Ik heb het ook niet, Maar ik heb wel veel met borderline te maken gehad.. En ik denk dat, net zoals met heel veel stoornissen die je niet aan de buitenkant kan zien, er heel weinig begrip voor is.. Als iemand ziek is, of in een rolstoel zit, dan kan je dat vaak aan de buitenkant zien en kan iedereen er rekening mee houden.. Bij persoonlijkheidsstoornissen is dat niet zo, terwijl zij juist begrip nodig hebben.. en nee begrip is niet hetzelfde als medelijden..
lijkt me idd heel heftig om zo,n gevoelens te hebben. maar vind het heel knap van je dat je er zo open over praat, en ook zoals ik dat lees goed onder controle hebt... iedereen trouwens die hier er zo open over praat.... en ja als ik dat zo lees heb ik niks te klagen...
Ik niet, maar ik praat wel heel erg veel en ik kan niet stilzitten. (als in altijd met mn benen bewegen, om spanning kwijt te kunnen)
ik ook...praat echt heel veel, en denk dan zelf "mens hou je kop dicht". ik kan ook moeilijk stil zitten, maar geloof dat het niet aan de l ligt. een voorbeeld...ik kan niet in bad, laat het bad vollopen, ga erin liggen en na 5 minuten verveel ik me of bedenk me dat ik wat anders moet doen.
Mn nichtje praat wel ontzettend snel en veel...komt wel enorm druk over..dat je af en toe moet zeggen...neem even adem.. meestal als ze over iets enthousiast vertelt....of zenuwachtig is..
ja dat dacht ik al, ken 2 borderliners (waarvan 1 ik nooit meer wil zien, vond borderliners ook een tijd enorm eng) en wat dat betreft zijn ze eigenlijk wel hetzelfde qua gedrag. Was benieuwd of dit echt iets daarvan was.
Ik ben daarentegen altijd zenuwachtig, al 12 jaar lang, elke dag. Mn vader heeft dit ook. Altijd nerveus, terwijl er helemaal geen reden toe is.
@Devilchase: Dat nerveuze heb ik ook.....vermoeiend hoor! Ik krijg over twee weken op de 16de september te horen hoe en wat. Ik heb de afgelopen weken testen gemaakt. Ik moest een iqtest maken en o wat voelde ik me dom bij het gedeelte ruimtelijk inzicht. Je maakt die test namelijk met een testasistent. Zij geeft je blokjes en dan moet je een patroon namaken, maar ik kon me totaal niet concenteren en het leek net of mijn hersens op slot gingen. Het voelde net of mijn hersens het patroon op het kaartje wel begrepen, maar niet wisten hoe ze het over moesten brengen naar mijn handen, dus dat ik het zelf kon maken. Verder moest ik allerlei vragenlijsten invullen. Ik ben overigens ook al een jaar in therapie, maar die mevrouw is alleen gespecialiseerd in depressies en ik vind totaal geen aansluiting bij wat zij allemaal van me wil enzo. Ik ben echt benieuwd wat eruit gaat komen. Ik heb ook als ik iets moet doen wat belangrijk is, een formulier invullen en opsturen bijvoorbeeld, en ik heb dat dan gedaan, dat ik toch de hele dag het gevoel blijf houden dat ik dat nog moet doen. Terwijl het al in de brievenbus ligt. Echt irritant. Verder heb ik ook dat ik voor andere mensen denk en daardoor dingen erger maak dan ze zijn. Als ik bijv een functioneringsgesprek op mijn werk had, dan had ik al in mijn hoofd dat de ontslagpapieren al klaarlagen en dat ze op me gingen flippen. En dan ging ik helemaal nerveus en misselijk naar het gesprek om te horen dat ik alles goed deed en stond ik naar 5 minuten weer buiten. Mijn behandelaar heeft me wel eens uitgelegd dat kinderen hun emoties nog niet kunnen filterenen waardoor deze heel heftig naar buiten komen. Naarmate je ouder wordt ontwikkel je filters waardoor die emoties minder heftig naar buiten komen. Zij zegt dan dat die filters bij mij er niet zijn waardoor ik eigenlijk nog steeds reageer als een kind. Gelukkig heb ik al veel zelf overwonnen en gaat het nu goed. Ik moet alleen niet aan een relatie beginnen want dan gaat het helemaal mis. En dat terwijl ik toch wel erg verlang naar iemand om op te steunen maarja
Op te steunen klinkt dan weer alsof ik iemand alleen daarvoor wil haha. natuurlijk ook voor knuffels, liefde en alle andere dingen die daarbij horen
Ik ken een student met een borderline persoonlijkheidsstoornis. Het is geen vriendin van me, maar ik heb wel regelmatig met haar samengewerkt (voor mijn studie, maar ook voor de studievereniging). En dat vond ik erg lastig... Ik kan me voorstellen dat mensen met deze stoornis het gevoel krijgen dat er weinig begrip voor ze is. Maar ik vind het ergens ook begrijpelijk dat dat begrip er vaak niet is. Voor mijn studie ben ik namelijk wel regelmatig afhankelijk van haar geweest, maar ik wist van tevoren dat de kans er in zat dat ze haar werk niet zou afmaken. Dat ze het ene moment er helemaal vol voor ging en het andere moment totaal liet afweten. Die onvoorspelbaarheid maakte haar onbetrouwbaar. Als je verder niet dicht bij die persoon staat en je eigenlijk ook alleen van anderen weet dat ze borderline heeft, dan is daar vaak moeilijk mee om te gaan. Het enige wat ik kon doen was er van tevoren rekening mee houden dat ze het zomaar kon laten afweten, al bleef het vervelend als ze dat uiteindelijk echt deed. Een borderline persoonlijkheidsstoornis is overigens een hele heftige stoornis, met een relatief hoog zelfmoordcijfer. Helemaal mee eens dus dat de reactie van mora27 kort door de bocht was. Alsof het een lichte depressie is waar je even overheen moet stappen... Borderline gaat zoveel verder dan dat.
