mijn zus heeft een zware vorm van borderline, en om eerlijk te zijn. het heeft me 10 jaar van mijn leven gekost. nu worden we ouder, en leren we beiden ermee om te gaan voordeel is dat we niet bij elkaar wonen, dus je hebt niet zoveel 'last' van elkaar als ik zo mag uitdrukken, zoals je dat van zussen kunt hebben (in het algemeen) van alles hebben we geprobeerd met haar, maar niets hielp, nou ja.... sommige dingen zouden misschien hebben geholpen als zusterlief had meegewerkt. ik denk dat therapie (met eventuele medicatie) heel erg belangrijk is. en steun... ook dat heb je nodig lastige is bij steun geven aan mijn zus in dit geval, zij zo verschrikkelijk egocentrisch is, dat je komt om steun te verlenen maar je uiteindelijk de hele oorzaak van haar gedrag op dat mement bent en dat is moeilijk , wij kunnen op dat moment niet meer doen dan onze handen ervan af trekken. en haar in haar eigen sop laten gaarkoken. als ik het verhaal van devischase lees, zie ik mijn zus... en meid, ik heb echt respect voor je want het leven is vaak erg hard! zeker voor iemand met borderline (en dat zeg ik niet op de stempel er even op te drukken) maar als besef hoe goed jullie het doen!!!!
Diep respect voor de mensen die het hebben, het is niet niks! Hier iemand in mijn zeer nabije omgeving die dit heeft. Wat in negatieve zin bij haar heel erg naar voren komt is dat alle aandacht naar haar toe moet. Zelfs het ziek en zeer van de kinderen of een opmerking wordt zo gedraaid dat het uiteindelijk om haar als slachtoffer gaat. Daarentegen is ze heel close met haar kinderen, soms veel te close (ja, ook dat kan, in die zin dat ze daar ook aandacht uit haalt). Verder ook vaak zwart wit denken. Ik kan haar ook heel moeilijk peilen. Ik besef me dat het voor haar nog moeilijker moet zijn.
Ik heb ook borderline (wel in lichtere mate) en ben ook nog manisch depressief, dat maakt het nog wat zwaarder voor mij. Grotendeels red ik het wel, maar ik heb ook zeer impulsieve momenten dat ik door kleine gebeurtenissen compleet door het lint kan gaan. Door een verkeerde zin van iemand bijvoorbeeld. Laatst had ik een normale ochtend, maar er ging iets fout in de trein en toen ben ik op het spoor gaan liggen zulke dingen doe ik dan. 2 uur later vraag ik me af waarom ik dat doe . Ik ben zo impulsief en destructief dan. Of ik neem een handjevol pillen, zet een mes in mijn pols, wil vechten met mensen en zulk soort dingen . Krijg direct een zwarte waas voor mijn ogen, ik word direct zo ontzettend kwaad dat ik iemand zijn nek om zou kunnen draaien. Ik moet wel zeggen dat ik mijzelf nu beter onder controle heb dan een paar jaar terug. Want vroeger sloeg ik gelijk iemand op zijn bek. Nu bal ik mijn vuisten en adem door.. en probeer een mooie zin te bedenken. Ik heb een aantal goede standaardzinnen die ik toepas als ik kwaad ben.. beter dan iemand gaan rammen. Ik word wel minder snel boos ook, veel dingen interesseren me niet meer. Ik heb net als devilschase dat ik mensen of goed zie OF fout. In mijn eigen woorden: of ik ben dol op je, of ik haat je. De meeste mensen haat ik. Ook puur uit voorzorg denk ik. Ik vertrouw mensen niet. Ik ben altijd op mijn hoede. Wantrouw alles en iedereen, behalve mijn man en mijn moeder. Ik heb een muurtje om mij heen, stoot mensen het liefst al gelijk af want uiteindelijk wil je niet gekwetst worden en niet in de steek gelaten worden. Dan blijf je weer achter in je eentje he Ik voel me leeg van binnen, alsof ik geen ziel heb, geen persoonlijkheid, alsof ik niemand ben, niets.. sowieso onbelangrijk voor de wereld.. ik weet ook niet wat ik wil in het leven.. ik twijfelde altijd over een studie, en dan stopte ik er weer mee. Ik