Borderline Persoonlijkheidsstoornis ?

ik heb het vroeger een jaar of 5 gehad. ik was vreselijk onzeker,paranoia dacht dat iedereen met lelijk vond en niet goed genoeg.
ik wisselde constant van relatie,opleiding,werk,liep vaak weg van huis, rookte veel,blowde teveel,dronk teveel,en gebruikte ook harddrugs. ik kreeg een relatie met een jongen en ik zocht vaak ruzie en overtuigde hem er dan van om een punt achter onze relatie te zetten en zodra hij daarmee instemde werd ik gek en smeekte ik hem of hij bij me wilde blijven etc.

ik had ook verschilldende eetstoornnissen en sterk wissellende stemmingen.

ik ben in behandeling geweest en heb een RET-therapie gevolgd maar niet afgemaakt want dan vond ik het uiteraard weer niets.

nu gaat het stukken beter. ik heb mezelf meer leren kennen,ben ouder geworden en daardoor een stuk verstandiger.
ik moet nog steeds opletten dat ik niet opeens weer een katje van marktplaats koop of teveel kleding bij de H&M bestel maar daar heb ik mijn vriend voor. ook begin ik de aankomende 5 jaar niet meer aan een opleiding .
ik ben zuiniger op mijn relaties maar kies vaker voor mezelf.

stemmingswisselingen heb ik nog wel,soms loop ik een uur te schelden (in mezelf,heb nu kinderen) en dan daarna zie ik alles weer rooskleurig in.

 

Ik heb tijdens mijn studie veel te maken gehad met mensen met borderline stoornis, en wat ik het meest lastige vond was dat ze ontzettend paranoia konden zijn..
Het was erg lastig om hun vertrouwen te winnen omdat ze bij de kleinste dingen iets achter konden zoeken, maar mede door het hechtingsprobleem wat veel borderline patienten hebben zullen ze zichzelf niet snel helemaal bloot durven geven..

Ook de wisselende stemmingen vond ik erg kenmerkend, en het viel me op dat verhalen vaak heel erg opgeblazen werden, de vrouwen met borderline waar ik mee te maken had, konden echt liegen alsof het gedrukt stond.. en raakten vaak zo in hun eigen verhalen verstrikt dat ze het zelf nog lastig vonden om werkelijkheid en wat ze verzonnen hadden uit elkaar te houden..

 

Vaak zijn mensen met borderline beschadigd in het leven (mishandeling/misbruik/overlijden van een ouder/pesten e.d). Ze kunnen het zich gewoon niet voorstellen dat mensen wèl om hen geven.
Ze testen mensen uit om te kijken hoever ze kunnen gaan en of diegene misschien dan toch wel weggaat.

Tenminste dat was bij mij het geval.

Het is echt een rot "ziekte".

 

ja dat paranoide daar heeft mijn omgeving ook echt last van. Want ik ben echt super achterdochtig. Mensen praten altijd achter mn rug slecht over me en vinden me totaal niks. En achteraf baal ik ontzettend van die gedachten maar ze belemmeren me wel in dingen.

Qua vriendschappen tja door mijn achterdocht vertrouw ik bijna niemand. De vrienden die ik heb zijn de vrienden van mijn vriend. Ik kan niet contact leggen met "vreemden" zodat dat vrienden kunnen worden. En als ik dan bijv. contact met een collega heb dan is het meteen ook best extreem en wil ik bij wijze van spreke elke dag afspreken om wat leuks te doen. Ja dat kan ook niet en wordt zo iemand gewoon door mij geclaimd dus ben nu uit zelfbescherming daar heel terughoudend in.

 

nou ik doe het dus wel helaas, ben nu superblond terwijl ik heel donker ben van mezelf. maar nu geen zin meer om naar de kapper te gaan dus een uitgroei van hier tot tokio.

of dat je bij de kapper in de stoel zit en ineens geen zin meer hebt omdat het dan telang duurt ik ga dan dus ook gewoon weg en loop v ongefoind de kapper uit.

