Zoals de titel al zegt wil mij vriend nu al zo'n 4 maanden er nog een kleintje bij.. Eerlijk gezegd moet ik er dus absoluut niet aan denken!! Ik ben nu 20 word in augustus 21 mijn zoontje word in juli 1 en mij vriend is pas 24 geworden. Mijn vriend werkt fulltime en ik ben thuisblijf moeder. Als mijn zoontje 4 is en naar school gaat dan sta ik er 'denk' ik wel voor open. Over de bevalling maak ik me geen zorgen, Om half 2 snachts brak mijn water ( toen dacht mij vriend dat ik in bed had geplast en ging even ruiken of ik wel gelijk had, haha!) Ik heb hem toen gelijk gezegd de verloskundige te bellen en dat hij moest zeggen dat ik al een uur bezig was en weeën kreeg om de 5 min, ik voelde dat het al heel heftig was en had geen zin om een uur te wachten, het duurde een half uur dat ze er was en toen had ik al 7/8 cm dus met spoed naar het ziekenhuis, wat ook een half uur duurden en we zijn nog wel door alle rode stoplichten gegaan, daar aangekomen ging het snel en om 03:46 is ons zoontje geboren. Waar ik wel tegen opzie is weer met zo'n dikke plof buik lopen, En ik ben natuurlijk thuisblijf moeder, mijn vriend werkt fulltime en soms ook meer uren want dat hebben we nodig dus krijg ik dan de volle zorg voor 2 kinderen, afentoe denk ik nu weleens dat ik gek word en wil ik heel hard gillen maar ik denk dat iedere moeder dat wel hebt dat ze er even doorheen zit.. Hoe doen andere moeders dat met jonge kinderen? Ik wil natuurlijk niet degene zijn wie mij vriend zijn kinder wens afneemt om helemaal geen kinderen meer te nemen, ik wil er ook nog wel eentje maar nu echt niet, en mijn vriend kan ook wel wachten zegt hij. Hoe doen andere thuisblijf moeders dat? Met 2 kinderen kort opelkaar? Of meerdere kinderen? Dalijk kiezen we voor nog een kindje en word het een tweeling! Dat zit bij mij in de familie.. Heb ik dan ook kans? Of zijn er ook moeders wie ook nog geen 2e willen en vriend/man denkt al aan een heel voetbal elftal?? Hoe gaan die mannen ermee om?? Mijn vriend wil het nu heel graag maar voor kinderen heb je 2 mensen nodig en hij wil ook echt wel wachten en is niet 'opdringerig' ofzo.. Maar die teleurstelling zie ik wel in hem.
Hey meis.. Ik ben 21 en ook fulltime mama, dag en nacht ( manlief is meestal alleen de weekenden thuis ), en onze dochter word over 2 weken 2. Ben nu 35 weken zwanger van de tweede. Als ik jouw verhaal zo lees, twijfel je eigenlijk alleen omdat je hem zijn kinderwens niet wilt ontnemen. Maar helaas denk ik dat het toch niet anders is. Juist omdat de zorg op jou neer komt, moet jij er echt voor willen gaan.Ik persoonlijk denk dat je bij je standpunt moet blijven.. Je weet immers zelf heel goed dat het niet niks is. Ik weet zeker dat een peuter en een baby heel pittig kan zijn. Ik wens je heel veel succes met dit dilemma! Praat er over met je vriend, en leg uit waarom je het nog niet ziet zitten voorlopig. Juliie zijn nog jong, je hebt nog vele jaren om voor een tweede te kunnen gaan liefss..
Hai! Mijn man wil ook erg graag nog een kleintje (zoals je ziet heb ik een jaar na de kleine een MK gehad) maar ik zie er ook erg tegen op, zwanger, bevallen, en dan ben je er niet, dan heb je je kindje en begint het pas.. Nachtbraken, borstvoeding, driftbuien.. Pff het doet zóveel met je, moeder worden. Het is echt heel zwaar af en toe. Zit doodmoe op de bank om 20.00u. Hij weet dat en respecteert het, IK doe er immers het meest aan. Dan mag hij niet alleen egoïstisch zijn. Dat is hij gelukkig ook niet. Wij vrijen even buiten de vruchtbare periodes om en zien wel hoe het loopt. Maar denk ook aan jezelf he, 4 maanden is erg jong..