heb ook wel veel drugs genomen tegen dat leegtegevoel. Maar dat doe ik ook al lang niet meer. Ik voel me wel minder leeg dan ik me vroeger voelde want ik heb Jason nu, van zijn kinderlijke vreugde voel ik me dan ook gelukkig en trots om moeder te zijn.. het is niet altijd een reden om te leven maar vaak wel. Ik heb in ieder geval 1 identiteit en dat is moeder Ik heb dan een leegte van binnen maar niet in mijn hoofd, van tijd tot tijd heb ik het idee dat mijn hoofd vol zit en voel ik me zo zwaar chaotisch dat ik wil gillen en mijn hoofd opensnijden zo erg voelt het dan.. alsof je knallende hoofdpijn hebt maar zonder de hoofdpijn ik ben dan rusteloos en moet dingen doen, nervositeit van binnen en dat moet ik naar buiten uiten om het kwijt te raken.. daarna ben ik zo moe dat ik een tijdlang moet slapen. Dissociatie, ja ik had van die momenten dat ik buiten mijn lichaam trad zeg maar en dan zag ik mezelf.. en had ik geen controle over wat ik deed.. dacht dan dat ik vloog en voelde me zo licht. Daarna wist ik helemaal niet meer wat ik deed en werd ik ineens ergens 'wakker' geen idee hoe ik er gekomen was die momenten heb ik nu niet vaak meer. Wel dat ik soms nog weg val dan is het net of ik slaap en ben dan in een lege zwarte kamer.. Ik heb ben in verschillende inrichtingen opgenomen vroeger, ook zo nu en dan in ziekenhuis gelegen na weer een overdosis.. mijn armen vol littekens.. maar automutilatie doe ik zelden meer.. ik heb geen zin in het verbergen van die wonden. Suicidaal ben ik nog wel regelmatig, dat komt dan plotseling opzetten zoals laatst weer.. nu met de hormonen is het er niet beter op geworden (wel slechter vrees ik ik huil alweer dagenlang nu).. Ik liep wel bij de psychiater maar die vond me te goed ervoor eigenlijk.. moest op eigen beentjes staan (zo gaat het iedere keer in de hulpverlening maar ja dat heb je toch ook met manisch depressiviteit ) Medicijnen: hier lamotrigine tegen de bipolaire stoornis en nog extra sertraline omdat ik daar enigzins aan verslaafd ben na 8 jaar gebruik.. Ik leef wel met de angst dat ik er straks niet meer ben door een impulsieve actie hoor, hebben jullie dat ook?? Ik wil wel eens normaal zijn.. weg met die borderline problemen.. gewoon kunnen zeggen ik heb geen problemen met mezelf en anderen..
Pfoeh meid, is niet niks. Ik heb bewondering voor je dat je wel doorgaat. Maar wat die psych zegt, dat vind ik echt onzin. Ik heb lang zulke heftige gevoelens niet maar loop wel bij een psych. En daar ben ik maar wat blij mee. Ze zullen bij de instantie waar ik ben trouwens nooit zeggen je bent te goed, ik geef aan wat ik wil en daar wordt naar geluisterd. Nogmaals toch knap van je dat je je staande houdt.
Tsja ik zei alleen dat ik me de vorige zwangerschap wel goed voelde, maar je weet nooit of dat voor iedere zwangerschap op gaat toch?? Psych had al mijn opnameverslagen aandachtig doorgelezen en vond me in vergelijking met 5 jaar geleden erg goed.. ja toen pleegde ik ieder weekend zelfmoord hallo (ok, 1x per maand dan..) ik zou de kwaliteit van mijn leven willen verhogen maar ik heb de hulpverlening weer afgeschreven momenteel.. Ze zeggen altijd, als er wat is dan kan je terugkomen moet je gewoon bellen. Dus ik vorige keer weer naar de GGZ bellen, is de volwassenenzorg vervallen en kunnen ze me nergens naar toe verwijzen. Daar word ik dan ook zo MOE van. Wat ben ik toen kwaad geworden..
Dat kan ik begrijpen. Je vraagt wel om hulp maar krijgt het dus gewoonweg niet. Snap heel goed dat je er boos om bent geworden, zou ik ook zijn geworden. En idd elke zwangerschap is anders, juist de medische specialisten zoals een psych zouden dat moeten weten. Ik wens je veel succes hoor.