Ik begin de laatste tijd een steeds korter lontje te krijgen, merk ik. In de auto/ het verkeer, maar ook thuis bijvoorbeeld. Dingen werken echt zó snel op mijn zenuwen... Ik hou me over het algemeen in om de sfeer nog enigszins leuk te houden, maar ondertussen vreet ik me op om allerlei stomme dingetjes. De honden die de hele tijd om me heen staan te schooien in de keuken zodra ze denken dat ik met eten bezig ben. Ik kan ze echt wel letterlijk bij me vandaan trappen soms! Uiteindelijk snauw ik ze weg en trek de tussendeur dicht. Maar dan is mijn frustratie-level dus al op z'n piek. Hetzelfde met stomme dingetjes in huis die me mislukken, (eten wat aanbrandt enz) waarvan ik vervolgens op vriend ga foeteren waarom IK dan ook weer elke dag degene ben die dat moet doen. Echt iedereen en elke tegenslag werkt zo enorm op mijn humeur... Is dat hormonaal? Komt dat nog weer goed?
Ah zo herkenbaar! Ik ben zelfs geirriteerd als mijn man een andere weg neemt dan normaal of dat ik morgen een appeltaart voor zijn verjaardag moet bakken...terwijl ik het zelf het bedacht. Ik word gewoon moe van mezelf. Ik probeer me zoveel mogelijk in te houden en alles te relativeren. Ik had het vorige zwangerschap ook en na de bevalling was het over.
Ook hier snel geïrriteerd. Kan bijna niks meer verdragen. Ik weet dat het de hormonen zijn had ik ook bij vorige zw. Vind het wel vermoeiend
Ah gelukkig ben ik niet de enige! Ik had het de vorige zwangerschap dus niet, dus ik herken het niet echt van mezelf. Maar stiekem vind ik het wel fijn om te lezen dat jullie ook van die monsters zijn.
Toen ik zwanger was van de jongens was ik ook snel boos. De hele zwangerschap eigenlijk. Nu zwanger van een meisje en vanaf het begin van de zwangerschap heb ik er nog geen last van.
Zooo herkenbaar! Bij mijn eerste zwangerschap niet zo erg gehad als nu.. maar ik durf gerust te zeggen dat ik een opperdraak ben nu
Haha ja ik ook. As we speak nu zwaar geïrriteerd omdat mijn man zo dichtbij naast me zit op de bank. Hij heeft pas fb en laat me alles zien en om af te sluiten ‘zullen we zaterdag bij mn ouders friet gaan eten’. Verdomme, het liefst wil hij daar elk weekend heen en naar mijn ouders gaan we zelden. Dus ja, ben snel aangebrand en een kort lontje. Owja en nog niks gezegd over de nachten.. hij moet zonodig zowat op mijn kussen liggen, zo dichtbij ligt hij en daar hou ik helemaal niet van. En dan snurkt hij kog eens enorm, gaat door mn oordoppen heen. Maar verder is hij wel lief hoor en doet veel voor me.
Schuldig Vorige zwangerschappen viel het wel mee, maar ik kan nu een hele dag bokchagrijnig zijn om een gebroken blue-band lepeltje (die ik zelf heb laten vallen.....) Daarnaast snel boos & geirriteerd. Hopelijk gaat het idd na de bevalling weer over
Nou dat word nog wat ik ben nu al zo humeurig en snel geïrriteerd. En ben nog maar net 6 weken. Terwijl k bij m'n vorige zwangerschap er geen last van had
Het gaat weer over..dat is het goede nieuws!! Ik heb het bij mijn beide zwangerschap en schrik soms van mezelf!
Heel erg herkenbaar ben echt een heks en vooral tegen mijn man en mijn moeder . Ook soms een kort lontje naar mijn zoontje maar dat maak ik weer goed met heel veel kusjes omdat ik mij erna erg schuldig voel. Ik herken dit trouwens niet van mijn vorige zwangerschap.
Ja, in combinatie met de nu al gebroken nachten (kan niet goed meer draaien, vind geen fijne houding, moet elk uur plassen en dan is het ook nog om 5uur licht...) ben ik echt niet het zonnetje in huis momenteel. En dochter voelt dat feilloos aan, dus die drukt nog even extra op mijn 'last nerve'- knopjes. Sta ik verdorie om half 7 's ochtends als een gefrustreerde peuter jankend te stampvoeten van boosheid in de bijkeuken (buiten gezichts- en gehoorafstand van dochter en vriend). Hoera. De dag is weer goed begonnen.
Hahaha ja herkenbaar. Kreeg laatst van m'n man ook al te horen dat ik zo snel geïrriteerd ben. Van de kids kan ik ook weinig hebben. Stomme hormonen. Ik kan om niks uit m'n slof schieten. Maar echt, het gaat weer over
Boos en geïrriteerd? Nee, daar heb ik geen last van. Ik ben echt furieus tegenwoordig, als het moment daar is. Boos kun je het echt niet meer noemen Dat is ook echt al sinds het begin van de zwangerschap zo. Normaal gesproken denk ik een heleboel, maar zit er nog een redelijk filter over hetgeen wat ik ook echt uitspreek. Sinds ik zwanger ben echter.. Ik weet de eerste keer ook nog heel goed, dat was begin december toen we gingen shoppen en ze daar bij een winkel al kerstmuziek durfden te draaien.. Wóést was ik en dat was te merken ook Nu gaat het nog steeds om van die hele lullige dingen. Als mijn man wat later thuis is omdat hij in de file heeft gestaan (waar hij niks aan kan doen natuurlijk).. Misschien zou het verstandiger zijn als 'ie op zo'n moment besluit om maar helemaal niet thuis te komen Gelukkig gaat het inderdaad weer over. Tenminste, dat hopen we dan maar