Hey meid Je ontneemt hem zijn kinderwens niet, hij moet alleen wat langer wachten Als jij nu van mening bent dat het prettiger is als de oudste naar school gaat, dan moet je daar vooral niet van afstappen. Ik ben geen huisvrouw/fulltime moeder, maar heb net 4 maanden verlof op zitten en 2 kinderen is gewoon even wennen! Wat een drukte zeg! Vooral als de oudste naar bed moet, dan is het echt een kwestie van strak plannen. Als je dat eenmaal door hebt, doe je het met twee vingers in je neus. Je bent al moeder, dus tegen een hele hoop ben je al opgewassen. Onderschat jezelf niet. Maar!!!!! Sta achter je keuze en voel je niet "verplicht" om de wens van je vriend te vervullen. Zoals ik al zei, er komt wel een tweede, maar ietsje later dan hij zou willen. Succes!!
ik ben ook full time moeder, maar werk ook 2 dagen Mijn vriend had ook al wel een kleintje erbij gehad willen hebben. Ik heb uitgelegd waarom ik er pas over wil gaan denken als ze 3 is geweest. Toen ik mijn argumenten gaf vond hij daar ook wel veel inzitten.
Hier net voor m'n 22e moeder geworden. Rond haar verjaardag kwamen hier de kriebels maar verstandelijk zie ik het nog even niet zitten. Zo'n 3 jaar leeftijdsverschil lijkt ons fijn, dus waarschijnlijk gaan wij er volgend jaar weer voor. Dan is Danique wat zelfstandiger. Lopen doet ze in elk geval maar ze wil nog graag getild worden. Volledig doorslapen zit er nog niet in, en vindt de combi van alles met werken best pittig, dus nog even goed zo.
Ik denk dat hij niet beseft wat voor een impact het op jou zal hebben. Hij is tenslotte niet degene die dag in dag uit de zorg op zich neemt voor de kinderen en het huishouden. Ben je verder wel tevreden met het leven als thuisblijfmama?
Ik ben dan geen thuisblijfmama maar hier zitten tweelingen ook in de familie... Zie mijn banner voor het resultaat hahaha Nou moet dit niet de reden zijn om het niet te doen haha tweelingen zijn geweldig maar ik snap heel goed dat je het wel meeneemt in je besluit! En nu niet betekend natuurlijk niet nooit niet!
Ik ben net 26 en mijn man net 27. Hij werk 4,5 dag en ik 2,5. Simon gaat 1 dag naar mijn moeder, is 1 middag bij mijn man en 2 dagen mee naar het dagverblijf waar ik werk. Ik wil ook graag een tweede, maar mijn man wil nog een paar weken/maandjes wachten. En als we ervoor gaan.. tja dan zien we wel hoe het loopt, want dat kun je nooit inschatten denk ik. Is het niet fijn om een dag te werken, zodat je een dag van de thuissituatie kunt 'ontkomen'? En ja, als je echt nog niet wilt.. dan moet je dat nu nog niet doen. Maar ik denk niet dat het makkelijker wordt als er eentje naar school gaat. Dan krijg je het pas druk: sochtends 4x op en neer naar school en smiddags ook nog een keer. Ligt je baby net lekker te slapen, moet ie er weer uit.. Maar dat is mijn idee!
Als ie nog kan wachten is er dus geen probleem?! Tja, thuisblijfmoeder, heb het ook een aantal jaar gedaan maar nee dat doe ik nooit meer! Ook alleenstaande mama geweest met de meiden die anderhalf jaar schelen. Je kunt natuurlijk ook voorstellen dat je lekker 2 dagen gaat werken, dan heb je zorg en werktaken wat meer verdeeld. Misschien wil je vriend dat ook wel, hij wil tenslotte er graag nog eentje bij, dan wil ie er vast ook wel wat meer voor zorgen. Dan heb je meer balans en komt dat 24/7 zorgen niet alleen op jouw schouders terecht. Ik had er 2 kort op elkaar, en straks weer maar ik werk ook, en die combinatie + een man die heel veel thuis doet, is perfect.
