Hier sluit ik me bij aan. Respect dat je de diagnose accepteert en hulp zoekt. Ik heb het ook omgekeerd in mijn omgeving meegemaakt. Het ergste in die situatie was niet de borderline, maar dat diegene geen hulp kon accepteren. Dat was echt heel verdrietig en moeilijk. Ik denk dat het echt een kado voor je kind is dat je hulp accepteert en ook nu steun zoekt omdat je het zwaar hebt met de zwangerschap. Op die manier zul je een heel fijne mama voor jouw kindje zijn. Blijf ook aan de hulpverleners om je heen aangeven dat je het zwaar hebt. Het is helemaal niet gek als je juist tijdens je zwangerschap wat extra ondersteuning nodig is. Er bestaan niet voor niks in sommige ziekenhuizen zelfs pop poli's (speciaal voor vrouwen met psychiatrische problematiek die zwanger of net bevallen zijn). Geef het aan als je tijdelijk iets meer of anders nodig hebt. Heel veel succes en sterkte toegewenst
Dankjewel voor jullie reactie's. Ik ben idd bij de pop poli maar dat is alleen voor tijdens de zwangerschap. Vind het fijner om een vaste psychiater te houden voor ook erna. Ik zal nooit hulpverleners etc buitensluiten want dan doe ik mezelf en mijn kind erg tekort, ben juist altijd heel blij geweest met alle hulp!
Waarom blijf je hier nou over door zeuren?? Echt snap niet wat je nu wil bereiken. Ts loopt bij een pop-poli en daar is niet het doel om zo veel mogelijk pillen in een zwangere vrouw te proppen maar om een zo optimale situatie te creëren voor moeder en kind
Ik denk dat je je eens een beetje moet inlezen wat borderline nou eigenlijk is. Het is namelijk meer dan wat stemmingswisselingen zo af en toe.
Ik vraag wat er gebeurt als ze stopt met medicijnen. Vervolgens beweer jij dat ik denk dat borderline puur wat stemmingswisselingen zijn. Sorry maar dat slaat echt nergens op.
Dames zeg. Zij vraagt wat de medicatie voor HAAR betekend. Of wouden jullie beweren dat alle borderliners hetzelfde zijn?
Want? Jij beweert dat ik denk dat borderline puur wat stemmingwisselingen zijn. Echt weird! Dat komt zeker niet van mij af! En vervolgens moet ik het googelen. Why? Ik weet heus wel wat borderline is. Mijn vraag is wat er gebeurt als ze haar medicijnen niet neemt. Een doodnormale vraag lijkt me. Aan mij vragen de mensen dit ook zo vaak. En ik heb het nog nooit een nare of rare vraag gevonden!
Op zich vind ik het geen vreemde vraag alleen gelet op wat er allemaal al is gezegd in dit topic en vooral gelet op de openingspost van TS vind ik het in dit geval wel een vreemde vraag. TS is op zoek naar lotgenoten, ze vraagt niet om meningen of afviezen en haar hele topic is nu overgenomen door een gekke discussie...
Als mensen aan mij vragen wat er gebeurd als ik stop met medicatie, vind ik dat ook niet een heel vreemde vraag. Maar dan hebben die mensen daarvoor meestal niet gezegd dat die medicatie slecht is voor mijzelf en mijn ongeboren kind, mijn miskraam aan mijn medicatie geweten en gezegd dat ik toch het beste wil voor mijn kind en dat dat niet die troep in mijn lichaam is, waarvan niet bekend is wat het op de lange termijn voor invloed heeft op het ongeboren kind. En voor je in de verdediging schiet: ja, deze dingen heb jij allemaal gezegd! Dat stelt zo'n vraag wel in een ander perspectief. Dus hoewel jij de vraag misschien niet bedoelde als middel om aan te dringen bij ts om te stoppen met medicatie, kun je anderen niet kwalijk nemen dat ze het wel zo opvatten. Na alles wat er over en weer al gezegd is in dit topic had je deze vraag beter niet kunnen stellen.
Ja ik kan me voorstellen dat een vaste psychiater ook fijner is. Ik heb weleens begrepen dat er pop poli's zijn, waar vrouwen ook in een groep bij elkaar komen (met een hulpverlener erbij). Maar dat is volgens mij overal anders en moet maar net zijn waar je behoefte aan hebt. Meid ik heb er respect voor hoe jij ermee omgaat. Het lijkt me moeilijk, maar je doet het toch maar.
Huh? Nu begin je er zelf weer over, terwijl je net boos werd dat je wordt aangesproken op dat onderwerp. Ga er dan niet meer op door, zou ik dan denken.. Dan doe je het jezelf ook een beetje aan. Iemand adviseren om gelijk te stoppen met medicatie is trouwens altijd een slecht idee, ookal zou het een verkeerde diagnose zijn. Medicijnen moet je doorgaans langzaam afbouwen. Maargoed dit is off topic, sorry TO. Ik wens je sterkte met alles!
@lanalanalana ik zal proberen het goed te verwoorden om de discussie van het wel niet medicijnen gebruiken uit de weg te helpen. Ik kan en mag op dit moment niet stoppen met mijn medicijnen, als ik zou stoppen valt het kleine beetje houvast wat ik nog heb weg, ik kan er natuurlijk voor kiezen om helemaal geen medicijnen te gebruiken in het "belang van mijn kind" omdat medicijnen zooo slecht voor hem zijn. Maar denk dat niemand er vrolijk van word als er helemaal geen moeder en kind meer zijn... dus tot dat ik fijne, goede begeleiding krijg neem ik mijn medicijnen voor mijn eigen belang en dus ook het belang van mijn kind. Ook zie ik de vraag aankomen waarom ik uberhaupt in deze situatie ben zwanger geraakt, omdat het zo liep en niemand weet of ik over 3 jaar of wanneer wel helemaal stabiel ben. Ik doe het goed, ik zal een geweldige moeder zijn maar nooit perfect zoals niemand. Ik weet dat ik het kan MET medicijnen voor nu.