Ik weet niet goed hoe ik dit moet uitleggen. Soms lijkt het wel of ik boos ben op onze baby..... Als alles goed gaat is er niks aan de hand.. lekker drinken, slaapie doen, beetje kroelen, beetje kijken. Helemaal geweldig vind ik 'r dan. Maar als ze huilt (en dat is niet eens zo vaak) verlies ik snel mijn geduld. Meestal is dat natuurlijk precies als je wil gaan eten, of als je naar bed wil of verder wilt slapen na een nachtvoeding. Ik voel me dan boos/gefrustreerd, en snel daarna schuldig en verdrietig. Als ik haar dan oppak vind ik het moeilijk om opgewekt tegen haar te praten. (ik ben niet ruw met haar ofzo en ik laat haar ook niet liggen huilen, al heb ik soms wel de neiging de babyfoon uit te zetten) Op momenten dat ik me zo down voel ben ik bang dat ik niet geschikt ben als moeder ofzo, de zwangerschap en bevalling waren tenslotte ook al zo rot verlopen... dan denk ik bij mezelf; zie je wel, ik had er nooit aan moeten beginnen, arm kind. Terwijl ik wel goed voor haar zorg en haar echt niet kan missen. Zo'n bui als deze kan smorgens zijn en smiddags ben ik weer helemaal happy. Of overdag down en de volgende paar dagen happy... het zijn echt buien. Als ik happy ben, ben ik er wél van overtuigd dat ik een goede moeder ben en een goed instinct heb. Ik schaam me er best voor en hoop wat begrip te vinden.....
Ik begrijp wel wat je bedoelt hoor. Bijvoorbeeld vorige week maandag, toen was Vigo echt de hele dag wakker, jengelen, huilen, niks was goed. Ik was zelf ook moe, en dan kan ik het minder goed hebben. Ik ben dan ook wel boos op hem, ondanks dat ik goed weet dat ik niks kwalijk kan nemen, hij is nog zo klein. Ik voel me dan ook wel schuldig hoor, want ik zeg hem dan wel dat ik het zat ben. Wat mij erg geholpen heeft is om op zo'n dag gewoon maar toe te geven aan hem, dus troosten, hem veel vasthouden etc. Dan maar geen boodschappen doen en de hele dag op de bank hangen. Het helpt de situatie nl. helemaal niet als ik zelf gefrustreerd reageer, dat merkt hij dus echt wel.
Nou voor zover ik kan lezen ben je echt een hartstikke goede mama! Ze is pas 1,5 maand? Het is nog hartstikke wennen en alles is nog nieuw, soms mag een mama ook haar geduld verliezen hoor en inderdaad toch hartstikke positief dat je het niet afreageert op je kindje. Ik verlies mn geduld ook weleens en ga dan maar heel kwaad de was in de wasmachine gooien/proppen of even een vrolijk liedje aanzetten. ik weet niet of je een partner hebt, maar heb het er eens over. Misschien kun je je verhaal kwijt bij een maatschappelijk werker of de huisarts, is niets geks aan hoor, doen hartstikke veel mama's. Neem af en toe tijd voor jezelf of laat je kindje een nachtje bij opa en oma slapen om even op te laden. Ik begrijp dat het een moeilijke bevalling/zwangerschap was, wees trots want je hebt, hoe moielijk het ook was, toch maar evenvoor elkaar gekregen dat je een gezond kindje hebt! succes!
ik heb trouwens wel een keer de babyfoon uitgezet, maar dat hielp niet. Ik hoorde hem overal doorheen .
Ten eerste: je bent helemaal geen slechte moeder hoor! In het begin had ik het er ook moeilijk mee als er iets niet zo liep als dat je gedacht had. En ja soms werd ik daardoor kortaf en snauwerig (bijv als ik de volgende dag moest werken en Patrick 's nachts wakker werd). Patrick is echt een modelkind en heb echt respect voor moeders die er meerdere keren 's nachts uitmoeten. Ik had dat waarschijnlijk niet lachend gered. Moet zeggen nou Patrick wat ouder is het begrijpelijker wordt waarom hij dingen doet en ik neem mijn pauzes tussendoor zodat ik uitgerust met hem bezig kan zijn. Je hoeft ook niet de hele dag met een big smile rond te lopen hoor!
