Ik ben nu 2 1/2 jaar samen met mijn vriend. Hij heeft 2 kinderen van 4 en 11 jaar en ik heb een dochter van 6 jaar. Samen hebben wij een baby van 3 maanden. Wij wonen 1 1/2 jaar samen. Vorig jaar mei kregen wij van een op andere dag zijn 11 jarige zoon in huis. Ex van vriend trok het niet meer. Hij heeft gedragsproblemen, aanvankelijk diagnose ADHD en ODD later is ODD ingetrokken. (Ik zie autistische trekken, maar ook ODD echter hebben verschillende psychiatrische ziektebeelden veel overlappingen). De dag nadat hij in huis kwam had ik een positieve zwangerschapstest de maanden tot de bevallingen waren maanden vol met stress. Bij ons ging het ook niet. Ik ben 8 maanden dood genegeerd en onbeschoft behandeld. December trok ik aan de bel bij hulpverlening die ook in beeld is, bij ex van vriend etc. Kortom alle betrokkenen. In januari werd het een co ouderschap over beide jongens. De eerste weken hier ging wel oke. Behalve het feit dat hij hetzelfde gedrag bij dochter vertoond. Oke mijn dochter is geen heilige maar snap haar gedrag naar hem toe wel. Steeds de afwijzing krijgen van hem is niet leuk. Ik heb de jongen hier meerdere malen op aangesproken, ik ben ondertussen weer lucht geworden. hij kijkt bijv. Ook niet naar baby om, prima ik heb echt mijn uiterste best gedaan hem te betrekken maar het is trekken aan een dood paard. Nu vraagt hij nooit of hij haar mag vast houden alleen wanneer ik niet in de buurt ben. Ik naar de winkel ben etc. Ik vind dit ook een manier van negeren. Maar goed zo zijn er talloze voorbeelden. Mijn vriend erkent het probleem niet. Wil het niet zien... Nu zijn die jongens hier weer de hele week, ik ben zwaar geprikkeld. Richt mijn frustraties op mijn oudste. Kortom ik heb het gevoel weer in de neer waartse spiraal te zitten. Ik baal als een stekker. Ik wil mijn vriend niet kwijt maar als ik bedenk dat ik zo op zijn minst nog 10 jaar moet leven wordt ik kots misselijk.. bah weet niet wat ik hiermee wil bereiken maar moet het gewoon kwijt.. herkenning? Advies?
de zoon van je vriend is 11 dat is bijna een puber en die kunnen zich soms raar gedragen en een baby op de arm is kinderachtig zo reageerde die van mij ook toen zusje werd geboren maar het gaat goed komen gun het de tijd mischien lukt een gesprek met hem waar hij tegen aan loopt
Ja maar helaas niet zomaar een jongen van 11. Hij wil wel baby vast houden maar vraagt het alleen als ik mijn hielen heb gelicht.. Dat is wat mij dwars zit. Wij hebben die 9 maanden dat hij permanent bij ons zat tig keren geprobeerd een gesprek met hem te voeren. Maar het enige wat hij zegt is 'ik weet het niet'.
Vervelendw situatie. Al denk ik dat het vooral komt omdat je zijn beperking niet helemaal snapt en je daardoor minder goed kan indenken hoe zulke mensen leven en denken. Probeer je wat te verdiepen en hem en anders hulp in schakelen. er zijn ook instellingen die je thuis helpen mogelijk dat dit wat meer duidelijkheid en rust brengt. Sterkte en succes
Ik had een heel verhaal getikt maar die is foetsie. Dank je voor je reactie. Ik werk in de psychiatrie dus verstand van zijn beperkingen en trekken heb ik zeer zeker wel. Echter het weten en het relativeren is niet altijd even makkelijk als je dagelijks in die ellende zit. Huloverlening is er en ook aan huis, maar heeft het zin? Nou niet meer, maar heb er tijdens mijn zwangerschap veel aan gehad. Al was het alleen maar om te ventileren . Ik vraag mij soms gewoon af of ik deze situatie wel wil. Ik heb toen ik besloot samen te wonen niet gekozen voor de huidige situatie of die van vorig jaar, eerlijk is eerlijk want dan had ik er niet voor gekozen, dan was ik niet voor een baby gegaan. Ik ben niet gelukkig met de situatie. De enige reden waarom ik meestal blijf is dat ik mijn dochter niet weer haar leven overhoop wil gooien. Maar goed, het bericht plaatste ik vol in mijn emotie!
Als ik jouw berichten lees, is vooral het negeren cq afwijzen van je stiefzoon hetgeen wat je meeste dwars zit. Tenminste, dat komt steeds terug in je teksten. En in gesprekken kan hij zelf niet goed verklaren waarom hij dat doet. Maar wat als hij het ook gewoon echt niet kan? Als hij inderdaad ASS-kenmerken heeft, kan hij niet goed sociaal interacteren. En dan begrijpt hij het ook echt niet van zichzelf. Hij mist dat stukje vermogen. Het lukt hem wel met de baby als hij alleen is. En dat past ook bij ASS. Een baby heeft geen verwachtingen en maakt minder oogcontact, stiefzoon kan rustig zijn ding doen zonder dat hij zich moet gedragen naar de sociale norm. En wanneer hij klaar is, kan hij weer rustig weglopen zonder de baby te beledigen. Daarom kunnen ASS-personen ook heel goed met dieren omgaan. De manier van communiceren verloopt heel anders. Daarnaast zal de beginnende puberteit ook een negatief effect hebben op zijn gedrag. Met je dochter zou je er langzaam in gerold zijn (en dan is het nog steeds erg wennen), met je stiefzoon zit je plots in die fase en dan is het moeilijk schakelen. Zo lang hij zich niet echt misdraagt, maar alleen moeite heeft met sociale interactie, kan je je misschien hier doorheen werken met de mantra "hij bedoelt het niet zo, hij kan er niets tegen doen".