ik moet je eerlijk zeggen dat ik de overstap van geen naar 1 kind veel kleiner vond dan de overstap van 1 naar 2. ik werk dan partime maar vind het soms wel zwaar hoor. daarnaast zijn ze vrij kort op elkaar gekomen (verschillen 21 maanden) en dat de 1e zwangerschap bevalling goed is gegaan wil niet zeggen dat dit bij de 2e ook zo is. zo had ik bij de zwangerschap bij me dochter nergens last van en bij mijn zootnje brak hetwater al met 32wk waardoor ik in het ziekenhuis kwam te liggen tot 37 wk waarna ik ingeleidt ben. dit met nog een kindje thuis was erg zwaar voor zowel mijn als min partner. ik vind het heerlijk om een paar ochtende te werken, gewoon om even weg te zijn. jou vriend ziet je kindjes misschien 1 a 2 uurtjes als hij thuis komt uit zijn werk en dat is echt wel wat anders als heel de dag de kindjes verzorgen, en bezig houden. het is niet iets wat je zomaar even doet met 2 kids. een badje is al iets om over na te denken en even de deur uit gaan wordt ook een heel avontuur. met een kindje rekening houden wat betreft slapen en eten is niet zo moeilijk maar wat als je er 2 hebt, ze op andere tijden slapen etc. kost je al snel een hele middag. wij hadden ook graag meer tijd tussen de kindjes gehad maar stopte toen me dochter 1 werd met de pil zo van dat duurt nog wel eventjes (tenslotte kwam onze dochter ook pas na lange tijd en heb nog een miskraam gehad voor me dochter) maar je raad het al meteen raak. ook was ons ventje echt een probleem kindje met een verkorte nekspier en dus veel fysio en ziekenhuisbezoekjes en uiteindelijk nog helmtherapie. niet slapen van de pijn en veel huilen als gevolg. daarnaast gaat me dochter naar logepedie en ik zelf liep toen in het ziekenhuis voor me schildklier en nu voor schildklier en hernia. dit icm een partime baan is echt rennen, vallen en weer opstaan. je moet door maar het was/ is zwaar wil nu niet zeggen dat het alleen maar zwaar is want mooi is het ook. zo houden ze elkaar lekker bezig en terwijl de kids nu samen met little people aan het spelen zijn zit ik eventjes achter de pc. ook leert de oudste der broertje van alles en dat is echt mooi om tezien. ze hebben nu al heel veel aan elkaar en dat was ook de rede om ooit voor een 2e te gaan. je krijgt er zoveel moois voor terug maar het is niet alleen leuk en geweldig en dat is iets wat je wel in je achterhoofd moet houden. een 2e had er zowiezo gekomen hier maar had er graag een jaartje extra tussen gehad
Ik vraag me ook af of je wel helemaal happy bent met jullie keuze dat je thuisblijfmoeder bent en dat je vriend fulltime en soms meer werkt. Zou je niet liever een wat andere verdeling willen? Zwangerschap en bevalling duurt maar een maand of 9. Natuurlijk kun je daar tegenop zien (ik vond m'n tweede zwangerschap erg zwaar, veel zwaarder dan de eerste), maar het is maar zo'n korte periode. Daarna komt dan de baby-dreumes-en-peutertijd, die met 2 kindjes kort achter elkaar ook behoorlijk zwaar kan zijn. Het schijnt wat makkelijker te worden als je kind eenmaal naar school gaat. Zeker als je kinderen anders niet naar de opvang gaan denk ik dat dat waar is. Je krijgt toch wat meer tijd en ruimte om je eigen dingen te doen. Maar ja. Dan gaat straks je oudste naar school, krijg jij weer wat meer tijd voor jezelf, ga je dan opnieuw beginnen? Het moet jullie keuze zijn. Niet alleen van je vriend, niet alleen van jou. Uiteindelijk bepaalt degene die het (nog) niet wil, wat er gebeurt. Je gaat pas voor een kind als je het allebei wil, vind ik in elk geval. Mijn advies is in elk geval om (veel) verder vooruit te denken dan alleen het eerste jaar. Hoe lang wil jij thuis blijven? Zie je jezelf ooit wel gaan werken? En wat voor baan dan? Heb je daar de opleiding voor? Als je 'voor altijd' thuis wilt blijven, hoe hebben je vriend en jij het geregeld voor het geval er iets mis gaat? Hoe gaan jullie de zorg voor gezin en huishouden verdelen? Zijn jullie daar allebei gelukkig mee, hebben jullie hetzelfde beeld van de toekomst? Je kunt niet alles weten en plannen, maar dit zijn wel zulke basale dingen dat je er volgens mij niet gelukkig van wordt als jij en je vriend er heel andere ideeën op na houden. En je hoeft die keuzes niet voor altijd vast te leggen. Evalueer het eens per jaar, of per twee jaar met elkaar. Voel je vrij om te zeggen dat je het misschien toch anders wilt dan je het voorheen had bedacht. Ik had het uiteindelijk niet anders gewild dan hoe ons gezin eruit ziet: 2 kindjes, 2 jaar leeftijdsverschil. Maar het is soms enorm zwaar. Dat is op te brengen, als het is wat je echt wilt. (mijn situatie is niet goed te vergelijken met de jouwe. ik was 36 toen onze oudste geboren werd en 38 bij de tweede. ik werk ongeveer 4 dagen per week, mijn vriend zeer flexibel maar in principe fulltime.) Succes!
