Ik heb geen vergelijkbaar topic gevonden met een zelfde soort situatie dus maar even een nieuwe.. Mijn ex...Hij kan zich niet in iemand inleven, geen interesse tonen, geen knuffel of kus geven. Daarnaast was hij ontzettend moe, sliep het liefst de hele dag (ook in het bijzijn van de kindjes!:x) na allerlei opties geopperd te hebben die hij allemaal weigerde heb ik besloten om vorig jaar een punt achter onze relatie te zetten. Sindsdien gaat de omgangsregeling zo subtiel mogelijk gezegd K**. Meneer heeft een nieuwe vriendin die nu alle taken die ik vroeger deed mag overnemen, hij blijft veel slapen, haalt de kindjes altijd te laat op of is niet thuis als ik ze breng. Door lak aan de afspraken blijft de omgangsregeling erg lastig, hier zijn we mee bezig met een derde partij erbij. Maar nu... Heb ik een nieuwe vriend wat om verschillende redenen nog beter even niet bekend kan worden. De kindjes kennen hem al sinds hun geboorte. Mijn zoontje noemt hem alleen uit zichzelf 'papa', omdat hij sinds zijn geboorte al enorm aan hem hecht, het is voor hem de man in zijn leven die wél stabiel is en hem knuffelt ed. Hij is super blij wanneer hij er is, ligt de hele tijd tegen hem aan. Mijn dochtertjes zijn ook heel gek op hem maar verbeteren mijn zoontje continu 'neeeheee dat is niet papa dat is *naam*!' De man in kwestie komt zelf uit een soort situatie als waar mijn kindjes nu in zitten, die noemt zijn stiefvader gewoon papa en zijn echte vader bij zijn voornaam. Die vindt de titel die mijn zoontje hem geeft dus meer dan prima. Die is allang vereerd dat hij zoiets kan betekenen voor mijn kindjes. Dusja wat is wijsheid. Moet ik hem verbeteren als hij papa zegt? Of het wel gewoon toestaan? En hoe leg ik het het beste uit aan mijn dochters?
Lastig. In principe vind ik: je hebt maar 1 vader en zo lang die ook nog daadwerkelijk een rol speelt in het leven van de kinderen is dat dus papa. Je nieuwe relatie is ook nog pril begrijp ik.. Ik ben zelf ook alleenstaand en zou echt niet willen dat mijn zoon mijn prille liefde papa gaat noemen..
Ik vind, zolang de echte vader in beeld is is dat hun papa En niemand anders... Zoontje noemt hier mn vriend ook wel eens papa, en ja ik corrigeer dat(eigenlijk beiden natuurlijk) Later, als hij ouder is en hij nog meer dingen begrijpt dan mag het van mij evt wel, maar alleen als we er een gesprekje over hebben gehad en hij precies weet wat het inhoud
Ik snap dat het voor jouw gevoel niet zal kloppen om de situatie om te draaien. Want jij zorgt wel goed voor je kinderen en je ex niet. Maar hij zal waarschijnlijk zelf anders tegen de situatie aankijken. Dus stel je voor dat hij en zijn nieuwe vriendin de kinderen mama laten zeggen tegen haar? Hoe zou jij dat vinden? Ik kan me best voorstellen dat er op een gegeven moment situaties zijn waarbij kinderen een ander gaan aanspreken als papa/mama. Maar ik vind dat niet iets om binnen een paar weken of maanden al te doen.
Lastig. Ik weet niet of ik het zou corrigeren. Ja, hij heeft biologisch gezien maar één vader, maar zo heeft hij hem nooit gezien en de nieuwe vriend wel (begrijp ik uit hoe je het opgeschreven hebt). Hij weet niet beter en noemt hem zo. Ik zou dat zo laten denk ik. Of liever een andere naam bedenken die voor hem ook fijn voelt, want het is natuurlijk wel verwarrend als er gezegd wordt dat hij naar papa gaat en dat het dan zijn biologische vader is ipv jouw vriend waar hij gehecht aan is. Zou denk ik dus voor twee aparte 'namen' kiezen.
