Ik heb een vraag. Wij hebben 3 kinderen: van 8 en 6 jaar en een baby van 3 maanden. De oudste 2, en vooral die van 6 waren moeilijke slapers. Uiteindelijk is dat allemaal.goed gekomen en slapen ze al jaren als roosjes. Maar nu de nieuwe baby. Ze sliep best goed, wel bij ons in bed (co-sleeper) en of op schoot of in de draagdoek. Maar ik oefende wel regelmatig met haar wakker in bed te leggen ed en dat lukte vaak. Nu hadden wij vorige week allemaal corona en sindsdien kan ze niet meer goed in slaap vallen. Ze moet bijna altijd rondgelopen worden of in de draagdoek. Ik heb haar veel in de draagdoek gedaan want ik heb nu ook gewoon geen tijd om uitgebreid met haar te oefenen omdat de kinderen ook nog thuis zijn. Ik ben zo bang dat ik zelf iets fout doe waardoor al mijn kinderen zo moeilijk slapen. Ik ben wel gevoelig voor huilende babys enzo, daar kan ik niet goed tegen en ik denk ook dat het nog niet goed is voor zon kleintje. Ik hoop zo dat ze weer zichzelf word als de grote kinderen volgende week weer naar school gaan en de rust en 'structuur' en gezondheid weer meer terugkeren. Hebben jullie misschien tips voor mij?
sprong periode, hier is t ook niet best en huilende baby's nee dat is een rotgeluid. Hier is t go with the flow. Mijn manneke is net 13 weken, komt wel weer hoor.
Nee joh, je doet niks fout! Gewoon kalm aan blijven oefenen. Je baby wil gewoon bij je zijn. Niet te streng zijn voor jezelf!
Nee joh! Komt vanzelf D slaapt elke nacht bij mij. Ik heb met 3 van de 4 veel samen geslapen en de oudste komt regelmatig nog ‘s nacht bij me liggen.
Als ie met 18 jaar nog steeds tegen je aan in slaap moet vallen zou ik denken mwah.... niet heel gebruikelijk. Maar met een baby? Maak t jezelf zo gemakkelijk mogelijk.
Zou heel goed een sprongetje kunnen zijn. Voor nu even accepteren, je merkt vanzelf wanneer ze weer in een makkelijkere fase zit en je weer kunt oefenen met wakker wegleggen.
Rond 3/4 maanden is een pittige periode met slapen, regressie. Wij liepen ook alleen maar met de draagdoek, anders sliep ze niet. Met 4,5 maand ging ze steeds beter in haar bedje slapen. Daarvoor hebben we het gewoon geaccepteerd totdat ze uit die onrustige periode was.
Dit klinkt helemaal als mijn situatie, maar dan met andere leeftijden Hier waren de oudste twee toen ze jonger waren moeilijke slapers, en slapen ze nu in principe de nachten gemakkelijk door. De jongste heeft zijn eerste levensjaar bijna al zijn dutjes overdag op mensen gedaan of rijdend/in beweging. 's Nachts slapen we samen. Sinds hij een jaar is heeft hij geleerd zijn dutjes in bed te doen, net als het eerste deel van de avond/nacht. Eigenlijk denk ik vooral: fijn voor andere mensen dat hun kinderen makkelijker slapen, maar mijn kind kan dat niet. Daar is een reden voor en daar kan ik over speculeren, of ik kan toch in ieder geval mijn kind en mijn gevoel volgen. En dat betekende hier niet laten huilen. Dus ik snap je gevoel dat je misschien iets fout doet en denk dat het niet terecht is.
Zeker niks wat je fout doet Het kan zomaar een sprong zijn doe wat goed voelt En blijf idd zeker proberen met wakker in slaap vallen etc
Dit inderdaad en TS, laat je niet gek maken door t CB als ze daar over beginnen. We noemen t soms niet voor niks t consternatiebureau. Elk kind is anders en slaap is heilig, hoe maakt ff niet uit. Dan maar samen als je zo de meeste rust pakt. Gaat vanzelf weer over.
Tsja de een slaapt nu eenmaal makkelijker dan de ander. Hier konden we Z wakker in bed leggen vanaf zo goed als dag 1, sprongetjes, ziek zijn en tandjes daar gelaten. Dat hele moederschap had ik dus prima onder de knie. En toen kwam J. Die slaapt nu nog steeds ruk