Waar leiden jullie eigenlijk uit af dat zij niet 'gelukkig' is om thuisblijfmoeder te zijn?? Ik vind dat sowieso een apart woord, je bent gewoon moeder en je bent er voor je kind.
Ik zou het even op zijn beloop laten, als je er nu nog niet aan toe bent, vind ik dat je het niet moet doen, alleen omdat je vriend het graag wil.. Wie weet denk jij er over n paar maandjes ook al weer heel anders over..
Ik leid dat niet af, maar ik vraag het me af omdat ik het een beetje tussen de regels door meen te lezen dat zij niet helemaal happy is. We zijn allemaal moeders die er zijn voor onze kinderen, maar een thuisblijfmoeder doet dat op een specifieke manier. Ik wil er niemand mee beledigen en vind het ook echt niet minder waard dan hoe ik het doe (ook niet meer, overigens). En misschien lees ik iets tussen de regels wat TS er helemaal niet mee bedoeld heeft. Prima, vandaar mijn vragen.
Vragen staat vrij hoor Maar m.i. Zegt ze alleen dat ze het af en toe moeilijk vind ofzo, dat vind ik ook, heel erg moeilijk zelfs, nooit gedacht. Maar dat heeft niks met het feit van 'thuisblijfmoeder' te maken daarom was ik verbaasd over die conclusie. Sterker nog, ik zou het anders nóg moeilijker vinden, omdat ik dan minder tijd voor mijn huishouden heb en veel gestresster ben.
Ik denk ook wel dat ik het tussen de regels door zie omdat ik mezelf in die situatie zie. En dan denk: ik zou daar helemaal niet gelukkig van worden! (net zo goed als jij misschien denkt dat ik soms minder lekker in m'n vel zit doordat ik niet happy ben met m'n werktijden en de stress van alles een beetje doen, ipv iets helemaal) Beetje projectie dus. Vandaar mijn brutale vragen, waar overigens niemand antwoord op hoeft te geven... Ik bedoel ze echt als vragen, niet als (voor)oordeel.
En ja, heel herkenbaar, ook voor deze buitenshuis & betaald werkende moeder. Ik denk ook wel eens gillend gek te worden. En dan betekent het ook niet dat ik het roer radicaal wil omgooien...
Ik lees dat hieruit en een beetje tussen alle regels door: "Waar ik wel tegen opzie is weer met zo'n dikke plof buik lopen, En ik ben natuurlijk thuisblijf moeder, mijn vriend werkt fulltime en soms ook meer uren want dat hebben we nodig dus krijg ik dan de volle zorg voor 2 kinderen, afentoe denk ik nu weleens dat ik gek word en wil ik heel hard gillen maar ik denk dat iedere moeder dat wel hebt dat ze er even doorheen zit.." Het is gewoon een vraag. En als het echt zo is, dan kan je daar iets voor vinden. Al lijkt het me heerlijk hoor! Natuurlijk ben je gewoon moeder, maar thuisblijven is niet altijd meer vanzelfsprekend. Of je het nu wel of niet wilt. Ik heb hier ook niet die mogelijkheid.