Been there! Het is gewoon flink wennen. En ik ben van nature al licht ontvlambaar. Je bent gewend om jezelf wat rust te gunnen als je een baaldag hebt. Nu kan dat niet meer, want er is een kleintje die op je rekent of je je nu goed voelt of niet. En dan voelt ie het ook nog eens haarfijn aan als mama niet goed in haar vel zit! Klinkt misschien stom, maar ik zei het gewoon altijd tegen mijn dochter. Zo van mama is een beetje moe, dus daarom doe ik een beetje boos maar dat heeft niks met jou te maken. En dan hielp het mij ook als ik alle taken voor de dag gewoon even liet liggen en juist extra met mijn dochter aan de gang ging. Het komt nu ook nog vaak zat voor. Dan ga ik dus of lekker met haar spelen of ik leg haar een half uurtje eerder op bed zodat ik zelf even kan afkoelen. Je zal merken dat vooral het lekker spelen/kroelen met je uk veel met je humeur doet!
het is heel normaal dat je soms boos bent op je baby. ik heb alyssa ook wel eens laten huilen omdat niks hielp. je wordt er echt geen slechte moeder door als je een keer niet het gedult hebt om je kindje te troosten. liefs doris
heerlijk dat ik niet de enige ben! ik voelde me er ook al rot over, maar het is ook allemaal zo wennen! ik vertel haar dan ook maar dat mama een beetje chagrijnig is en dat het niet aan haar ligt... phew... voel me nu al minder schuldig!
same here, niks verder aan toe te voegen aan de reacties. als ze ouder zijn hoor je toch ook altijd dat ze je achter t behang wil plakken? waarom niet bij n baby, en ja ze kunnen er niks aan doen. tot 10 tellen en de knop om zetten...
Ik herken het ook hoor. Ik was de laatste jaren vaak snel geirriteerd en als dingen niet zo lopen als ik vantevoren gedacht/gewild had, moet ik toch echt wel even tot 10 tellen (of zelfs tot 100). Ilana heeft me in die 10 maanden wel geleerd meer geduld te hebben.
Toch hoor je er bijna nooit iemand over.. Ik voel me ook schuldig hoor, als ik soms negatief over hem denk. Gelukkig gaat dat weer over, en het zal vast ook met hormonen te maken hebben maar je voelt je dan wel rot.
Hier ook nog 1 die wel eens boos is geweest op haar kleine meisje. Vooral als ze maar blijft huilen, terwijl je naar je idee alles al hebt gedaan; voeding, schone luier, knuffelen...Als mama dan ook nog eens erg moe is, dan is het volgens mij snel gebeurd. Ik zeg het ook altijd gewoon tegen Jasmine... Voelde me hier in het begin ook schuldig om, maar denk dat het vrij normaal is dat dit een keer gebeurd. Kan me nauwelijks voorstellen dat er moeders zijn die dit niet 1 keer gedacht/gehad hebben. Alleen hoor je er inderdaad nooit iemand over, want hoe kan je nou zeggen dat je boos bent geweest op zo'n kleintje Toch merk ik in mijn omgeving wel dat men mij wel begrijpt als ik het vertel. Ik vind het uiteindelijk ook een normale reactie, als je aan het otnzwangeren en moe bent, dat je niet altijd alle engelengeduld van de wereld hebt! Wij moeders zijn ook maar normale mensen, met normale gevoelens!
gelukkig ben ik niet de enige.. martijn is ook zo 'goed' in de verkeerde momenten kiezen.. juist net als we gaan eten of als je moe bent hangerig zijn, of s'avonds met slapen gaan 1 a 2 uur erover doen om in slaap te vallen, dan loop je na de zoveelste keer speentje erin doen en sussen echt niet meer met een lach naar binnen. maar ja de volgende dag lacht hij weer naar me en ben ik weer helemaal vertederd. gelukkig maar ik hou echt onvoorwaardelijk veel van martijn. maar soms... haha.. volgens mij heeft iedereen het weleens.
pfoe wat een opluchting! bedankt voor de vele reacties al zeg, ben echt blij dat dit erbij hoort. Wat mama worden al niet kan doen met emotionele wereld. Kan er gelukkig ook wel met mijn man over praten, maar van andere moeders horen is toch anders. Soms voel je je echt een soort "slaaf", constant dit doen en dat doen want mevrouwtje heeft dit en dat nodig. Tuurlijk doe je het met liefde, maar af en toe....
Oh dit is zo herkenbaar... Ik heb van nature gewoon een kort lontje en ik ben erg ongeduldig, en dat is echt niet zomaar over nu ik moeder ben geworden. Vooral de eerste maanden was ik vaak boos. Op mijn zoon, maar vooral op mezelf, omdát ik boos was. En omdat ik dacht dat ik het moeder zijn niet aankon. Ik vond het soms echt vreselijk zwaar. Ik ben ook wel eens weggelopen als hij weer keihard lag te brullen. Deur dicht, babyfoon uit, en beneden even afkoelen. Als ik daar weer aan terugdenk...dat waren echt zware tijden! Ik heb wat afgejankt toen. Nu is hij ouder en ik ben nu iets langer moeder, en we raken steeds meer op elkaar ingespeeld. Ik merk dat ik steeds meer gewend raak aan het feit dat hij nu voor gaat. En laat hem nu gráág voorgaan. De ergste brulbui (die hij nu niet meer heeft trouwens) kan me niet meer uit balans brengen. Moeder worden is de grootste uitdaging in je leven. Ik vind het alleen maar logisch dat het tijd nodig heeft voordat je daar aan gewend bent. Maar het is inderdaad een groot taboe om daar over te praten. Vooral bij de 'oudere' generatie. Ik ken werkelijk niet één vrouw in mijn omgeving met wie ik hier over kan praten zonder meteen raar aangekeken te worden. Alsof het in hun tijd allemaal meteen van een leien dakje ging. Dat vind ik zo raar....
