Boos op de dokters

Ik ben zo boos en er is niemand om het tegen te vertellen dus ik hoop dat ik hier even mijn gal mag spuien.

Zaterdagochtend had ik zoonlief op schoot en ik pak hem op om hem anders vast te houden, gelijk begint hij te brullen en te gillen. Snapte er niks van want ik deed helemaal niet wild of hardhandig ofzo, maar hij was ontroostbaar. Even in zijn stoel gezet en wat te drinken gegeven, toen werd hij weer rustig.
Vervolgens zette ik hem op de grond, hij wil gaan kruipen en zet beide armen op de grond en zakt neer, begint weer te huilen.

Sindsdien heeft hij dus pijn aan zijn arm. Hij is geboren met een congenitale handafwijking (arm is korter en hij heeft maar 1 vinger maar red zich er altijd prima mee). Nu gebruikt hij zijn korte arm dus helemaal niet meer, huilt als hij per ongeluk op leunt of op valt.

Ik heb begin van de middag de HAP gebeld, die vonden het nog niet ernstig klinken en zeiden dat we terug moesten bellen als het erger werd. We mochten wel langs komen maar waren wel gerust gesteld. Maandag naar de huisarts als het hetzelfde bleef.

Zaterdag & zondag dus een huilend jongentje zodra hij op zijn arm leunde. Maar hij natuurlijk wel gewend om veel met z'n goeie arm te doen dus hij kroop al snel op 1 arm door het huis, gaat steeds sneller en makkelijker en valt steeds minder om.

Maandag naar de huisarts, we konden om 3 uur terecht. Ondertussen geprobeerd de fysio te bellen of die niet even naar hem kon kijken maar zij werkt alleen op woensdag.
Huisarts was erg lief maar kon verder ook niks. Ze zag dat hij er pijn aan had en vond dat we naar het handenteam in Nijmegen moesten gaan. Daar zijn we na zijn geboorte ook eens geweest en 'kennen' ze hem dus.

Verwijzing gestuurd, man heeft erachter aan gebeld om een afspraak te maken. Maar de arts was bezig en het was al laat (half 5, come on!). Hij had het erg druk en de assistent zou vragen hem er met spoed naar te kijken en dat terugbellen. Niks meer gehoord gisteren.

Ondertussen heeft m'n zoontje pijn, hij huilt inmiddels om alles (werd ook om half 6 wakker doordat m'n man met de deuren gooide, werkt ook niet mee). Om kwart over 8 heb ik dus weer naar Nijmegen gebeld maar de arts had er nog niet naar gekeken. Er stond inmiddels wel spoed op en 'we zullen zo snel mogelijk iets laten weten'
'mevrouw, mijn zoontje heeft PIJN en daar moet vandaag of morgen naar gekeken worden!'
'ja maar ik kan niet zomaar een afspraak maken, de arts moet er eerst naar de verwijzing kijken'
'wanneer hoor ik dan wat?'
'zo snel mogelijk mevrouw, ik denk vandaag nog'

Ik word er zo BOOS van! Mijn zoontje heeft nu al vier dagen pijn en we weten nog niks. Hij negeert z'n arm helemaal wat natuurlijk ontzettend slecht is voor z'n ontwikkeling. Ik zit mezelf op te vreten omdat ik niet weet wanneer er iets gaat gebeuren. Én ik heb deze week alleen morgen en vandaag vrij en werk afzeggen is altijd zo'n gedoe. En nu is m'n zoontje ook nog eens strontchagerijnig omdat hij te weinig heeft geslapen en nu niet meer naar bed wil.

Bedankt voor het lezen! Ik ben het een beetje kwijt

 

Bedankt voor jullie reacties. Ik merk dat ik al iets gekalmeerd ben. Al had ik net m'n man aan de telefoon en laaide het weer helemaal op die staat nu op het punt om een ander academisch ziekenhuis te bellen

De huisarts werkt overigens heel goed mee, ze heeft ook al 2 keer gebeld naar Radboud. Met een gezonde arm had ze hem ook naar het gewone ziekenhuis doorverwezen, maar het heeft nu weinig zin om een foto te maken door mensen die er geen verstand van hebben. De botten zien er normaal al anders uit, een afwijking van een afwijking zal de specialist moeten bekijken.
En die vond half 5 gisteren te laat en half 9 vanochtend te vroeg :x

 

Lief dat jullie reageren!
Uiteindelijk werden we dinsdag om 14.00 uur gebeld. Gelukkig konden we een afspraak maken voor woensdag. (gisteren dus)
We hebben röntgenfoto's gemaakt en die bekeken met de fysio en de revalidatiearts. Later ook nog met de orthopeed.
Ze zagen een lichte afwijking van zijn onderarm, net of hij uit de kom zit. Maar dat kunnen ze niet zeker zeggen omdat ze niet weten of Ryan wel een ellebooggewricht heeft.
Al met al moeten we het nu dus nog twee weken aankijken en als het dan niet over is weer contact opnemen.

We hebben dus wel iets van duidelijkheid maar eigenlijk weten we nog niks. Met Ryan gaat het nog precies hetzelfde, veel pijn als er gewicht op komt. Het is verwonderlijk om te zien hoe snel hij alweer kruipt op 1 arm. Maar wel heel zielig als hij valt/stoot, het doet dan onwijs pijn.

Ik hou het heel goed in de gaten en bij de minste verandering trek ik aan de bel. Ergens twijfel ik of we niet nog verder moeten laten kijken in een ander ziekenhuis...