Ik weet niet hoe Karoke het deed, maa ik deed het NIET. Dat wil zeggen: ik kwam er wel doorheen, maar niet zonder chagrijnig te worden. Slaapgebrek is killing voor je humeur. Wij zijn uiteindelijk wel wat opgeschoten met de 'kiekeboe' methode. Gewoon wegleggen em om de drie minuten even welterusten zeggen, aai over de bol en weer wegwezen. Niet oppakken en echt binnen een halve minuut weer die kamer uit. Ik vond het wel zwaar hoor, je moet het echt een aantal nachten volhouden en reken maar dat je er uren mee bezig kunt zijn! (En dan heb je best kans dat het feest na drie kwartier slapen weer van voor af aan begint.) Ik heb het er best moeilijk mee gehad. "Laat hem nou maar drinken, want dan kunnen we allemaal weer slapen." Maar we hebben toch doorgepakt en binnen een week ging het naar bed brengen veel makkelijker. We hoefden meestal maar 1 of 2 keer terug en dan was het goed. Ik moet er wel bij zeggen dat hij bij ons met ups en downs is gegaan. Dan sliep hij één of twee weken goed en dan was het weer een paar nachten een drama. Dat kon dan ook weer 1 of 2 weken duren. En dan ging het weer goed. En ik schrijf dit nu wel heel opgimistisch in de verleden tijd. Maar Misschien zitten we nu gewoon even in een goede periode en is het straks week mis. Eén ding is zeker: als je zo door blijft gaan als nu, blijft je dochter er op rekenen dat zij aan de borst kan slapen. Want zodra ze gaat huilen en krijsen, krijgt ze het resultaat dat ze wil. Dus of je accepteert dit zoals het is, of je gaat er iets aan doen. Als je ervoor kiest om er iets aan te gaan doen, zorg dan dat je stevig in je schoenen staat, want je pakt iets van haar af en ze snapt net waarom, dus ze zal zich laten horen! Probeer dus toch goed uitgerust te zijn voor je eraan begint, dan is de kans kleiner dat je zwicht. Want elke keer dat je zwicht voor haar geschreeuw, leert zij: als ik maar lang genoeg, hard genoeg schreeuw, krijg ik mijn zin. En als ze mertk dat dat werkt, zal ze het blijven doen.