Hoi allemaal, Hopelijk zit ik met het topic hier goed. Ik heb een ontzettend lieve vriend (61) en we zijn intussen meer dan twee jaar samen. Toen ik hem leerde kennen was hij net gescheiden en dit heeft hem behoorlijk geraakt. Vlak na onze ontmoeting bleek hij een hoge bloeddruk te hebben (hij heeft behoorlijk overgewicht). Sindsdien heeft hij helemaal niets gedaan om zijn gezondheid te verbeteren: hij is flink te zwaar, hoge bloeddruk, heeft een zittend beroep, sport niet en drinkt ruim een fles wijn per avond. Ik wil hem niet veroordelen maar ik begin me wel zorgen te maken over zijn gezondheid. Ook mentaal lijkt hij het niet op een rijtje te krijgen. Hij heeft ADD en en opruimen en schoonmaken is moeilijk voor hem. Momenteel is zijn huis zelfs zo een bende dat ik er maanden niet meer ben geweest met mijn zoon. Het lijkt alsof hij niet lekker in zijn vel zit en het heeft "opgegeven". Ik probeer hem te motiveren naar de huisarts te gaan, een therapeut, met mij mee sporten, maar hij wil niks. Ik weet dat hij zelf echt moet willen maar ik hou van hem en zie hem steeds meer achteruit gaan, op meerdere vlakken. Het doet me zeer als ik me bedenk dat het maar een kwestie van tijd is voor hij bijv iets aan zijn hart krijgt. Ik weet zelf gewoon niet meer wat ik moet. Ik wil hem niet kwijt maar ik wil ook niet machteloos toe kijken. Zijn er hier mensen met ervaring? Hoe nu verder?
Hallo Bloem Ik denk dat je gelijk hebt, aan deze situatie kun je eigenlijk niets veranderen als hij het zelf niet wil. Het enige wat je kan doen is je zorgen bespreekbaar maken en zeggen dat je je zorgen hebt over zijn gezondheid. Deze man zal vast heel veel leuke en lieve eigenschappen hebben en dit is misschien niet wat je wil lezen/ wat ik zou moeten schrijven. Maar wil je echt je leven delen met een 61 jarige add-er, die structureel te veel alcohol drinkt, zijn huis niet opruimt, overgewichtig en ziek is en niet (goed) voor zichzelf kan zorgen? P.s. Ik denk dat dit topic ook in de lounche kan, dan krijg je denk ik meer reacties dan hier.
Ik begrijp waarom je het zo uitlegt maar het ligt natuurlijk wat genuanceerder. Hij drinkt in de avond wijn, dat verder geen invloed heeft op zijn gedrag. Ook kan hij best zonder dus van alcoholisme kan ik niet echt spreken. Ik benoemde dit meer omdat alcohol gewoon niet goed is voor zijn hart. Mbt zijn leeftijd en ADD: waarom zou dit een reden zijn om niet met hem te willen zijn? We hebben allemaal wel onze dingen denk ik (ik ben ook niet perfect). Hij is echter ook ontzettend lief, intelligent, goed in zijn werk, een mentor voor voor veel mensen, lief en accepterend naar mijn zoon, en vooral heel steunend en begripvol naar mij. Alles wat ik bij een jongere partner nooit heb kunnen vinden. Echter is zijn gezondheid inderdaad voor mij wel een deal breaker aan het worden, gewoon omdat ik van hem hou en hem zie struggelen met zichzelf.
@Bloem2310 sorry, maar als je iedere dag (ruim) een fles wijn drinkt, is dat wel een verslaving te noemen. Het kan ook best zijn dat hij zijn mentale problemen probeert weg te drinken. Los daarvan lijkt hij zijn zaken niet goed op orde te hebben. Een 61 jarige man die zijn huis niet netjes kan houden, die niet aan zijn gezondheid wil werken, terwijl hij heel ongezond leeft, dat vind ik wel zorgwekkend. Wat trekt je aan in hem? Is de liefde voor je gevoel ook wederzijds? Heb je een idee wat zijn mentale problemen kunnen zijn? Als ik het mij goed herinner heb je ook veel uitdagingen met je moeder (gehad). Ik zou je juist een leuke ontspannen relatie gunnen, waarbij iemand zijn leven wel goed voor elkaar heeft en jij niet de zorgrol op je hoeft te nemen.
