Het is inderdaad belangrijk dat je om hebt leren gaan met dat "duiveltje", zoals puzzycat het beschrijft. Laatst hadden mijn man en ik ruzie. Ik wide geen ruzie maken in het bijzijn van ons dochtertje, al is ze nog maar 5 maanden. Maar mijn man bleef schreeuwen. De volgende ochtend toen ons dochtertje mijn man zag zette ze meteen haar bibberende pruillipje op om te gaan huilen, maar met veel enthousiast lachen en gek doen van pappa voorkwam hij nog net een huilbui. Ze heeft heel die dag na de ruzie niet naar hem gelachen. Terwijl hij haar dus niets had aangedaan, zijn boosheid totaal niet naar haar was gericht. Maar zo'n inpact heeft dat dus al op zo'n klein kind. Ze weet nog maar nauwelijks dat haar voetjes van haar zijn, en toch is ze de dag na die ruzie nogsteeds bang van papa. Papa was daar zelf ook van onder de indruk. Iedereen mag wel eens boos worden, maar je moet jezelf in de hand kunnen houden en verantwoordelijk blijven handelen. Praten ipv schreeuwen. Of eerst even elders afkoelen. Of je woede omzetten in iets onschadelijks (b.v. glas in de glasbak gooien of een rondje hardlopen). Kun je dat niet, dan heeft dat dus een enorme impact op je kind. Daar kun je je eigen rotjeugd, je duiveltje of de persoon of situatie die je zo boos heeft gemaakt de schuld van geven, of zeggen dat je nu eenmaal soms een rotvent / trut bent, maar je blijft altijd verantwoordelijk voor je gedrag en voor je kind. Als je die verantwoordelijkheid aan kunt en er naar kunt handelen kunt je voor kinderen zorgen. Ik ken mensen met borderline die zeer bewust met deze verantwoordelijkheid om gaan en hele goede ouders zijn en waarvan de kinderen goed terecht komen (studeren, goede banen, gezonde gezinnetjes stichten enz). Deze ouders hebben de ketting doorbroken die van de ene naar de andere generatie werd doorgegeven. En ik ken er ook die dat niet kunnen waardoor die kinderen in de problemen komen, ook in hun latere leven. Bij voorbeeld problemen op school of in relaties, drugs, geweld, of ze krijgen zelf ook weer psychische problemen zoals borderline, depressie enz.
Ik heb een zus met borderline en ze heeft 2 kinderen (10 en 7). Ik kan niet zeggen dat dat echt een succes is. Gelukkig wonen mijn ouders bij haar om de hoek en kunnen ze de kinderen altijd opvangen als ze weer eens een bui heeft (ook als ze geen bui heeft zijn ze trouwens veel bij mijn ouders). De kids zijn nu al, vrees ik, jeugdzorg-gevalletjes... Maar het hoeft natuurlijk niet bij iedereen met borderline zo te gaan... Succes ermee!
Precies, dat is de reden dat wij hopen dat mijn zus nooit zwanger zal raken! Heel hard, maar de zorg voor haar komt nu al op de schouders van mijn ouders terecht en dan mogen ze straks ook nog eens voor haar kinderen gaan zorgen. Die dan later ook weer kinderen willen...? Die mensen zullen nooit rust hebben, het is echt een nachtmerrie. Nu heeft mijn zus niet alleen borderline, maar meerdere (onbekende) stoornissen/problemen wat haar een heel specifiek geval maakt. Heel veel sterkte voor je ouders Syl!
Ok,das idd duidelijk ja Grappig,jou heeft het bevrijd maar dan op een andere manier. Ik heb altijd geloofd dat ik borderline had en nu is het ineens niet zo,das ook heel raar. Het positieve van borderline is dat ze zeggen dat het na je 30e minder word..Ik hoop dat maar voor je want borderline lijkt me echt heel ZWAAR.