Nee hij ziet het zelf hetzelfde. Geeft aan dat het zoveel gedoe is om de kindjes te hebben, dat hij het niet aankan, het zo vermoeiend vindt om ze te hebben, dat hij ze liever niet gehad had, dat soort leuke opmerkingen. Zoals het er nu naar uit ziet verbaast het me niks als hij binnen een jaar geen enkele rol meer zal spelen in hun leventjes. Hij is er liever niet dan wel voor ze. En als zij zich echt als mama gedraagt, wat ze ook doet, dan vind ik het niet heel erg als mijn zoontje haar zo noemt. Mijn dochtertjes maken ook tekeningen met haar naam en hartjes erop en zeggen dat ze van haar houden, tja prima. Ben allang blij dat zij in beeld is en zo zorgt dat de situatie daar thuis enigszins stabiel is. Nu weet ik zeker dat ze eten en drinken krijgen en dat er iemand continu bij ze is. Als ik mijn vriend niet al meer dan 10 jaar kende en hij al sinds de geboorte van de kinderen zo'n grote rol zou spelen in hun leven, dan zou ik het nieteens overwegen. Iets heel prils verdient een dergelijke titel niet. Maar dit vind ik toch wel erg lastig.
Dit vind ik wel een goede!! De situatie zoals je het omschrijft klopt trouwens precies. Wat voor 'tweede naam' bedoel je dan bijvoorbeeld? Ik wil absoluut niet dat het voor mijn zoontje verwarrend wordt. Zijn eigen papa noemt hij 'die' () net als alle andere mensen die hij niet heel goed kent. Als je hem een foto van bio-papa laat zien kijkt hij neutraal en zegt hij 'die'. Maar laat je hem een foto zien van de persoon die hij papa noemt dan stuitert hij breed lachend op zijn stoel en schreeuwt heel blij 'PAPA!' Ik vind het ergens ook gewoon zielig om het van hem af te pakken. Of klinkt dat stom.
Ik snap de moeilijkheid... Maar ik zou je zoontje niet verbieden om je vriend papa te noemen. Wij hebben in ons hoofd het beeld van een biologische vader, waar je er maar één van hebt. Dat is een soort letterlijke benadering. Je zoontje heeft niet die definitie in zijn hoofd, maar denkt: mijn papa is de man die er altijd is, die van me houdt en voor me zorgt. Dat geef je zelf ook al aan. Maar tegen je zoontje zeggen: 'nee, dat is je papa niet' klinkt voor hem waarschijnlijk als 'nee, dit is niet de man die voor je zorgt er van je houdt.' En dat wil je niet zeggen! Mijn idee: laat je zoontje lekker papa zeggen tegen je vriend, misschien met zijn naam er bij (papa Rik bijv). Zo blijft hij gevoelsmatig papa voor je zoontje, maar maak je ook duidelijk dat de paparol gedeeld wordt. Want natuurlijk, NATUURLIJK blijft zijn biologische vader ook altijd zijn papa. En dat zou ik zeker blijven vertellen, ik zou hem ook papa noemen.
Ik ben stiefmoeder en ik zou mij absoluut geen mama laten noemen. Dat ben ik namelijk niet... Ze hebben een moeder en ik ben de nieuwe vrouw van hun vader.
@ Luja: bijvoorbeeld zoals MotherMary oppert met papa voornaam en papa voornaam. Of eentje met voornaam erbij en de ander niet. Misschien is hij daar nu nog iets jong voor, want het is misschien ook lastig dat onderscheid goed te maken terwijl voor zijn gevoel eentje 'papa' is en de ander 'die'. Maar zo hoef je hem zijn bewoording niet af te nemen, kom je je dochters ook iets tegemoet en is het duidelijker dat er 2 papa's zijn (een bio en eentje die zich gedraagt als). Heftig zo'n situatie hoor
Laatst las ik een interview van een lesbisch stel. Daar noemde de kinderen de ene moeder mama en de andere mamie. Het was niet bedoeld om onderscheid te maken in "liefde", maar wel heel praktisch. De kinderen vonden het de normaalste zaak van de wereld.
Als hij het zelf zegt zou ik er waarschijnlijk niets van zeggen. Maar zelf zou ik vriend bij voornaam noemen. Bijv *kind* ga even naar *naam vriend* ipv naar papa. Niet zelf stimuleren. Je dochters zou ik ook niet corrigeren waarschijnlijk vinden hun het dus niet leuk als zoontje hem papa noemt
Eerlijk gezegd vind ik dat als de vader nog wel in beeld is hij de papa is, ookal gaat dat niet zoals je wil, Je zou papa en papa Bram of papa Kees kunnen doen, Als de vader helemaal niet meer in beeld is en ze geen contact hebben zou ik het overwegen
Wat zeggen je dochters tegen je nieuwe partner? Want het wordt wel heel verwarrend als er twee namen in omloop zijn. Ik zou zelf ook gaan voor "papa voornaam" als hij zo gehecht is aan die papa. Als je ex er dan problemen mee heeft, moet hij dat maar laten weten. Enkel "papa" zou ik nooit doen. Zeker de oudste twee lijken hun echte papa toch nog echt te kennen. Aan de leeftijd te zien heeft je zoontje echter nauwelijks anders gekend dan dat jullie uit elkaar zijn, dus is 't logisch dat hij het er moeilijk mee heeft. Dat je er zelf niks op tegen hebt dat ze de nieuwe partner van je ex mama noemen, da's jouw zaak.
