ja en natuurlijk voelen kinderen alles aan...maar dat is toch met elke emotie..niet per se ERGER als met mensen met borderline..?? Je moeder kan ook een depressie hebben...of een burnout...of gewoon een baaldag...dus ja "naar"...tja vervelend...die kinderen zullen later ook moeten leren omgaan met hun gevoelens en emoties...hoeft niet te betekenen dat ze gelijk verpest zijn omdat hun moeder borderline heeft...VIND IK
@devilchase ik kreeg gewoon kippenvel van jouw stukje... Laten we nou niet alles met elkaar vergelijken. Alles is voor iedereen anders, elke ervaring, elke ziekte, elke emotie!
maar dat is het um nou juist... iemand met bps kan niet goed omgaan met zijn gevoel... dus ook een ander niet leren hoe dat dan wel moet...
Jawel. Want je weet wel hoe het moet, je bent niet gestoord, je kan het uitleggen, en je kan het ook prima iemand leren, alleen kan je het zelf op sommige momenten niet voordoen, en dat is heel wat anders. Tennisleraren met een blessure kunnen leerlingen ook leren tennissen. Blinde mensen kunnen andere leren lezen, terwijl ze dat zelf niet kunnen. Dit doen ze enkel op een andere wijze. Ik heb genoeg momenten dat ik wel prima kan omgaan met mijn gevoel. Ik kan het Luca ook prima leren, alleen op sommige momenten niet. Maar dat betekent niet gelijk dat ik een slechte moeder ben? Dat betekent niet gelijk dat het "naar" is voor Luca om met mij te leven.
maar dit geldt niet voor elk geval...nogmaals... uiteindelijk groei je op...en heb je verschillende dingen in je leven gezien...waarvan je hebt geleerd...en dan ga je eigen keuzes maken..hoe met dingen om te gaan...wil niet zeggen dat je per defenitie in therapie ofzo zal moeten
juist want je weet zelf heel goed wat je wel wilt voor je kind en wat niet...dat het kind niet altijd "plezierige " emoties zal opvangen zn hele leven, dat kan geen enkele ouder garanderen
heeft jouw moeder ooit tegen jou gezegd "ik hou van jou"? ik heb een hele intense band met mijn kinderen, wij hebben hier pyama dagen dat we lekker met een deken en een zak chips voor de bank liggen te geinen. ik zeg elke dag dat ik van ze houd en hoor dat ook terug, we knuffelen en kussen met elkaar. en zijn heel open. mijn oudste zoon is in de pubertijd, samen praten we over verliefd zijn en alle andere dingen die erbij komen kijken. ik denk zelfs dat je ik hele goedvoelende kinderen heb, die zelfs heel erg goed opgevoed zijn. (want alles wat ik fout doe en waarvan ik weet dat het mij belemmerd daar probeer ik hun voor te behoeden)
ff showen trouwens dat deze psychisch ontaarde moeder wel in de smaak valt als hulpouder op school !!!! dat is nl. de leuke kant van borderline....je kan lekker onbezonnen meedoen met die kids.
Weet je wat ik altijd heel moeilijk vind, om gewoon met alle soorten mensen om te gaan. De ene is mondig, de ander teruggetrokken, de volgende heel onzeker maar dominant (dat vind ik de moeilijkste) en nog een ander is overal bang voor. Ga zo maar door. Op de werkvloer moet je wel met alle soorten mensen omgaan en het liefst een beetje netjes.
Ja nou en dan nog. Ik hoorde een keer een moeder zeggen (een gewoon normaal leuke moeder) "ik doe mijn best om er het beste van te maken en als er dan toch nog een knik in de kabel zitten, hebben ze later altijd nog de psycholoog". En zo is het in mijn ogen ook. Niemand groeit vijlloos op en je hebt later ook zelf weer een verantwoordelijkheid. Je moet er wel alles aan doen om er het beste van te maken en ook erkennen als het op bepaalde vlakken echt niet goed gaat, vind ik, dan kan er ook geholpen worden. Als het zo extreem is dat je op geen normaal moment je bed uit kan komen en geen enkele regelmaat, structuur of veiligheid kan bieden, dan vind ik het wel wat anders. Maar vaak zijn het mensen die totaal niet over eigen verantwoording na denken en gewoon maar doen, ik vind dat veel verdrietiger.