 

mijn proleem met vriendschappen is dat ik wel verwacht dat iedereen op de verjaardag van mijn kind komt maar ik daar bijna niet naar toe ga. mijn vriendin die ik bijna 10 jaar he ben ik een keer of 5 binnen geweest en dan hooguit een half uurtje omdat ik me niet op mijn gemak voel bij andere thuis.

ook het impulsieve kan je vriendschappen nekken, als ik morgen met je afspreek en ineens smorgens in mijn bol krijg dat ik naar de zee wil stap ik in de auto en dan ben ik weg.....

gelukkig is het minder geworden met de jaren, maar ik ben van het feestende beest veranderd in een rustige huismus.voel me niet op gemak denk steeds dat iedereen een mening over me heeft en dan vermijd ik het maar.

 

dit lees ik heel veel maar ik lieg juist niet, kan het niet en heb er een hekel aan.
ik flap alles wat ik denk eruit, maar daar kwets je mensen ook heel erg mee. he nu ook geen contact meer met mijn zus mede daardoor.
ook en ik erg lomp in mijn uitspraken en soms verre van beschaafd.

 

ja, ik word altijd "bot in uitspraken" genoemd.

Behalve op mn werk van nu, daar worden een collega en ik cabaretierduo Loos en Loos genoemt. Doelloos en kansloos.

LOL

 

Ik ben nu aan het wachten op uitslagen van testen die ik bij de psych heb gemaakt. Ggz heeft alleen een irritant handje eraan om je te laten wachten, wachten en nog eens wachten!!

Mijn leven is ook zeker niet makkelijk geweest..sorry voor het hele lange verhaal:

Toen ik 4 was is een zus van mij met haar 3 kids van 1 en 3 en 4 en een kind van een andere zus van mij van 4 om het leven gekomen in een brandend huis! Geloof me, dat vergeet ik never nooit hoe klein ik ook was.

Tussen mijn 4de en mijn 6de heeft mijn moeder mij en mijn broertje 3 keer meegenomen naar blijf van mijn lijf huizen. Niet omdat mijn vader zo slecht voor haar was, maar meer omdat zij ineens de drift kreeg om ervandoor te gaan:S. Mijn moeder vertelde ook alles aan ons wat er gebeurde. Kwam ze weer vertellen dat mijn vader er zo doorheen zat dat hij er een einde aan wilde maken. Sta je dan als kind van 4/5/6...Uiteindelijk zijn ze wel weer bij elkaar gekomen.

Vanaf groep 5 tot de 3de klas ben ik vreselijk gepest. Me opwachten, stiekem klappen verkopen, mijn kleren verstoppen, mijn schoenen vol water laten lopen, in mijn borstel spugen en ga zo maar door.

Mijn moeder was ook heel claimend. Zij vond het wel lekker dat ik naar school nergens naartoe durfde waardoor zij gezelschap had. Als ik al eens ergens heen ging dan moest ik alweer vroeg thuis zijn. Ze deed ook altijd heel neerbuigend. Dit kan niet en die opleiding kun je niet en dat kun je niet.

Op mijn 15de zijn mijn ouders gescheiden. Ik ben bij mijn vader gebleven, omdat ik met hem een heel bijzondere band had. Verder vond ik mijn moeder een laf persoon, omdat ze een man die ziek was (trombose en al superveel omleggingen aders) in de steek liet. Mijn vader was toen trouwens al 71. Mijn moeder was 26 jaar jonger.

Van mijn 15de tot mijn 18de had ik mijn eerste vriendje. Deze jongen had al een psychisch verleden, maar dat wist ik niet. Op een gegeven moment ging hij zich in zijn hoofd halen dat ik met mijn vader smerige dingen zou doen, omdat het niet anders kon, een meisje en een vader in één huis. Die jongen was compleet verknipt. Ik moest hem dan tegenhouden want hij wilde mijn vader dan iets doen. Ik ging dan voor mijn ex staan en hij kneep mijn keel dan helemaal dicht. Op een gegeven moment kreeg ik iedere dag meppen van hem. één keer sloeg hij me met een stekker van een strijkijzer op mijn rug en toen heb ik dat ding gepakt en hem een mep terugverkocht. Ik durfde het niet uit te maken omdat hij dreigde mijn vader iets aan te doen.