Ik zou hem het wel gewoon laten zeggen. Een biologische vader zijn maakt je nog geen papa hoor. Voor de verwarring zou ik hem wel proberen zijn voornaam erachter te zeggen zoals anderen ook al noemen. Dus papa 'voornaam". Ik snap je gevoel over niet willen afpakken van hem. Het is al erg genoeg dat hun echte vader niet naar ze omkijkt, dan is het toch harstikke fijn voor het kereltje dat hij toch iemand in zijn leven heeft die hij als papa beschouwt en of dat dan biologisch is of niet, jammer dan.
Ik zou het zo laten. Als je er zelf over struikel, zou je er wat aan kunnen doen. Tot die tijd lekker zo laten. Biologisch betekent niet pappa gevoel. Mijn stiefdochter noemt mij tegen anderen hier (ondanks dat ze pas een jaar in woont en 15 is) moeder en haar biologische moeder ook echt zo. Soms ook smoeder. Soms zegt ze ma en soms mijn naam. Ik vind beide goed. Ze moet zich er goed bij voelen. Mijn moeder noemt ze gewoon oma zonder iets er op of er aan. Heb haar gevraagd waarom, ze zegt omdat dat goed voelt voor me... Moet ik daar dan boos om worden, omdat ik wel klaar voor haar sta en haar moeder der laat vallen als een baksteen? Ik snap best dat mensen zeggen ja hij is nog in beeld dus doe het niet, maar ik zeg als dat zijn oergevoel is naar hem, waarom zou je dat dan tegengaan. Jullie kunnen er niets aan doen dat ex zo is. Pappa is ook een titel die je moet verdienen, vind ik. Het is een gevoel van geborgenheid en veiligheid die de kleintjes bij je moeten hebben.
Nou we hebben het er vaak over gehad en we gaan zoon niet meer verbeteren. Ik heb mijn dochtertjes uitgelegd dat zoon zelf mag kiezen hoe hij hem noemt, dus als zoon hem papa wil noemen dan mag dat. Maar zij mogen hem gewoon bij de voornaam blijven noemen, dat gaat zoon later vast ook doen, want vriend heeft ook best een moeilijke naam voor een kindje van 1 jaar. En daarmee waren ze tevreden De reactie van suus1983 heeft me wel aan het denken gezet, hoeveel zegt het nou dat zoon is ontstaan uit een kwakje van mijn ex terwijl hij zich niet als papa gedraagt en mijn nieuwe vriend wel. Waarom zou hij die titel niet verdienen terwijl hij dagelijks voor zoon klaarstaat, alleen omdat zoon niet zijn genen heeft!? Het is door de scheiding ook gewoon een moeilijke periode voor mijn kindjes en het papa zeggen geeft zoon ook een veilig gevoel, dus we laten hem voor nu lekker.
Ik zou nooit een ander papa laten noemen. Mijn vriend heeft ook 2 kinderen uit vorig huwelijk en toen hun net uit elkaar waren was er haat en nijt. Zij heeft haar kinderen aangeleerd om papa tegen haar nieuwe vriend te zeggen. Dit is bij mijn vriend erg slecht gevallen. Ik zou hem gewoon bij zijn voornaam laten noemen. Dat aanleren. Zeker zolang hun eigen vader nog in beeld is.
Ik ben blij dat je er uit bent. Het is geen aangeleerd gedrag, het is zelf gekozen door het mannetje. Zolang iedereen zich er goed bij voelt en de meiden er ook rust mee hebben, waarom niet?
Hier een vergelijkbare situatie. Ik ben ruim 6 jaar weg bij m'n ex. En heb bijna 5 jaar een nieuwe relatie. M'n kabouter noemt m'n vriend bij z'n voornaam. En zodra er andere kindjes bij zijn en ze moet iets van hem dan is het d'r vader. Ik vind het prima, m'n kabouter heeft emotioneel meer met m'n vriend dan met d'r vader. Het zit hem niet in het woord. Maar in de verstandhouding tussen de ouder en het kind.