Borderline bij kind?

Het lijkt mij meer passen bij een verstoorde hechting. Bordeline persoonlijkheidsstoornis kan nog niet voor ze 18 zijn, officieel. Dan heet het 'in wording'. Maar in mijn werk heb ik maar 1 keer meegemaakt dat een 12 jarige die diagnose kreeg, en dat was een uitzondering toen (dat is al wel een jaar of 6 geleden dat ik met kinderen werkte in de psychiatrie dus misschien is het nu anders).
Maar de kenmerken die je beschrijft vind ik eerder iets in de hechting eigenlijk (ik heb wel eens gehoord van een professional dat veel diagnoses gegeven worden terwijl het eigenlijk om verstoorde hechting gaat)
Het omgaan met bordeline is totaal anders dan met kinderen met een hechtingsprobleem. Dat maakt het enorm lastig. Maar als ouders er iets mee willen kunnen ze (eventueel via de huisarts) een traject in gaan om te kijken of er een diagnose gesteld kan worden.

 

Zoals Riean al aangeeft wordt de diagnose borderline op die leeftijd normaal niet gesteld.

Ik denk dat een deel van deze kenmerken ook met hoogbegaafdheid te maken kunnen hebben. Daarnaast kan het ook best inderdaad iets met hechting te maken hebben. Ik ken een meisje wat ook zulk gedrag vertoont waarbij een van de ouders vertrokken is en er geen contact meer wil.
Ze maakt constant ruzie met andere kinderen en leraren, kijkt hoever ze kan gaan stelt anderen ook steeds voor de keuze ‘als je voor haar kiest, ben ik je vriendin niet meer’ etc. Of doet uitspraken als ‘iedereen heeft een hekel aan mij’. Heel vermoeiend en vervelend, maar ook verklaarbaar en sneu.

 

Kan goed vanuit het hoogbegaafdheid vandaan komen. Dit gedrag komt vaker coor wanneer een hoogbegaafd kind totaal geen passend onderwijs krijgt, de opvoeding misschien ook niet aansluit op wat het kind nodig heeft vandaaruit. En dat kan fikse schade geven.

 

Ik heb een zusje van inmiddels 14,5j welke ook een soortgelijk gedrag vertoonde op die leeftijd. Dat werd geleidelijk aan steeds erger maar een diagnose kan niet worden gesteld zo jong. Zij heeft diverse onderzoeken ondergaan en nu is er het aannemelijke vermoeden dat ze kampt met borderline, door instanties wordt dit gezegd. Maar dat is pas nu, na jaren van ellende en zoeken naar diagnoses. Dit is overigens in Duitsland maar ook daar hebben ze dus geen diagnose voor 18j.

Ook mijn zusje loopt achter in ontwikkeling, op diverse vlakken. Natuurlijk kan het zowel bij je leerling als bij mijn zusje nog om iets anders gaan. Wel denk ik dat het goed is dat dit uitgesproken is naar de ouders en dat ze er mogelijk wat mee kunnen doen. Ik heb dus gezien wat er kan gebeuren wanneer er weinig gebeurd en er uiteindelijk vermoedelijk wel borderline in het spel is.

 

Mijn zoontje heeft mcdd. Een meervoudige complexe gedragsstoornis.
Op https://www.balansdigitaal.nl/kennis/wat-is-mcdd/ staat meer info hierover.
De psycholoog vertelde dat dit lijkt op een soort "borderline voor kinderen". Het is ook afwachten hoe zoon zich gaat ontwikkelen, er is een verhoogde kans op bv schizofrenie of psychoses.
Zoon heeft medicatie voor zn ADHD en dit dempt zijn angsten ook erg goed.

 

Het kan ook gewoon zijn dat een aparte leerlijn etc. voor haar gewoon niet voldoende of passend is en ze gewoon echt beter op haar plek zit op een school waar fulltime hb-onderwijs gegeven wordt en ze tussen kinderen zit die haar beter begrijpen en tegen hetzelfde aanlopen. Sommige hoogbegaafde kinderen kunnen daardoor behoorlijk wat gedragsproblemen krijgen.