Op mijn 18de kreeg ik te horen dat mijn vader longkanker had. Het was al in een vergevorderd stadium en 2 weken later was het einde verhaal. Toen moest ik als 18jarige een begrafenis regelen. Op de dag dat mijn vader is overleden gaf mijn ex me nog een kaakslag en een schop in mijn rug. Toen heb ik eindelijk de moed gehad om het uit te maken. Tijdens het regelen van de begrafenis en alles eromheen begon mijn ex mij dreigbrieven te sturen en alles. Politie erbij gehaald, maar die adviseerde alleen maar om mijn spullen te pakken en weg te gaan. Na de begrafenis heb ik dat ook gedaan en ben tegen beter weten in bij mijn moeder in zeeland gaan wonen. Twee weken later schoptte ze mij weer haar huis uit, omdat haar vriend mij niet mocht. Vanaf die tijd tot nu ben ik iets van 10 keer verhuist.

Op een gegeven moment ben ik weer teruggekomen in mijn geboorteprovincie limburg. Daar kreeg ik een vriend waar ik mee samen ging wonen. Toen begonnen ook echt de woede aanvallen. Ik smeet met alles wat ik maar in mijn handen kon krijgen en mijn ex was soms ook de dupe. Ik heb daarna nog een paar relaties gehad, maar door mijn verlatingsangst en mijn claimende gedrag liepen die allemaal stuk

Toen leerde ik de vader van mijn kindje kennen. Daar voelde ik me superprettig bij en het ging ook echt heel goed. Bewust gekozen voor een kindje en ineens was meneer met de noorderzon vertrokken. Kortgeleden heb ik ook nog even een relatie gehad, maar ook deze is weer stukgelopen omdat mijn vertrouwen er niet meer is en ik uit het niets woedeaanvallen kreeg en hem kleineerde.

Gelukkig heb ik dit naar mijn kindje totaal NIET. Dat mannetje brengt mij echt complete rust!

Ik heb me altjid zo anders gevoeld en heb dat nog. IEdereen lijkt zo lekker met zijn leven bezig te zijn en dingetjes op orde te hebben. Mij lukt het maar niet om die weg in te slaan. Ik heb al zoveel opleidingen gedaan, maar ik weet gewoon niet wat ik wil. Dan weer dit, dan weer dat en zo gaat dat maar door. Ik vind het ook supermoeilijk om mijn huishouden bij te houden, schijnt ook iets te zijn waar meerdere last van hebben. Ik houd zo van netjes en schoon, maar vaak is er ineens een bom ontploft. Ook de nukken dat ik ineens iets MOET hebben of ergens naartoe wil. De woede aanvallen zijn gelukkig in intensiteit vermindert, maar toch heb ik vaak innerlijke ontploffingen. Ik voel me ook vaak supereenzaam, omdat ik niemand meer over heb. Zelfs mijn zus kapt me altijd af aan de telefoon. Ik heb paniekaanvallen gehad, hartkloppingen en angst om naar buiten te gaan. Ik ben al zelf best ver gekomen en kan er al erg goed mee omgaan. Alleen de mensen die mij hebben laten stikken blijven de slechte dingen aanhalen en omdat hier iedereen iedereen kent kijkt de hele buurt me vaag aan. Daarom wil ik ook graag ergens anders opnieuw beginnen.

Dit is mijn verhaal...schaam me bijna om op versturen te drukken..zo lang haha...

 

Liegen klinkt ook heel beladen.. Maar ik vind het altijd erg lastig om dingen te formuleren..