Het is altijd een probleem als je een relatie hebt met een persoon die je zou willen veranderen. Want jij kan die ander niet veranderen, dat kan alleen hijzelf doen. Als je geen relatie kunt hebben door die persoon te accepteren zoals hij is, dan kun je er beter mee ophouden. Wij kunnen niet bepalen wat voor jou acceptabel is en wat niet. Mijn moeder heeft ook heel haar leven gedeeld met een man die ongezond leefde, teveel dronk , overal een bende achterliet, nooit uit zichzelf schone kleren aan zou trekken…en toch waren ze soort van gelukkig samen en onafscheidelijk. Maar een vriendin van mij komt net uit een relatie met een man met overgewicht die alleen maar wou gamen en fastfood wou eten en niks aan zijn gezondheid doen. Voor haar was het uiteindelijk de druppel dat ze zelf ook kilos aankwam door al het slechte eten wat hij in huis haalde en de hele dag overal stond. En hij wilde zijn gedrag ook niet aanpassen voor haar, hij vond het irritant dat ze er steeds over begon. Nu heeft ze een hele leuke nieuwe liefde met wie ze kan sporten en gezonde dingen koken en ze is helemaal gelukkig. Ik gun jou ook een zorgeloze relatie met iemand die je helemaal kan accepteren zoals hij is!
Als hij niet wilt, kan je niks. Je kan een ander niet veranderen. Dat moet iemand zelf willen. Het enige wat jij kan doen is het bespreekbaar maken. Daarnaast lees ik dus verslavingsproblematiek. Een verslaving is ook heel lastig, en heeft professionele hulp nodig. Maar als eerste zal hij zelf moeten inzien dat hij verslaafd is. En zeker als mensen om hem heen ook blijven zeggen dat dat het niet is. (Elke avond een fles wijn is extreem veel en valt gewoon onder verslaving. Hoe graag je ook zou willen dat dit niet het geval is). Gaat dat nooit gebeuren. En heel eerlijk heeft het wel degelijk gevolgen.. want hoe jij hem beschrijft (nooit schoonmaken en opruimen, niks willen) is echt heel erg typisch verslaving. Ik lees echt een school voorbeeld van een alcohol verslaafde. (Sorry , ik weet dat je dit niet wilt horen!). Ga voor jezelf ten rade of dit is wat je wilt. De huidige situatie. Zo niet , dan moet je daar wat mee voor jezelf en je zoon. Hem kan je niet veranderen, maar de situatie voor jou en je zoon wel. Als je echt niet bij hem weg wilt, moet je het bespreekbaar houden en accepteren hoe hij is.
Gaat je niet lukken. Sterker nog, diep van binnen wil hij het zelf misschien wel, maar lukt het hem ook niet. Pushen werkt averechts. Je kunt aangeven dat je je zorgen maakt en dat je ervan baalt, maar that's it.
Hij is helaas alcoholist. Zijn gewicht, slechte leefstijl en niet goed voor zn huis zorgen kunnen ook voortvloeien uit die verslaving. Ik heb op mijn werk vaker zeer hoog functionerende alcoholisten gezien, maar geen 1 had een fris opgeruimd huis en hun leven werd er niet fraaier op met ouder worden... korsakov, vroegtijdig overlijden, leverfalen.... ik snap wel dat t overgrote deel alleenstaand was. T is geen glorie weg. Hoe goed ze ook functioneerden, alcoholisme is genadeloos voor t lijf. Het is naief om te denken dat hij geen verslaving heeft, sorry. De vraag aan jou is: kun jij het accepteren om samen te blijven met iemand met een verslavingsprobleem? Zijn gezondheid zal niet vooruitgaan. Je zal hem niet gaan veranderen, het is aan jou om dit te accepteren of niet.
Een fles wijn iedere avond klinkt voor mij ook als een verslavingsprobleem. Je zegt dat hij best zonder kan, maar hij doet het dus blijkbaar nooit? Als hij dat nooit laat zien, denk ik heel eerlijk (en het klinkt harder dan dat ik het bedoel) dat je jezelf voor de gek houdt en ook in ontkenning zit over zijn drankgebruik. Ik ben bang dat de verandering uit hem zelf moet gaan komen. En jij moet voor jezelf beslissen hoe en of je hier mee om wilt gaan.
- Pas twee jaar samen - 62 jaar - Alcoholisme - Ernstige vervuiling - Ongezond lichaam, - Er niets aan willen doen Hoe wil je dat jouw kind op zijn jeugd terug gaat kijken? Wat voor voorbeeld wil je dat hij gaat hebben van de mensen die hij om zich heen heeft? Jij bent verantwoordelijk voor een minderjarig kind en voor jezelf. Er is geen match met hoe jij je leven wilt vormgeven. Je bent zijn hulpverlener niet. Run Forrest, run!!
Iets genuanceerder mag ook wel, er zijn ook gevoelens die erbij komen kijken, zo simpel is het allemaal niet. Ben het met je eens dat er werk aan de winkel is hoor. Maar er komt iets meer bij kijken dan hoe je het nu schetst.
Mbt tot je zoon: wat wil je hem meegeven hoe een gezonde relatie eruit zien? (En als ik een euro kreeg voor elke verslaafde die zei 'ik kan zo stoppen als ik dat wil' woonde ik nu niet in een rijtjeswoning. Dat is bij mij juist een alarmsignaal als ze zeggen dat ze op elk moment kunnen stoppen. )
Dit is dus echt wel een verslaving. Ik denk dat verslaafden (eender welke verslaving) over het algemeen hun verslaving boven hun partner zetten, dus hij zal hier echt professionele hulp bij nodig hebben. Maar dat zal echt uit hemzelf moeten komen.