Ik ben zelf opgegroeid met iemand die borderline heeft en hoog intelligent is en ik heb een hoogbegaafd kind.
Verschillen die ik merk bij hun is dat diegene met borderline zich moeilijk in anderen kon verplaatsen, weinig tot geen empathie had en gewoon geen rekening hield met anderen (als kind dan, later kwam er vanalles bij). Dat merk ik bij mijn kind niet, die is juist erg meelevend en zorgzaam.
Overeenkomsten, allebei wel erg emotioneel.

 

Ik heb dezelfde ervaring. Ook opgegroeid met iemand met borderline, hoogintelligent en een heel slimme zoon. Ik merk ook heel veel verschillen, mijn zoon is heel erg gevoelig en empathisch en absoluut niet agressief.

 

Ik zou alleen benoemen wat je ziet en inderdaad naar hulp verwijzen maar niet zelf op de stoel van psychiater gaan zitten.
De juf van mijn dochter vroeger noemde ook borderline en manisch heeft ze haar ook vaker genoemd maar de problematiek bleek heel wat anders te zijn.
En ga er inderdaad niet standaard van uit dat de begeleiding in hoogbegaafdheid voldoende is omdat er een programma voor is. Mijn dochter zat op voltijds hb onderwijs en dat was zelfs niet passend.

 

Zoals al genoemd wordt de diagnose Borderline gewoon niet gegeven op die leeftijd. Ik ben zelf juf en ik weet hoe veel zorgen je je soms kunt maken om een leerling waar het niet goed mee gaat. Ik begrijp dus ook heel goed dat je zoekende bent en wilt meedenken. Maar het is niet aan ons als juffen om op de stoel van een psychiater te gaan zitten. Natuurlijk kun je bepaalde kenmerken herkennen. Maar benoem dan die kenmerken zonder daar verder conclusies aan te verbinden. Hoe verleidelijk dat ook is.

Als het meisje hoogbegaafd is, dan is ze dus al eens onderzocht. Is er toen alleen een IQ-test gedaan of zijn ook andere aspecten onderzocht? En is dit gedaan door een persoon / instantie die echt gespecialiseerd is in hoogbegaafdheid? Misschien kan ze dan daar begeleid worden.

Bij hoogbegaafdheid kan er natuurlijk sprake zijn van comorbiditeit (dus bijkomende problemen). Maar er zijn ook heel veel misdiagnoses. De ervaring van de hoogbegaafdheidsafdeling binnen ons bestuur heeft uitgewezen dat bij vrijwel alle leerlingen de comorbiditeit sterk vermindert zodra ze op deze afdeling zitten. Bij ongeveer driekwart zijn de kenmerken van adhd en autisme e.d gewoon helemaal verdwenen als ze eenmaal gewend zijn. Ik zou dus zeker niet uitsluiten dat haar gedrag toch wordt veroorzaakt door haar hoogbegaafdheid en het feit dat ze daarmee nu niet op haar plek zit. De zaken die jij benoemt, zien we wel vaker bij hoogbegaafde kinderen die nog niet op hun plek zitten.
Zelfs als het onderwijsaanbod passend is, heeft ze nog steeds op cognitief niveau weinig aansluiting bij klasgenoten. Niet elk (hoogbegaafd-)kind heeft daar evenveel behoefte aan. Maar voor degenen die die behoefte wel hebben, kan het gemis van ontwikkelingsgelijken erg groot zijn. En dat kan dus die wisselende vriendschappen makkelijk verklaren: ze heeft er wel behoefte aan, maar steeds blijken vriendinnen niet aan haar 'eisen' te (kunnen) voldoen. Doordat ze niet lekker in haar vel zit, is het opzoeken van grenzen natuurlijk ook geen raar gedrag. Dat is niet per se typisch 'hoogbegaafd', dat zie je ook wel bij andere kinderen die zich om wat voor reden ook niet helemaal thuis voelen op school.

Natuurlijk zou het ook kunnen dat er andere zaken een rol spelen. Verstoorde hechting wordt een paar keer genoemd. Als je weet dat er dingen gebeurd zijn die een verstoorde hechting kunnen veroorzaken, zou je dat in een eventuele onderzoeksvraag kunnen meenemen. Maar dan dus als feitelijke observaties.