Het was meer zo dat de vrouwen met borderline waar ik mee te maken had, erg moeilijk konden geloven dat andere mensen hun aardig vonden..
En vaak verhalen mooier, of erger maakte dan ze waren.. Alsof ze dachten dat hun zelf zijn nooit genoeg zou zijn zeg maar, en ze toch die aandacht nodig hadden..
Dat was waar ik het meest tegen aanliep, want ik vond het zo ontzettend zonde.. Het is heel frustrerend als je mensen graag wil laten inzien dat ze dat helemaal niet nodig hebben, en dat ze zo al leuk genoeg zijn, maar dat ze zichzelf zo echt niet willen zien.. Omdat ze vaak een laag zelfbeeld hebben.. Ook kenmerkend voor borderline vind ik dat veel mensen met borderline hun onzekerheid vaak een beetje proberen te 'overschreeuwen', prototype grote mond klein hartje zeg maar..
vaak verwacht je dus totaal niet dat het mensen zijn met een heel laag zelfbeeld, waardoor ze dus weer minder snel begrepen worden, terwijl ze dat vaak zo nodig hebben..
Hoop dat ik het nu iets beter verwoord heb..

maar iedereen is ook weer anders, van de groep vrouwen waar ik mee werkte zaten extraverte maar ook introverte vrouwen tussen.. echt totaal verschillend..
Ik hoor ook vaak dat borderline in verband wordt gebracht met liegen, maar dat hoeft niet.. Het is wel zo dat éénderde van de borderline patienten ook last heeft van een andere stoornis, zoals een eetstoornis, een posttraumatische stressstoornis, maar ook pathologisch liegen bijvoorbeeld..

 

klopt wel wat je zegt...er werden bij mij ook meerdere diagnoses gesteld.
later nog het vermoeden adhd, maar kreeg een paar maanden geleden een psychiater en die vroeg of ik ooit speed (amfetamine) had gebruikt.wat ik dus met ja beantwoorde, hij vroeg hoe ik daarop reageerde...nou gewoon hyper !!! nou dan heb je geen adhd want mensen met adhd worden daar rustig van

 

Ik heb iemand in mijn naaste familie die dit heeft. Ik kan dus niet echt uit eigen gevoel spreken, maar wat ik het meest kenmerkende vond was hoe de stemming ineens kon omslaan en hoe onvoorspelbaar ze is. Vooral bij emotionele gebeurtenissen, zoals het overlijden van iemand, maar ook bijvoorbeeld een blije gebeurtenis zoals een bruiloft, daarbij gebeurde het met name dat ze ineens doorsloeg en ging het vaak mis..

Ook jezelf verwonden, in jezelf snijden..

Maar ik zou inderdaad vooral ook contact zoeken met een psychiater of iemand anders die 'ervoor geleerd heeft' zeg maar.

Veel sterkte met alles!

 

Nou dan wil ik niet weten hoe hij mensen die nog nooit speed hebben gehad, diagnostiseert!
Gewoon een receptje mee naar huis??

 

meis als ik dat zo lees kan ik je alleen maar adviseren om je huisarts te bellen. Als je het niet voor jezelf wilt doen doe het dan voor je kids. Geloof me ik weet wat het is om die zelfmoordgedachten te hebben, heb zelf 2 x in het ziekenhuis gelegen met een overdosis en die angst wil je je kids echt niet aandoen. Ook toen ik de laatste keer in het ziekenhuis lag voor mn blindedarm lag er ook iemand die overdosis had genomen en die kids stonden huilend aan dr bed. Dat was hardverscheurend dus voordat er iets gebeurt zoek hulp. Het is niet makkelijk, alles behalve dat, maar soms moet het. Ook ik zit vaak te janken tijdens therapie maar ik weet wel dat ik daardoor al mijn woedeaanvallen ben kwijtgeraakt dus hopelijk gaat het met de rest ook beter!

In ieder geval heel veel succes!

 

Dit herken ik wel maar niet van mezelf. Ik vermoed al jaaaaren dat mijn zus borderline heeft. Die heeft precies dit, terwijl ze als ze zich zelf zou zijn een hele leuke persoonlijkheid.
Helaas wilde zij nooit mee werken aan psychologische onderzoeken.