Nee natuurlijk niet. Want een kind is het mooiste wat een mens kan overkomen toch? En dan is het natuurlijk zwaaaaar not done om daar soms boos op te worden. Onzin natuurlijk. Iedereen voelt zich weleens geërgerd door zijn/haar eigen kind. Niks om je schuldig over te voelen. Ik kan ook zwaar geïrriteerd raken als mijn zoontje weleens zeurt om niks, als niks goed is. Gelukkig komt dat maar zelden voor. Of als hij zich weer een ongeluk draait op het verschoonkussen en ik hem niet fatsoenlijk een schone luier kan geven. Dan kan ik hem echt achter het behang plakken hoor en daar voel ik mij echt niet schuldig over. Dit gevoel verdwijnt toch als sneeuw voor de zon zodra je het lieve lachje van je kind ziet.
pfff ik heb vandaag ook zon kut dag! ( ja zo is het echt!!!) vanmorgen al toen ik wakker werd. en natuurlijk is marinte die dus echt nooit huilt vandaag al heel de dag aan het huilen. was net met dr aan het wandelen begint ze te krijsen in de wandelwagen ( wat ze anders dus nooooit doet) niks was goed. zitten, liggen, achteruit rijden alleen als ik ze droeg. en ja dat gaat niet als ik ook nog een wagen moet voortduwen en ik moest nog wel 2 km lopen naar huis. nou op dat moment kon ik ze wel. wil ik ze net gaan verschonen pist ze alles nat. ( doet ze ook bijna nooit) en wil ik kijken of er soms meer aan de hand is dus wil ze temperaturen. is die klote thermometer stuk. begon ze weer te krijsen nou toen heb ik even een potje mee zitten janken hoor. ik werd echt ecven gek... en idd nu ligt ze zo heerlijk te slapen en dan denk ik: hoe kan ik boos zijn op dat schatje want van haar hou ik het aller aller meest. herken het dushelemaal. pffff ik ga es lekker even douchen en dan ook even liggen.
In het begin is het idd wennen, en als je er even door heen zit is logisch. Ik heb het nu ook nog wel eens, mijn zoon maakt altijd een puinhoop van zijn slaapjes overdag, ritme krijg ik er niet in, en dan zit ik er wel eens doorheen omdat ik nooit iets kan plannen. Dan ben ik ook wel eens boos hoor
Ik heb me heel wat keren een verschrikkelijke slechte moeder gevoeld, en nu nog wel regelmatig hoor! Het is eigenlijk een soort van cirkeltje. Zoals van het weekend nog! Echt huilen om niets, dan pak ik hem op en is het goed maar zet ik hem weer op de grond dan is het krijsen. En Ryan is nogal snel gefrustreerd als hem iets niet lukt. Op een gegeven moment kan ik het gewoon niet meer negeren en ga ik lopen mopperen, en mijn stem wordt dan net iets feller dan ik eigenlijk wil. Ik voel me daarna ook altijd zo slecht, en kan mezelf soms dan wel voor me kop slaan. Wat kan zo'n klein ventje daar nou aan doen, en hij kan ook niet zeggen wat er aan de hand is. En idd je hoort er bijna nooit iemand over, en dan ben ik altijd bang dat ik echt de enige ben. Ik begrijp je gevoel dus helemaal.
zo herkenbaar ook ik ben van nature ongeduldig en raak gefrustreed al s dingen niet helemaal gaan zoals ik in de planning had vooral al tygo blijft jengelen terwijl je alles al hebt gedaan, schone kont vol buikje, gespeeld en niets helpt. Dan laat ik hem soms ff een kwartiertje jengelen hoor. vind ik zooo moeilijk maar goed ik kan hem ook niet in alles zijn zin geven hij zit nu op een leeftijd dat ie merkt dat ie daar gebruik van kan maken. Als ie jengelt en mama roept dan vind ik het lastig om hem te laten liggen in bedje maar als ik hem dan ga halen moet ie lachen hij maakt er echt gebruik van en ik moet proberen er niet teveel aan toe te geven Hij heeft nu veel pijn van zijn tandjes en is dus veel wakker als je mij wakker maakt ben ik helemaal niet te genieten ik dacht al dat ik de enige was die wel eens gefrusteerd raakt. Je doet het hartstikke goed hoor, en zeker nu ze nog zo klein is!