Elke avond een fles wijn klinkt voor mij wel als een verslaving... Mijn ex is zwaar verslaafd (nog veel erger dan elke avond een fles wijn; oa coke etc) en roept ook altijd ik ben niet verslaafd en kan zo stoppen. Zijn huis was ronduit smerig, iets wat je heel vaak ziet bij mensen met middelengebruik. Iemand die niet geholpen wil worden kun je ook echt niet helpen weet ik uit ervaring. Hoe hard je ook probeert. Als je al vaker je gevoel hebt geuit en hij doet er niks mee dan zou ik, hoe moeilijk ook, voor jezelf en je zoon kiezen.
Of je het nou een verslaving noemt of niet is minimaal 7 flessen wijn per week echt bizar veel. Dat het geen invloed heeft op zijn gedrag kun je ook lastig beoordelen wanneer hij elke dag drinkt.
Goede vraag. Wat en hoe draagt hij los van dit alles bij aan het stuk " jullie samen" en haal je daar voldoende uit? Of zijn er andere voorwaarden nodig om samen gelukkig te zijn? Komt jullie definitie van gezond zijn overeen? Als hij niet wil of kan veranderen heb je maar één alternatief; de situatie volledig accepteren of zelf veranderen/ keuzes maken. Hij gaat het niet doen. Het speelt eigenlijk al net zo lang als dat je hem kent. Wat maakte hem voor jou "de man" en wat is,er nu zo extreem anders dat je wil dat anders wordt? Want volgens mij is hij nu net als toen. Dus beter is de vraag; wat is er in jou veranderd waardoor je nu een probleem begint te vinden?
Misschien een keertje gaan fietsen met z’n alle en dit blijven doen in de zin van “gezellig” en onder tussen goed voor zijn beweging. En ja elke dag wijn ik zou me er niet druk om maken hij is 61 jaar, volgens mij wel volwassen. Hij geniet van het leven. Over zijn huis bevuilen zou ik wel zeker wat zeggen en anders vragen of hij geen schoonmaakster kan aannemen? En anders zou ik zeggen ik maak voor nu 1x je huis helemaal spik en span en kijken of hij het dan bij houd
Ik herken wel wat uit jouw verhaal van lang geleden met mijn toen vriend (inmiddels 17 jaar getrouwd). Hij was weliswaar niet te dik en sportte wel, maar deed verder alles qua gezondheid fout (elke dag minstens 3 glazen wijn, veel processed crap eten de hele dag door, redelijk vaak drugs, maar 4 uur slaap per nacht etc.) en niet zo verassend werd dit ook gereflecteerd in z'n bloedwork, wanneer hij naar de huisarts moest. Ik ben zelf best wel een gezondheidsnerd en heb meerdere serieuze gesprekken gehad om hem uit te leggen wat mijn "probleem" met zijn levensstijl was. Hij was/is namelijk - net zoals jouw vriend vermoed ik- wat ouder dan ik (10 jr). Ik heb uitgelegd dat ik geen relatie kon hebben met iemand, die sowieso al ouder was en zichzelf ook nog eens langzaam "het graf in leefde". Het waren vaak best wel lompe gesprekken, maar uiteindelijk was mijn punt dat ik niet bij hem zou kunnen blijven en zeker geen kindjes met hem zou willen als hij zo weinig om z'n eigen gezondheid zou geven, gewoon omdat ik een partner zocht voor heel veel decennia en niet maar 20 jaar ofzo. Inmiddels is m'n man trouwens net zo'n gezondheidsnerd als ik en doen we nu al jaren samen aan IF en low carb. Ik weet niet of jij er zo extreem in stond als ik toen. Mijn extreme houding creeerde een beetje een alles of niets situatie en dat werkt natuurlijk lang niet altijd goed Maar wat je wel kan/moet doen, is duidelijk maken hoe belangrijk zijn gezondheid voor jou is en waarom. Uiteindelijk komt het voort uit liefde en zeker met iemand die al 61 is, moet het toch niet heel moeilijk te begrijpen zijn dat je niet kiest voor een relatie voor maar 10 jaar. Mocht hij echt niks willen veranderen, wat natuurijk kan, dan moet jij je afvragen of je daar mee kan leven en een keuze maken.
Nou precies dat. Misschien is het wel een geweldige man verder en geeft hij veel om haar en haar kind. Man, een mens is meer dan zijn/haar probleem/verslaving/depressie
Ja maar zo ziet iemand met een probleem/verslaving/depressie dat dus niet, die zijn met zichzelf bezig (begrijpelijk soms gezien omstandigheden) Je kunt proberen ze te helpen met de kans dat je een hoop ellende in huis haalt. Keus van TS om te beslissen of ze genoeg van hem houd/om hem geeft om dat risico te nemen of dat ze voor haar kind en zichzelf kiest en haar handen er vanaf trekt.