Dan hoef ik nog maar 5 jaartjes hihi Al moet ik zeggen dat een rustgevende leefsituatie en liefdevolle mensen (en dan bedoel ik mensen die hun grenzen aangeven) die van je houden en je altijd steunen ook een heel verschil maken Ik ben van een aggressieve relatie,naar dakloos En nu naar een goede stabiele toekomst gegaan De wereld staat voor ons open Ik heb het alleen moeten doen,en heb geen ouders meer Ik ben voogd van mijn kleine zusje die het syndroom van down heeft Ik ken de verantwoordelijkheden als je iemands leven in handen hebt En voor diegene die zeggen dat sommigen van ons bordie's gesterriliseerd moeten worden:Ik ben het helemaal met jullie eens! Ik kan het nog sterker vertellen:Mensen zonder bps of andere stoornissen (aso's) die hadden een beebje gekregen,ik kende die mensen via mijn ex...Nou zodoende kwamen we er vaak Dus toen zag ik een kindje van 2 jaar zitten aan de tafel na ongeveer 4 weken daar te zijn...Ik vroeg mijn ex wie het was een oppaskindje?Nee zei hij Dat is hun kind en die zit 24 uur per dag zowat boven! ......... En heb nog meer verhalen die ook nog grover zijn Dus wat ik wil zeggen is niet alle "gekken" zijn zo slecht ook "normale" mensen kunnen er wat van
Tja, steriliseren gaat wat ver, maar ik snap wat je bedoelt. Mijn jongere zusje (niet die met borderline) is thuis gekomen met een jongen waarvan de moeder manisch depressief is. Ik heb die gozer nu een paar maanden meegemaakt en ik kan je vertellen: die gast is helemaal gestoord! Maar we prijzen hem, want wanneer je hem de grond in praat wil mijn zusje hem alleen maar meer. Maar oh gottegot als zijn getikte moeder nu gewoon haar beentjes op elkaar had gehouden... Op z'n vijftiende is hij het huis uit geschopt en bedankt, nu zitten wij ermee...
Ik weet het meid sommige mensen hadde nooit kids moeten krijgen,ik zeg niet dat ik een heilige ben Alleen dat ik me van alles bewust ben
Nee, ben ook geen heilige hoor En het is alleen maar goed dat jij je van alles bewust bent! En shoot, ik kijk naar je cycluslijst... Zeker OMG WTF?! Ben je bij een arts geweest?
Ja ben nu aan het klooien om naar een andere gyn te gaan Je wilt niet weten wat voor fouten deze bastard heeft gemaakt Hij geeft clomid terwijl ik een eisprong heb,maar ik maak geen progesteron aan En daarvoor zou ik dan progestan moeten hebben Ik ben nu door teveel oestrogeen enz Super dik geworden Ben 13 kg aangekomen allemaal vocht Want mijn lijf kan het niet meer aan al die hormonen Ben er mee gestopt tot ik naar mijn andere gyn kan 19 aug....
Hoi, Nog een borderliner hier. Ik heb de diagnose officieel sinds mn 18e, maar weet het eigenlijk al vanaf mn 16e. Nog net niet de helft van mn leven dus. Door de jaren heen heb ik wel geleerd ermee om te gaan, maar ik blijf het heel erg moeilijk worden. Ik heb de laatste tijd vaak gedacht: had ik maar niet zo'n sterke kinderwens, dan had ik misschien gekozen om bewust kinderloos te blijven. Maaaar...m'n kinderwens is heel, heel sterk en was er al voordat de borderline z'n kop opstak. Mijn "voorwaarde" voor de combi BPS & kid(s) heb ik helder: een stabiele relatie met een partner die zelf stabiel is en weet waar hij/zij aan begint. Nou, met die voorwaarde zit het wel goed: mijn man staat al 10 jaar aan mn zijde en we zijn samen door heel zware tijden gegaan, hebben het elke keer weer gered. Hij weet soms nog beter hoe ik zal reageren dan ik zelf. Hij is stabiel maar wel heel gevoelig, zorgzaam (werkt in de zorg dus luiers verschonen kan ie alvast ) en is langzaam met me meegegroeid naar dit moment: we willen dolgraag ouders worden. Ik realiseer me heel goed dat er veel valkuilen zijn, dat het zwaar kan worden en dat ik moet zorgen voor goede begeleiding. M'n medicatie is afgestemd op 'mogelijk zwanger raken', geen pillen die als riskant bekend staan (prozac is een van de weinige antidepressiva waar genoeg over bekend is qua zwangerschap; als ik het blijf gebruiken zal ik sowieso in het ziekenhuis moeten bevallen en mag ik geen borstvoeding geven, maar het staat de ontwikkeling van een kindje niet in de weg). Heb nu nog kalmerende middelen en ook daar zijn al afspraken over gemaakt: eentje ben ik al aan het afbouwen, de 2e kan ik eventueel versneld afbouwen in het prille begin van een zwangerschap maar mag ik evt daarna langzaam afbouwen, net als het 3e medicijn. Da's de medische kant, ook psychisch en heel praktisch wil ik begeleiding hebben zoals IPT (psychiatrische thuiszorg). Ik wil heel, heel goed voorbereid zijn op een kindje en mocht het ons lukken om zwanger te raken, wil ik dat het kindje een goede start heeft... Borderline is niet erfelijk, de gevoeligheid voor een ontwikkelingsstoornis wel. Maar er is ook een sociale/psychologische factor voor 'nodig', zoals bijv een trauma of een onveilige hechtingsstijl om tot iets als borderline te komen. Ben tot mn tanden gewapend om die factor te vermijden! Gosh, zit wel te ratelen, sorry. Heb nou eenmaal altijd het gevoel dat ik me moet verdedigen als ik vertel dat ik zowel borderline als een kinderwens heb...
