiste balans vinden.... pfff.
Ja, dat zou al enorm schelen, als hij het zelf zou herkennen en benoemen. Maar da's deels ook waar hij dus echt niet goed in is. Na 11 jaar samen herken ik het ook heus wel bij hem, maar een beetje zelfinzicht zou wel erg fijn zijn. En dan het liefst voordat hij me een hele dag loopt af te blaffen waarna de grens van mijn begrip bereikt is.