Zoals ik al in mijn eerdere post zei denk ik ook al heel lang dat mijn zus dit heeft. Na alle berichten hier gelezen te hebben en komen er nog meer dingen naar voren die ik herken. En ook al sta ik wel dichtbij haar het blijft heel moeilijk om met haar om te gaan. De ene keer ben ik haar liefste zusje en de andere keer kan ik alle ziektes krijgen die ze maar kan bedenken. Dus of je nou wel of niet dichtbij iemand staat het is sowieso moeilijk om met zo iets om te gaan.
Dat kan ik me wel voorstellen Ik weet niet of het als reactie op mijn bericht kwam, maar ik doelde echt op begrip. Ik had af en toe echt de pest aan haar omdat ze het weer eens liet afweten. En ook al wist ik dat dat een reden had, ik kon er dan echt geen begrip voor opbrengen. Ik was tenslotte afhankelijk van haar en zat helemaal niet op dat soort 'gedoe' te wachten. Al kan ik me voorstellen dat het zelfs moeilijk is om altijd begrip voor zo'n persoon op te brengen als je dicht bij de persoon staat. Dan moet je volgens mij heel erg goed kunnen incasseren en relativeren.
Ja was wel een beetje naar jouw berichtje maar niet lelijk bedoelt. Misschien is het juist wel moeilijk als het om familie ofzo gaat dat is voor iedereen natuurlijk anders. Maar ik vind het elke keer moeilijk. Ook omdat mijn zus zoveel loog (ookal keken mijn ouders en ik er dwars doorheen en nog steeds). Ik vertrouw haar nooit als ze wat zegt het is sneu voor haar maar bewijs het eerst maar... Ik denk dat het gewoon voor beide partijen een moeilijk iets is zo een ziekte. Vond het ook raar om te lezen dat iemand hier er zo makkelijk over praat en het af doet als iets dat wel even weggaat als je niet zo in de put gaat zitten. Zo werkt het helaas niet...
Inderdaad, denk in sommige gevallen nog wel moeilijker voor de familie of omstanders als voor de persoon zelf. Ben ook keihard op mijn muil gegaan door zo iemand, was bijna alles kwijt.
weetje, ik wilde er liever niet op ingaan aangezien het nogal persoonlijk en pijnlijk ligt, maar mijn moeder heeft enkele jaren geleden de diagnose gekregen van borderline... zij was altijd heel erg vervelend in de omgang en erg snel boos en kon heel snel veranderen van mening of de dingen die ze deed... ik heb dit altijd als heel vervelend ervaren en lag ook regelmatig met haar in de strijd... ze is nooit echt een moeder voor mij geweest. Ik vond haar egoistisch en erg op haarzelf... toen ik dus een paar jaar geleden hoorde dat zij dit had dacht ik jeah right, zal wel!! schuif het maar lekker op die ziekte af lekker makkelijk... ik sta er heel anders tegenover en heb járen met haar moeten leven en dat was echt geen pretje!! ze klaagt veel en is vaak negatief, als ze belt gaat het áltijd weer over haar en waar ze allemaal wel niet last van heeft... nooit vraagt ze eens goh hoe gaat het nou écht met jou? ik kan me daar mateloos aan ergeren... met de jaren heb ik ermee leren omgaan en denk ik laat het maar gaan... voor degenen die dus denken dat ik maar kort door de bocht ben, dacht ik nou moet ik dit dus echt wel even erbij zetten... leven met iemand die zo in het leven staat is ontzettend moeilijk en vreet veel energie... gelukkig kon ik uit huis toen ik bijna 18 jaar was en kon ik eindelijk mijn eigen leven gaan leiden... ik zie haar dan ook niet vaak meer, hooguit eens in het half jaar.. soms bellen we even maar ben dan blij als ik weer klaar ben...
Nee leven met iemand met bps is niet makkelijk, ik weet het van mijn zusje, die kan me verschrikkelijk verrot schelden en volgende dag belt ze poeslief weer op, als haar op haar gedrag aanspreek is het ook nooit haar schuld Je kan begrip opbrengen want het is een nare stoornis voor die persoon zelf maar dat wil niet zeggen dat men alles maar hoeft te pikken.