Ik vind het fijn om te lezen hoe verstandig jullie hiermee omgaan. Om eerlijk te zijn toen ik het onderwerp van het topic zag staan, dacht ik alsjeblieft laat het niet waar zijn een iemand met een borderline die een kind wil/ heeft. Als ik zie hoe verstandig jullie hiermee omgaan en jullie eigen valkuilen herkennen (heel belangrijk!) denk ik er nu toch anders over. Ik ben zelf een kind van een alleenstaande moeder met borderline en in mijn geval was dat geen pretje. Het heeft helaas tot aan mijn puberteit geduurt tot ze de voogdij over mij en mijn zus kwijt raakte. De vreselijke woede-aanvallen, het dreigen met zelfmoord omdat we niet goed genoeg waren, het ene vriendje naar het andere, niet tegen kritiek kunnen, dagen zielig op bed liggen en altijd maar klagen over de grote boze buitenwereld. Oh nee het lag nooit aan haar, maar altijd aan de rest. Ik was blij dat ik er weg was en ondanks dat ze nu boven de 50 is en de symptomen grotendeels verdwenen zijn, kan ik er eigenlijk nog steeds niet langer dan een uur in mijn aanwezigheid verdragen. Ze irriteert me mateloos met haar geklaag over al haar kwaaltjes. Bij mijn miskramen was het voor haar allemaal erger dan voor mij. Haar wereld verging want ze werd geen oma en ze voelde zelfs de fysieke pijn die ik had (ja juist ). Het kwam uiteraard niet in haar op om te vragen hoe het met mij ging. Mmh sorry ik merk dat als ik losga hier uren over door kan gaan en dat is eigenlijk niet de reden waarom ik wilde reageren. Wat ik dus wel wil zeggen , is dat het voor mij niet belangrijk was dat ze het had, maar hoe ze ermee omging. Er moet niet stiekem over gedaan worden, maar je moet je kind er ook niet mee belasten. Als mijn moeder netjes naar therapie was blijven gaan, de medicijnen beter had geslikt, het woord sorry had leren uitspreken en wat vaker zei dat ze van ons hield, was het al heel anders geweest. Het belangrijkste is dat je je kind stabiliteit geeft, ook al is het in je hoofd niet stabiel. Desnoods met de nodige hulp. Zorgt dat je geen woede-aanvallen krijgt waar je kind bij is, want er blijft meer hangen bij een klein kind dan we soms beseffen. Heb je een mindere dag, wat soms logisch is, zorg dat je partner of iemand er voor de kinderen is. Uit geen zelfmoordplannen waar je kind bij zijn, want dan zijn momenten die ik nooit ben vergeten. Gaat het toch een keer mis, bijvoorbeeld omdat je een aanval krijgt, leg later uit hoe het kwam en vertel erbij dat het niet de schuld is van het kind. Voor mij hadden deze dingen een wereld van verschil kunnen uit maken en ik hoop dat jullie misschien iets aan mijn ervaringen hebben. Nogmaals goed om te lezen dat jullie er allemaal zo bewust mee omgaan en niet denken ach we zien het wel als het kindje er is. Veel succes en ik hoop dat er wolken van babies worden geboren.
Ik weet niet hoe lang dit geleden is, maar van zoiets zou ik echt melding maken bij het AMK, hetzij eventueel anoniem, dat is echt geen leven toch voor zo'n kind, triest! Ik denk wel dat er zeker verschillende gradaties in zijn en de een er ook ander mee om gaat dan de ander en wel of niet kinderen is denk ik ook heel individueel. Ik vind het wel super dat ik hier veel verhalen lees van mensen die dus niet in een 'impuls' zwanger willen worden, maar zich hier goed op voorbereiden en in verdiepen en heel belangrijk, hulp hebben gezocht.
Ik ben het met je eens dat het gerapporeert moet worden maar het is nu bijna 10 jaar geleden...Toen die tijd was ik er zelf ook niet goed aan toe