Boos, leeg en ontzettend verdrietig

Ik moet dit gewoon even van me af schrijven. Ik hoop dat dit me wat opluchting geeft want het word me allemaal teveel.

Na een gezonde zoon op de wereld te hebben gezet, nu 4 jaar oud, gingen wij vol goede moed aan de klus voor een broertje of zusje. Helaas duurde het ruim 2,5 jaar voor ik weer een positieve test in mijn handen kreeg. Met de eerste zwangerschap was het meteen raak dus de verwachting was hoog en de teleurstelling werd met de maand groter.

Wat waren we blij dat we weer zwanger mochten zijn en ondanks dat mijn man zijn baan kwijt raakte door een faillissement en ik net als de eerste zwangerschap me enorm beroerd voelde en veel moest overgeven waren we zo intens gelukkig.

Helaas kreeg ik met de eerste echo (10,5 week) te horen dat er geen hartactiviteit meer was en het met 9 weken ongeveer gestopt was met groeien. Dit was een enorme schok voor ons en het wat een naar gevoel dat je eigen lichaam je voor de gek kan houden want ik voelde me zo zwanger! Ook al een zichtbare buik die juist na 9 weken enorm snel groeide. Wij kozen ervoor om de miskraam af te wachten en na 10 dagen kwam het kindje (vind de term vruchtje zo ongepast als het er al echt als een mensje uit ziet) en en de placenta er volledig uit. Wij hebben toen een mooi klein kistje gemaakt en het kindje begraven op een mooie plek in het bos. Dit heeft mij echt goed geholpen om het te verwerken en vol vertrouwen gingen wij er weer voor.

Na m'n eerste menstruatie was ik tot onze verbazing weer zwanger. Na een aantal hele onzekere en spannende weken hadden we met 7w+4d een prachtige echo. Ons geluk kon niet op. Alles zag er perfect uit en het kindje had een mooie regelmatige hartslag. Dit gaf ons een boost vertrouwen en toen we de 10 weken bereikte en alles goed leek te gaan en de verloskundige ook vertelde dat de kans dat het nu nog fout kon gaan maar een kleine 5% was. Gingen we er echt in geloven. Toen ik 3 dagen later ineens een lichte roze veeg had met afvegen raakte ik in paniek. Gelukkig mocht ik gelijk voor een echo langskomen en tot onze schrik was er geen hartactiviteit meer! Wat een klap! Ergens hielden we er constant rekening mee maar we waren nu al zover gekomen.

De verloskundige had dit ook niet verwacht en heeft nog even alles goed bekeken. Zover ze kon kijken was er ook niks afwijkend 's te zien en vertelde ze me dat de mogelijke oorzaak wel eens bij mij kan liggen. Denk aan een bloedstolling ziekte of schildklier problemen.

Ook deze keer weer de miskraam afgewacht en nu na een week konden we dit kindje begraven bij de ander. Vind het een fijne gedachten dat ze nu samen zijn!

Nu is het een week later en voel ik me totaal gebroken.
ik ben zo boos en voel me zo leeg! De hele dag kan ik aan niks anders denken en probeer ik voor mijn gezin te zorgen maat zodra ons kind op bed ligt breek ik gewoon. Kan niet stoppen met huilen en voel me zo dood van binnen. Ik ben echt heel dankbaar dat we een gezond kind hebben en zolang ik bij hem ben voel ik de pijn niet zo maar zodra hij naar bed gaat val ik in een zwart gat wat ik eigenlijk doodeng vind. Ik herken mezelf totaal niet meer. Hoop dat ik dit deze verliezen een plekje kan geven en dat er een simpele oorzaak straks uit de komende onderzoeken gaat komen want op dit moment durf ik er niet meer voor te gaan. Ik denk dat ik het echt niet aan kan.....

Ik hoop dat door dit van me af te schrijven me weer een stapje verder brengt in dit rouwproces.

 

Thanks voor jullie reactie. Het schrijven heeft me voor nu wat opluchting gegeven. Hopelijk kan ik aan een rustig herstel gaan werken.

 

Het opschrijven en delen van mijn verhaal heeft me zeker goed gedaan. Bedankt voor jullie reacties!