Mijn moeder is jarenlang depressief geweest en kon op het laatst ook moeilijk haar bed uitkomen, werken, schoonmaken of eten maken. Toch heb ik haar altijd een goede moeder gevonden, omdat ze altijd alles probeerde voor mij en omdat ze zielsveel van me hield (en houdt). Ze had echt wel verantwoordelijkheidsgevoel, maar kon op dat moment niks aan haar ziekte doen behalve naar een psychiater gaan.
zo ik ben er weer , heerlijke dag gehad en nog van hot naat her gereden om te assisteren bij tandartsen.... Maar helaas wel een deuk in mn auto toen ik terugkam vd parkeerplaats, lakschade, geen briefje natuurlijk. Kansloos
Gelukkig, ging het voor jou dus niet op... Je hebt toch een gevoel van veiligheid bij de situatie gehad.
Moeders met een psychische stoornis hoeven hun kinderen niet gelijk te verwaarlozen. Ookal merkt het kind er wat van... het kan nog steeds een leuke jeugd hebben mits de moeder het met andere dingen kan compenseren. Als een ouder een lang ziektebed heeft (denk aan kanker) wil dat ook nog niet zeggen dat het kind gelijk een rotjeugd heeft, het heeft later alleen een rugzakje, wat we uiteindelijk allemal zullen hebben.
Ik heb een goede vriendin. Niet gediagnosticeerd, maar ik weet wel zeker dat zij borderline heeft. Onze vriendschap is heel heftig begonnen. Vanaf het moment dat ik met haar kennis maakte, kon ze heel moeilijk haar grenzen bewaken. Ik werd dagelijks gebeld (zeg maar gerust 10/15 keer op een dag). Ze wilde altijd afspreken en was beledigd als ik een afspraak met een ander had. Vooral toen haar relatie uitging, ben ik gebombardeerd. Zij gaat veel vriendschappen aan, maar kan ze nauwelijks onderhouden. Vaak gebeuren er dingen in die relatie, waarbij het altijd aan de ander ligt. Het is haar dan aangedaan. In de 7 jaar dat wij vriendinnen zijn, heb ik tientallen vrienden en groepjes voorbij zien komen. Op het ene moment kan ze helemaal hotel de botel zijn om hem vervolgens een minuut daarna de grond in te boren, omdat hij iets heeft gedaan wat haar niet zint. Daarbij kan zij verschrikkelijk dramatisch, lang liefdesverdriet hebben, waarbij zij haar versie van de waarheid heeft. Ze kan heel impulsief zijn met het doen van aankopen, het ondernemen van activiteiten. Wat vandaag nog haar meest favo ding is, kan morgen het meest afschuwelijke ding zijn. Negen van de 10 keer kraakt ze dat helemaal af bij een ander en ontkent dat zij dat ook een keer heeft gedaan of leuk gevonden. Tis een super dramaqueen zowel om de dingetjes die haar overkomen of de dingen die ze heeft gezien. Alles wordt wel 10 keer uitvergroot. Werkelijk waar tis een schat van een meid en ze gaat door het vuur voor je. Ik kan super fijn met de lachen en huilen, maar ze heeft een gebruiksaanwijzing. Daarbij moet je door haar buien heen prikken. Wel heb ik de loop der jaren geleerd om niet teveel met haar te zijn, want ze vermoeid je en zuigt je leeg. Gelukkig hebben wij eerlijk kunnen zijn en ben ik 1 van de weinig vriendinnen waarbij er oprecht sprake is van een wederzijdse verstandhouding, die we van elkaar accepteren. Ik vind het ook super knap hoe ze heeft gewerkt aan zichzelf, want met deze beperking heeft ze veel verloren. Door met haar te praten, ziet ze in wat haar gedrag met haarzelf en anderen doet. Ze probeert nu zelf eerder een afstand in te lassen, maar toch blijven er nog veel zwart/witte randjes in haar beeldvorming. Desalniettemin vind ik dat borderliners wel relaties kunnen aangaan en onderhouden, maar het ligt aan de omstanders of zij dit willen aangaan, genoeg van haar houden, het de moeite waard vinden en de kracht voor hebben om haar vriendschap te winnen. Velen falen hierin, omdat ze het zelf niet aan kunnen. En believe me het is een moeilijke en slopende relatie, maar na een aantal jaar krijg er veel voor terug!