Wat ook de reden is dat dit meisje zich zo gedraagt: ze heeft hulp nodig. In de eerste plaats natuurlijk voor haarzelf. Maar ik kan me zo voorstellen dat dit gedrag ook een wissel trekt op de groep. Ga dus (weer) met ouders in gesprek en raad aanvullend onderzoek aan. Ze heeft hulp nodig om uit dit negatieve patroon te komen en dat kunnen jullie niet alleen! Je hoeft niet met suggesties te komen wat er aan de hand zou kunnen zijn. Jouw bezorgdheid en die van ouders zijn genoeg reden. Stel in overleg met ouders een brief op voor de huisarts of schoolarts om verwijzing aan te vragen. Daar kun je de beschrijving van haar gedrag in kwijt. Je krijgt altijd wel weer vragenlijsten van de onderzoeker, daar kun je dan ook gebeurtenissen uit haar jongere jaren op kwijt die van invloed kunnen zijn geweest op haar ontwikkeling.

Is er bij jullie in de regio een bureau dat gespecialiseerd is in hoogbegaafdheid en hoogsensitiviteit? Raad ouders dan aan om daar eerst eens te kijken. Het is echt een andere doelgroep. En hoewel er steeds meer bekendheid komt (al is het maar uit commercieel oogpunt...) is het echt niet zo dat iedere behandelaar er al genoeg van af weet en er raad mee weet. Ik weet niet waar je woont, maar kan je in Zuidwest NL een bureau aanraden. Stuur maar pb als je meer wilt weten.

 

Op Pharos en hb-kindforum zijn verhalen van doorgedraaide hoogbegaafde kinderen (helaas) geen uitzondering.
Kinderen die agressief, depressief of juist geblokkeerd zijn en zich terug trekken en gewoon enorm problematisch of extreem gedrag vertonen.
In veel gevallen verdwijnt zulk gedrag als er eenmaal een passende aanpak en omgeving is.
Net zoals Tupp aanraadt zou ik de ouders adviseren naar een bureau te gaan wat gespecialiseerd is in hoogbegaafdheid, want ook als er al wat anders speelt wat dat gedrag veroorzaakt is mijn ervaring dat psychologen vaak zelfs moeilijk onderscheid kunnen maken tussen kenmerken die bij hoofbegaafdheid kunnen horen of bij bepaalde stoornissen.

 

Klinkt mij eerder als een hechtingsstoornis, het zoeken van grenzen, testen van veiligheid, de relaties die niet standvastig zijn.
Ik hoop het niet want hechtingsproblematiek is echt een monster.
Maar ik denk dat het inderdaad goed is als ouders naar een psycholoog gaan, bij voorkeur wel iemand met kennis over verstoorde hechting. Helaas word dit maar al te vaak verdoezeld onder een verkeerde diagnose

 

Ik heb ervaring met borderline, mijn moeder heeft dat, en heb ervaring met hoogbegaafdheid en hooggevoeligheid (door mijn dochter).
Veel dingen die je omschrijft herken ik van mijn dochter op het reguliere onderwijs. Niet hechten aan klasgenootjes (van sommige klasgenootjes wist ze aan het einde van het schooljaar de naam niet eens) en aan anderen weer heel erg voor even. Op school volgde ze een aparte leerlijn en waren er een aantal leraren in hb gespecialiseerd. Ook het testen van ons en de leraren herken ik. Daarnaast deed ze zichzelf op een gegeven moment expres pijn omdat ze ‘iets wilde voelen’ en echt pijn was fijner dat zichzelf niet fijn voelen. Hele erge stemmingswisselingen waren ook niet uitzonderlijk.
Met hulp van een kinderpsycholoog ging het een heel stuk beter met Q. De kinderpsycholoog hielp Q, ons als ouders en haar leraren op school. Maar toch was het advies van de kinderpsycholoog en school fulltime hb onderwijs. Hier is Q in korte tijd super veranderd. Van de stemmingswisselingen is geen sprake meer (natuurlijk wel het normale dwarse kindergedrag), ze is vrolijk, heeft aansluiting bij klasgenootjes en kinderen uit de andere hb klassen, etc etc.
Dit was voor haar dus echt de oplossing.

Wat ik van borderline weet en niet herken(de) in Q was ook het zich niet in anderen verplaatsen en zelf nooit iets ‘verkeerd’ doen.