@ts ik zou naar de h.a gaan. Het klopt dat veel mensen sowieso trekjes hebben van borderline dat heeft ooit een ambulant hulpverlener tegen me verteld. Maar als je dingen uit wil sluiten en er aan wil werken zou ik gewoon naar je h.a gaan en je verhaal doen. Succes!

 

De HA bellen is eng ja. Vond ik ook. Schaamde me kapot en kwam zeker in confrontatie met mezelf. Dan word je doorgestuurd naar een psycholoog, die trekt de conclusie. Borderline heb je je hele leven, niet maar 2 jaar, 5 jaar of 7 jaar. Tis geen griepje wat zo weg is, het is er je hele leven en het blijft je hele leven. Je komt er niet vanaf, wel kan je het behoorlijk inperken door medicijnen en gesprekken met een psycholoog.

En even de anxolin halen

 

Bellen hoor!
Iemand in mijn naaste omgeving heeft borderline, maar dat is wel een zwaar geval. Agressief, onzeker, impulsief, liegen, manipuleren en vooral schreeuwen om aandacht.
Ik denk trouwens dat ze niet eens door heeft van zichzelf dat ze zo liegt, ze heeft een totaal vertekend beeld van de waarheid en volgens mij liegt ze zoveel dat ze in haar eigen leugens is gaan geloven.
Zelf kan ik echt niet met deze persoon nog samen leven, er is teveel gebeurd, dus ik heb al jaren geleden het contact op het laagst mogelijke pitje gezet. Maar ik weet ook wel dat er genoeg mensen zijn met borderline die er keihard aan werken en het aardig onder controle hebben, daar heb ik respect voor, want ik weet dat het niet makkelijk is.
Je zult er nooit vanaf komen, maar ik denk dat het voor jezelf en omgeving wel 'makkelijker' kunt maken, door er aan te werken, medicijnen te nemen etc.

 

je komt er niet vanaf !!!!!

door er iets aan te doen kun je het draaglijker maken en naarmate je ouder wordt wordt het ook minder maar ervanaf komen gebeurt niet.

ook als je geen therapie volgt oid zal je een probleemgeval blijven.
ik weet gelukkig heel goed wanneer er een bui aankomt en zal op zo'n moment altijd aan de bel trekken bij mijn behandelaar. en de kids gaan meestal naar mijn schoonfamilie als ik "rust in mijn hoofd" nodig heb.

 

ikzelf ben van mening na in mijn omgeveing gezien te hebben dat mensen een diagnose van borderline kregen dat het echt onzin is om "het beestje een naam te geven" als je goed kijkt naar de algemene kenmerken heeft bijna iedereen wel borderline... je moet proberen jezelf te verbeteren in de dingen die je niet goed kunt handelen... gaat je relatie moeizaam? dan moet je er Samen wat aan doen... welke punten gaan moeizaam? daar kan je aan werken... en als je zegt ik heb er gewoon geen zin in dan heeft dat niks met borderline te maken lijkt me... maar met je eigen wilskracht om je relatie uit de put te halen...

zelfmoorneigingen komen altijd ergens vandaan... zoek de kern van je probleem om, desnoods met een deskundige en dan zul je zien dat het veel beter met je gaat... er is waarschijnlijk iets waar je zelf heel erg van baalt... en daar ga je dan naar handelen en laat je de boel de boel maar...

dat je die gedachtes hebt terwijl je een moeder bent is wel heel ernstig lijkt me, dus ik zou niet meer bang zijn om de dokter te bellen maar echt gewoon doen!!!

je moet aan jezelf gaan werken en je angsten opzij zetten, alleen zo kom je ergens...

borderline heb je niet voor de rest van je leven, ja, wel als je het allemaal zo laat..... je kan er ook overheen komen maar dat betekent heel veel angsten overwinnen en gedachtes opzij zetten....

wens je heel veel succes!!!